Παρακολουθήσαμε τους “Χορτοφάγους”, σε σκηνοθεσία Βασίλη Θεοδώρου, στο θέατρο Μπέλλος

Γράφει η Μπάτσου Αγγελική
Τετάρτη βράδυ, βρεθήκαμε στο θέατρο Μπέλλος για να παρακολουθήσουμε την παράσταση “Χορτοφάγοι”, σε κείμενο Κριστιάν Κοστόβ, σε διασκευή, δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία Βασίλη Θεοδώρου.

Το ιστορικό θέατρο Μπέλλος, στην καρδιά της Αθήνας (Κέκροπος 1, Πλάκα), από το 1977, με σπουδαίες παραστάσεις στο ιστορικό του, συνεχίζει ακόμα και σήμερα μια σημαντική πορεία στα καλλιτεχνικά δρώμενα. Πέρα από το θεατρικό που παρευρεθήκαμε, αυτή την περίοδο παίζουν επίσης οι εξής παραστάσεις: “Η καθαρίστρια”, “Το ελεύθερο ζευγάρι” και το “Amore trio”.

H είσοδος στο χώρο της παράστασης, χωρίς ύπαρξη σκηνικών, μας έδωσε να καταλάβουμε ευθύς εξαρχής ότι επρόκειτο να δούμε ένα θεατρικό που το μόνο του στολίδι θα ήταν οι ερμηνείες των ηθοποιών. Υπήρχε λόγος για την έλλειψη αυτή, τον οποίο τον καταλάβαμε αμέσως μόλις έσβησαν τα φώτα. Αμέσως μετά το τρίτο κουδούνι, ξεκινήσαμε κι εμείς μια βόλτα σ’ ένα πάρκο της Μόσχας, σ’ ένα ταξίδι στον χρόνο(1982).

Υπόθεση

Ένα ζευγάρι ώριμων ανθρώπων (Μίσα & Ιρίνα) και ένα πολύ πιο νεαρό ζευγάρι (Σεριόζα & Κάτια), βρίσκονται για να τρέξουν παρέα σε ένα μεγάλο πάρκο. Σε μια Ρωσία του 1982, ξετυλίγεται μια ανθρώπινη ιστορία μέσα σε ένα καθεστώς μη διαφάνειας και απόλυτης διαφθοράς. Κεντρικό θέμα, δύο παιδιά. Ένα, που δε γεννήθηκε ποτέ και άλλο ένα που δεν είναι άλλο από τον Σεριόζα.  Υπόγεια πάθη, πνιγμένες ζωές, αλήθειες που δεν ειπώθηκαν, συγκρούσεις και μίση, εκδίκηση και μαθήματα ζωής μέσα από έναν αγώνα δρόμο που δε γνωρίζουμε ποιος είναι ο νικητής και ο χαμένος, κι αν υπάρχει τελικά νικητής ή χαμένος. Θα μπορέσει άραγε το άλλο παιδί που γεννήθηκε να προχωρήσει την ιστορία ένα βήμα παραπέρα;

ΧΟΡΤΟΦΑΓΟΙ-1

Κριτική

Ρωσία 1982. Όταν η εργατική τάξη έρχεται σε αντιπαράθεση με τους νεόπλουτους (οι οποίοι πλούτισαν με ανέντιμα μέσα-κοινώς μαυραγορίτες), τότε δημιουργούνται τεράστια κοινωνικά χάσματα, τα οποία είναι εξαιρετικά δύσκολο, σχεδόν αδύνατον, να γεφυρωθούν. Αν προσθέσουμε σε όλα αυτά και τα ατομικά δράματα, τότε έχουμε ένα θεατρικό-μωσαϊκό του πώς λειτουργούσε στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα η ρωσική κοινωνία, η οποία έφερνε αντιμέτωπους ακόμα και άτομα της ίδιας οικογένειας. Ο Μίσα και η Ιρίνα, είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Το ίδιο και το νεώτερο ζευγάρι.

Αν η Ιρίνα είναι απόγονος μιας παλιάς αριστοκρατικής οικογένειας, ο Μίσα είναι ένα φτωχόπαιδο από τη Σιβηρία που με ανέντιμα μέσα έπιασε κοινώς, την καλή. Ένα αγέννητο παιδί, μια ιστορία που παραπαίει ανάμεσα στην αγάπη, στο μίσος και στην εκδίκηση, μέσα σε ένα σκιερό τοπίο, σε μια υψηλή κοινωνία χορτοφάγων που πίσω από τους τύπους και τα χαμόγελα τρώει ο ένας στην κυριολεξία τις σάρκες του άλλου.

