Είδαμε την παράσταση “Σημάδια στην ομίχλη”, σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Παπαδόπουλου, στον πολυχώρο Vault
Γράφει η Μπάτσου Αγγελική
Οι kallitexnes.gr είδαν την παράσταση “Σημάδια στην ομίχλη”, σε κείμενο Stephen Sachs και σκηνοθεσία Λεωνίδα Παπαδόπουλου, στον πολυχώρο Vault.
Ένα θεατρικό έργο του βραβευμένου Αμερικανού συγγραφέα Stephen Sachs που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Παπαδόπουλου, αποτελεί ως εγχείρημα κάτι το μοναδικό, τόσο για την ελληνική σκηνοθετική “πρωτιά”, όσο και για το γεγονός ότι ένα σύγχρονο θεατρικό του 2012, έχει βρει με επιτυχία τον δρόμο του στα καλλιτεχνικά δρώμενα.
Η αίσθηση ότι αυτό που πρόκειται να δει κανείς είναι κάτι εντελώς ξεχωριστό ξεκινά πριν ακόμα ο θεατής μπει στην αίθουσα του δεύτερου ορόφου του πολυχώρου Vault. Πολλά κίτρινα, ξεραμένα φύλλα, δεξιά και αριστερά της εισόδου οριοθετούν τον χώρο στον οποίο θα λάβει μέρος η δράση: ένα trailer park στο Bakersfield της Καλιφόρνια. Ένα μπαρ στ’ αριστερά, δυο πολυθρόνες και μικρά μεταλλικά τραπεζάκια, ένας πίνακας ενός κλόουν στον τοίχο, όλα φθηνής ποιότητας, μας δίνουν ήδη μια πρώτη εικόνα για τον χαρακτήρα της ερμηνεύτριάς μας. Έπειτα από λίγο, ως μαγνητικός σίφουνας, εισβάλλει στη σκηνή η Ράνια Σχίζα και ο χρόνος αρχικά επιταχύνεται και αργότερα απλά χάνεται μέσα στην πλοκή της ιστορίας. Ας ακούσουμε και ας δούμε τι έχει να μας διηγηθεί…
Υπόθεση
Ποιο θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα της συνάντησης μιας άνεργης μπαρ γούμαν (Μωντ Γκούντμαν) κι ενός διάσημου εκτιμητή έργων τέχνης (Λάιονελ Πέρσυ); Όταν η Μωντ αγοράζει για μερικά δολάρια από ένα μαγαζί με παλιά αντικείμενα έναν πίνακα ζωγραφικής για να κάνει φάρσα σε μια φίλη, δεν μπορεί να φανταστεί την εξέλιξη της πράξης της αυτής. Ένας πίνακας, έργο του διάσημου ζωγράφου Τζάκσον Πόλοκ, ενδέχεται να βρίσκεται στα χέρια της! Ποιος θα μπορούσε να δώσει την πιο έγκυρη γνωμάτευση αν όχι ο κορυφαίος εκτιμητής έργων τέχνης από τη Νέα Υόρκη, Λάιονελ Πέρσυ;
Η επίσκεψη όμως του εκτιμητή στο τροχόσπιτο της Μωντ δεν καταλήγει έτσι όπως θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Πολλές αποκαλύψεις και εκπλήξεις περιμένουν και τους δύο σε μια συνάντηση που κλείνει και ταυτόχρονα ανοίγει πολλές άλλες πόρτες…
Η Ράνια Σχίζα και ο Νίκος Παντελίδης είναι αναμφισβήτητα το πιο ωραίο δίδυμο της φετινής θεατρικής σεζόν. Αν εκείνη με απλό μποέμ ντύσιμο και ομιλία εισβάλλει στον χώρο, άλλο τόσο εκείνος επιβάλλεται με την άκαμπτη κομψότητα και ομιλία του, με τις γνώσεις του και κυρίως με το ανθρώπινο πρόσωπο που τελικά αποδεικνύει.
Κριτική
Είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε μια παράσταση η οποία βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, μέσα από τη συνάντηση δύο εντελώς διαφορετικών ταξικά ανθρώπων, θέτει ερωτήματα για τη φύση και την αξία της τέχνης και τα όρια ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα. Στην ουσία, τα ερωτήματα που τίθενται αφορούν την ίδια την αξία της τέχνης. Το σωστό λοιπόν θα ήταν να κρίνουμε την τέχνη, ξεκινώντας από κάποιες βασικές αρχές.
