Γράφει η Αγγελική Μπάτσου

Βρεθήκαμε στο θέατρο «Έαρ Βικτώρια» για να παρακολουθήσουμε την παράσταση «Το τελευταίο παιχνίδι» της Αναστασίας Βούλγαρη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Χριστοδούλου.

Το θέατρο «Έαρ Βικτώρια» είναι σαν ένας φωτεινός φάρος μέσα στη νύχτα. Αν και κοντά στην πλατεία Βικτωρίας και στην Αριστοτέλους, περιβάλλεται από ήσυχους δρόμους, οι οποίοι μοιάζουν να οδηγούν στο γνωστό αυτό φωτεινό σημείο, όπου σμίγει το όνειρο με την πραγματικότητα. Σαν δυο παράλληλα, εντελώς διαφορετικά σύμπαντα, που τα χωρίζει μόνο ένα σκαλοπάτι που οδηγεί στην είσοδο για να δούμε όλοι τα βράδια της Παρασκευής και του Σαββατοκύριακου, πώς παίζεται «το τελευταίο παιχνίδι».

Λίγα λόγια για το έργο:

Μέσα από τη ζωή μιας τετραμελούς οικογένειας στην επαρχία, πίσω από τα λευκά ρούχα και πρόσωπα (ή προσωπεία, για τον έξω κόσμο), ξετυλίγεται όλο το δράμα της υποκρισίας, των κοινωνικών διακρίσεων εις βάρος της γυναίκας, εις βάρος του «διαφορετικού», εις βάρος του δικαιώματος της ελεύθερης βούλησης. Το αθώο και το αγνό ενοχοποιούνται και γίνονται αντικείμενο χλευασμού και βίας, μια βία που με τη δικαιολογία του «παιχνιδιού» οδηγεί στον θάνατο και στην ολοκληρωτική καταστροφή ενός ήδη ετοιμόρροπου οικοδομήματος.

Τόσο ως σκηνοθέτης, όσο και ως ηθοποιός, ο Γιώργος Χριστοδούλου απέδειξε για άλλη μια φορά πόσο έμπειρος και ταλαντούχος ηθοποιός είναι και με τη σκηνοθεσία του μπόρεσε να μεταφέρει όλο το συναισθηματικό φορτίο του έργου, ηλεκτρίζοντας όλο το θέατρο και κόβοντάς μας την ανάσα σε όλη τη διάρκεια του έργου.

27073162_2477010599190817_624049724988846304_nΗ κριτική μας:

Με βάση το έργο και τα λόγια μιας Ελληνίδας συγγραφέως, ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Γιώργος Χριστοδούλου καταπιάνεται και συνθέτει λίγο- λίγο, κομμάτι- κομμάτι, ένα «κατηγορώ» ενάντια σε κάθε μορφή κοινωνικής κακοποίησης εις βάρος του πιο αδύναμου, του ξεχωριστού, του διαφορετικού. Με κέντρο την τυραννική μορφή του πατέρα (θύμα και ο ίδιος της πατρικής κακοποίησης), εκτυλίσσεται και γυρνά σαν δεμένο, μπερδεμένο και με γόρδιο δεσμό το γαϊτανάκι της ίδιας του της οικογένειας. Μια γυναίκα που χρησιμοποιείται σαν υποζύγιο, που κακοποιείται σωματικά και ψυχολογικά από αυτόν και το μόνο που νιώθει είναι ο τρόμος που της κλείνει τη φωνή. Φυλακισμένη στο ίδιο της το σπίτι, φυλακισμένη σε μια κοινωνία που θεωρεί ότι το σωστό είναι το άδικο.

Ο μεγάλος γιος, ο θεωρητικά πιο κουτός, προσπαθεί να επιβιώσει, ακολουθώντας τα χνάρια του πατέρα, το παράδειγμα του «σωστού» νταή που του αρέσει να βασανίζει ψυχολογικά και σωματικά ανθρώπους και ζώα και κυρίως τον αδερφό του, ο οποίος είναι αυτός που ξεχωρίζει σε όλα τα επίπεδα. Το τραγικό τέλος βγάζει την αλήθεια προς τα έξω και τιμωρεί ή δικαιώνει μερικούς από τους πρωταγωνιστές μας. H μουσική του Παύλου Σιδηρόπουλου και το τραγούδι «Να μ’αγαπάς», οριοθετεί την αρχή και το τέλος του έργου και τελικά καταλαβαίνουμε ότι αυτό που πάντα μετρούσε και πάντα θα μετρά σε κάθε σχέση είναι ένα μόνο πράγμα: η αγάπη.