To έργο του Κριστιάν Κοστόβ, εξαιρετικά βαθύ και δυσπρόσιτο ως ουσία, αποτελεί σύμφωνα με τη γνώμη μου, μια πραγματική πρόκληση για έναν καλλιτέχνη ώστε να αναλάβει σε μια άλλη γλώσσα πέρα της ρώσικης, τη διασκευή-δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία του. Για τον Βασίλη Θεοδώρου όμως, ο οποίος πέρσι μας παρουσίασε με τόση επιτυχία τους “Καλλιτέχνες δωματίου”(σε κείμενα Ρατζίνσκι), η ανάθεση αυτού του θεατρικού, αποτελεί έργο ζωής και τον κατατάσει ανάμεσα στους πρωτοπόρους, γιατί το συγκεκριμένο θεατρικό (με την έγκριση και τις ευχές του ίδιου του συγγραφέα), ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

Αναγνωρίζοντας τον κόπο και το κοπιώδες έργο της διασκευής και δραματουργικής επεξεργασίας, οφείλω να ομολογήσω ότι το όλο αποτέλεσμα ως απόδοση είναι κάτι παραπάνω από προσεγμένο. Δεδομένης της δυσκολίας τοποθέτησης σκηνικών (μια και το θεατρικό λαμβάνει υποτίθεται χώρα σε υπαίθριους χώρους και πάρκα), η σκηνοθεσία στράφηκε προς τη μη χρήση σκηνικών, οπότε όλη η ερμηνευτική εργασία σμιλεύτηκε πάνω στους ρόλους επί σκηνής.

Ομολογουμένως, ο Βασίλης Θεοδώρου, τα κατάφερε εξαιρετικά. Με έναν μαγικό τρόπο, η σκηνή μπόρεσε να γίνει το ρώσικο πάρκο, με τους ερμηνευτές ν’ αλληλεπιδρούν και  να μοιάζουν να τρέχουν όλοι σε έναν ατέρμονο αγώνα ανάμεσα σε χαμένους της ζωής όπου στην ουσία δεν υπάρχει κανένας νικητής. Ηλεκτρισμός, πάθος, ένταση, εσωτερικότητα, τραγικότητα, κενό μα και λύτρωση. Ο σκηνοθέτης μας, μπόρεσε με χειρουργικό σχεδόν τρόπο να μας περάσει σε μεγάλο βάθος όλο τον ψυχισμό των ηρώων του θεατρικού, μας έβαλε στη διαδικασία σκέψης και προβληματισμού, και μας άφησε ελεύθερους να εξάγουμε τα δικά μας συμπεράσματα και ερμηνείες. Θεατρική άδεια, την οποία την εκμεταλευτήκαμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Για άλλη μια φορά, ο Βασίλης Θεοδώρου απέδειξε την πρωτοτυπία και ανώτερη ποιότητα επιλογής θεατρικού υλικού, προσφέροντας στο κοινό του μια εντελώς νέα παράσταση από κάθε άποψη. Μοναδικός στο να πέφτει στα βαθιά κάθε δυνατού θεατρικού έργου, τόσο ως σκηνοθεσία όσο και ως ερμηνεία, μας εντυπωσίασε βαθύτατα με το όλο αποτέλεσμα. Τον ευχαριστούμε θερμότατα για την ποιότητα που προσφέρει, του ευχόμαστε καλή συνέχεια στο τόσο ποιοτικό του αυτό έργο και του δίνουμε θερμά συγχαρητήρια και μπράβο!

Αναφερόμενη στις ερμηνείες, δε θα μπορούσα παρά να δώσω τα εύσημα και στους 4 πρωταγωνιστές, ξεκινώντας από το δίδυμο Μίσα και Ιρίνας. Ένας εντελώς διαφορετικός Βασίλης Θεοδώρου, αντιμέτωπος με τη Νέμεσή του, Ιρίνα, ή αλλιώς Βανέσσα Ντζελβέ, είναι σαν ένας συνδυασμός που επιφέρει έκρηξη. Σαν ΤΝΤ, σαν να περπατάει κάποιος πάνω σε γυαλιά ή ναρκοπέδιο. Εκρηκτικοί και οι δύο ως παρουσίες, σε μια σχέση αλληλοσπαραγμού, που θαμμένη κάτω από σιωπηλές συνθήκες, σαν κρυμμένο ηφαίστειο, εκρήγνυται κάποιες στιγμές.

