Θέατρο «Επί Κολωνώ». Ένας από τους ομορφότερους θεατρικούς προορισμούς της καλοκαιρινής Αθήνας, που στεγάζεται σε ένα διατηρητέο κτίριο του 1918 στον Κολωνό, το οποίο άλλαξε χρήση από σχολείο σε θέατρο το 2000. Στους χώρους του περιλαμβάνονται η Κεντρική Σκηνή, το Black Box, το φουαγιέ-που λειτουργεί ως μπαρ και καφέ- και η αυλή, το ομορφότερο σημείο αναμονής προκειμένου να ξεκινήσει η παράσταση. Ειδικά το καλοκαίρι, όλοι οι θεατές είναι μαζεμένοι και καθισμένοι στα τραπεζάκια έξω, με τις γλάστρες τριγύρω, την απαλή μουσική να παίζει από τα ηχεία και τον νυχτερινό ουρανό να ντύνει με ήχους και αρώματα καλοκαιριού όλο τον χώρο. Μα όταν φτάνει η ώρα της παράστασης, ανεβαίνουμε τις σκάλες και μπαίνουμε στην αίθουσα. Οι αδελφές Παπέν μας περιμένουν…
Λίγα λόγια για το έργο:
Η Κριστίν και η Λέα Παπέν ήταν δυο αδελφές από τη Γαλλία, που δούλευαν ως υπηρέτριες και οι οποίες κατηγορήθηκαν για τη δολοφονία της συζύγου και της κόρης του εργοδότη τους στις 2 Φεβρουαρίου του 1933. Στην παράσταση παρουσιάζεται η στιγμή της ανάκρισης, στη διάρκεια της οποίας ξετυλίγεται λίγο λίγο το νήμα της αποτρόπαιας αυτής υπόθεσης.
Η κριτική μας:
Mια ματιά μόνο στο ίντερνετ μου παρουσίασε μια μεγάλη λίστα θεατρικών, λογοτεχνικών και μουσικών έργων, που εμπνεύστηκαν από το συγκεκριμένο αυτό γεγονός, με κορυφαίο το τρομερό θεατρικό του Ζαν Ζενέ «Οι δούλες».
Με ιδιαίτερη όμως χαρά, βλέπω και στον ελληνικό χώρο νέους ανθρώπους με ταλέντο να αναλαμβάνουν τόσο τη συγγραφή ενός νέου κειμένου, όσο και τη σκηνοθεσία του. Ένας τέτοιος δημιουργός είναι η Ανδρονίκη Αβδελιώτη.
Είχα την τύχη να τη δω να σκηνοθετεί και να πρωταγωνιστεί στο «Δεσποινίς Τζούλια», μια ξεχωριστή και απόλυτα δυνατή παράσταση και γνώριζα ήδη ότι αυτό που θα έβλεπα θα ήταν εξίσου ξεχωριστό. Δεν διαψεύστηκα.
Το κείμενο, γεμάτο χιούμορ σε ορισμένα σημεία, μα με τραγικότητα σε άλλα και με ενδιαφέρουσες ατάκες, τραβούσε άμεσα την προσοχή και η σκηνοθεσία, έξυπνα δοσμένη, δεν άφηνε κανένα κενό ή στιγμή χαλάρωσης για τον απλούστατο λόγο ότι στην κυριολεξία, όλο το κοινό κρεμόταν από το στόμα των ηθοποιών. Η ιδέα της ηχογραφημένης φωνής αρχικά και των ερωτήσεων-απαντήσεων ανάμεσα σε μια αόρατη φωνή και στις ηθοποιούς, ήταν κάτι παραπάνω από ευφυής. Το όλο έργο, αν και μινιμαλιστικά δοσμένο, ήταν πλούσιο σε ερμηνευτική ισχύ, σε σκηνική παρουσία και σε ομαδικό δυναμικό. Πραγματικά ιδιαίτερο και πανέμορφο ως αποτέλεσμα.
H ιδέα του γκρίζου τοίχου που έκανε ένα παιχνίδι με τις σκιές, πρόσθεσε μια ακόμα πιο καλλιτεχνική νότα στο έργο, όπως επίσης η προσθήκη του χαρακτήρα του ανακριτή έδωσε μια νέα δυναμική και τοποθέτηση στο νέο αυτό κείμενο.