Δυστυχώς όμως, ζούμε σε μια κοινωνία βίας, όπου ο χειρότερος εχθρός του ανθρώπου είναι ο άνθρωπος από καταβολής κόσμου. Το βασικότερο ένστικτο είναι αυτό της κυριαρχίας με κάθε μέσο (θεμιτό ή αθέμιτο) πάνω στους άλλους ανθρώπους και ιδιαίτερα στους πιο αδύναμους. Δημιουργήσαμε κανόνες απαράβατους για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται ο «σωστός» άντρας, η «σωστή» γυναίκα, ο νταής αρχηγός που αποφασίζει και διατάζει για το πώς θα τιμωρήσει τους αδύναμους της αγέλης, ο ευαίσθητος και χαρισματικός, ο οποίος αν τύχει και είναι και ομοφυλόφιλος, έχει άμεσα στιγματιστεί και έχει ήδη φορέσει τον σταυρό στον ώμο.

Η διαφορετικότητα, το ξεχωριστό, η υπερβολική ευαισθησία, η αγνή και άδολη ψυχή εξοβελίζονται μπροστά στις προσταγές της κοινωνίας των λύκων. Η πρωτιά πάνω απ’ όλα και απ’ όλους. Κορόϊδεψε, χτύπα, βρίσε τον αδύναμο, τον ευαίσθητο συμμαθητή. Χλεύασε, ειρωνεύσου, χειροδίκησε, μη δώσεις εργασία στον ομοφυλόφιλο. Φέρσου σα σκουπίδι στη γυναίκα, παίξε μαζί της σαν κούκλα και μετά παράτησέ την… δεν αξίζει. Πιες και πήγαινε να διασκεδάσεις και χρησιμοποίησε και άλλες γυναίκες για τη διασκέδαση και μόνο. Γίνε ο φόβος και ο τρόμος του σπιτιού σου και του εαυτού σου του ίδιου. Σκότωσε ψυχικά τους ανθρώπους που είναι δικοί σου. Μπορείς. Είναι τόσο εύκολο.

Η ζωή όμως που χαρίζει, δε χαρίζεται. Δε θα έλεγα ότι είναι ο Θεός ή η ζωή που τιμωρεί. Οι επιλογές μας είναι που έρχονται και μας βρίσκουν για να λογοδοτήσουμε σε κάποιο σημείο της πορείας μας στο χρόνο. Γιατί πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι οι συνάνθρωποι μας είναι πολλά πράγματα, εκτός από παιχνίδι για να περνά η ώρα μας. Το έργο μας, αυτό ακριβώς αποδεικνύει.   

Ο σκηνοθέτης μας Γιώργος Χριστοδούλου και η βοηθός του Ουρανία Μαργαρώνη, είχαν αφενός την τύχη και την ευκαιρία να μεταφέρουν στη σκηνή το ιδιαίτερα αξιόλογο συγγραφικό έργο της Αναστασίας Βούλγαρη και αφετέρου, η ίδια η αξία του έργου απαιτούσε το μέγιστο των σκηνοθετικών δυνατοτήτων. Το Σάββατο το βράδυ κατανόησα τί ακριβώς σημαίνει το να ξεπερνά κάποιος το μέγιστο των δυνατοτήτων του. Τόσο ως σκηνοθέτης, όσο και ως ηθοποιός, ο Γιώργος Χριστοδούλου απέδειξε για άλλη μια φορά πόσο έμπειρος και ταλαντούχος ηθοποιός είναι και με τη σκηνοθεσία του μπόρεσε να μεταφέρει όλο το συναισθηματικό φορτίο του έργου, ηλεκτρίζοντας όλο το θέατρο και κόβοντάς μας την ανάσα σε όλη τη διάρκεια του έργου. Με ένταση, ρεαλισμό μα και τραγικότητα, κατάφερε να μας υψώσει ως κοινό στο επίπεδο των πρωταγωνιστών, όπως ακριβώς στην αρχαία ελληνική τραγωδία. Η φορτισμένη συγκίνηση που ήταν έκδηλη σε όλους μας και τα δάκρυα που κύλησαν χωρίς καν να το καταλάβουμε, ήταν νομίζω η καλύτερη απάντηση στο ερώτημα του πώς μας φάνηκε το έργο. Ένας διπλός ρόλος που χρίζει συγχαρητηρίων και που με μεγάλη χαρά τα προσφέρω σε έναν καλλιτέχνη και άνθρωπο που στην κυριολεξία ζει για αυτό που κάνει. Το ίδιο ισχύει και για την βοηθό του, Ουρανία Μαργαρώνη, σε όλο αυτό το εγχείρημα.

