Γράφει ο Απόστολος Δουζένης

Δύο πράγματα σου κεντρίζουν το ενδιαφέρον με την είσοδο σου στο χώρο: πρώτον η ακινησία των πρωταγωνιστών στο χώρο, οι οποίοι περιμένουν ένα έναυσμα (διαφορετικό για τον καθένα) σα να τους δώσει την πνευματική ώθηση προκειμένου να ξετυλίξουν το νήμα της ιστορίας και δεύτερον το πορτραίτο – δημιουργία του Ζαχίρ – Γιώργου (Μάριος Σουγιουτζόγλου).

Ο πρωταγωνιστής στο ξεκίνημα δίνει την αίσθηση ενός ανθρώπου που έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα και μέσω μερικών λέξεων αφήνει να διαφανεί η αναπόληση του στο παρελθόν, στο χώρο και στο χρόνο, δίνοντας την αίσθηση πως η ιστορία θα εκτυλιχθεί γύρω από την τρέλα της αποξένωσης.

Ωστόσο, η απότομη εναλλαγή σε έναν άνθρωπο καθημερινό με περισσή χαρά και αισιοδοξία αρχικά σε ξενίζει, όμως το υποκριτικό του ταλέντο καταφέρνει να κάνει τη μετάβαση.

Η έκπληξη της παράστασης είναι ο ήχος της κιθάρας που συνοδεύει τον πρωταγωνιστή, τονίζοντας τα συναισθήματα του ή μεταφέροντας τη δυναμική που ενυπάρχει στο μυαλό του και αφήνει στους ήχους της κιθάρας να ταξιδέψουν το θεατή -Μία πολύ καλή προσθήκη στο έργο που δίνει την έμφαση όπου χρειάζεται και δημιουργεί την όλη ατμόσφαιρα.

Στη συνέχεια η μετάβαση της δημιουργίας του Ζαχίρ και οι λόγοι που τον οδήγησαν στο πορτραίτο του, θα μας οδηγήσει στην προσωρινή περιθωριοποίηση του πρωταγωνιστή για να αναδυθεί το ταλέντο της Αγάπης (ΈλεναςΜαυροπούλου). Όντας μέχρι εκείνη τη στιγμή απλός θεατής ο οποίος με τις εκφράσεις του έδινε το περιθώριο για παύσεις στον Ζαχίρ, ώστε να αλλάξει πνευματική κατάσταση, κρατούσε το κοινό σε αγωνία για το ποια θα είναι η εξέλιξη του έργου. Οπότε ο ρόλος της ενεργός πλέον ήρθε να καλύψει το κενό που επιζητούσε ο ήρωας (τουλάχιστον από την πλευρά των θεατών).

Το έργο τονίζει την αποξένωση και την πίκρα ενός ξενιτεμένου, τις βιωματικές σχέσεις ενός ζευγαριού, την τρέλα ενός ανθρώπου που έχει ανάγκη τη σωματική επαφή, θυμίζει το έργο του Όσκαρ Γουάϊλντ και μέσα σε όλα αυτά προστίθενται προβολή της εικόνας των πρωταγωνιστών σε dark εκδοχή, σα προβολή του alteregoτους και η αφήγηση της ιστορίας του Ζαχίρ στο κοινό.

Ο Ζαχίρ είχε ζωγραφίσει μία υπέροχη γυναίκα που θα τον στήριζε, θα τον καταλάβαινε όταν θα ήταν στενοχωρημένος και θα γέμιζε το κενό πλήξης και μοναξιάς του. Ένα πορτραίτο που θα ήταν πάντα εκεί μαζί του, κοντά του, που θα του έκανε παρέα όταν θα γύριζε από το χωράφι.

Ήταν ένα θαύμα, τόση αγάπη συγκεντρωμένη.

Τα σημεία που κράτησα ως θεατής ήταν οι ερμηνείες και η χημεία των πρωταγωνιστών, η έξυπνη προσθήκη της κιθάρας, το όμορφο πορτραίτο που σου κεντρίζει την περιέργεια και η ωραία μουσική που πλαισιώνει την παράσταση.


Αναλυτικές πληροφορίες από τον Οδηγό Θεάτρου

12620398_10208428276610554_410192602_o

Το Πορτραίτο-Ένα παραμύθι από την Ανατολή
Κοινωνικό
σε σκηνοθεσία Ελένης Κορακάκη

Πολυχώρος Άγκυρα