Γράφει η Στεύη Τσούτση

Υπάρχουν στιγμές οι λέξεις στερεύουν. Μένουν μόνο τα συναισθήματα για να μετρήσεις την εντύπωση που σου έκανε μια παράσταση. Και στην περίπτωση του Πέτρου Αποστολόπουλου και  της «σιωπής» του, αυτά ξεχειλίζουν.

Θαυμασμός, συγκίνηση, ευγνωμοσύνη…

Μα ας τα πάρουμε όλα από την αρχή.

Ένας άνδρας επί σκηνής. Και η σκιά μιας γυναίκας. Το άρωμα, τα βιβλία της μα κυρίως η 25χρονη σιωπή της ως βαριά τιμωρία για ένα ψέμα.

Ένας έρωτας καταδικάζεται. Η γυναίκα εκδικείται κι ο άντρας, ο παντοτινά ερωτευμένος στέκει μοιρολατρικά στο πλάι της. Και μιλά δίχως καμιά απάντηση…

Και το φορτίο στην πλάτη του γίνεται χρόνο το χρόνο πιο βαρύ.

Τον κάμει σκιά του εαυτού του. Τον κάμει άνθρωπο δυστυχισμένο κι αγιάτρευτα μόνο.

Και της μιλά. Συνέχεια της μιλά.

Ξετυλίγει το κουβάρι των συναισθημάτων, των σκέψεων, των τύψεων κι όλων των παραπόνων του. Της απολογείται, την καλοπιάνει, τη ζηλεύει, της θυμώνει, τη διεκδικεί.

Κι είναι στιγμές που εκείνος, ο αγράμματος χωριάτης που έβαλε κάποτε ένα φίλο να της γράψει γράμματα για να της εξομολογηθεί τον έρωτα του, γίνεται πιο ποιητής κι από τους ποιητές. Είναι στιγμές που αφήνει όλο αυτό τον κυκλώνα των συναισθημάτων του να γίνει λέξεις. Στίχοι που ξεφεύγουν ορμητικοί και καυτοί, από χείλη παθιασμένα μα ολότελα μόνα.

Μόνος στέκει ο Πέτρος Αποστολόπουλος επί σκηνής. Σε έναν μονόλογο που ο ίδιος σκηνοθέτησε και του έβαλε την προσωπική του ερμηνευτική σφραγίδα. Η ευαισθησία του ηθοποιού μπλέκει με αυτή του ανθρώπου και δίνουν στο κοινό ένα έργο απόλυτα καθηλωτικό. Δεν είναι πομπώδες, αν και θα μπορούσε να γίνει. Μήτε υπερβολικό.

Είναι η σπαρακτική κραυγή ενός ερωτευμένου άνδρα που χτυπά πάνω τη σιωπή μιας απογοητευμένης γυναίκας. Είναι ο πόνος και η ήττα του. Είναι η μοναξιά και η απόγνωσή του.

Χάνεται ο θεατής στο μονόλογο.  Ο «Γιώργης» κυριεύει κάθε γωνιά του θεάτρου με τη λιτή κι ανεπιτήδευτη ερμηνεία του. Την απόλυτα καθηλωτική κι αφοπλιστική.

Δύσκολοι οι μονόλογοι στο θέατρο. Τόσο για τους θεατές, όσο και για τους ηθοποιούς. Απαιτούν ώριμη ματιά για να τους «αντέξεις».

Κι ο Πέτρος Αποστολόπουλος, ο δωρικός «Γιώργης»,  ρισκάρει και τα καταφέρνει. Σαν βγαίνει στη σκηνή, ο χρόνος παύει να μετρά.

Μένει μόνο ο ταπεινωμένος, ο ηττημένος, ο πονεμένος και παντοτινά ερωτευμένος άνδρας να πολεμά με τη «σιωπή».

Μια «σιωπή» που φωνάζει να πάτε να δείτε το έργο. Γιατί σε μια εποχή που οι αξίες καταρρέουν και η τέχνη κατακρεουργείται από ατάλαντα χέρια, είναι σημαντικό να στηρίζονται τέτοιες αξιοθαύμαστες προσπάθειες.


Αναλυτικές πληροφορίες από τον Οδηγό Θεάτρου

για-δελτίο-τύπου-900x641Στη σιώπη
Μονόλογος
σε σκηνοθεσία Πέτρου Αποστολόπουλου

Θέατρο Τέσσερις Εποχές

Στεύη Τσούτση

Στεύη Τσούτση

Η Στεύη Τσούτση γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο μα δεν κατάφερε στιγμή να απαρνηθεί την καλλιτεχνική της φύση. Ανήσυχο πνεύμα από μικρή, ασχολείται με τη λαογραφία, τη λογοτεχνία, το χορό και τη μουσική.
Αρθρογραφεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσαγράφοντας για ανθρώπινες σχέσεις, αυτογνωσία, λογοτεχνία, θέατρο και μουσική.
Αρχισυντάκτρια του www.anapnoes.gr ενώ μετρά συνεργασίες με δημοφιλείς ιστοσελίδες, όπως www.diaforetiko.gr, www.politismos.net, www.ilov.gr,www.thessalonikiartsandculture.gr κ.α
Σύντομα, πρόκειται να κυκλοφορήσει και το πρώτο της βιβλίο.
Στεύη Τσούτση