-Πες μας λίγα λόγια για τους πρωταγωνιστές του έργου. Στέλιος: Το θεατρικό μας για τη δεύτερη χρονιά απαρτίζεται από νέους συνεργάτες και είναι όπως καταλαβαίνετε, κάτι εντελώς φρέσκο και δροσερό! Τη Βικτωρία υποδύεται η Λουκία Μεϊδάνη, τη Φιορούλα η Μαρένια Πάλλη, τον Μάξιμο ο Δημήτρης Μάκκας, τον Λύσανδρο ο Λάζαρος Μουταφίδης και σε ρόλο guest star- Βαλεντίνος ο Κωνσταντίνος Καραγάνης. Η Λουκία, ο Δημήτρης και ο Κωνσταντίνος είναι το νέο μας αίμα λοιπόν! Η νέα μας προσθήκη στη δεύτερη χρονιά του έργου. Aς μην ξεχνάμε και τον Ανδρέα Αποστόλου, που έγραψε τη μουσική για το έργο μας! -Είσαι μόλις 23 ετών και έχεις φτάσει σε ένα επίπεδο δημιουργίας, που άλλοι άνθρωποι θα ζήλευαν και ίσως και να μη μπορούσαν ποτέ να φτάσουν. Πώς το κατάφερες αυτό; Τί χρειάζεται τελικά σε έναν άνθρωπο, προκειμένου να κάνει τη διαφορά; Στέλιος: Πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να βάζει στόχους στη ζωή του και να έχει πείσμα για αυτό που κάνει και αυτό που θέλει να καταφέρει. Δεν σημαίνει κάτι το γεγονός ότι η ηλικία μου είναι μικρή, μια και ως άνθρωπος και επαγγελματίας θέλω να εξελίσσομαι καθημερινά. Προσπαθώ να διδάσκομαι από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες, τόσο της Ελλάδας, όσο και του εξωτερικού και όλο αυτό με ωθεί να βάζω στόχους σε αυτό που θέλω να πετύχω. Παίρνω μαθήματα, τόσο από τα θετικά, όσο και από τα αρνητικά του κάθε δημιουργού, μια και πιστεύω ότι και από τα λάθη μας διδασκόμαστε. -Τελικά η τέχνη είναι αθάνατη. Δεν έχει ηλικία δηλαδή και όλοι οι καλλιτέχνες έχουν μέσα τους τη μαγεία της νεότητας… κάτι σαν ελιξήριο. Εγώ το ερμηνεύω ως δύναμη, ως δώρο. Εσύ πώς το εκλαμβάνεις; Στέλιος: Τελικά, όπως φαίνεται η τέχνη δεν έχει ηλικία και όλοι οι καλλιτέχνες έχουν μέσα τους τη μαγεία της νεότητας, κάτι σαν ελιξίριο, που τους ωθεί συνεχώς στην αναζήτηση κάτι νέου. Η συνεχής αυτή αναζήτηση είναι και η πηγή της ζωής. -Μας έρχεσαι από την Κρήτη. Εκεί έζησες τα παιδικά σου χρόνια. Τί θυμάσαι πιο έντονα από αυτά τα χρόνια; Στέλιος: Ήρθα από την Κρήτη στην Αθήνα όταν ήμουν 19 ετών, φέρνοντας μαζί μου και τις αναμνήσεις από το νησί. Τα παιδικά μου χρόνια τα θυμάμαι πάντα, μα πάντα να ασχολούμαι με το θέατρο. Δεν υπήρχε μέρα στο σπίτι που να μην έπαιζα θέατρο, είτε ήταν με τους γονείς μου, είτε με τους φίλους μου, είτε μόνος μου με τα παιχνίδια μου. Κάθε παιδί ζει σ’ έναν δικό του κόσμο, σε μία δική του πραγματικότητα, σε ένα δικό του σύννεφο να το πω αλλιώς και το μόνο που προσπαθεί είναι να ζήσει την ελευθερία που το ίδιο θέλει. Επειδή είμαι και εκπαιδευτικός, μου αρέσει όταν βλέπω παιδιά μικρά σε ηλικία που παίζουν μόνα τους, να γελάνε και το ευχαριστιούνται μόνο και μόνο για τη χαρά του παιχνιδιού. Η φαντασία είναι κάτι τρομερά σημαντικό και πιστεύω ότι αναλώνεται σε μεγάλο βαθμό σήμερα στα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Είμαι πάρα πολύ τυχερός, που δεν