«Το τελευταίο παιχνίδι» δεν είναι ένα εύκολο έργο για να περάσει απλά κάποιος ευχάριστα την ώρα του. Είναι μια κατάθεση, μια μαρτυρία, ένα «κατηγορώ» ενάντια σε όλη την υποκρισία, στις παγιωμένες αντιλήψεις που ταλανίζουν την κοινωνία εδώ και αιώνες, στις λάθος ιδέες και συμπεριφορές που οδηγούν στην περιθωριοποίηση όσων διαφέρουν, πολλές φορές με ολέθρια αποτελέσματα.

26992624_2482997405258803_3927786475022635392_nΑπέναντι στον άντρα στέκεται η απόλυτη γυναίκα- μητέρα. Η Νόνη Ιωαννίδου. Αν ο ορισμός τί εστί καλύτερη ερμηνεία έχει ένα όνομα, τότε το έχει βρει στο πρόσωπο της ηθοποιού μας. Μόνο με την παρουσία της έχει ήδη σκλαβώσει το βλέμμα. Η σιωπή της μιλά με χιλιάδες λέξεις και η ερμηνεία της είναι υπόδειγμα του πώς πρέπει να ερμηνεύεται ένας δραματικός ρόλος. Μου θύμισε πρωταγωνίστρια αρχαίου δράματος, με όλη την αρχοντιά που απορρέει ακόμα και μέσα από μια τσακισμένη μορφή από τα βάσανα της ζωής. Στο έργο υποδύεται τη γυναίκα- θύμα, τη μητέρα- προστάτη, τον άνθρωπο- θυσία, μια ταλαιπωρημένη ψυχή που γεννήθηκε, έζησε και συνεχίζει να ζει για την αγάπη και για τις αναμνήσεις αυτής. Ξεδιπλώνει με τρόπο τραγικό τα λάθη της ως γυναίκα και μητέρα που οδήγησαν την ίδια σκλάβα, τον γιο της Άγγελο στον τάφο και τον άλλο της γιο, τον Γιώργο να βρίσκει τη λύτρωση στην αυτοχειρία. Φυλακίστηκε για να προστατέψει τη ζωή του, αλλά τελικά δεν μπόρεσε να νικήσει τις τύψεις που κυνηγούσαν τον ταραγμένο νου του παιδιού της. Ο τελικός μονόλογος της για το bullying, είναι ό,τι πιο δυνατό έχω ακούσει και δει ποτέ μου. Ισχυρό μήνυμα σε όλους όσους νομίζουν ότι ξέρουν,σε όλους όσους υποκριτικά συμφωνούν, γιατί έτσι πρέπει και στην ουσία δεν έχουν καν αγγίξει το πρόβλημα. Μια ερμηνεία συνολική, δοσμένη με αυτό που λείπει στις μέρες μας: με ψυχή. Μια βαθιά, απέραντη ψυχή που έχει την «κατάρα» να βιώνει τα πάντα σε βάθος και ένταση. Από τις καλύτερες μακράν ερμηνείες και ηθοποιούς που είχα ως τώρα την τύχη να δω.

Τον ρόλο της νεαρής μητέρας στο έργο μας, τον έχει επιμεληθεί η Ματίνα Δημητροπούλου. Μια εξίσου δυναμική και έντονη σκηνική παρουσία, το τέλειο συμπλήρωμα της μορφής της μητέρας, όταν στο παρελθόν, με λευκά ρούχα, γιόρταζε τα γενέθλια του μικρού της γιου. Ίσως από τους πιο δύσκολους σωματικά και δραματολογικά ρόλους που έχω δει ποτέ μου σε θέατρο, μιας και σε πάρα πολλές σκηνές η ηθοποιός μας γίνεται το θύμα της σωματικής βίας από τον άντρα της. Ο συγκεκριμένος δύσκολος ρόλος, απαιτεί ιδιαίτερη ικανότητα και ταλέντο και θεωρώ ότι η ηθοποιός, μας απέδειξε και με το παραπάνω πόσο άριστη είναι στον ρόλο που της έχει δοθεί.