Εύθραυστη και ασταθής, απελπισμένη και παραδομένη σε μια ζωή που την πληγώνει, η Βανέσσα Ντζελβέ, δίνει μια εκπληκτική ερμηνεία ως αλκοολική μητέρα που έχει χάσει το μωρό της και έχει παγιδευτεί σε έναν γάμο από συμφέρον. Ο Βασίλης Θεοδώρου ως Μίσα, αναλαμβάνει έναν εξαιρετικά δύσκολο μεσολαβητικό ρόλο ανάμεσα σε δύο αντίθετα στρατόπεδα, τα οποία τον φέρνουν αντιμέτωπο τόσο με τη γυναίκα του όσο και με τον εαυτό του και ανοίγει παλιές πληγές οι οποίες είχαν κακοφορμίσει κάτω από χρόνια βουβής καταπίεσης και αμφότερης ανοχής.

Τα δύο πιο νέα παιδιά, η Μυρτώ Παπά (Κάτια) και ο Δημήτρης Έξαρχος (Σεριόζα), έρχονται να συμπληρώσουν την ετερόμορφη αυτή τετράδα και να προκαλέσουν περισσότερα ερωτήματα. Ταπεινή καταγωγή και αριστοκρατία αντίστοιχα, σε μια σχέση εξάρτησης η οποία απορρέει από τα δύσκολα παιδικά χρόνια του Σεριόζα. Ένας εξίσου ενδιαφέρον ερμηνευτικός συνδυασμός που αναδεικνύει τη φρεσκάδα και το πηγαίο ταλέντο δύο νέων καλλιτεχνών με τον πιο ωραίο τρόπο. Αν κάποιος ενώσει το δυναμικό των 4 αυτών ερμηνειών, έχει ως αποτέλεσμα μια εντελώς ξεχωριστή μα ταυτόχρονα δεμένη ερμηνευτικά ομάδα που τα δίνει όλα πάνω στη σκηνή του θεάτρου.

ΧΟΡΤΟΦΑΓΟΙ-2

Στην κυριολεξία οργώνοντας τη σκηνή σε συνεχή κίνηση, πότε τρέχοντας, πότε κάνοντας γυμναστική, ποτέ σε στάση, πάντα σε ετοιμότητα για κάθε είδους λεκτική ή σωματική μάχη, οι πιο σαρκοβόροι χορτοφάγοι, βρίσκονται εκεί για να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλο, παλεύοντας ταυτόχρονα να βγουν από τα προσωπικά τους αδιέξοδα.

Στην κυριολεξία οργώνοντας τη σκηνή σε συνεχή κίνηση, πότε τρέχοντας, πότε κάνοντας γυμναστική, ποτέ σε στάση, πάντα σε ετοιμότητα για κάθε είδους λεκτική ή σωματική μάχη, οι πιο σαρκοβόροι χορτοφάγοι, βρίσκονται εκεί για να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλο, παλεύοντας ταυτόχρονα να βγουν από τα προσωπικά τους αδιέξοδα. Κάποιες φορές βέβαια με τη λίγη παραπάνω βοήθεια από τους φίλους τους. Όσο φίλοι φυσικά μπορούν να είναι οι χορτοφάγοι που αρέσκονται στο ανθρώπινο κυνήγι…

Εκπληκτική ερμηνεία από όλη την ομάδα, πολλά μπράβο για την ατομική και συνολική προσπάθεια! Ευχόμαστε μόνο τα καλύτερα και καλή συνέχεια γεμάτη με επιτυχίες σε ό,τι ετοιμάζουν στο μέλλον!

Αν κάτι άλλο ξεχώρισε ευθύς εξαρχής επίσης είναι το πανέμορφο τραγούδι “Ρίσκο” του Αλέξανδρου Αγγελούση, ο οποίος έχοντας αναλάβει τη μουσική, έχει κατορθώσει να ντύσει με τη μελωδία του μια τόσο ξεχωριστή παράσταση με μοντέρνους ήχους και νότες. Πολύ όμορφο το αποτέλεσμα. Εντυπωσιάζει και αγαπιέται από το πρώτο άκουσμα.

