Είδαμε την παράσταση “ΟΛΕΑΝΝΑ” σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη στο θέατρο OLVIO

Ξεσπά ένας ανελέητος πόλεμος ανάμεσα στον καθηγητή Τζων και την φοιτήτριά του Κάρολ, όταν ο πρώτος δέχεται να τη βοηθήσει να “κατανοήσει” και να περάσει το μάθημά του. Μετά από την πρώτη συνάντησή τους, ο καθηγητής βρίσκεται κατηγορούμενος για σεξουαλική παρενόχληση και για ηθική παρεκτροπή από τη φοιτήτριά του και η εξουσία του μεμιάς γκρεμίζεται. Εκείνη αρπάζοντας τη μοναδική ευκαιρία για εξουσία που της δίνεται, ζητάει εκδίκηση και διεκδικεί αποκατάσταση της αδικίας όχι μόνο εκ μέρους της αλλά και ολόκληρης της ομάδας που εκπροσωπεί. Εκδίκηση κατά της ανώτερης τάξης, εκδίκηση κατά του καθηγητικού κατεστημένου, εκδίκηση κατά των ατόμων που βρίσκονται σε θέση ισχύος επιδεικνύοντας μόνο στυλ και ύφος, εκδίκηση κατά της πατριαρχικά δομημένης κοινωνίας.

Η κριτική μας:

Τρεις πράξεις εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μας και το φινάλε αποδεικνύεται εκρηκτικό και βίαιο!

Η χημεία των δύο πρωταγωνιστών είναι πολύ καλή πάνω στη σκηνή και φαίνεται να έχουν δέσει. Ο Δημήτρης Πετρόπουλος υποδύεται τον καθηγητή Τζων με απόλυτη επιτυχία. Άρτιος υποκριτικά και τεχνικά, έμεινε πιστός στις απαιτήσεις του ρόλου του από την αρχή μέχρι το τέλος. Η παρουσία του είναι στιβαρή και έχει το ύφος του ανθρώπου από θέση ισχύος διαθέτοντας βέβαια χιούμορ, ανθρωπιά και κατανόηση μέχρι το τελικό χτύπημα!

Η Ντάνη Γιαννακοπούλου είναι η καταπιεσμένη και εκδικητική φοιτήτρια Κάρολ. Έφερε εις πέρας, έναν ρόλο πολύ απαιτητικό και πολύπτυχο. Χαρισματική, έδωσε στην ηρωίδα όλη την ενέργεια που απαιτούνταν και μέσω του υποκριτικού της ταλέντου, οπτικοποποίησε τη συμπιεσμένη ενεργητικότητά της σε μια έκρηξη “πολιτικά ορθής” βίας εναντίον του καθηγητή της.

Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης Νικορέστης Χανιωτάκης δημιούργησε μία παράσταση με ρυθμό, ταχύτητα και νεύρο. Σαν μπαλάκι του πινγκ πονγκ μοιάζουν οι διάλογοι και οι κοφτές, ανολοκλήρωτες γκρεμισμένες φράσεις των ηρώων, που δημιουργούν μία υποβόσκουσα ένταση για ατσάλινα νεύρα.

Το σκηνικό της Έλλης Λιδωρικιώτη αποτελείται από ένα τεράστιο τραπέζι-γραφείο σε γκρι χρώμα γεμάτο από ντοσιέ και μία κόκκινη, επιβλητική, δερμάτινη καρέκλα με ροδάκια ένδειξη δύναμης και εξουσίας. Οι υπόλοιπες καρέκλες είναι μικρές και μαύρες, υποδεέστερες, όπως και το σύνολο των ανθρώπων. Τα κοστούμια της επίσης θυμίζουν μία σύγχρονη ρεαλιστική πραγματικότητα, όπου ο συντηρητισμός δεσπόζει.

Οι υποβλητικοί φωτισμοί της Χριστίνας Θανασούλα εστιάζουν στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών, μεταφέροντας τη συσσωρευμένη ενέργειά τους!

Η πρωτότυπη μουσική του Γιώργου Περιστέρη εντείνει στο έπακρο τα συναισθήματά τους μέχρι την τελειωτική έκρηξη!

Φέτος, στο θέατρο Olvio παρουσιάζεται μία παράσταση διαχρονική, σκληρή και ρεαλιστική. Μην περιμένετε να δοθεί κάποια απάντηση, δεν ξέρουμε ποιος είναι ο θύτης και ποιος το θύμα τελικά, πρόκειται για μία ουτοπική κάθαρση!

“Καταλαβαίνουμε τα πράγματα, τις καταστάσεις και το τι μας συμβαίνει, ή καταλαβαίνουμε αυτό που θα επιθυμούσαμε να καταλάβουμε;”Ιδού η απορία!

Και η Ολεάννα πραγματικά αποδίδει όλη την τραγικότητα της χρήσης του λόγου κάτω από ένα υποκειμενικό πρίσμα, όπως ο καθένας την εκλαμβάνει στην καθημερινή του ζωή. Μία βόλτα στο Βοτανικό θα σας πείσει!