Παρακολουθήσαμε την “Ποντικοπαγίδα” σε σκηνοθεσία Κίρκης Καραλή, στον Νέο Ακάδημο

Παρακολουθήσαμε την “Ποντικοπαγίδα” σε σκηνοθεσία Κίρκης Καραλή, στον Νέο Ακάδημο

Επίσημη πρεμιέρα σημαίνει πολλά: πέρα από τη λαμπρότητα της στιγμής, υπάρχει η προσδοκία του τι θα παρακολουθήσει κάποιος. Η μικρή αγωνία, έτσι ώστε η λάμψη της συγκεκριμένης βραδιάς να φωτίσει ακόμα περισσότερο τη σκηνή του θεάτρου. Ας μη γελιόμαστε…εμείς οι δημοσιογράφοι-κριτικοί, γι αυτό βρισκόμαστε κυρίως εκεί. Και η παράσταση που είδαμε έχει ως βάση της ένα θεατρικό εκτόπισμα που προκαλεί τουλάχιστον, δέος: Αγκάθα Κρίστι η συγγραφέας, το μακροβιότερο έργο στην ιστορία του θεάτρου (παίζεται συνεχώς στο  West End από τo 1952 έως σήμερα), κοντολογίς, ένα θεατρικό-θρύλος στην καρδιά της πόλης, δεν μπορεί να είναι παρά the talk of the town. Και πραγματικά, είναι…

Σαν μια μικρή προϊστορία, πρέπει να πούμε ότι το θεατρικό αυτό, ξεκίνησε ως ιδέα το 1947 με τίτλο “Τρία τυφλά ποντίκια”, όντας ένα αδημοσίευτο διήγημα της Αγκάθα Κρίστι που ακούστηκε στο ραδιόφωνο. Έπειτα, τα ποντικάκια απέκτησαν θεατρικό χώρο στο Λονδίνο, αγαπήθηκαν, διέσχισαν πάμπολλες χώρες και χρόνο και ταξίδεψαν μέχρι τη σκηνή του Νέου Ακάδημου. Με έμπνευση τον Άμλετ και την παγίδα που στήνει προκειμένου να αποδείξει την ενοχή της μητέρας του και του πατριού του, η πολυγραφότατη, ευφυέστατη Βρετανή συγγραφέας, δημιουργεί θέατρο μέσα στο θέατρο, μπερδεύει, αποπροσανατολίζει, ζαλίζει, και φυσικά ξαφνιάζει με την τελική έκβαση. Κάθε είδους κοινό. Κοινό κάθε ηλικίας, χώρας και πόλης. Η Αθήνα τα τελευταία τρία χρόνια καλείται να λύσει τον γρίφο της Ποντικοπαγίδας. Λέτε να τα καταφέρει τελικά;

Υπόθεση

Σε μια νεωτερίστικη προσαρμογή του αγγλικού θεατρικού, μεταφερόμαστε στον ελληνικό Κιθαιρώνα, πίσω στον χρόνο. Μια χιονισμένη μέρα τη δεκαετία του ‘90, σε μια απομονωμένη ορεινή πανσιόν, οκτώ ήρωες βρίσκονται αντιμέτωποι ο ένας με τον άλλο και κυρίως με τους εαυτούς τους. Το σκηνικό τα έχει όλα: ένταση, μαύρο χιούμορ, σκληρές αλήθειες, χρωματιστά ψέματα, αίμα, σασπένς, ερωτήματα και τυφλή αγωνία. Κυρίως αγωνία για το πώς μπορεί κάποιος να ξεφύγει από μια ποντικοπαγίδα. Πρέπει όμως να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα…ποιοι είναι τελικά οι ποντικοί και ποιοι εκείνοι που τους κυνηγούν; Ποιος είναι ο δολοφόνος που κρύβεται πίσω από τα μυστικά όλων; Θα το μάθετε το δίχως άλλο στην παράσταση…