Ο Ανδρέας Γιαννακούλας υποδύεται τον μικρό, ευαίσθητο και ιδιαίτερα ταλαντούχο ομοφυλόφιλο γιο της οικογένειας, τον Άγγελο. Ένα χαρισματικό παιδί που στην κυριολεξία θάφτηκε κάτω από το χιόνι, σαν το μοναδικό λουλούδι που είχε ανθίσει στον ανθρώπινο χειμώνα. Ένα όνομα που ταιριάζει απόλυτα με το παρουσιαστικό και τον αέρα που βγάζει ως συνολική παρουσία ο νέος αυτός ηθοποιός. Ένας εξαιρετικά τολμηρός, απαιτητικός ρόλος, που μόνο ένας καλλιτέχνης με θέληση, σοβαρότητα και απόλυτο ήθος και σεβασμό στο επάγγελμά του θα μπορούσε να φέρει εις πέρας. Του εύχομαι ολόψυχα το μέλλον να του φέρει στο δρόμο του μόνο τα καλύτερα, μια ευχή που καλύπτει και τον συμπρωταγωνιστή του, Βίκτωρα Πέτσα, που υποδύεται τον αδερφό του, τον Γιώργο. Ένας εκ διαμέτρου αντίθετος ρόλος, ο ταραξίας που τα βλέπει όλα ως παιχνίδι και που αντιλαμβάνεται την αγάπη του προς τον αδερφό του, όταν καταλάβει ότι τέτοιου είδους «παιχνίδια» στα χέρια πραγματικών εγκληματιών γίνονται φονικά όργανα. Τραγικός ο θρήνος του πάνω στο κορμί του άψυχου αδερφού του, μια σκηνή που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ. Ένας εξίσου εξαίρετος ηθοποιός, αποτελεί μαζί με τον Ανδρέα Γιαννακούλα, ένα από τα ομορφότερα δείγματα συνεργασίας. Συγχαρητήρια και στα δυο νεαρά αυτά παιδιά.

Τα σκηνικά και κοστούμια της Δέσποινας Βολίδη, είναι απλά υπέροχα ως ιδέα. Τα κατάλευκα ρούχα των πρωταγωνιστών του παρελθόντος, τα λευκά πρόσωπα, τα ριγμένα λευκά πανιά πάνω στα έπιπλα, προσέδιδαν στο σκηνικό όλο το ύφος της τραγικότητας ενός παρελθόντος μέσα σ’ ένα σπίτι, όπου επιβίωναν τόσο έντονα η αγάπη και το μίσος, η χαρά και ο πόνος, το παρελθόν με το παρόν. Με τον ίδιο τρόπο, λειτούργησαν και οι ιδιαίτερα φροντισμένοι φωτισμοί του Σπύρου Κάρδαρη. Επικεντρωμένοι στα πρόσωπα  των πρωταγωνιστών, τόνιζαν επιπλέον το δραματικό στοιχείο του έργου.

«Το τελευταίο παιχνίδι» δεν είναι ένα εύκολο έργο για να περάσει απλά κάποιος ευχάριστα την ώρα του. Είναι μια κατάθεση, μια μαρτυρία, ένα «κατηγορώ» ενάντια σε όλη την υποκρισία, στις παγιωμένες αντιλήψεις που ταλανίζουν την κοινωνία εδώ και αιώνες, στις λάθος ιδέες και συμπεριφορές που οδηγούν στην περιθωριοποίηση όσων διαφέρουν, πολλές φορές με ολέθρια αποτελέσματα. Η προσωπικότητα και ο ψυχισμός ενός ανθρώπου δεν είναι ένα παιχνίδι προς τέρψη του υποτιθέμενου νικητή. Η αλλαγή σε έναν καλύτερο και δικαιότερο κόσμο δεν είναι απλή. Η ίδια η ιστορία μας το αποδεικνύει αυτό. Στο χέρι μας όμως είναι να ερχόμαστε αντιμέτωποι με το πρόβλημα και να κάνουμε κάτι για αυτό. Τέτοια συγγραφικά έργα και σκηνοθετικές προτάσεις όπως αυτή που παρακολουθήσαμε, αποτελούν μια σημαντική και ηχηρή απάντηση. Αν θέλετε να την μάθετε,η παράσταση αυτή θα σας ανοίξει τα μάτια.

