Ο «Θεός Απών» είναι ένα έργο που δεν εθελοτυφλεί, που λέει την αλήθεια και που έμμεσα μας καλεί να κάνουμε κάτι για να βελτιώσουμε τα πράγματα. Η ιστορία και η πρόοδος σε κάθε επίπεδο, είναι στο χέρι μας. Είμαστε άνθρωποι, δεν είμαστε Θεοί, όντως. Αν βοηθήσουμε όμως ή σώσουμε τη ζωή κάποιου, γινόμαστε.
Η Νορούζ, η Ιρανική Πρωτοχρονιά, αναγνωρίστηκε επίσημα από τον μυθικό Πέρση αυτοκράτορα Σαχ Τζαμσίντ της δυναστείας των Αχαιμενιδών (500 π.Χ.). Ετυμολογικά, «νόου» σημαίνει «νέο, νέα» ενώ η λέξη «roz» σημαίνει «ημέρα» στη μέση και σύγχρονη περσική, καθώς και στις σχετικές γλώσσες, όπως η κουρδική. Μιλάμε λοιπόν για μια Νέα Μέρα.
Στην αρχή νόμισα ότι ήταν playback, αλλά όταν μπήκα στον χώρο της εκδήλωσης αμέσως κατάλαβα πόσο έξω είχα πέσει στις εκτιμήσεις μου. Καθισμένος στο κέντρο της σκηνής, με την κιθάρα στα χέρια, έπαιζε ήδη για εμάς ο φοβερός και τρομερός Steve Vai! Σοκ και δέος. Όταν μπήκαν και κάθισαν όλοι, σταμάτησε να παίζει, σήκωσε το βλέμμα, χαμογέλασε και άρχισε να μιλά. Κάπως έτσι ξεκίνησε και η μαγεία.
Το σαλόνι της πρώτης θέσης είναι γεμάτο. Δεκάδες μικρές και μεγάλες ιστορίες, όλες σε μια αίθουσα… οι ιστορίες όλων και του καθενός ξεχωριστά, και έρχονται να προστεθούν ένας ερωτύλος ναυτικός που ορέγεται μια νεαρή παιδούλα την οποία συνοδεύει μια παιδαγωγός που κρύβει και κρύβεται, ένας Ρώσος και ένας Άγγλος κοσμοπολίτης με έντονη φιλοσοφική διάθεση,δυο τραγουδίστριες με εκπληκτική φωνή, μια χορεύτρια που μοιάζει με αιθέριο χρωματιστό σύννεφο και μια εναέρια ακροβάτισσα που αψηφεί τους νόμους της βαρύτητας και μοιάζει να αιωρείται ανάμεσα στα φουγάρα κάτω από το φεγγάρι. Όλοι όμως και όλα υπόκεινται σε μια κοινή συνιστώσα: το παιχνίδι του έρωτα.
Η προσωπικότητα και ο ψυχισμός ενός ανθρώπου δεν είναι ένα παιχνίδι προς τέρψη του υποτιθέμενου νικητή. Η αλλαγή σε έναν καλύτερο και δικαιότερο κόσμο, δεν είναι απλή. Η ίδια η ιστορία μας το αποδεικνύει αυτό. Στο χέρι μας όμως είναι να ερχόμαστε αντιμέτωποι με το πρόβλημα και να κάνουμε κάτι για αυτό. Τέτοια συγγραφικά έργα και σκηνοθετικές προτάσεις, όπως αυτή που παρακολουθήσαμε, αποτελούν μια σημαντική και ηχηρή απάντηση.
Μέσα από το έργο αυτό αναλύονται με τρόπο διεισδυτικό και λεπτομερή η δοκιμασία των κοινωνικών και ηθικών αξιών, ιδεολογικά και πολιτικά ερωτήματα, προσωπικές αποφάσεις και συγκρούσεις, και τίθεται επί τάπητος η αξία της ζωής ,παραμονές του Ολοκαυτώματος. Θύτες και θύματα, οι πρωταγωνιστές μας όλοι, δρώντας στο περιθώριο κάποιες στιγμές, οδηγούνται μέσα από την πλοκή σε ένα μέλλον χωρίς μέλλον.
Με παλιές και νέες δουλειές, με σόλο αυτοσχεδιασμούς που έκοβαν την ανάσα, ο διάσημος αυτός ντράμερ και το συγκρότημα του Γιώργου Φακανά, μας έδειξαν και μας απέδειξαν τι εστί ποιότητα και άρτιος επαγγελματισμός, μαζί με ταλέντο και αγάπη για τη μουσική. Δεν υπήρχε δευτερόλεπτο που να μην ήταν φορτισμένο με τη μαγεία και το φως, με τον ρυθμό και το τέμπο της τζαζ, που έχει την ικανότητα να σε παρασέρνει σε ονειρικά μονοπάτια και να μετατρέπει ένα απλό βράδυ του χειμώνα σε ένα μαγευτικό ταξίδι στον κόσμο της μουσικής.
Είναι ένας έντονος ροκ παλμός, μαγευτικό σόλο τραγούδι, ντουέτο, χορωδία, χορός, χρώματα και φώτα, σκηνικά, είναι η ροκ μαγεία επί σκηνής. Και αυτή τη φορά η μαγεία απέκτησε και ταυτότητα ελληνική, δίνοντας την ευκαιρία στο ελληνικό κοινό να ζήσει από κοντά μια νύχτα φτιαγμένη από τη λάμψη μιας άλλης διάστασης.
Ευθείες γραμμές δεν συναντά κανείς εύκολα στη φύση! Το θέμα των ορίων είναι ένα πολύ λεπτό ζήτημα όπως και η κρίση ως προς την ορθότητά τους ή όχι. Θα έπρεπε πρώτα να μπορούμε να ορίσουμε την έννοια του σωστού και του λάθους…πράγμα που αδυνατώ να πράξω δημοσίως γιατί θεωρώ πως είναι πράξη υβριστική. Για να το κάνει κάποιος αυτό πρέπει να είναι άμεμπτος…και δεν διακρίνομαι γι αυτό.
Πώς θα σας φαινόταν αν ένα βράδυ Πέμπτης, με έναν μαγικό τρόπο μεταφερόσασταν στην οδό Βιργινίας Μπενάκη 7, στο Μεταξουργείο; Σ’ έναν χώρο που μοιάζει να σας ταξιδεύει πίσω στον χρόνο, σαν από παλιά ταινία εποχής, σ’ ένα άλλο σύμπαν γεμάτο από φώτα, τέχνη, τραγούδι και μουσική; Ένα σύμπαν, έτοιμο να σας μεταφέρει στη σφαίρα της φαντασίας με «A little theatre music» ή πιο απλά, με τις νότες και τη μουσική μιας βραδιάς, παρέα με τη Φανή Γέμτου και την Έλλη Δαδήρα, με συνοδεία στο πιάνο τον Νίκο Δρογώση.