Αρχικά, η τέχνη δεν αλλάζει τον κόσμο. Αυτό είναι φύσει αδύνατον. Αλλάζει όμως τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο. Τον προχωρά ένα βήμα παραπέρα. Κάθε αλλαγή πάντοτε ξεκινά από το μέσα του καθενός από εμάς. Η τέχνη τελικά είναι εκείνη που μας φέρνει σε επαφή με αυτό το “μέσα”.
Είναι καθαρά υποκειμενική, όπως ακριβώς και οι άνθρωποι. Δεν υπάρχει απόλυτη αντικειμενικότητα, παρά μόνο σε μια ουτοπιστική κοινωνία-ρομπότ.
Αποτελεί από μόνη της, ντοκουμέντο ιστορικού και κοινωνικού χαρακτήρα. Χάρη στα δημιουργήματά της, έχουμε μια απεικονισμένη ιστορία. Από τις παλαιολιθικές τοιχογραφίες στα σπήλαια ως τη σύγχρονη Γκουέρνικα, ένας καλλιτέχνης εκφράζει αρχικά τον ίδιο του τον εαυτό, αποτυπώνοντας ταυτόχρονα και το περιβάλλον της εποχής του. Η τέχνη είναι ένας ιδανικός ιστορικός…
Φτάνοντας στο μέγα ερώτημα του τι τελικά διαχωρίζει ένα τέλειο έργο τέχνης από ένα σκουπίδι, φτάνουμε σε ένα μεγάλο ερώτημα της παράστασης. Θα μπορούσε ποτέ μια λεπτομερειακή, ψυχρή, επιστημονική ανάλυση να ισοβαθμίσει την προσωπική συναισθηματική ανταπόκριση μπροστά σε ένα δημιούργημα; Ιδιαίτερα αν εκείνο μπορεί να είναι ένα έργο του κορυφαίου Τζάκσον Πόλοκ…ή και όχι. Εκείνο που μετράει είναι τελικά σε αυτό το θεατρικό είναι ο πόλεμος μεταξύ δύο δυνατών προσωπικοτήτων με ισχυρή γνώμη, οι οποίες έρχονται σε πλήρη αντίθεση και μας προσφέρουν κάτι αξέχαστο ως θέαση.
Ο σκηνοθέτης Λεωνίδας Παπαδόπουλος, με τη βοήθεια της Άννας Θεοδωρίδου, δημιουργεί ένα δυναμικό πεδίο μάχης στη σκηνή του πολυχώρου Vault. Με μαύρο χιούμορ, ένταση, θυμό, γέλιο και δάκρυ, δημιουργική έκσταση και συγκίνηση, και μέσω μιας καλλιτεχνικής αντιδικίας, φέρει στην επιφάνεια όλες τις διακυμάνσεις της ανθρώπινης επικοινωνίας. Μια σκηνοθεσία η οποία κρατάει σκλαβωμένο, χωρίς ανάσα, το κοινό της από το πρώτο λεπτό ως το τελευταίο. Έχοντας στα χέρια του δύο εξαιρετικούς καλλιτέχνες, ο σκηνοθέτης μας κατορθώνει να δημιουργήσει μία από τις καλύτερες παραστάσεις που είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε ως τώρα.
Πολυδιάστατος, εφευρετικός, μοντέρνος, εκρηκτικός και ρηξικέλευθος, είναι λίγα μόνο από τα επίθετα που μπορούν να χαρακτηρίσουν τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη. Πήρε για πρώτη φορά θεατρικό έργο Αμερικάνου συγγραφέα και το έκανε πρωτιά στην προτίμηση του κοινού του στην Ελλάδα. Το παρατεταμένο χειροκρότημα και τα αμέτρητα “μπράβο” μετά το πέρας της παράστασης, είναι, πιστεύω, η καλύτερη απάντηση για τον αν όλα είδαμε ήταν αριστουργηματικά. Κάτι παραπάνω από θερμά συγχαρητήρια και αμέτρητα μπράβο για την προσπάθεια αυτή. Ευχόμαστε ειλικρινά, το εξαιρετικό αυτό θεατρικό να λάβει την παράταση που του αξίζει και να δικαιώσει ακόμα περισσότερο τον τόσο ταλαντούχο αυτό σκηνοθέτη!
