Οι kallitexnes.gr βρέθηκαν στο θέατρο Παραμυθίας και παρακολούθησαν την παράσταση “Γκόλφω”, του συγγραφέα Σπυρίδωνα Περεσιάδη, σε σκηνοθεσία Νίκου Αμουντζά.Παρακολουθήσαμε την παράσταση “Γκόλφω” σε σκηνοθεσία Νίκου Αμουντζά, στο Θέατρο Παραμυθίας
Το έργο αυτό του συγγραφέα από την Ακράτα, με ηχόχρωμα, εικόνες, ήθη και παραδόσεις από τον ορεινό Χελμό, αποτύπωσε από την πρώτη φορά που παρουσιάστηκε (1893), το τέλειο βουκολικό, δραματικό ειδύλλιο που έμελλε να μείνει ως έργο κλασικό στην ελληνική λογοτεχνία. Η απαγορευμένη από κοινωνικές συνθήκες αγάπη δύο νέων, το ανεκπλήρωτο του νεανικού έρωτα, που συναντάται σε κάθε λογοτεχνία του κόσμου (με κορυφαίο δείγμα τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα του Σαίξπηρ), δείχνει να αποτελεί κατά βάση ένα ιδιαίτερα αγαπητό αντικείμενο λογοτεχνικής ενασχόλησης, μια και πηγάζει από πραγματικές, καθημερινές καταστάσεις που συναντά κάποιος ακόμα και σήμερα.
Είναι γεγονός, όσο κι αν κάποιος θέλει να το αρνηθεί, ότι ο κοινωνικός και οικογενειακός περίγυρος, έχει την δύναμη να επηρεάσει γνώμες, να τροποποιήσει καταστάσεις, να οδηγήσει τα γεγονότα σε διαφορετικό δρόμο από τον προσδοκώμενο. Μια οικογένεια η οποία δρα σύμφωνα με τα δικά της πιστεύω και μια κοινωνία που θεσπίζει τους δικούς της ηθικούς και πρακτικούς κανόνες, κατά πόσο μπορούν να οδηγήσουν στην απόλυτη δυστυχία και στον άδικο θάνατο; Την απάντηση την λαμβάνουμε με την έναρξη της τόσο ξεχωριστής αυτής παράστασης…
Λίγα λόγια την παράσταση
Πάνω σ’ ένα ορεινό χωριό του Χελμού, ο Τάσος αγαπάει τη Γκόλφω. Η Γκόλφω αγαπάει τον Τάσο. Αντίθετα όμως με την παροιμία “Στους δύο, τρίτος δε χωρεί”, στην περίπτωση του νεαρού ερωτευμένου ζευγαριού, μπλέκεται όλη η μικροκοινωνία του χωριού η οποία ενεργεί με γνώμονα τα οικονομικά και κοινωνικά κίνητρα και συμφέροντα. Θα μπορέσει άραγε ο έρωτας να υπερνικήσει όλα τα εμπόδια και να θριαμβεύσει ή θα γίνει άλλη μια ιστορία με un-happy end; Η συνέχεια, επί σκηνής…
Ανάλυση της παράστασης
Πόσο κοντά είναι ο έρωτας με τον θάνατο; Από το καθαρά ερωτικό “petit mort” των Γάλλων, μέχρι την αίσθηση ότι “πεθαίνει” κάποιος από έρωτα, και όλα τα ενδιάμεσα στάδια, κάπου υποβόσκει ως ιδέα και ο πραγματικός θάνατος. Εκείνος που γεννιέται από το πιο φλογερό, τρελό πάθος και σβήνει μέσα στο ίδιο του το ηφαιστειογενές μείγμα. Ναι, ο έρωτας αγγίζει τα άκρα πολλές φορές, και μέσα από το θεατρικό αυτό, βιώσαμε κι εμείς ως θεατές, τα άκρα αυτά.
Οκτώ πρωταγωνιστές, σε μια συνεχή παρουσία επί σκηνής, δρουν, αντιδρούν, αλληλεπιδρούν ταυτόχρονα, μέσα σε μια συνολική δραματική δράση, η οποία αποτυπώνει τον χωροχρόνο και την εκτύλιξη μιας πλοκής που από την αρχή έχει μια καταδικασμένη, σαν ντόμινο, πορεία.