πρόλαβα τόσο το κομμάτι των ηλεκτρονικών παιχνιδιών, σε αντίθεση με τα νέα παιδιά που τώρα πάνε πάντου και κρατάνε όλων των ειδών τα gadgets. -Μέσα στον κόσμο της φαντασίας ενός παιδιού, πιστεύω ότι ξεκίνησε και η σκηνοθεσία… αρχικά ως παιχνίδι. Θυμάσαι τί πρωτοσκηνοθέτησες ως παιδί; Στέλιος: Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα ως παιδί, είναι ότι κάθε χρόνο, μα κάθε χρόνο περίμενα να φτάσει η σχολική γιορτή για να πάρω το κείμενο και να το ξετινάξω όλο το καλοκαίρι. Δηλαδή, ήταν μία διαδικασία που ήξερα ότι κάθε χρόνο θα την κάνω. Θα πάρω το κείμενο από το δάσκαλό μου και θα κάτσω στις διακοπές το καλοκαίρι και θα το σκηνοθετώ με οποιοδήποτε τρόπο με την παρέα. Θα πάρω σεντόνια, θα πάρω οτιδήποτε ρούχα από τα συρτάρια και θα ξεκινήσω να κάνουμε την παράσταση με ένα σωρό νέες παρεμβάσεις και ιδέες. Πολλές φορές ταλαιπωρούσα και τα ίδια τα παιδιά που παίζαμε μαζί! Η αλήθεια είναι κάναμε και ακραία πράγματα, όπως να βάλουμε το κεφάλι μας μέσα στο αλεύρι για να ασπρίσει το πρόσωπο! (γέλια)
-Nέος, ταλαντούχος, με όνειρα, καλλιτέχνης στην Ελλάδα εν καιρώ κρίσης. Πώς αντιλαμβάνεσαι το όλο σκηνικό και με ποιόν τρόπο συνεχίζεις ό,τι κάνεις με γνώμονα τη συγκεκριμένη κατάσταση; Στέλιος: Η αλήθεια είναι ότι η κρίση έχει επηρεάσει όλα τα παιδιά γενικά και τον καλλιτεχνικό χώρο ακόμα περισσότερο, μια και ο καλλιτεχνικός χώρος ποτέ δεν ήταν πλούσιος. Δηλαδή, ποτέ δεν έμπαινε κανείς στη διαδικασία να σπουδάσει θέατρο και να πει ότι είναι για τα χρήματα και μόνο γι΄αυτό. Υπήρχαν βέβαια και εποχές που το χρήμα ήταν πιο καλό, κυρίως από ταινίες και μεγάλες παραγωγές. Το συγκεκριμένο διάστημα, σίγουρα το budget έχει πέσει πάρα πολύ. Σίγουρα όλο αυτό επηρεάζει και τους μεγάλους και τους μικρούς, σε ατομικό και σε ομαδικό επίπεδο. Σίγουρα πέρα από τον οικονομικό τομέα που σαφώς επηρεάζει η κρίση, ας μην ξεχνάμε ότι επηρεάζει και ψυχολογικά τον άνθρωπο, όταν λόγου χάρη είσαι τόσο πλούσιος σε ιδέες και σχέδια για μια παράσταση και βλέπεις ότι δεν υπάρχει το απαραίτητο budget για να γίνει αυτή σωστά. Στεναχωριέσαι και σε καταβάλει λίγο, αλλά όταν έχεις καλούς συνεργάτες και καλή ομάδα πιστεύω ότι αυτό και μόνο το γεγονός τ’ αλλάζει όλα και πάμε παρακάτω με δύναμη και τσαμπουκά! -Ας ρωτήσω τώρα για όνειρα. Όχι για αυτά που βλέπεις τη νύχτα, αλλά για εκείνα που χτίζεις τη μέρα. Ποιά είναι αυτά; Στέλιος: Εγώ τα όνειρα τα συνδυάζω με τους στόχους. Πάντα μου άρεσε να βάζω στόχους και να ονειρεύομαι πράγματα. Αυτό λοιπόν που θέλω να κάνω, είναι να φτιάξω έναν δικό μου χώρο που θα στεγάζει όλες τις τέχνες. Δεν θα ήθελα να είναι στην Αθήνα αλλά στην Κρήτη, γιατί είμαστε τόσο πλούσιοι από τέτοιους χώρους στην Αθήνα! Στεγάζονται τόσα θέατρα και χώροι τεχνών! Θα ήθελα ο χώρος μου να είναι στην Κρήτη, γιατί πιστεύω ότι οι άνθρωποι στο νησί αγαπούν τις τέχνες και περιορίζονται, αν δεν υπάρχει κάτι σχετικό με την τέχνη