“Ιδού η μαγεία του τέλειου θεατρικού κειμένου και μιας σκηνοθεσίας που μέσα από το πιθανόν “πουθενά” της, μπορεί να οδηγήσει το κοινό της παντού. Η Κίρκη Καραλή, ανέλαβε με μεγάλη επιτυχία τη δραματουργική επεξεργασία και τη σκηνοθεσία της παράστασης. Τα εκατό λεπτά του θεατρικού φάνηκαν δέκα, και αυτό από μόνο του, πιστεύω ότι σημαίνει πολλά. Η ένταση, η αγωνία, το μυστήριο στο έπακρο, και όταν τελείωσε η παράσταση, όλοι είχαμε καταλάβει ότι μόλις παρακολουθήσαμε κάτι το εξαιρετικό”.

Ανάλυση της παράστασης

Η αλήθεια είναι ότι στα πρώτα πέντε λεπτά του θεατρικού, ένιωσα μια στιγμή αμφισβήτησης για το πώς και πού θα οδηγήσει η παράσταση αυτή, όταν βρέθηκα να κοιτάζω ένα σκηνικό το οποίο είχε να κάνει με μια ελληνική επαρχία τη δεκαετία του ενενήντα. Μουσική, ήχοι, ραδιόφωνο, τηλεόραση, το γενικό κλίμα, τα ονόματα των πρωταγωνιστών, το στυλ ομιλίας, τα πάντα, ήταν ελληνικά. Πού είχε πάει το αγγλικό θεατρικό που είχα κατά νου;

Μετά από λίγο, αντελήφθην ότι το θεατρικό δεν είχε πάει πουθενά. Ήταν ακριβώς εκεί που έπρεπε να είναι. Εγώ ήμουν τελικά εκείνη που πήγε σε αυτό. Έζησα επακριβώς την αίσθηση που περιγράφει η σκηνοθέτιδα Κίρκη Καραλή : “Mπορεί να μην ξέρεις αν είσαι στο 1952 κάπου έξω από το Λονδίνο, στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 κάπου στον Κιθαιρώνα, ή στο 2022 σε ένα τυχαίο πουθενά”. Τελικά, όντως δεν είχε σημασία, γιατί ήμουν 100% εκεί. Ιδού η μαγεία του τέλειου θεατρικού κειμένου και μιας σκηνοθεσίας που μέσα από το πιθανόν “πουθενά” της, μπορεί να οδηγήσει το κοινό της παντού. Σε θεατρική απόδοση του Αντώνη Γαλέου, η Κίρκη Καραλή, με βοηθό τη Λητώ Τριανταφυλλίδου, ανέλαβε με μεγάλη επιτυχία τη δραματουργική επεξεργασία και τη σκηνοθεσία της παράστασης. Τα εκατό λεπτά του θεατρικού φάνηκαν δέκα, και αυτό από μόνο του, πιστεύω ότι σημαίνει πολλά. Η ένταση, η αγωνία, το μυστήριο στο έπακρο, και όταν τελείωσε η παράσταση, όλοι είχαμε καταλάβει ότι μόλις παρακολουθήσαμε κάτι το εξαιρετικό.

Ξεκινώντας αλφαβητικά με τους πρωταγωνιστές, ο Μάριος Αθανασίου, γεμάτος ένταση και μυστήριο, έχει έναν σκοπό: να πιάσει τον δολοφόνο. Η ποντικοπαγίδα όμως έχει την τάση να μπερδεύει πρόσωπα και καταστάσεις. Θα τα καταφέρει άραγε;  Η Πηνελόπη Αναστασοπούλου, ως ιδιοκτήτρια της πανσιόν, προσπαθεί να συντονίσει τις ευθύνες της ως ξενοδόχος σε ένα ολοένα αυξανόμενο κλίμα τρόμου, μέσα στο οποίο ξανασυναντά τους παιδικούς δαίμονες της. Η Ράνια Οικονομίδου, η ηλικιωμένη ένοικος που όλοι αγαπούν να μισούν, μοιάζει ως συμπεριφορά να είναι η προβολή του ίδιου της του παρελθόντος. Όταν οι τύψεις ξυπνάνε μπορεί άραγε να έρθει συγχώρεση; Ο  Δημήτρης Πετρόπουλος, ως απόστρατος στρατιωτικός, χαμένος σε ένα κελάρι με ποτά, μπορεί άραγε να δει τι πραγματικά συμβαίνει; Ή μήπως η κρίση του είναι το ίδιο θολωμένη με το μυαλό του; Ο Νίκος Πολυδερόπουλος, με την αμερικάνικη προφορά, παραμένει ένα επτασφράγιστο μυστικό μέχρι να πέσουν οι μάσκες…ή έστω μέχρι το ποντίκι να βρει το τυρί στη φάκα…

