Ποιος είναι ο Ορέστης Κυριάκος Πουλάκης και γιατί να τον γνωρίσουμε; Είναι γεννημένος σε θεατρική οικογένεια που χρονολογείται, περίπου, από τα μέσα του 20ου αι. Η γιαγιά του, η Άκληστις Γάσπαρη, ηθοποιός και θιασάρχης, ίδρυσε το 1965 το θέατρο Όρβο, στην οδό Βουκουρεστίου που λειτούργησε για τριάντα χρόνια και το 1966 το θερινό θέατρο Όρβο, στη Μαυρομματαίων. Το 1994 ίδρυσε, το θέατρο, στην οδό Κυψέλης 15. Το θέατρο αυτό, κουβαλάει την ιστορία 35 θεατρικών χρόνων και καλλιτεχνών. Μετά από 5 χρόνια αδράνειας, ο εγγονός της σπουδαίας ηθοποιού, Ορέστης Κυριάκος Πουλάκης, παίρνει τη σκυτάλη στα δικά του χέρια, του δίνει, ξανά,ζωή και το βαπτίζει “Lib’ro”.

Ο Πέτρος Κασιμάτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1962. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία. Η δημοσιογραφία, όπως λέει ο ίδιος, του εμφανίστηκε σαν κάτι άγιο και συνάμα συναρπαστικό. Έχει εκδώσει περισσότερα από 20 βιβλία (δημοσιογραφικά, λογοτεχνικά). Του απονεμήθηκε το δημοσιογραφικό βραβείο Μπότση, το Βραβείο Jorge Luis Borges (Ισπανική Εταιρεία Τιμής – Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϋ) καθώς και μια σειρά άλλων διακρίσεων (Μετάλλιο Τιμής Ακαδημίας Μολδαβίας) όπως και το Α’ Διεθνές βραβείο λογοτεχνίας από την Ένωση Συγγραφέων Αργεντινής στο Μπουένος Άιρες. Το λογοτεχνικό του έργο έχει μεταφραστεί στην Ισπανική, στην Αγγλική , τη Γαλλική, τη Ρουμανική και τη Ρωσική γλώσσα.

Σκοτεινή παρωδία πόθου, διαφθοράς και εγκλήματος…

Για τους αρχαίους Έλληνες η λέξη δικαιοσύνη, ήταν συχνά συνώνυμη με την εκδίκηση.

Γράφει η Φωτεινή Βαμβούκη   Μετά το τέλος κάθε παράστασης, έρχεται στο νου μου και κάποια παροιμία. Καθώς έκλεινε η παράσταση «Βροχή στο τζάμι» που …

Το πιο σημαντικό πράγμα, πέρα από την πειθαρχία και τη δημιουργικότητα, είναι η τόλμη να τολμάς.

Δε βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι στην πραγματικότητα. Τα βλέπουμε σύμφωνα με το ποιοι είμαστε εμείς.

Τι κρίμα που δεν μπορείς να έχεις εραστή χωρίς να απατήσεις τον άντρα σου.

Τα λεφτά είναι σαν την κοπριά. Αν τα σκορπίσεις τριγύρω, κάνουν καλό. Αν τα μαζέψεις σ’ ένα σωρό, βρωμάνε απαίσια.

Υπάρχουν πάντα κάποιοι θεοπάλαβοι γύρω μας. Χωρίς αυτούς, ο κόσμος θα ήταν πολύ βαρετός.