εκεί ως οίκημα. Χαίρομαι πάρα πολύ που υπάρχουν θεατρικές παραστάσεις και βλέπω με ευχαρίστηση ότι όσες έρχονται στο νησί, ο κόσμος τρέχει να προλάβει να τις δει και να κλείσει θέσεις από νωρίς. Ο χώρος που θα φτιάξω, θέλω να απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες, είτε είσαι βρέφος, είτε είσαι ενήλικας ή και ηλικιωμένος ακόμα. Θα ήθελα να υπάρχει σε αυτόν τον χώρο ομαδικό πνεύμα, να υπάρχει φαντασία και φιλικότητα. Νομίζω ότι το χρειάζεται αυτό το νησί. Ένας χώρος για κάθε ηλικία, όπου θα μπορείς να κάνεις πράγματα που σε εκφράζουν και να μαθαίνεις πάντα νέα. -Ποιοί είναι οι αγαπημένοι σου σκηνοθέτες και ηθοποιοί; Στέλιος: Είναι γεγονός ότι ζω σε μία χώρα, που είναι γεμάτη από καλλιτέχνες και αυτό είναι πάρα πολύ ωραίο, γιατί το θέατρο όπως θυμόμαστε όλοι, ξεκίνησε από την αρχαία Ελλάδα. Το αρχαίο θέατρο συνεχίζει μέχρι και σήμερα και αποδεικνύει κατ’αυτόν τον τρόπο τη διαχρονικότητά του. Δεν μπορώ να πω ότι έχω ιδιαίτερη προτίμηση σε κάποιο σκηνοθέτη. Προσπαθώ από τον κάθε σκηνοθέτη που συναντώ στη ζωή μου, να φροντίσω να παίρνω ορισμένα πράγματα. Είτε αυτά είναι θετικά, είτε αρνητικά, γιατί και με τα αρνητικά μαθαίνεις να εξελίσσεσαι. Αγαπημένος ηθοποιός είναι ο Κώστας Βουτσάς, γιατί πιστεύω ότι είναι ένας άνθρωπος με Α κεφαλαίο. Ένας καλλιτέχνης, ο οποίος είναι αθάνατος και νιώθω ότι είμαστε πάρα πολύ τυχεροί που έχουμε τέτοιους ταλαντούχους ηθοποιούς στη χώρα μας. Κώστας Βουτσάς λοιπόν! -Πες μας τι είναι για σένα ο σκηνοθέτης. Πώς βιώνεις όλη τη διαδικασία της σκηνοθεσίας από το πρώτο λεπτό ως το τελευταίο; Στέλιος: Δε μπορώ να πω ότι έχω πολυετή εμπειρία στον χώρο αυτό για να είμαι σε θέση να ορίσω το τι εστί σκηνοθέτης, αλλά βάσει της ηλικίας και της ως τώρα εμπειρίας μου, θα έλεγα ότι ο σκηνοθέτης είναι αυτός που καθοδηγεί την ομάδα, που καθοδηγεί τους ηθοποιούς. Κάθε σκηνοθέτης, όπως κι εγώ στην προκειμένη περίπτωση, έχει ένα σχετικό άγχος. Όταν ως δημιουργός αποφασίσεις να ανεβάσεις μια παράσταση, πρέπει αρχικά να κάνεις τη σωστή επιλογή του κειμένου, τις οντισιόν για να βρεις ηθοποιούς, ενώ παράλληλα πρέπει να βρεις τον χώρο που θα παιχτεί η παράσταση, πρέπει να βρεις τους σωστούς συνεργάτες για τα φώτα, τα σκηνικά, να αποφασίσεις ποιος θα είναι ο υπεύθυνος επικοινωνίας που θα πρέπει να τρέχει για να καλύψει την παράσταση… όλο αυτό δημιουργεί έναν πανικό και ένα χάος. Όταν όμως βλέπεις τα παιδιά σου να παίζουν πάνω στη σκηνή, εκείνη την ώρα χαλαρώνεις και πραγματικά το απολαμβάνεις και ίσως νιώθεις και περήφανος, όχι για τον εαυτό σου, αλλά για τα παιδιά. Δεν εννοώ μόνο αυτούς που παίζουν, αλλά το σύνολο της παράστασης, που είναι από τους πιο μικρούς μέχρι τους πιο μεγάλους. Είναι ωραίο να είσαι σε μια ομάδα μέσα στο θέατρο. Γενικώς, είναι ωραίο να νιώθεις ότι ανήκεις κάπου και ιδιαίτερα σε μια τέτοιου είδους ομάδα. -Ποιές είναι οι αγαπημένες σου ταινίες; Στέλιος: Δεν θα έλεγα