Ο Βαγγέλης Σαλευρής, ο άντρας της Πηνελόπης (ναι, οι πρωταγωνιστές κάνουν χρήση των πραγματικών τους ονομάτων), γεμάτος πάθος και θυμό, τα βάζει με όλους και με όλα, μα κυρίως με τον ίδιο του τον εαυτό. Τι προσπαθεί να κρύψει άραγε φανερώνοντας ένα τόσο έντονο ταμπεραμέντο; Ο Χάρης Τζωρτζάκης ως αρχιτέκτονας (;), μέσα από την τάση του να προκαλεί και να σοκάρει, κρύβει μια παιδική ψυχή γεμάτη ευαισθησία και τραύματα. Θα μπορούσε άραγε να τραυματίσει και ο ίδιος; Η γεμάτη αντίδραση και μυστήριο Σάννυ Χατζηαργύρη, φορώντας μια ασπίδα σκληρής προστασίας, δεν εμπιστεύεται κανέναν και καταφέρνει να μην την εμπιστεύεται αντίστοιχα, κανείς. Τι ακριβώς δε θέλει να πει πίσω από εκείνα που ήδη λέει;

Θεωρώ ότι το όνομα που ήδη έχουν δίκαια κερδίσει οι παραπάνω ηθοποιοί, συνεπάγεται και την ποιότητά τους ως καλλιτέχνες πάνω στη σκηνή. Ειδικά όταν αυτό συνοδεύεται με τη σωστή σκηνοθεσία, το αποτέλεσμα επί σκηνής είναι μαγικό. Οκτώ ισοδύναμα εκρηκτικές ερμηνείες, οι οποίες μαγνητίζουν και απορροφούν εντελώς την προσοχή του κοινού. Ήμουν μαζί τους από το πρώτο δευτερόλεπτο ως το τελευταίο. Θαυμάζοντας και τους οκτώ. Αυτό νομίζω, τα λέει όλα.

Τα σκηνικά της Άσης Δημητρολοπούλου, αφαιρετικά και σε έναν βαθμό ένα βήμα πιο πέρα από τον ρεαλισμό, μπορούν παρόλ’ αυτά, να αποδώσουν χωροχρονικά με τέλειο τρόπο την πλοκή του έργου. Τα κοστούμια της, απλά και μοντέρνα, ακολουθούν το στυλ και τον χαρακτήρα του εκάστοτε πρωταγωνιστή. Η πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Αντώνη Παπακωνσταντίνου είναι φτιαγμένη για ένα τέλειο κυνηγητό γύρω από την ποντικοπαγίδα. Μέχρι να πιαστεί ο ένοχος και να φανερωθεί με τους  εντυπωσιακούς φωτισμούς της Μελίνας Μάσχα.

Η παράσταση που είδαμε, τόσο στην Αγγλία όσο και εδώ στο θέατρο Νέος Ακάδημος, τελειώνει με την εξής παράκληση εκ μέρους της Αγκάθα Κρίστι: “To κοινό παρακαλείται να συνεχίσει την παράδοση της Ποντικοπαγίδας και να κρατήσει το μυστικό καλά σφραγισμένο στην καρδιά του”. Για τον λόγο αυτό κι εγώ, σεβόμενη την παράκληση αυτή, συνιστώ ανεπιφύλακτα να παρακολουθήσετε οκτώ εξαιρετικούς ηθοποιούς, οι οποίοι πέρα από το μυστικό της παράστασης, θα σας φανερώσουν με ποιον ακριβώς τρόπο είναι τόσο αγαπητοί στο κοινό τους.

