Το κείμενο της Τζωρτζίνας Τζήλιου, πολύ έξυπνα δομημένο και με προοδευτική ανάπτυξη της πλοκής, κατάφερε να εκφράσει όλα εκείνα τα ερωτήματα που θέλουμε πάντα να ρωτήσουμε-καταγγείλουμε, σε όλες τις φάσεις της ζωής μας, τη μητέρα μας, αλλά ποτέ δεν τολμάμε. Η ηρωίδα λοιπόν τόλμησε, παιδεύτηκε, πόνεσε, χάθηκε μέσα σ΄ αυτά, αλλά στο τέλος βρήκε τις απαντήσεις που έψαχνε. Κάποιες φορές, η αλήθεια μπορεί να μας καθιστά πιο σοφούς, όχι όμως και πιο ευτυχισμένους.
Συμβολοποιημένη αυτή η σύνθετη σχέση μάνας – παιδιού, μέσα από το πρίσμα της οποίας είναι δοσμένες οι αγωνίες της ηρωίδας για το εφήμερο της σημερινής εποχής και των σχέσεων, κυρίως συζύγου-συζύγου, γονέων-παιδιών, εγώ- εαυτού.
Η ταλαντούχα ηθοποιός, Λίζυ Ξανθοπούλου, που ενσάρκωσε έναν απαιτητικό μονόλογο, μας συνεπήρε με την ερμηνεία της και μας κράτησε με αμείωτο ενδιαφέρον καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Χρησιμοποίησε όλα τα εκφραστικά μέσα που δύναται να χρησιμοποιήσει ένας ηθοποιός, ξεδιπλώνοντας έτσι την άρτια τεχνική της κατάρτιση και κάνοντάς την να ξεχειλίζει από ενέργεια και πάθος στη σκηνή. Με την εξαιρετική της άρθρωση και προφορά, τους αμέτρητους αυτοσχεδιασμούς, το σωματικό θέατρο και την απίστευτη ικανότητά της να μετατρέπεται από νήπιο σε γυναίκα μέσα σε δευτερόλεπτα, εξασφάλισε το απόλυτο και μια επιτυχημένη ερμηνεία.
Η σκηνοθεσία της παράστασης, που υπογράφει ο Αριστοτέλης Μαγουλάς, κατέχει ξεχωριστή θέση στο συνολικό αποτέλεσμα, καθώς ήταν συνεπής με τις ανάγκες του κειμένου, αλλά και ευφυής ταυτόχρονα, έτσι ώστε να πει με την σειρά της, την δική της ιστορία. Ο σκηνοθέτης κατάφερε να υπάρχει σκηνικά ο ρόλος της μητέρας, ενώ στην ουσία απουσιάζει. Την ταυτίζει με διάφορα αντικείμενα του σκηνικού και μερικές φορές ακόμα και με το κοινό. Ήταν τόσο έντονη η παρουσία της, που την είδαμε να αλληλεπιδρά με την κόρη της. Ακόμα, είδαμε συναισθήματα όπως η φυγή, η ασφυξία να οπτικοποιούνται πολύ έξυπνα, μετουσιώνοντας το κοινό από απλό παρατηρητή σε απόλυτο δέκτη. Όμως, δεν σταματά εκεί η εμπλοκή του κοινού στο έργο, καθώς όσο προχωρά η πλοκή, αποκτά όλο και πιο ενεργό ρόλο στην παράσταση. Τέλος, το έργο ολοκληρώνεται με ένα άκρως ανατρεπτικό τέλος, που όμως από την αρχή είναι εκεί, αλλά δεν το βλέπεις.
Η πρωτότυπη μουσική του Νικόλα Καρίμαλη, ντύνει το έργο ενισχύοντας το συναίσθημα, ενώ τα φώτα και το video υπογραμμίζουν το κεντρικό νόημα.
Όλα τα παραπάνω καθιστούν την παράσταση ένα καλλιτεχνικό αριστούργημα με άριστο συντονισμό και συγχρονισμό όλως των τεχνών του θεάτρου.
Αναλυτικές πληροφορίες από τον Οδηγό Θεάτρου
Γιατί μαμά;
Κοινωνικό
σε σκηνοθεσία Αριστοτέλη Μαγουλά
Studio Μαυρομιχάλη
Αραξιάνα Αβακιάν
Καμία κριτική