Βρεθήκαμε στην Αμαξοστοιχία- Θέατρο «το Τρένο στο Ρουφ» για να παρακολουθήσουμε την παράσταση «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», σε κείμενα του Διονύσιου Σολωμού, του Μπάϊρον και κείμενα- σκηνοθεσία του Γιώργου Στεφανακίδη.
Φανταστείτε ένα θεατρικό που η σκηνή του βρίσκεται μέσα σε βαγόνι παλιού τρένου. Ένα κρύο βράδυ μέσα σε έναν χώρο, όπου ο φωτισμός πάνω στο ταβάνι, τα κλειστά παράθυρα και οι προβολείς που χτυπούν τη σκηνή στο κέντρο, σας ετοιμάζουν για ένα εβδομηντάλεπτο ταξίδι μέσα στον χρόνο, στις μνήμες του παρελθόντος, στην ίδια την ελληνική ιστορία.
Υπόθεση:
Μια μουσικοθεατρική παράσταση, βασισμένη σε μνήμες, κείμενα και μουσική που αναφέρονται στα δύσκολα χρόνια της πολιορκίας και της τελικής εξόδου του Μεσολογγίου, μέσα από τα μάτια τριών γυναικών-ηρωΐδων, οι οποίες ενσαρκώνουν το ιδεώδες του τι εστί Ελλάδα και ελληνική ψυχή.
Η κριτική μας:
Μπορεί ένας ελεύθερος άνθρωπος να πολιορκείται; Γίνεται ένας πολιορκημένος να είναι ταυτόχρονα ελεύθερος;
Στο πρώτο ερώτημα, η πολιορκία αυτοαναιρείται. Ένας ελεύθερος, πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος, είναι αυτός που ονειρεύεται. Που αισιοδοξεί και πολεμά για την επόμενη μέρα. Δεν υπάρχει πολιορκία, γιατί γύρω από μια ελεύθερη ψυχή δε χτίζονται τείχη. Μπορεί η ελευθερία να πολιορκηθεί; Η τελική ΕΞΟΔΟΣ, μας απαντά σε αυτό.
Στο δεύτερο ερώτημα, ναι… ο ελεύθερος μπορεί να είναι πολιορκημένος. Μπορεί να είναι και δούλος… και φτωχός… και φυλακισμένος ακόμα. Φυλακίζεται όμως η ψυχή στ’αλήθεια; Όχι, βέβαια. Πεθαίνει και θυσιάζεται όμως κάποιος για μια ΙΔΕΑ; Ναι, θυσιάζεται. Ναι, θυσιάστηκε… για την πατρίδα και την ελευθερία.
Αυτό είναι το νόημα των «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι». Όταν ο πόλεμος, η πολιορκία, ο Δράκος που είναι ο εχθρός, όταν ακόμα κι ο Άη Γιώργης που δεν κατάφερε τελικά να σκοτώσει τον Δράκο, όταν όλα, οδηγούν στην Έξοδο. Στην απόλυτη Ελευθερία.
Μέσα από τους στίχους του Διονύσιου Σολωμού, που παντρεύονται με εκείνους του Μπάϊρον, μαζί με τη δύναμη της μουσικής, γίνεται η έξοδος της ελληνικής ψυχής στο πάνθεον της ελευθερίας, η αναγέννηση, η επαναδημιουργία, το ξεκίνημα μιας νέας εποχής. Γιατί όλο αυτό είναι ο πιο ένδοξος και βαθύς συμβολισμός. Σε αυτόν ακριβώς τον συμβολισμό, στο βάθος του και στη δύναμή του, βασίζεται και η μουσικοθεατρική μας παράσταση. Ένας άψογα εκτελεσμένος συμβολισμός επί σκηνής… με νότες υψηλές και χαμηλές, με γλώσσες την ελληνική, την αγγλική και την ιταλική, με ηχητικά ντοκουμέντα, με τραγούδια να ξεσπούν σαν παιάνας ή σα θρήνος ενίοτε, με ένα μόνο μονοπάτι…. εκείνο που οδηγεί στην Έξοδο. Στην απόλυτη ελευθερία.