ότι έχω αγαπημένες ταινίες. Μου αρέσουν πάρα πολύ τα κινούμενα σχέδια! Δε μπορώ βέβαια να δω όσα έβλεπα παλιά, λόγω περιορισμένου χρόνου. Μου αρέσουν όμως πάρα πολύ τα πολύχρωμα κινούμενα σχέδια. Το χρώμα, η κίνηση, η δράση, η γρήγορη μουσική είναι ορισμένα σημεία, που τα χρησιμοποιώ και στις παραστάσεις μου. Μου αρέσει πάρα πολύ να βλέπω ποιοτικά παιδικά κινούμενα, ακόμα και τώρα! -Ποιά πιστεύεις ότι πρέπει να είναι η φιλοσοφία ενός δημιουργού, αν υπάρχει τελικά μια τέτοια φιλοσοφία; Στέλιος: Η μόνη φιλοσοφία που υπάρχει στον τρόπο που δημιουργεί κάποιος, είναι η φαντασία και μόνο η φαντασία! -Ποιό ρόλο έπαιξαν οι γονείς σου στη συγκεκριμένη πορεία που επέλεξες; Ποιά ήταν η συμβολή τους σε αυτό που είσαι τώρα; Στέλιος: Όσον αφορά τον γονεϊκό ρόλο, πιστεύω ότι σίγουρα κάθε παιδί παίρνει πρότυπο από τους γονείς του. Είτε είναι ο μπαμπάς, είτε είναι η μαμά, κάθε παιδί προσπαθεί να βρει κάποιο πρότυπο. Η αλήθεια είναι ότι εγώ είμαι από τους τυχερούς, γιατί έχω δύο γονείς οι οποίοι έχουν παίξει και οι ίδιοι σε θεατρικές παραστάσεις και με έχουν βοηθήσει τρομερά στο κομμάτι αυτό. Πόσο μάλλον όταν έκανα και τις πρώτες δικές μου παραγωγές εδώ στην Αθήνα, είτε με βοηθούσαν με υλικά πράγματα, είτε με τη δύναμη που μου έδιναν για να πάω παρακάτω και να μη στενοχωριέμαι σε κάποια ατυχία. Νομίζω ότι το να έχεις τους δικούς σου ανθρώπους δίπλα σου, είναι το πιο σημαντικό από όλα και ξέρεις ότι θα σου σταθούν, πιστεύοντας στα όνειρά σου και δίνοντάς σου ελπίδα και ενθάρρυνση. -Οι σπουδές σου στο παιδαγωγικό αντικείμενο, κατά πόσο επέδρασαν και σε βοήθησαν ως σκηνοθέτη; Στέλιος: Πιστεύω ότι ο εκπαιδευτικός, όπως και ο σκηνοθέτης έχουν πάρα πολλά κοινά και οι δύο τους. Πρέπει να έχουν φαντασία και να έχουν τρόπους να την προβάλουν. Ένας εκπαιδευτικός δηλαδή, πρέπει να μάθει τα παιδιά να κάνουν σωστά τις ασκήσεις και να τους διδάξει ποιο είναι το σωστό και το λάθος. Έτσι ακριβώς κι ένας σκηνοθέτης, καθοδηγεί την ομάδα του για το πώς θα παίξουν, τονίζοντας τα καλά και αποφεύγοντας τα άσχημα σημεία μέσα σε μία παράσταση. Πρέπει και ο ίδιος να ξέρει τι πρέπει να προβάλλει και τι πρέπει να αποφύγει, προκειμένου να δημιουργήσει το σωστό αποτέλεσμα. -Ποιά είναι τα σχέδιά σου, ενόψει του φθινοπώρου και του χειμώνα που έρχεται; Στέλιος: «For your eyes only» λοιπόν, για δεύτερη χρονιά! Ξεκινάμε στις 26 Οκτωβρίου και παίζουμε μέχρι λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Πιστεύω ότι θα είναι δύο μήνες φουλ δράσης και δημιουργικότητας, αλλά παράλληλα κάνω και άλλα πράγματα! Έχω στα σχέδια μου να σκηνοθετήσω μία παράσταση στην Αθήνα, καθώς και κάποιες προτάσεις. Προσπαθούμε ο ένας να βοηθήσει ο ένας τον άλλον, μια και όλοι οι καλλιτέχνες είμαστε συνοδοιπόροι στο μαγικό αυτό κομμάτι, που ονομάζεται τέχνη. Έτσι όπως ξεκινήσαμε με τις ερωτήσεις περί «For your eyes only», έτσι και τελειώνουμε. Ένας κύκλος είναι η ζωή!