Η κριτική αυτή όσον αφορά τους δύο πρωταγωνιστές πρέπει να γραφτεί και για τους δύο μαζί. Ο λόγος είναι ότι καθίσταται πραγματικά αδύνατο να διαχωρίσει κάποιος το πιο τέλειο γιν-γιανγκ που μπορεί να δει επί σκηνής… Δύο έντονες, αντίρροπες δυνάμεις, που αγαπούν να συγκρούονται με τον πιο σφοδρό τρόπο κι όμως…εξισορροπούν μέσα από τις διαφορές τους και τις ομοιότητές τους τις οποίες ανακαλύπτουν σιγά-σιγά, το τέλειο θεατρικό ερμηνευτικό οικοδόμημα.
Η αναπόφευκτη σύγκρουση είναι το έναυσμα το οποίο ανοίγει το κουτί της Πανδώρας και οδηγεί στον πιο αρτιότερο μονόλογο περί τέχνης από τη μεριά του Λάιονελ και στις προσωπικές εξομολογήσεις του καθένα από τους πρωταγωνιστές για τα συναισθηματικά και ψυχολογικά αδιέξοδα που αντιμετωπίζει. Έχοντας και οι δύο καταλήξει στο γεγονός ότι συμφωνούν που διαφωνούν στο θέμα της τέχνης και της εκτίμησης του περιβόητου πίνακα, καταλήγει ο καθένας ξεχωριστά ν’ ανοίξει την καρδιά του στον άλλο, σε εντελώς προσωπικό επίπεδο. Έπειτα, κρατώντας ο καθένας την αλήθεια του, συνεχίζουν την ξεχωριστή τους πορεία. Τελικά, αντιλαμβανόμαστε ότι η ύπαρξη του πίνακα είναι η αφορμή για να μπορέσει το κοινό να δει τι υπάρχει πίσω από το ιδανικό και αδιατάρακτο πρόσωπο ενός έργου τέχνης. Ακόμα κι αν είναι πλαστό, εκείνο που μας αποδεικνύεται περίτρανα είναι ότι ο άνθρωπος και όλα όσα τον βασανίζουν δεν θα μπορέσουν ποτέ να γίνουν εξίσου πλαστά. Είναι απόλυτα αληθινά. Ακριβώς σαν ένας αυθεντικός πίνακας, πάνω στον οποίο αποτυπώνονται όλα τα ανθρώπινα αισθήματα.
Η Ράνια Σχίζα και ο Νίκος Παντελίδης είναι αναμφισβήτητα το πιο ωραίο δίδυμο της φετινής θεατρικής σεζόν. Αν εκείνη με απλό μποέμ ντύσιμο και ομιλία εισβάλλει στον χώρο, άλλο τόσο εκείνος επιβάλλεται με την άκαμπτη κομψότητα και ομιλία του, με τις γνώσεις του και κυρίως με το ανθρώπινο πρόσωπο που τελικά αποδεικνύει. Αν εκείνη έχει να διηγηθεί μια δύσκολη ζωή, αλλά τόσο κι εκείνος έχει να επιδείξει κάποιες σκληρές αλήθειες που τον έχουν στιγματίσει. Αν η Μωντ είναι αυτό που λένε αγύριστο κεφάλι, άλλο τόσο ο Λάιονελ είναι αλύγιστος σαν ατσάλι. Αν εκείνη είναι ικανή για σκηνές υστερίας, άλλο τόσο εκείνος πέφτει σε πνευματική έκσταση. Το πιο ταιριαστό-αταίριαστο ζευγάρι, το οποίο αποδεικνύει το τεράστιο δυναμικό και ταλέντο του, ακροβατώντας ανάμεσα στο τέλειο σκηνικό δέσιμο και στην τελειότητα. Τους αξίζουν τα πιο θερμά συγχαρητήρια και μπράβο για την πιο ωραία θεατρική απόδοση που έχουμε δει τον τελευταίο καιρό και τους ευχόμαστε ολόψυχα πάντοτε να συνεχίσουν να μας προσφέρουν τέτοιας υψηλής ποιότητας παραστάσεις!
