Οι kallitexnes.gr, αντιμετωπίζοντας τις καταστάσεις με τη δύναμη του λόγου και ιδιαίτερα του χιουμοριστικού, αποφάσισαν να θέσουν 13 καίριες ερωτήσεις σε γνωστούς και αγαπημένους καλλιτέχνες.

Η σκηνοθέτιδα, ποιήτρια της ζωής, και κατ’ εμέ φιλόσοφος της ζωής, Στέβη Κούβαρη-Μπουζιάνη, έδωσε τη δική της τόσο ξεχωριστή ερμηνεία για όλα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό γύρω μας και μέσα μας και μας έκανε να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά σε οτιδήποτε μας αφορά, αρχικά και πρώτιστα ως ανθρώπους. Την ευχαριστούμε θερμά για την ανταπόκρισή της!

Πόσες ημέρες τελείτε υπό καθεστώς “ελεύθερης πολιορκίας” και τι νιώθετε για όλο αυτό;

Με τα πήγαινε έλα και τα πέρα δώθε εντός οικίας δεν μετρώ τις ημέρες. Νιώθω,ότι είμαι σε σχέση με το 13033.

Πώς περνάτε ένα 24ωρο στο σπίτι εν καιρώ κορονοϊού;

Προσπαθώντας να γίνω δημοφιλής στο 13033.

Τελικά, πόσα ακριβώς πλακάκια έχει η κουζίνα σας;

Ακόμα είμαι στα προβατάκια που μετράω, σύντομα και τα πλακάκια.

Όλο αυτό είναι παγκόσμια συνομωσία ή απλά έφτασαν οι εξωγήϊνοι;

Θα δείξουν οι προσγειώσεις.

Τι θετικό πιστεύετε ότι έφερε η εμφάνιση του κορονοϊού στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε ανθρώπους και καταστάσεις;

Mέχρι να τελειώσει η δύσκολη περιπέτεια, παρατηρώ και σκέφτομαι, σεβόμενη τον άνθρωπο, την αξία της ζωής, το πολύτιμο δώρο μας. Συλλέγω καθημερινές εικόνες, αντιδράσεις. Τι αλλάζει και τι μένει ίδιο. Το θετικό θα έλεγα είναι μία υποκειμενικότητα της αντικειμενικότητας, άξια λόγου, στους τρόπους προσαρμογής…

Πείτε μας αν θέλετε, κάποιους τίτλους βιβλίων και μουσικών επιλογών που σας έχουν συντροφεύσει όλες αυτές τις μέρες.

Τρίτο πρόγραμμα, μουσικές και αναγνώσεις. “Τα απαγορευμένα” του Κορονοϊου, “Έλα να πάμε στο νησί… Στην Πάρο και στη Νάξο”. Για “Θεσσαλονίκη- Αθήνα”, “Ταξίδι στην άκρη της νύχτας” Celine Louis – Ferdinand, Τόμοι Δον Κιχώτης, “Κόλαση” Alighieri…

Επειδή οι ερωτήσεις αυτές είναι προορισμένες ώστε να μας κάνει όλους να ευθυμήσουμε (τρόπον τινά), πείτε μας ένα αστείο meme (δικής σας έμπνευσης ή που έχετε ήδη διαβάσει) ή ανέκδοτο που αγαπάτε.

Χωρίς εξυπνακίστικη διάθεση, είπα μερικά. Το πρώτο μου πόνημα καιρού covid-19 αυθόρμητα ήταν: Πολίτες σήμερα βγάζουν άδειες σακούλες σούπερ μάρκετ βόλτα (και το είδα και το πίστευα και πέρα από χιούμορ είχε και νόημα κοινωνικής κατεύθυνσης…) Ακολούθησαν άλλα παρωδώντας την νέα κατάσταση, ως άμυνα για όλους, ανάξια λόγου, χαρισμένα, όπως και η ίδια δανείζομαι από άλλους.

