Μέσα στον φιλόξενο και ζεστό αυτό χώρο, μίλησαν με πανέμορφα λόγια και παρουσίασαν τόσο το βιβλίο, όσο και τον συγγραφέα τρεις σπουδαίες προσωπικότητες του πνευματικού χώρου. Αρχικά η κυρία Σοφία Μωραΐτη, Δρ. Φιλοσοφίας, συγγραφέας και μεταφράστρια μίλησε με εγκωμιαστικό, φιλικό και αναλυτικό τρόπο τόσο για το έργο, όσο και για τον άνθρωπο που ακούει στο όνομα Χρήστος Δούλης. Ακολούθησε η κυρία Μανίνα Ζουμπουλάκη, γνωστή συγγραφέας και φίλη του συγγραφέα μας, καθώς και ο κύριος Γιάννης Σπ. Παργινός, δημοσιογράφος-οικονομολόγος και εξίσου προσωπικός φίλος του κυρίου Δούλη.
Όμως όσα όμορφα λόγια κι αν ακούσει ένας θεατής, όσο ένθερμος θαυμαστής ενός έργου κι αν είναι, τίποτα δεν μπορεί να φτάσει ή έστω και να πλησιάσει τη μαγεία της αφήγησης. Μιας ζωντανής αφήγησης από το στόμα της εξαιρετικά ταλαντούχας ηθοποιού που ακούει στο όνομα Λίζυ Ξανθοπούλου.
Στο ενδιάμεσο των ομιλιών, η καλλιτέχνης μας διάβασε κομμάτια από κεφάλαια του έργου του συγγραφέα και ως δια μαγείας ο Πολυχώρος έσβησε από τα μάτια μας. Μεταφερθήκαμε στους αγρούς, την πράσινη φύση, τα καντούνια της Κέρκυρας, σε κάποιες άλλες εποχές και μέρες, ντυθήκαμε τα ρούχα και τα χρώματα μιας διαφορετικής χρονικής στιγμής, επιστρέψαμε με τον νου σε ένα παρελθόν που όλοι μας κουβαλάμε μέσα από τη γενετική δύναμη των ριζών μας. Είδαμε τον άνθρωπο όπως είναι στην πραγματικότητα, μακριά από τα βαριά «στολίδια» της σύγχρονης ζωής, που έχουμε μάθει να κουβαλάμε όλοι μας σαν σταυρό: ανταγωνισμός (και όχι συναγωνισμός), αδιαφορία, αποξένωση, αλλοτρίωση, καθωσπρεπισμός, ψεύτικη ευγένεια, ψεύτικη φιλία, σχέσεις, ζωές εν κατακλείδι…
Στον απλό, λιτό, μα τόσο λαμπερό κόσμο (ακόμα και όταν βρέχει στον ουρανό και στην ψυχή) του Χρήστου Δούλη, συναντά κανείς αυτό που λείπει πιο πολύ στις μέρες μας … αυθεντικότητα, ειλικρίνεια, αλήθεια. Με πάθος μοιάζει να κυνηγά τις μνήμες του παρελθόντος μέσα σε ένα μαγευτικό ιόνιο τοπίο, ζει με όλες του τις αισθήσεις τους δεσμούς που δένουν φίλους και εραστές, γονείς και παιδιά και μας παραθέτει την κατάθεση ψυχής ενός γνήσιου ανθρώπου. Με όλες τις δυνάμεις και αδυναμίες που μπορεί να έχει.
Ακόμα και μέσα από ιστορίες που γεννούν και γεννιούνται από πόνο, εμείς ως αναγνώστες λαμβάνουμε την πνοή και τη λάμψη της ζωής που συνεχίζεται αμείλικτα. Αυτό είναι τελικά το καλό με εκείνη…
Η υπέροχη Λίζυ Ξανθοπούλου διάβασε αποσπάσματα από τα τρία πρώτα κεφάλαια του βιβλίου, από το «Εσάρτεψε», τη «Λάντια» και το «Εσύ είσαι Χρήστο;». Κάπως έτσι, η τραγική ιστορία ενός τρελού έδεσε σαν γαϊτανάκι με τον κοκκινόμαυρο έρωτα της Λάντιας και τον προσωπικό, νοσταλγικά αυτοβιογραφικό χαρακτήρα του τρίτου κεφαλαίου. Όλα βρίσκονται στο έργο του Χρήστου Δούλη: Έρωτας σαρκικός και πνευματικός, ωμό σεξ, αγάπη ανάμεσα σε γονείς και παιδιά, ανάμεσα σε αδέλφια, μοναξιά της τρίτης ηλικίας, αρρώστια, θάνατος, αθωότητα, τοπία κάτω από τον ήλιο, πόλεις και χωριά, η καρδιά και η ψυχή της Κέρκυρας αποτυπωμένη μέσα από αναμνήσεις, φαντασία και πραγματικότητα μαζί.