Οι kallitexnes.gr σε ευχαριστούν θερμά για αυτή τη συνέντευξη και σου εύχονται μόνο τα καλύτερα για το μέλλον! Στέλιος: Εγώ σας ευχαριστώ για τις ερωτήσεις και σας εύχομαι επίσης ό,τι καλύτερο! Ο Χώρος Τέχνης Ασωμάτων παρουσιάζει την θεατρική παράσταση «4…Your Eyes Only». Η παράσταση που θριάμβευσε στην πόλη της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας και απέσπασε πλήθος θετικών κριτικών, έρχεται για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στην πρωτεύουσά μας με μια νέα και ανανεωμένη σκηνοθετική «ματιά», για να μας χαρίσει ατέλειωτο γέλιο και διασκέδαση μέσα από την ιστορία της. Για το λόγο αυτό, μεταφερόμαστε τρεις αιώνες πίσω, αφήνοντας τον 21ο αιώνα και βαδίζοντας πλέον στους δρόμους και τα σοκάκια του λαμπερού Παρισιού! Έξω στα στενά δρομάκια με τις φωτεινές ρεκλάμες, τα αρχοντικά σπίτια με τις μεγάλες οροφές και τους τεράστιους κήπους! Ένα τέτοιο σπίτι ανοίγει τις πόρτες του και μας παρουσιάζει τις δυο αδερφές, Βικτωρία και Φιορούλα, καθώς και τους επίδοξους γαμπρούς της ευτυχίας, που προσπαθούν να «εισβάλουν» σε αυτό. Ο πλοιοκτήτης Μάξιμος και ο Λύσανδρος, κόμης της Γενεύης .Δυο άνδρες με μεγάλες βλέψεις, προσπαθούν να κατακτήσουν τις καρδιές των δυο κοριτσιών, δημιουργώντας ένα ερωτικό ειδύλλιο. Ημερομηνίες παραστάσεων: Κάθε Παρασκευή στις 21:00 μ.μ απο 26 Οκτωβρίου 2018 έως 14 Δεκεμβρίου 2018. Είσοδος: Γενική: 13 ευρώ. Μειωμένο (ΑμεΑ, ανέργων, φοιτητικό): 9 ευρώ Προπώληση μέσω Viva.gr: 7 ευρώ
Συντελεστές:
Κείμενο: Δήμητρα Μεσιμερλή Σκηνοθεσία: Στέλιος Σπινθουράκης Επικοινωνία: Άννα-Μαρία Μαντά Διεύθυνση φωνητικού συνόλου: Ανδρέας Αποστόλου Φωτογραφία-βίντεο: Παναγιώτης Σταυρινός Φώτα-ήχο-σκηνικά: Χώρος Τέχνης Ασωμάτων Κοστούμια: Βεστιάριο Magepste
Ερμηνεύουν:
Βικτωρία: Λουκία Μεϊδάνη Φιορούλα: Μαρένια Πάλλη Μάξιμος: Δημήτρης Μάκκας Λύσανδρος: Λάζαρος Μουταφίδης Guest star Βαλεντίνος: Κωνσταντίνος Καραγάνης Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνήσετε μέσω των προσωπικών μας e-mails: technophaseart@gmail.com, stel.ch.art@hotmail.com, επισκεφτείτε το site: http://xorostexnisasomaton.blogspot.com/ ή στην προσωπική σελίδα στο Facebook: @Χώρος Τέχνης Ασωμάτων Tηλέφωνα επικοινωνίας: 2118009838, 698 237 688 Καθώς και στην σελίδα της θεατρικής ομάδας στο Facebook: https://www.facebook.com/4foryoureyesonly/ Η παράσταση αποτελεί μια δράση των ΕΝ.ΕΛ.Π.Α.
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- “Τα πνεύματα του Χιλ Χάους”, σε σκηνοθεσία Ανδρονίκης Αβδελιώτη, στο “Αγγέλων Βήμα” - 14 Δεκεμβρίου 2024
- “Το Παλτό” του Νικολάϊ Γκόγκολ, σε σκηνοθεσία-διασκευή Θοδωρή Γκόγκου, στο θέατρο “Αργώ” - 6 Δεκεμβρίου 2024
- Εντρυφώντας στην “Υψηλή μαγειρική των σχέσων”, σε σενάριο Βίλης Σωτηροπούλου και σκηνοθεσία Κέλλυς Σταμουλάκη, στο Θέατρο της Ημέρας - 27 Νοεμβρίου 2024
Καμία κριτική