Θέματα με την λέξη κλειδί Κοραής Δαμάτης

H ονειρική σκηνοθεσία του Κοραή Δαμάτη, ακροβατώντας ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, στο παρόν και το παρελθόν, στις αναμνήσεις και το τώρα, στη ζωή και τον θάνατο, στην παρουσία και την απουσία, στη χαρά και τη λύπη, αναδεικνύει σωστά τις εναλλαγές της ψυχικής διάθεσης του ρόλου, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του στο να χαρτογραφεί εσωτερικές σκηνοθεσίες οι οποίες ταξιδεύουν το κοινό σε ταξίδια με προορισμό την ψυχική ολοκλήρωση.

Mια εξαιρετικά πρωτότυπη σκηνοθεσία, η οποία συνδυάζει ρεαλισμό και φαντασία, με τη χρήση μασκών και κούκλων που ντύνουν παιδιά τους εκάστοτε πρωταγωνιστές, με ηχητικά και οπτικά ντοκουμέντα, με πρωτότυπες εναλλαγές φωτισμών (έργο του ίδιου του σκηνοθέτη) και ξεχωριστή επιλογή μουσικής, το θεατρικό αυτό είναι ένα περίτεχνο μωσαϊκό που παντρεύει αφηγηματικό ντοκουμέντο με καλλιτεχνική οπτική και δημιουργεί ένα αισθητικό αποτέλεσμα που φανερώνει ποιότητα, ευαισθησία και ενσυναίσθηση.

Ο Κοραής Δαμάτης, μας πρόσφερε τον απόλυτο τρόμο. Όλο το κοινό, ακίνητο, αμίλητο, σχεδόν χωρίς ανάσα, έζησε και είδε από κοντά τον Τζον Μέρρικ. Τον άνθρωπο-τέρας, τον άνθρωπο-ελέφαντα με την ξεκάθαρη ματιά και την αγνή καρδιά. Διεισδυτική ματιά, ωμός ρεαλισμός, τραγικότητα, ευαισθησία, έξυπνες εναλλαγές, συνδυασμός παλιού και μοντέρνου, ενδοσκόπηση, πνευματικότητα, λίγα από τα στοιχεία που δώρισε η σκηνοθεσία της παράστασης αυτής.

Υπήρχε και πάντα θα υπάρχει αυτή η λευκή και αόρατη ταυτόχρονα γραμμή, η οποία οριοθετεί όλα μας τα όνειρα και τις προσδοκίες. Σαν τη λευκή λωρίδα του τερματισμού ενός αγώνα δρόμου, κάποιος πρέπει να είναι νικητής και να φτάσει πρώτος. Είναι ο αγώνας της ζωής… ένας αγώνας του οποίου ο βασικός κανόνας είναι ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Πέντε άνθρωποι «της διπλανής πόρτας» φτάνουν στο χώρο με διαφορά λίγων λεπτών ο ένας απ’ τον άλλον και μπαίνουν στη σειρά, πίσω από μια γραμμή.