O σκηνοθέτης της παράστασης Γιώργος Στεφανακίδης, βασισμένος σε κείμενα του Διονύσιου Σολωμού, του Μπάϊρον και του Νικόλαου Κολόμβα, ενός Μεσολλογίτη με προγόνους Εξοδίτες, βουτά στα βαθιά νερά της ποίησης, της δίνει νότες και γραπτή μορφή, ήχο και υφή και τη μετατρέπει σε παράσταση σ’ ένα βαγόνι τρένου που οι ράγες του μοιάζουν να ξεστρατίζουν σε ταξίδι μέσα στο χρόνο.
Mια παράσταση έντονη και λυρική σαν αρχαία τραγωδία, με μέρη χορικά, με τραγική ειρωνεία, μα χωρίς κανέναν από μηχανής Θεό για να δώσει την τελική λύση για τη σωτηρία. Μια εύστοχα στημένη ιστορία της οποίας ο τελικός σκοπός ξεσπά στο τέλος: Ελευθερία! Με τα λόγια και τη μουσική, με τις νότες και το παιχνίδι των ιδεών μας οδηγεί σε μια ηθική και πνευματική κάθαρση. Ζούμε και ξαναζούμε με όλες μας τις αισθήσεις την ιστορία μας. Συγχαρητήρια και μόνο του αρμόζουν για τη συγγραφική, σκηνοθετική και μουσική του αυτή προσπάθεια.
Ο Χάρης Αγγέλου είναι ο κυρίως αφηγητής και παίζει ακορντεόν στη διάρκεια του έργου. Οι φωτισμοί, οι οποίοι δένουν επιτυχημένα τα κομμάτια της ιστορίας, ανήκουν επίσης σε αυτόν. Ο ηθοποιός μας, αποτελεί την εισαγωγή και τον συνδετικό κρίκο που ενώνει παρελθόν με παρόν, μουσική με πεζό λόγο, τραγούδι με ποίηση, ρεαλισμό με λυρισμό. Με σοβαρότητα, κρατώντας τέλεια τις ισορροπίες, ο Χάρης Αγγέλου ήταν απόλυτα επιτυχημένος και προκάλεσε θετικές εντυπώσεις και με τους τρεις ρόλους του επί σκηνής.
O σκηνοθέτης της παράστασης Γιώργος Στεφανακίδης βουτά στα βαθιά νερά της ποίησης και τη μετατρέπει σε παράσταση σ’ ένα βαγόνι τρένου που οι ράγες του μοιάζουν να ξεστρατίζουν σε ταξίδι μέσα στο χρόνο.
Οι πρωταγωνίστριες της παράστασης Εβελίνα Αραπίδη, Μάϊρα Μηλολιδάκη και Στέλλα Χατζημιχελάκη, ντυμένες με πανέμορφες πατροπαράδοτες ενδυμασίες και κρατώντας κόκκινα μαντήλια σε στυλιστικά εντυπωσιακή και προσεγμένη σύνθεση της Ελευθερίας Δομένικου, έμοιαζαν σαν τρεις Καρυάτιδες της εποχής του πολέμου, γυναίκες γενναίες που κρατούν στα στήθη και στους ώμους όλες τις ένδοξες στιγμές εκείνων των σελίδων της Ιστορίας. Με την καταιγιστική τους ερμηνεία μας μεταδίδουν όλη τη συναισθηματική γκάμα των πολιορκημένων, όλη τη δίψα για αντίσταση, όλη την ύστατη δύναμη ψυχής για την τελική Έξοδο και για την ελευθερία, έστω κι αν αυτή, σημαίνει τελικά θάνατος. Η καθεμιά ξεχωριστά και όλες μαζί, με ένα καλλιτεχνικό παρελθόν που αφορά σπουδαίους ρόλους, έρχονται στους “Eλεύθερους Πολιορκημένους” και αποδεικνύουν για άλλη μια φορά την εμπειρία και το αδιαμφισβήτητο ταλέντο τους. Μνεία αξίζει να γίνει και στο χορωδιακό, λυρικό μέρος της παράστασης, όπου μας μαγεύουν με τα τραγούδια και τη μουσική του Γιώργου Σταφανακίδη.