Τί πιο όμορφο από το να ταξιδεύει κάποιος με το φανταχτερό τρένο της φαντασίας, μέσα από την αφήγηση της Λίζυς Ξανθοπούλου; Πανέμορφη σαν αερικό, με το πιο τρομερό εκτόπισμα που έχω δει, με την τόσο χαρακτηριστική φωνή της μας αιχμαλώτισε και μας κράτησε ακίνητους. Χωρίς φωνή. Χωρίς ανάσα. Θα μπορούσα να καθόμουν ώρες να την ακούω να διαβάζει όλο το βιβλίο και να παρακαλάω να μου το ξαναδιαβάσει. Ξανά και ξανά. Το υπέροχο κείμενο του συγγραφέα μας έδεσε τέλεια με την ξεχωριστή ανάγνωση-ερμηνεία της ηθοποιού μας. Η παρουσία της Λίζυς Ξανθοπούλου μπόρεσε να αποδώσει τέλεια το μεγάλο συγγραφικό ταλέντο του Χρήστου Δούλη. Μας διάβασε μέσα από τα μάτια και την ψυχή του δημιουργού και κρίνοντας κι από τον λόγο που εκφώνησε ο ίδιος, η συγγραφική ομορφιά και αμεσότητα συμβαδίζει τέλεια με την ποιότητά του ως άνθρωπος και χαρακτήρας.
Εύχομαι τόσο στον ίδιο, όσο και στη Λίζυ Ξανθοπούλου πάντα τα καλύτερα. Τους ευχαριστώ ιδιαίτερα για την τόσο ξεχωριστή αυτή παρουσίαση!
Το τόσο όμορφο αυτό βιβλίο είναι ένα ανάγνωσμα που το ξεκινά κάποιος και δεν το τελειώνει, παρά μόνο στην τελευταία του σελίδα. Αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο πάνω στο γραφείο μου. Ακόμα και έπειτα από την ανάγνωση, το έχω εκεί για να θυμάμαι τις ξεχωριστές ιστορίες, την υπέροχη βραδιά στο «Αίτιον», τη μορφή και ερμηνεία της Λίζυ, τη μαγεία της ανάγνωσης, τα λόγια που άκουσα, το ταξίδι που έκανα στον τόσο ξεχωριστό κόσμο του Χρήστου Δούλη. Το προτείνω ανεπιφύλακτα ως ανάγνωσμα σε όλους…
Ένα μικρό βιογραφικό:
Ο Χρήστος Δούλης γεννήθηκε στο Κομπίτσι της Κέρκυρας και έζησε εκεί μέχρι τα δεκαοχτώ του. Ύστερα υπηρέτησε το Ελληνικό Δημόσιο με στολή και πηλίκιο, κοντά τριάντα χρόνια. Ξαναγύρισε στον τόπο του, όπου και ζει. Από το 2009 και μετά δημοσιεύει κείμενα-χρονογραφήματα σε εφημερίδες της Κέρκυρας και σε ιντερνετικά σάϊτ λογοτεχνικού ενδιαφέροντος της Αθήνας. Έχουν εκδοθεί το μυθιστόρημα «Με την Αναράιδα» (2015) και η συλλογή διηγημάτων «Εσύ είσαι, Χρήστο;» (2018).
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- “Σονάτα στο σεληνόφως”, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Πακάκη, κάτω από τα φώτα της σκηνής του Faust - 20 Φεβρουαρίου 2020
- Xρήστος Παπαδόπουλος – μια πορεία σαράντα ετών, μέσα από ερωτήσεις - 19 Φεβρουαρίου 2020
- Μια νύχτα στο Life Theaterπαρακολουθώντας το ” Slip and tanga, WOW”, σε σκηνοθεσία ΣτέβηςΚούβαρη Μπουζιάνη - 17 Φεβρουαρίου 2020
Καμία κριτική