Είδαμε την παράσταση Βλέπε και Φεύγα

Το θέατρο Βαφείο «Λάκης Καραλής» φιλοξενεί μία παράσταση που έχει έρθει για να αποτυπώσει το κλίμα μιας άλλης εποχής. Το φουαγιέ του θεάτρου θυμίζει ένα μικρό μουσείο, οπότε ο θεατής έχει την ευκαιρία για λίγες ώρες να ταξιδέψει σε μία άλλη εποχή, και μόλις η παράσταση ξεκινά, ένα ιστορικό αρχείο ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του. Η Ιωάννα Μαστοράκη στο έργο της συλλαμβάνει το κλίμα μιας ολόκληρης εποχής, η οποία αν και κακόφημη και υποβαθμισμένη, έχει περάσει στο συλλογικό υποσυνείδητο της εθνικής νοσταλγίας.
Τη παράσταση «ανοίγει» το πλήρες σκοτάδι στον σκηνικό χώρο, ένα σκοτάδι που δεν αντιπροσωπεύει μόνο τη σκοτεινή πλευρά της περιοχής των Βουρλών του Πειραιά της δεκαετίας του ’20, αλλά συμβολίζει και τον ψυχικό κόσμο των ηρώων του έργου και όλων όσων έζησαν αυτή την σκοτεινή πλευρά της ελληνικής ιστορίας. Η ανασφάλεια του σκοταδιού επί σκηνής γίνεται το σύμβολο της ανασφαλούς ζωής των ιερόδουλων στα πορνεία της μαντάμ Ντουντού που δεν ήξεραν τι τους φύλαγε η μέρα για το κάθε επόμενο λεπτό…
Το σκηνικό εύστοχα δουλεμένο με λιτότητα ώστε να θυμίζει την άδεια ζωή των γυναικών που ζουν από τον αγοραίο έρωτα. Τα έπιπλα συντελούν στην ιστορική αναδρομή της παράστασης, παλιά, φθαρμένα, όσο φθαρμένες είναι και οι ζωές των γυναικών που ζουν στο πορνείο. Το τραπέζι που για τα φυσιολογικά σπίτια έχει ζωτική σημασία όντας το μέρος στο οποίο οι άνθρωποι τρώνε και βρίσκονται όλοι μαζί, στο πορνείο το τραπέζι έχει ζωτική σημασία για τις ιερόδουλες που πίνουν ναρκωτικά και τσιγάρα για να πάρουν δύναμη να συνεχίσουν να ανεβαίνουν το Γολγοθά της ζωής τους. Η ενδυματολογική επένδυση της παράστασης έχει γίνει με περίτεχνα προσεγμένο τρόπο ώστε να παραπέμπει στη δεκαετία ’20-’30, ενώ ξεχωρίζει και το μακιγιάζ που με ιδιαίτερα πετυχημένο τρόπο προσθέτει τα απαραίτητα χρόνια στους ηθοποιούς (όπου χρειάζεται).
Μουσικά η παράσταση δεν θα μπορούσε να μην συνοδεύεται από ακούσματα ρεμπέτικου ρεπερτορίου. Όλοι έχουμε συνδυάσει την ελληνική μουσική απλών λαϊκών ανθρώπων με το μπουζούκι και το μπαγλαμά. Πόσο μάλλον όταν εμπλέκεται και το κρυφό, το παράνομο, στις ταβέρνες που οι άντρες δεν δίσταζαν να βγάλουν μαχαίρι, να χτυπηθούν και να σκοτωθούν, οι τελευταίες νότες που θα έχουν ακούσει είναι εκείνες του ρεμπέτικου. Ο φωτισμός υποβλητικός και ατμοσφαιρικός, δίνει αύρα ρεμπετάδικου της τότε σκοτεινής εποχής και εντείνει το αδιέξοδο των χαρακτήρων.
Το κείμενο της Ιωάννας Μαστοράκη ζωντανεύει επί σκηνής από έναν πολύ αξιόλογο θίασο. Οι ηθοποιοί δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό ώστε να αποδώσουν τον ψυχικό κόσμο αυτών των ηρώων και το πετυχαίνουν. Ερμηνευτικά ξεχωρίζει η Χριστιάννα Ανανιάδου στο ρόλο της Λουμπίνα, κερδίζοντας το κοινό από το εναρκτήριο τραγούδι της παράστασης. Μέσα από τις εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών υπογραμμίζεται το θέμα της σχέσεις εξουσιών που αποτελεί μοτίβο του θεατρικού έργου καθώς και το θέμα του συνεχούς αγώνα για επιβίωση των ηρώων.
«Βλέπε και φεύγα…», μία παράσταση γροθιά στο στομάχι με μία φαινομενική τάση υπερβολής που όμως είναι η ρεαλιστική απόδοση όσων συνέβαιναν στις κακόφημες τότε περιοχές του Πειραιά. Όνειρα που καταστρέφονται και ελπίδες που συνθλίβονται σε ένα παιχνίδι αγοραπωλησίας που τελικά κανείς δεν έχει να κερδίσει τίποτα. Μία παράσταση που φιλοξενεί ιστορίες ανθρώπων τόσο γνώριμων αλλά και τόσο μακρυνών, ιστορίες που στάζουν αίμα, δάκρυ, πόνο, προσμονή για ένα καλύτερο αύριο που δεν έρχεται ποτέ.

 

---

Αναλυτικές πληροφορίες από τον Οδηγό Θεάτρου

Βλέπε και Φεύγα
Κοινωνικό
σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Τσακανάκη

Βαφείο