Όπως λέει και ο ίδιος ο σκηνοθέτης Νίκος Αμουντζάς, “Τίποτα κρυφό υπό τον ήλιο, όσο κι αν προσπαθήσεις”. Και ειδικά, αν αυτό το κάτι είναι ένας νεανικός έρωτας. Όταν όλα φαντάζουν ιδανικά και λαμπερά σαν μια ηλιόλουστη μέρα. Τι θα μπορούσε άραγε να πάει στραβά; Κι όμως…όπως ακριβώς το έχει δηλώσει ο Ζαν Πωλ Σαρτρ, “Η κόλαση, είναι οι άλλοι”, οι οποίοι στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι ο κοινωνικός περίγυρος και οι ωφελιμιστικές βλέψεις των γονιών που ειδικά εκείνες τις εποχές, δεν λογαριάζουν συναισθήματα όπως έρωτας ή αγάπη. Ίσως επειδή κι εκείνοι γαλουχήθηκαν μέσα από την ιστορία γενεών, στο να σκέφτονται με γνώμονα το συμφέρον, το προβλεπόμενο, το “καθώς πρέπει”. Πάνω στη θεατρική σκηνή, παρακολουθούμε την πιο “ακραία” μορφή έρωτα που ενάντια στην ίδια την κοινωνία, οδηγείται στην αυτοχειρία. Μια τέλεια πράξη αντίστασης και επανάστασης. Ένα “όχι”, χωρίς επιστροφή. Οριστικό και τραγικό.
Κάθε πρωταγωνιστής, στη διάρκεια της παράστασης, “ζει” τον δικό του ρόλο και όλοι μαζί, αναβιώνουν επί σκηνής όλο το βουκολικό κλίμα εκείνης της πιο παλιάς εποχής, παρουσιάζοντας ταυτόχρονα το πιο βαθύ πρόσωπο (ή και προσωπείο), μιας νοοτροπίας που μοιάζει ξεπερασμένη αλλά τελικά δεν είναι. Ακόμα και σήμερα, η άποψη των “άλλων”, υποκινεί ή επηρεάζει τις αποφάσεις μας…
Μέσα από μια πολυεπίπεδη, πολύπλευρη και πυκνή σκηνοθεσία, ο Νίκος Αμουντζάς, με τη βοήθεια της Δήμητρας Σαρρή, κατορθώνει να μας πει μέσα από την ιστορία του Τάσου και της Γκόλφως, την ιστορία της κοινωνίας. Ακολουθώντας με πιστό τρόπο τη διασκευή κειμένου, κατάφερε να μεταφέρει μέσω της γλώσσας του συγγραφέα, όλο το κλίμα μιας πιο παλιάς εποχής και να μας ταξιδέψει σε έναν δίωρο καλλιτεχνικό προορισμό ο οποίος χαρακτηρίζεται από σοβαρότητα, ταλέντο και ευαισθησία. Χωρίς τίποτα περιττό και κραυγαλέο, διατηρώντας τις σωστές ισορροπίες, ο σκηνοθέτης μπόρεσε να μας προσφέρει ένα ιδιαίτερα αξιόλογο θεατρικό, το οποίο διατηρώντας τα βασικά παλαϊκά του στοιχεία, μπόρεσε με μινιμαλισμό και ταυτόχρονα με μοντέρνα στοιχεία, να περάσει τα σωστά μηνύματα και να συγκινήσει το κοινό του.
Κάθε πρωταγωνιστής, στη διάρκεια της παράστασης, “ζει” τον δικό του ρόλο και όλοι μαζί, αναβιώνουν επί σκηνής όλο το βουκολικό κλίμα εκείνης της πιο παλιάς εποχής, παρουσιάζοντας ταυτόχρονα το πιο βαθύ πρόσωπο (ή και προσωπείο), μιας νοοτροπίας που μοιάζει ξεπερασμένη αλλά τελικά δεν είναι.
Όσον αφορά τους 8 ηθοποιούς επί σκηνής, και οι 8 ήταν υπέροχοι. Ξεκινώντας αλφαβητικά, η Ανανιάδου Χριστιάννα ως Σταυρούλα, εντυπωσιάζει με το πάθος και τη ζωντάνια που αποδίδει τον ρόλο της. Ο Ασημάκης Βασίλης ως Κίτσος, ευθυτενής, λαμπερός, θερμόαιμος και ρωμαλέος, διεκδικεί τον έρωτα της Γκόλφως. Η Βλάχου Βασιλεία ως Αστέρω (μητέρα της Γκόλφως), πείθει και με το παραπάνω με τον γνήσιο τρόπο που ξετυλίγει μια ερμηνεία γεμάτη ταλέντο.
Ο Λουράκης Γιώργος ως Τάσος, μπορεί σαν τον χαμαιλέοντα να εκφράσει όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα με τον πιο άμεσο και ζωντανό τρόπο. Οι εκφραστικές του συναισθηματικές μεταβάσεις που αποτυπώνονται στο πρόσωπο και το σώμα του, καθώς και οι εναλλαγές στη φωνή του, μας προσφέρουν έναν παλιό και ταυτόχρονα σύγχρονο Τάσο, ο οποίος στα σίγουρα κερδίζει την αγάπη του κοινού του. Δίπλα του, η Μελά Ειρήνη, ως μητέρα του, μια παρουσία με ισχυρότατο εκτόπισμα και ακόμα μεγαλύτερο ερμηνευτικό ταλέντο, τραβάει το βλέμμα σα μαγνήτης με το δραματικό και ταυτόχρονα δωρικό της υποκριτικό δυναμικό.