Η Ανδρονίκη Αβδελιώτη είναι ένα ιδιαίτερα ταλαντούχο άτομο, μια και ως ηθοποιός στον ρόλο της Λέα Παπέν έδωσε για άλλη μια φορά τον καλύτερό της εαυτό. Αν και ο ρόλος της ως μικρότερη και αδύναμη αδερφή, θα μπορούσε να είναι πιο υποτονικός, παρόλ’ αυτά με το τρομερό εκτόπισμα που έχει, επιβλήθηκε ως παρουσία στον ίδιο βαθμό με την αδελφή της σε όλη τη διάρκεια της παράστασης. Ως χαρακτήρας, η Λέα Παπέν ήταν εντελώς απορροφημένη στη δυναμική της μεγαλύτερης αδελφής. Είχε ουσιαστικά χάσει την αυτοβουλία της και είχε γίνει το πειθήνιο όργανο της σαφώς πιο έξυπνης αδερφικής αυθεντίας. Θύματα οικογενειακής βίας και τα δυο κορίτσια και θύμα η μικρότερη μιας αιμομικτικής, λεσβιακής σχέσης. Μιας σχέσης χειραγώγησης και επιβολής, προερχόμενη από τον άρρωστο ψυχισμό της μεγαλύτερης αδελφής. Μια περίπλοκη, μη υγιής σχέση, η οποία προήλθε από ένα εξίσου μη υγιές οικογενειακό περιβάλλον.
Η μεγαλύτερη αδερφή, η Κριστίν Παπέν είναι στο έργο μας η Μαίρη Άσπρου. Θεωρώ ότι κατέχει όλο το πακέτο για την απόδοση του συγκεκριμένου ρόλου. Μια παρουσία και φωνή που ξεχωρίζουν άμεσα, ένας τρόπος απόδοσης του ρόλου που ξαφνιάζει με την ατσάλινη σκληράδα, τον ανάλγητο χαρακτήρα και την έλλειψη μετάνοιας ή έστω μιας στιγμής αδυναμίας μπροστά σε όλο αυτό που προκάλεσε. Ο τέλειος χαρακτήρας μιας δολοφόνου, που ήταν αρκετά μεγάλη ώστε να ζήσει τον βιασμό της μεγαλύτερης τους αδελφής από τον πατέρα και η ακραία αντίδραση στο τραύμα αυτό με το να προξενήσει κι εκείνη τραύματα στους άλλους. Αρχικά, συνάπτωντας ερωτική σχέση με τη μικρότερη αδερφή με την επιβολή και τη σχετική χειραγώγηση και έπειτα, σκοτώνοντας χωρίς καμία τύψη δυο αθώες ζωές. Έντονη, άμεση, ωμή και απίστευτα ταλαντούχα, μια ηθοποιός που τραβά αμέσως την προσοχή και έχει απεριόριστες ερμηνευτικές δυνατότητες. Υπέροχο ντουέτο στη σκηνή, τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο.
Ο Γιώργος Ανδράκης παίζει τον ρόλο του ανακριτή. Η ιδέα προσθήκης ενός τρίτου προσώπου ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένη. Έδωσε μια άλλη πνοή στο έργο και το έκανε ακόμα πιο ενδιαφέρον, μια και ο χαρακτήρας του αστυνομικού αποτελεί ένα εντελώς νέο στοιχείο στην όλη υπόθεση. O ηθοποιός μας, ενσαρκώνοντας μια σκοτεινή σχετικά προσωπικότητα, σχεδόν θυμίζει τα αστυνομικά φιλμ νουάρ μιας πιο παλιάς εποχής, πράγμα το οποίο νομίζω οτι ήταν και το ζητούμενο. Μια ιδιαίτερη και ενδιαφέρουσα παρουσία, μια πολύ καλή ερμηνεία, η οποία έδωσε στην πλοκή μεγάλη πρωτοτυπία.
Η μουσική της Σίσσυ Βλαχογιάννη, επιβλητική μα ταυτόχρονα μινιμαλιστική με έναν τόνο ρομαντικής μελαγχολίας, ξεχώρισε για άλλη μια φορά, πλήρως εντεταγμένη στην ψυχολογία και στο πνεύμα του έργου. Η καλλιτέχνιδα μας, ανήκει στη νέα γενιά μουσικών και έχει διακοσμήσει με την τόσο ξεχωριστή της μουσική παρουσία πολλά ενδιαφέροντα θεατρικά έργα. Ένα ιδιαίτερο ταλέντο, έχει ήδη δώσει το στίγμα της ως συνθέτρια και της εύχομαι μόνο τα καλύτερα.