Αν η Εβελίνα Αραπίδη ξεχωρίζει με τη γήϊνη ομορφιά της και την υπέροχη ερμηνεία της, η Στέλλα Χατζημιχελάκη μας συνεπαίρνει με την έντονη παρουσία της, την άψογη απαγγελία της και τέλος, η Μάϊρα Μηλολιδάκη μας αιχμαλωτίζει με το αδιαμφισβήτητο ταλέντο της ως σοπράνο, σε σημείο να νομίζει κανείς ότι ακούει το τραγούδι των αγγέλων.
Αναφορά πρέπει να γίνει και για το αριστουργηματικό τσέλο της Λίνας Τριανταφύλλου, ένα ασυνήθιστα όμορφο και κομψό μουσικό στοιχείο, το οποίο προσέδωσε περισσότερη τραγικότητα και λυρισμό στο ηρωϊκό αυτό έργο δυο ποιητών και ενός συγγραφέα και σκηνοθέτη.
Μια παράσταση όπως αυτή, σε ένα βαγόνι τρένου που έχει ως οδηγούς μια δεμένη, άρτια επαγγελματικά ομάδα καλλιτεχνών και μουσικών, μόνο σε μια έξω από τα συνηθισμένα βραδιά μπορεί να οδηγήσει, με φάρο την Έξοδο. Μια Έξοδο σα γέννα… από το σκοτάδι στο φως, από τη φυλακή στην ελευθερία. Και με το πνεύμα της ελευθερίας μέσα μας, αφήνουμε το βαγόνι της παράστασης στην Αμαξοστοιχία στο Ρουφ και επιστρέφουμε ίδιοι, μα ταυτόχρονα διαφορετικοί, έχοντας στ΄αυτιά μας τους στίχους μεγάλων ποιητών, τα λόγια του έργου και τα τραγούδια της ελευθερίας. Μιας ελευθερίας που έχει πολλά ονόματα αλλά μια μόνο ουσία. Όπως ακριβώς και το έργο που είδαμε…
Ταυτότητα έργου:
Σύλληψη, σκηνοθεσία, μουσική, πρωτότυπο κείμενο: Γιώργος Στεφανακίδης
Κοστούμια: Hallelujah (Ελευθερία Δομένικου)
Σχεδιασμός φωτισμών: Χάρης Αγγέλου
Ερμηνεύουν: Εβελίνα Αραπίδη, Μάιρα Μηλολιδάκη, Στέλλα Χατζημιχελάκη, Χάρης Αγγέλου
Παίζουν: Λίνα Τριανταφύλλου– τσέλο, Γιώργος Στεφανακίδης– κιθάρα, Χάρης Αγγέλου– ακορντεόν
Θεατρικό Βαγόνι
κάθε Τετάρτη & Πέμπτη στις 21:00
Εισιτήρια: 12€: γενική είσοδος, 10€: φοιτητικό, 5€: ατέλειες & άνεργοι
Πληροφορίες:
Αμαξοστοιχία- Θέατρο «το Τρένο στο Ρουφ»
Τηλ. 210 5298922 / 6937 604988
καθημερινά (εκτός Δευτέρας) 10.00–14.00 & 18.00–22.00
Σιδηροδρομικός & Προαστιακός Σταθμός Ρουφ, επί της Λεωφ. Κωνσταντινουπόλεως
10’ με τα πόδια από το Μετρό Κεραμεικός
Free Wi-Fi / Δωρεάν Parking
www.totrenostorouf.gr
Οι πρωταγωνίστριες της παράστασης έμοιαζαν σαν τρεις Καρυάτιδες της εποχής του πολέμου, γυναίκες γενναίες που κρατούν στα στήθη και στους ώμους όλες τις ένδοξες στιγμές εκείνων των σελίδων της Ιστορίας.
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- Εντρυφώντας στην “Υψηλή μαγειρική των σχέσων”, σε σενάριο Βίλης Σωτηροπούλου και σκηνοθεσία Κέλλυς Σταμουλάκη, στο Θέατρο της Ημέρας - 27 Νοεμβρίου 2024
- Συνέντευξη στη θεατρική ομάδα της παράστασης “Το αίμα νερό γίνεται” - 9 Μαΐου 2023
- «Δε μείναν λόγια», το νέο τραγούδι, της ερμηνεύτριας Ζωή Λιαντράκη - 28 Απριλίου 2023
Καμία κριτική