Ο Ξυδάκης Βασίλης ως Ζήσης, έντονος και επιβλητικός, ενσαρκώνει με επιτυχία τον απροσπέλαστο άρχοντα της επαρχίας που έχει την ηθική αναλγησία να καταστρέψει ζωές και και να λυγίσει την εύθραυστη Γκόλφω, την οποία υποδύεται με ιδιαίτερη ευαισθησία η Σούκου Ποπέτα. Αγνή, ονειρική, αιθέρια σαν όνειρο, κατορθώνει να συγκεντρώσει γύρω της ολόκληρη την πλοκή και να προσφέρει μια πανέμορφη αισθητικά ερμηνεία. Το ίδιο ισχύει και για τον κωμικό χαρακτήρα του θεατρικού, τον οποίο υποδύεται με εξαιρετική μαεστρία και άνεση ο Τσακανάκης Κωνσταντίνος. Σαν Γιάννος, κατορθώνει να περάσει στο ακροατήριο, τον χαρακτήρα του “δόλιου κουτοπόνηρου” του χωριού, και να κερδίσει την αμέριστη συμπάθεια όλων μας. Πολλά μπράβο στην οκταμελή αυτή ομάδα!
Στα κοστούμια ο ίδιος ο σκηνοθέτης, με κομψό, μοντέρνο και απλό τρόπο, κατορθώνει να δημιουργήσει ένα καλαίσθητο, αρχοντικό αποτέλεσμα το οποίο συμβαδίζει τέλεια με την ατμόσφαιρα του θεατρικού. Στους φωτισμούς, ο Γιώργος Νικολαϊδης, μπαίνοντας στο κλίμα του έργου, δημιουργεί τις απαραίτητες εντάσεις και σκιάσεις, με αποτέλεσμα ένα αρμονικό, και όμορφο οπτικά δημιούργημα.
Ο Τάσος και η Γκόλφω είναι μια από τις πολλές (και τις περισσότερες φορές ανώνυμες) ιστορίες αγάπης, που είναι προορισμένη να θαφτεί στο χώμα του χρόνου, αν η τραγική της κατάληξη δεν την έκανε είτε πρωτοσέλιδο σε εφημερίδα είτε (ευτυχώς), ένα αξιομνημόνευτο λογοτεχνικό δημιούργημα που προχώρησε και προχωρά μέσα στον χρόνο, για τον λόγο ότι κάποιες σταθερές δεν μεταβάλλονται χρονικά. Όσο υπάρχει έρωτας, άλλο τόσο θα υπάρχουν και τα εμπόδια που άλλοι βάζουν σε αυτόν. Και ναι, δυστυχώς, σε κάποιες περιπτώσεις, την τελική απάντηση την έχει μόνο το οριστικό τέλος. Όταν όμως αυτή η ιστορία αγάπης γίνεται καλλιτεχνικό έργο, τότε ο θάνατος αυτοαναιρείται με τα τεκταινόμενα επί σκηνής και το χειροκρότημα είναι ένα είδος “ανάστασης”. Η ανάσταση ισοδυναμεί με την κάθαρση των θεατών και το χειροκρότημα. Να ένας ακόμα λόγος να πάτε να δείτε την παράσταση αυτή.
Συντελεστές παράστασης:
Σκηνοθεσία & Διασκευή κειμένου: Νίκος Αμουντζάς
Βοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Σαρρή
Φωτογραφίες/Video trailer: Γιώργος Νικολαΐδης
Κοστούμια: Νίκος Αμουντζάς
Φωτισμοί: Γιώργος Νικολαΐδης
Μουσική trailer: Anastazios
Επικοινωνία: Δήμητρα Σαρρή
Εκτέλεση Παραγωγής: ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΛΥΣΗ
Παίζουν (με αλφαβητική σειρά):
Ανανιάδου Χριστιάννα, Ασημάκης Βασίλης, Βλάχου Βασιλεία, Λουράκης Γιώργος, Μελά Ειρήνη, Ξυδάκης Βασίλης, Σούκου Ποπέτα, Τσακανάκης Κωνσταντίνος
Παραστάσεις:
Δευτέρα, 21:00
Τετάρτη, 21:00
Διάρκεια παράστασης: 2 ώρες (χωρίς διάλειμμα)
Θέατρο «Παραμυθίας», Παραμυθίας 27 & Μυκάλης, Κεραμεικός
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- Συνέντευξη στη θεατρική ομάδα της παράστασης “Το αίμα νερό γίνεται” - 9 Μαΐου 2023
- «Δε μείναν λόγια», το νέο τραγούδι, της ερμηνεύτριας Ζωή Λιαντράκη - 28 Απριλίου 2023
- Συζητώντας με την τραγουδοποιό κι ερμηνεύτρια,Κατερίνα Ντίνου - 22 Απριλίου 2023
Καμία κριτική