Η σκηνογραφία/ενδυματολογία της Όλγας Ντέντα και ο σχεδιασμός φωτισμού της Κατερίνας Μαραγκουδάκη, αποτελούν άλλα δύο στοιχεία που συμβάλλουν στο τόσο ωραίο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα του θεατρικού. Τα σκηνικά, απλά και λειτουργικά, παραπέμπουν σαφώς στη διακόσμηση ενός φτωχού τροχόσπιτου και το ντύσιμο των ερμηνευτών μοιάζει να συνδράμει στην σωστή απεικόνιση του σεναρίου. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τον φωτισμό, ο οποίος αναδεικνύει με σωστό τρόπο τις εξάρσεις ή τους μονολόγους της παράστασης. Ιδιαίτερα ποιοτικό και όμορφο αποτέλεσμα και από τους δύο δημιουργούς. Μπράβο για το έργο τους και τους ευχόμαστε μόνο τα καλύτερα για το επαγγελματικό τους μέλλον!
Τι να σημαίνουν άραγε για έναν άνθρωπο τα σημάδια στην ομίχλη της ζωής του; Ποια άραγε θα μπορούσαν να είναι όλα εκείνα τα φωτεινά σημεία που δίνουν χρώμα στον αλλόκοτο πίνακα μιας ύπαρξης η οποία ψάχνει να βρει τον δρόμο της στο μονοπάτι της ζωής;
Θα μπορούσαν να είναι οι αναμνήσεις, το παρόν, το μπουκάλι με το ποτό της Μωντ, η τελειομανία και η χαρτούρα του Λάιονελ, ακόμα κι ένας αμφιλεγόμενος πίνακας ο οποίος ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου. Το καλό βέβαια με αυτά τα σημάδια, με αυτές τις λάμψεις χαράς, είναι ότι παραμένουν μέσα σε μια ομίχλη που όλοι μας κάπου έχουμε κρυμμένη και περιμένουμε αυτό το κάτι που θα τη διαλύσει. Εσείς, ως πιστό κοινό, απλά ακολουθήστε τα σημάδια και θα βρείτε ίσως τις απαντήσεις που αναζητάτε στον πολυχώρο Vault.
Συντελεστές παράστασης
Κείμενο: Stephen Sachs
Σκηνοθεσία: Λεωνίδας Παπαδόπουλος
Σκηνογραφία/Ενδυματολογία: Όλγα Ντέντα
Σχεδιασμός Φωτισμού: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Video: Στέφανος Κοσμίδης
Ηχητικά Τοπία: Λιάνα Τζερεφού
Βοηθός Σκηνοθέτη: Άννα Θεοδωρίδου
Φωτογραφίες παράστασης: Στέλιος Δανιήλ & Γεωργία Σιέττου
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Διανομή: Ράνια Σχίζα – Νίκος Παντελίδης
Παραστάσεις
Από 30 Νοεμβρίου 2019 έως 2 Φεβρουαρίου 2020
Ημέρες & ώρες παραστάσεων
Σάββατο στις 21:15 & Κυριακή στις 18:30
Τιμές εισιτηρίων
Γενική Είσοδος: 13€
Μειωμένο: 10€
Ατέλειες: 5€
Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά χωρίς διάλειμμα
Πολυχώρος VAULT THEATRE PLUS
Μελενίκου 26, Γκάζι, Βοτανικός
Πλησιέστερος σταθμός μετρό: Κεραμεικός (8′ περίπου με τα πόδια)
Πληροφορίες: 213 0356472 / 6949534889
(11:00 – 14:00 και 17:00 – 21:00)
Email: vaultvotanikos@gmail.com
FB Page : http://www.facebook.com/VAULTTheatreGr1
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- Συνέντευξη στη θεατρική ομάδα της παράστασης “Το αίμα νερό γίνεται” - 9 Μαΐου 2023
- «Δε μείναν λόγια», το νέο τραγούδι, της ερμηνεύτριας Ζωή Λιαντράκη - 28 Απριλίου 2023
- Συζητώντας με την τραγουδοποιό κι ερμηνεύτρια,Κατερίνα Ντίνου - 22 Απριλίου 2023
Καμία κριτική