Όταν κάποτε τελειώσει όλο αυτό, πώς φαντάζεστε ότι θα είναι ο κόσμος και ο άνθρωπος γενικά;

Σου παραθέτω κάτι λίγο που έγραψα στο τοιχάκι μου στο fb από διάφορες σκέψεις μου με παρόμοιες αναρωτήσεις – στην ερώτησή σου :

… Όταν τελειώσει… κανείς μας δεν θα είναι ίδιος.

Το μυαλό θα σκέφτεται αλλιώς.

Κάθε γενιά θα θυμάται. Τα συναισθήματα θα έχουν μεταλλαχθεί.

Η αγάπη θα έχει γίνει ρομπότ.

Η μάνα μαθαίνει να μην αγκαλιάζει το παιδί της, η κόρη να μην βλέπει την μητέρα… αδελφός τον αδελφό…

Δεν είναι που μένεις σπίτι, αλλά που αλλάζεις…

και η ατομική ευθύνη γίνεται ατομική φυλακή.

Το μυαλό θα σκέφτεται με τις συνδέσεις διαφορετικά…

Θα τελειώσει όταν άλλο δεν θα συμφέρει.

Εικονικά σύντομα, μα πραγματικά μόνο τελειώνοντας οι διηγήσεις παλαιότερων…

… Όταν τελειώσει… κανείς μας δεν θα είναι ίδιος.

Το μυαλό θα σκέφτεται αλλιώς. ‘Ετσι δεν είναι σε όποιο “πόλεμο” κυριαρχικό – ή ατομικό.

Επίσης στο μυαλό μου έρχεται μια ταινιάρα για τα γούστα μου… (ελάχιστες κρατώ ως μότο και είναι μία η τέτοια η συγκεκριμένη… ) Snowpiercer (2013)

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνετε όταν λυθεί η καραντίνα;

Να αγκαλιάσω τον γιο μου.

Να πάρω την αγκαλιά που μου έχει λείψει από αγαπημένους ανθρώπους.

Περιγράψτε μας την πασχαλινή σας λαμπάδα!

Ένα κερί λαμπάδα σκέτο, λευκό. Συνήθως μου το δωρίζει η μητέρα μου…

Αν θέλετε, κάντε ρίμα ή βρείτε συνώνυμα με τις ακόλουθες λέξεις : καραντίνα, πανικός, βήχας, πυρετός, βαρεμάρα, γκρίνια, μίρλα, κορονοϊός, Κίνα, σπίτι.

καραντίνα, “βάλε Ντίνα”

πανικός, “αριθμός ενικός”

βήχας, κατά τα συνθήκας

πυρετός, αετός

βαρεμάρα, παρμάρα

γκρίνια, γκίνια μπικικίνια

μίρλα, ντίρλα

κοροναϊός, ιός

Κίνα, Αθήνα

Σπίτι, ήτοι

Ποιο τραγούδι αφιερώνετε τόσο στον εαυτό σας όσο και στην αγαπημένη σας καραντίνα;

Θα ήταν ορχηστρικά κινηματογραφικά αγαπημένων ταινιών.

Επιλέγω το The Piano (1993) Soundtrack by Michael Nyma.

Και για το τέλος, μια ευχή για το μέλλον!

Ο άνθρωπος συνάνθρωπος! Χθες σήμερα, διαρκώς. Υγεία.

Αγγελική Μπάτσου

Αγγελική Μπάτσου

Γεννήθηκα πριν αρκετά καλοκαίρια (κι άλλους τόσους χειμώνες)στην Αθήνα. Είχα την τιμή να μεγαλώσω στους Αγ.Αναργύρους,όπου έζησα τα ομορφότερα παιδικάχρόνια σε μια τεράστια αυλή,παρέα με τα γατιά μου και δυο ζευγάρια παππούδες και γιαγιάδες που πάντα θα υπεραγαπώ.Έπειτα ήρθε η Γαλλική Φιλολογία,επιπλέον σπουδές σε γλώσσα και μετάφραση και η οικογένεια. Δεν σταμάτησα όμως ποτέ να είμαι παιδί της ποίησης,της λογοτεχνίας,της ζωγραφικής και της μουσικής και το όνειρό μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου,ήταν να ταξιδέψω σ’όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στο Θιβέτ!
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Αγγελική Μπάτσου

Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)