26993528_2477116165846927_8437172298375980271_nΤαυτότητα παράστασης:

Σκηνοθεσία: Γιώργος Χριστοδούλου
Σκηνικά- κοστούμια: Δέσποινα Βολίδη
Φωτισμοί: Σπύρος Κάρδαρης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ουρανία Μαργαρώνη

Παίζουν:
Νόνη Ιωαννίδου, Γιώργος Χριστοδούλου, Ματίνα Δημητροπούλου, Ανδρέας Γιαννακούλας, Βίκτωρας Πέτσας

Θέατρο «Έαρ Βικτώρια»:
Μαγνησίας 5 και Αριστοτέλους 132, 112 51, Αθήνα
Πληροφορίες- κρατήσεις θέσεων: 210 822 0020 και 697 0027 730

Διάρκεια παράστασης: 1 ώρα και 50 λεπτά

Παραστάσεις: κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00- Κυριακή στις 20:00

Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ (κανονικό), 10 ευρώ (φοιτητικό, ΑΜΕΑ), 5 ευρώ (άνεργοι, ατέλειες)
Προπώληση: https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-ear/to-teleutaio-paixnidi/

*Η παράσταση είναι κατάλληλη για άτομα άνω των 13 ετών.

Πρόσβαση στο θέατρο «Έαρ Βικτώρια»:

Με λεωφορεία- τρόλεϊ:
α) Από Αχαρνών: τρόλεϊ 6- λεωφορεία Β9 & Γ9 (στάση Αγ. Παντελεήμων).
β) Από 3ης Σεπτεμβρίου: λεωφορείο 054 (στάση Αγγελοπούλου).
γ) Από Πατησίων: τρόλεϊ 3, 5, 11 & 14- λεωφορεία 608, 622 & Α8 (στάση Αγγελοπούλου).

Με τρένο (ΗΣΑΠ), στάση «Βικτώρια» (απόσταση περίπου 10′ με τα πόδια).

Με αυτοκίνητο, ελεύθερο πάρκινγκ στους γύρω δρόμους.

Ακολουθήστε το θέατρο «Έαρ Βικτώρια» :
Facebook: www.facebook.com/theatro.ear.victoria
Twitter: www.twitter.com/EarVictoria
Instagram: www.instagram.com/ear.victoria.theater
YouTube: www.goo.gl/nq26A3
Mixcloud: www.mixcloud.com/EarVictoria

Η Νόνη Ιωαννίδου μόνο με την παρουσία της έχει ήδη σκλαβώσει το βλέμμα. Η σιωπή της μιλά με χιλιάδες λέξεις και η ερμηνεία της είναι υπόδειγμα του πώς πρέπει να ερμηνεύεται ένας δραματικός ρόλος. Μου θύμισε πρωταγωνίστρια αρχαίου δράματος, με όλη την αρχοντιά που απορρέει ακόμα και μέσα από μια τσακισμένη μορφή από τα βάσανα της ζωής.

27751748_2492502584308285_4968303853675573864_n

Αγγελική Μπάτσου

Αγγελική Μπάτσου

Γεννήθηκα πριν αρκετά καλοκαίρια (κι άλλους τόσους χειμώνες)στην Αθήνα. Είχα την τιμή να μεγαλώσω στους Αγ.Αναργύρους,όπου έζησα τα ομορφότερα παιδικάχρόνια σε μια τεράστια αυλή,παρέα με τα γατιά μου και δυο ζευγάρια παππούδες και γιαγιάδες που πάντα θα υπεραγαπώ.Έπειτα ήρθε η Γαλλική Φιλολογία,επιπλέον σπουδές σε γλώσσα και μετάφραση και η οικογένεια. Δεν σταμάτησα όμως ποτέ να είμαι παιδί της ποίησης,της λογοτεχνίας,της ζωγραφικής και της μουσικής και το όνειρό μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου,ήταν να ταξιδέψω σ’όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στο Θιβέτ!
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Αγγελική Μπάτσου