Τα σκηνικά της παράστασης ανήκουν στον Νικόλαο Μαρμαροτούρη και στην Ανδρονίκη Αβδελιώτη, η οποία μαζί με τη συμμετοχή της συμπρωταγωνίστριας Μαίρης Άσπρου, έχει επιμεληθεί και τα κοστούμια του έργου. Αμφότερα, σκηνικά και κοστούμια, αναδείκνυαν τέλεια το πνεύμα της εποχής του τριάντα, έχοντας όμως ως νεωτεριστική προσθήκη τον γκρίζο τοίχο πάνω στον οποίο έπαιζαν οι σκιές, σαν να ήταν μια άλλη παράσταση μέσα στην ήδη υπάρχουσα.
Απλά στη σύλληψη, αλλά άριστα επιμελημένα, για άλλη μια φορά αποδεικνύουν το ταλέντο και την άρτια δημιουργικότητα της σκηνοθέτιδας μας και των συνεργατών της.
Oι φωνές των ηθοποιών και σκηνοθετών Βαγγέλη Παπαδάκη και Μάνου Παπαδά στην αρχή του έργου, αποτελούν κάτι ξεχωριστό ως ιδέα και με τη συμβολή τους μας εισάγουν με τον σωστό τρόπο στην υπόθεση της παράστασης.
Κάθε νέα δημιουργία προερχόμενη από ταλαντούχους ανθρώπους, πρέπει να κοινοποιείται και να στηρίζεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Σε κάθε εποχή και ιδιαίτερα σε αυτή που ζούμε τώρα, η δύναμη της τέχνης ξεπερνά κάθε εμπόδιο και σκοτεινή σκέψη ή διάθεση που μας κρατάει στάσιμους και αδρανείς. Η τέχνη γεννά και γεννιέται με τη δυναμική μέσα της και μπορεί στην περίπτωση του θεάτρου, το παλιό να ξαναγεννηθεί και το νέο να ανοίξει νέα μονοπάτια. Χρειαζόμαστε την τέχνη, χρειαζόμαστε δημιουργούς όπως η Ανδρονίκη Αβδελιώτη. Αναμένω με ανυπομονησία το επόμενο της βήμα.
Ταυτότητα παράστασης:
Συντελεστές:
Κείμενο-σκηνοθεσία: Ανδρονίκη Αβδελιώτη
Μουσική: Σίσσυ Βλαχογιάννη
Σύλληψη teaser: Μάνος Παπαδάς
Teaser-φωτογραφίες: Ναταλία Β.
Σκηνικά: Νικόλαος Μαρμαροτούρης- Ανδρονίκη Αβδελιώτη
Κοστούμια: Ανδρονίκη Αβδελιώτη- Μαίρη Άσπρου
Ακούγονται: Βαγγέλης Παπαδάκης, Μάνος Παπαδάς
Παίζουν: Μαίρη Άσπρου, Ανδρονίκη Αβδελιώτη, Γιώργος Ανδράκης
Διάρκεια: 50′
12 Ιουνίου στις 20:30
13 Ιουνίου στις 22:00
Off Off Athens Theater Festival- Θέατρο «Επί Κολωνώ»
Περίοδος 2018.
Η Ανδρονίκη Αβδελιώτη είναι ένα ιδιαίτερα ταλαντούχο άτομο, μια και ως ηθοποιός στον ρόλο της Λέα Παπέν έδωσε για άλλη μια φορά τον καλύτερό της εαυτό. Αν και ο ρόλος της ως μικρότερη και αδύναμη αδερφή, θα μπορούσε να είναι πιο υποτονικός, παρόλ’ αυτά με το τρομερό εκτόπισμα που έχει, επιβλήθηκε ως παρουσία στον ίδιο βαθμό με την αδελφή της σε όλη τη διάρκεια της παράστασης.
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- Συνέντευξη στη θεατρική ομάδα της παράστασης “Το αίμα νερό γίνεται” - 9 Μαΐου 2023
- «Δε μείναν λόγια», το νέο τραγούδι, της ερμηνεύτριας Ζωή Λιαντράκη - 28 Απριλίου 2023
- Συζητώντας με την τραγουδοποιό κι ερμηνεύτρια,Κατερίνα Ντίνου - 22 Απριλίου 2023
Καμία κριτική