Κάτω από την αρυτίδωτη επιφάνεια μπορούν να κρύβονται τεράστια υπόγεια ρεύματα. Μια ζωή που αναλίσκεται στη συνθηκολόγηση, γίνεται τελικά ένα ενεργό ηφαίστειο, το οποίο κάποια στιγμή ξεσπά. Κάποια στιγμή όμως, πρέπει όλοι μας ν’ ακολουθήσουμε τον δρόμο για τον οποίο είμαστε φτιαγμένοι. Το “πώς”, θα το μάθετε ομολογουμένως λίγο ανορθόδοξα, μέσα από την παράσταση αυτή.

Κρατάω ως γνωμικά τα εξής: “Σκέψου να’ ρχότανε στον κόσμο μονάχα παιδιά που οι γονείς τους τα θέλουν πραγματικά. Θα είχε εξαφανιστεί το ανθρώπινο είδος (Μίσα)”. “Ή αγαπάμε πολύ και τότε ο άλλος μας απατάει, ή μας αγαπάνε πολύ και τότε εμείς απατάμε τον άλλον (Ιρίνα)”. “Τελικά κόλαση είναι κάτι που κουβαλάμε. Όχι κάτι που πηγαίνουμε (Σεριόζα)”.

Αν κάποια ερωτήματα είναι ήδη μπροστά σας, οι απαντήσεις τους σας περιμένουν κάθε Τετάρτη βράδυ στο θέατρο Μπέλλος. Μη χάσετε αυτή την παράσταση!

 

Ταυτότητα παράστασης

Κείμενο: Κριστιάν Κοστόβ

Διασκευή-Δραματουργική επεξεργασία: Βασίλης Θεοδώρου

Σκηνοθεσία: Βασίλης Θεοδώρου

Μουσική: Αλέξανδρος Αγγελούσης

Φωτογραφίες: Κώστας Βολιώτης

Τρέιλερ: Αντώνης Μανδρανής

Οργάνωση διαφημίσεων: Χρύσα Πολυζώη, Δημήτρης Βασιλειάδης

Γραφιστικά: Λεονάρντο Θίμο

Επικοινωνία: Νατάσα Παππά

Καλλιτεχνική επιμέλεια: Αλέξανδρος Λιακόπουλος

Ακούγεται το τραγούδι ΡΙΣΚΟ στίχοι-μουσική-ερμηνεία : Αλέξανδρος Αγγελούσης

Ενορχήστρωση: Άκης Μελής

Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί

Βανέσσα Ντζελβέ

Βασίλης Θεοδώρου

Μυρτώ Παπά

Δημήτρης Έξαρχος

Διάρκεια:85 λεπτά(χωρίς διάλειμμα)

Έναρξη παραστάσεων:Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2019 και κάθε Τετάρτη 19.15 μέχρι 8 Ιανουαρίου 2020

Τοποθεσία :Θέατρο Μπέλλος, Κέκροπος 1,Πλάκα (5 λεπτά από το μετρό Συντάγματος)

Τηλ.2103229889

Ώρες ταμείου: 17.00-22.00, εκτός Δευτέρας- Τρίτης

Τιμές εισιτηρίων:12 ευρώ,10 ευρώ (μειωμένο),5 ευρώ (ατέλειες, ΣΕΗ)

Αγγελική Μπάτσου

Αγγελική Μπάτσου

Γεννήθηκα πριν αρκετά καλοκαίρια (κι άλλους τόσους χειμώνες)στην Αθήνα. Είχα την τιμή να μεγαλώσω στους Αγ.Αναργύρους,όπου έζησα τα ομορφότερα παιδικάχρόνια σε μια τεράστια αυλή,παρέα με τα γατιά μου και δυο ζευγάρια παππούδες και γιαγιάδες που πάντα θα υπεραγαπώ.Έπειτα ήρθε η Γαλλική Φιλολογία,επιπλέον σπουδές σε γλώσσα και μετάφραση και η οικογένεια. Δεν σταμάτησα όμως ποτέ να είμαι παιδί της ποίησης,της λογοτεχνίας,της ζωγραφικής και της μουσικής και το όνειρό μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου,ήταν να ταξιδέψω σ’όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στο Θιβέτ!
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Αγγελική Μπάτσου

Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)