Συντελεστές παράστασης

Διανομή (με αλφαβητική σειρά):

• Μάριος Αθανασίου
• Πηνελόπη Αναστασοπούλου
• Ράνια Οικονομίδου
• Δημήτρης Πετρόπουλος
• Νίκος Πολυδερόπουλος
• Βαγγέλης Σαλευρής
• Χάρης Τζωρτζάκης
• Σάννυ Χατζηαργύρη

• Συγγραφέας: Αγκάθα Κρίστι
• Σκηνοθεσία- Δραματουργική Επεξεργασία: Κίρκη Καραλή
• Θεατρική Απόδοση: Αντώνης Γαλέος
• Πρωτότυπη Μουσική Σύνθεση: Αντώνης Παπακωνσταντίνου
• Σκηνικά/Κοστούμια: Άση Δημητρολοπούλου
• Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
• Φωτογραφία / Trailer: Πάτροκλος Σκαφίδας
• Γραφιστική Επιμέλεια: Μάριος Γαμπιεράκης (Μαύρα Γίδια)
• Βοηθός Σκηνοθέτης: Λητώ Τριανταφυλλίδου
• Hairstyle & make up: Le Boudoir / Εύα Τόμπρου
• Διεύθυνση Παραγωγής: Ιωάννης Παντελίδης

Προβολή/Επικοινωνία: Νταίζη Λεμπέση

Ευχαριστούμε θερμά τους Λιάνα Κανέλλη, Πάνο Σόμπολο και Σεμίνα Διγενή που “δάνεισαν” τις φωνές τους για τις ανάγκες της παράστασης

Παραγωγή: Happy Productions

Παραστάσεις: Τετάρτη 20:00, Πέμπτη 20:00, Παρασκευή 19:00, Σάββατο 18:00, Κυριακή 20:30

Διάρκεια Παράστασης: 100 λεπτά χωρίς διάλειμμα

ΝΕΟΣ Ακάδημος: Ακαδημίας & Ιπποκράτους 17, Μετρό Πανεπιστήμιο

Τηλέφωνα Επικοινωνίας: 210 3625119 & 210 0080900

Ειδικές τιμές για ομαδικές κρατήσεις άνω των 15 ατόμων (στο τηλέφωνο 210 0080900 και στο email info@happyproductions.gr)

• About
• Latest Posts

Αγγελική Μπάτσου

Γεννήθηκα πριν αρκετά καλοκαίρια (κι άλλους τόσους χειμώνες)στην Αθήνα. Είχα την τιμή να μεγαλώσω στους Αγ.Αναργύρους,όπου έζησα τα ομορφότερα παιδικάχρόνια σε μια τεράστια αυλή,παρέα με τα γατιά μου και δυο ζευγάρια παππούδες και γιαγιάδες που πάντα θα υπεραγαπώ.Έπειτα ήρθε η Γαλλική Φιλολογία,επιπλέον σπουδές σε γλώσσα και μετάφραση και η οικογένεια. Δεν σταμάτησα όμως ποτέ να είμαι παιδί της ποίησης,της λογοτεχνίας,της ζωγραφικής και της μουσικής και το όνειρό μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου,ήταν να ταξιδέψω σ’όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στο Θιβέτ!
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.

Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)

• Εντρυφώντας στην “Υψηλή μαγειρική των σχέσων”, σε σενάριο Βίλης Σωτηροπούλου και σκηνοθεσία Κέλλυς Σταμουλάκη, στο Θέατρο της Ημέρας - 27 Νοεμβρίου 2024
• Συνέντευξη στη θεατρική ομάδα της παράστασης “Το αίμα νερό γίνεται” - 9 Μαΐου 2023
• «Δε μείναν λόγια», το νέο τραγούδι, της ερμηνεύτριας Ζωή Λιαντράκη - 28 Απριλίου 2023