Η ηθοποιός Ειρήνη Μελά, μας παραθέτει με τον πιο αγνωστικιστικά – ανατρεπτικά χιουμοριστικό τρόπο την άποψή της σχετικά με όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό γύρω μας και μέσα μας. Την ευχαριστούμε θερμά για τον χρόνο της και για τις ξεκαρδιστικές απαντήσεις της οι οποίες έχουν καταλύσει την έννοια του χρονικού διηνεκούς!
Γνωρίζοντας τον τόσο ξεχωριστό του τρόπο δημιουργίας μοναδικών θεατρικών σκηνών, (και ενθυμούμενη την περσινή του παράσταση “Μάνα”), μπορώ να πω αναμφιβόλως ότι και φέτος, ο Σταμάτης Πακάκης έκανε τη διαφορά. Φρέσκο, δροσερό, γεμάτο καυστικό χιούμορ, νεανικό, βαθύ και τολμηρό, το “550”, λέει τα πράγματα με το όνομά τους και δε χαρίζεται σε κανέναν.
Η Ειρήνη Μελά, ένας χαμαιλέων εναλλαγών, κινείται από το χιούμορ στον αυτοσαρκασμό και τη σάτιρα κάνοντας κατάθεση ψυχής, καθώς απευθύνεται σε όλους εμάς γεμάτη με συγκινησιακή φόρτιση και τραγικότητα. Στην προσωπική μαρτυρία της Μάμμας Τόνι μνημονεύονται όλοι οι αγώνες, οι ελπίδες, αλλά και οι νεκροί των ανταρτών. Νεκροί του τότε και του τώρα που δεν πρέπει μόνο να μνημονεύονται, αλλά και να αποτελούν μοντέλο μίμησης για τις νεότερες γενιές.
Η Τσερλίν είναι η υπηρέτρια που έχει πάψει εδώ και καιρό να ενεργεί και να σκέφτεται ως υπηρέτρια. Έχει σηκώσει κεφάλι και το δικό της κεφάλι αποτελεί ένα μέρος από τη μαζική υστερία μιας Λερναίας Ύδρας, που οδήγησε έναν λαό στον πιο άκρατο παραλογισμό. Ζώντας τις ατομικές αναμνήσεις και διηγήσεις της Τσερλίν, λαμβάνουμε την εικόνα της Γερμανίας εκείνη τη χρονική στιγμή. Πριν το ξέσπασμα της «επιδημίας».
Η παράσταση αυτή ξεκλειδώνει το υποσυνείδητο. Ανοίγει το σκοτεινό δωμάτιο που όλοι ρίχνουμε τους φόβους, τις σκέψεις που δεν έχουν λογική, τα μικρά πράγματα που τείνουμε να αγνοούμε και θέλουμε να ξεχάσουμε, τις επιθυμίες μας που δεν τολμάμε να αναφέρουμε. Κάποια στιγμή ο Ύπνος φέρνει το όνειρο, κάποιες στιγμές μνήμες ξεπηδούν άξαφνα και ρίχνουν φως στο σκοτεινό αυτό δωμάτιο.
