Δύο ώρες απόλυτης μαγείας που πέρασαν χωρίς να αντιληφθώ τον χρόνο μια και η έννοια του είναι τελικά εντελώς σχετική. Όταν κάποιος περνά υπέροχα ο χρόνος κυλά υπερβολικά γρήγορα. Έτσι πέρασε και για εμένα, καθώς ήμουν χαμένη στα πανέμορφα σκηνικά, παρέα με τη νεράϊδα, τον Χένσελ και τη Γκρέτελ, την κακιά μάγισσα, τα εκπληκτικά τραγούδια και κοστούμια, τους φωτισμούς, τα παιδιά που μαγεμένα κρέμονταν από τα χείλη των ηθοποιών και από όλα όσα έλεγε η κυρία Ρουγγέρη μετά το τέλος της παράστασης.

Υπήρχε και πάντα θα υπάρχει αυτή η λευκή και αόρατη ταυτόχρονα γραμμή, η οποία οριοθετεί όλα μας τα όνειρα και τις προσδοκίες. Σαν τη λευκή λωρίδα του τερματισμού ενός αγώνα δρόμου, κάποιος πρέπει να είναι νικητής και να φτάσει πρώτος. Είναι ο αγώνας της ζωής… ένας αγώνας του οποίου ο βασικός κανόνας είναι ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Βαγγέλης Παπαδάκης και η συνθέτρια Σίσσυ Βλαχογιάννη μας ανοίγουν την καρδιά τους και μοιράζονται μαζί μας τις σκέψεις τους ως καλλιτέχνες και άνθρωποι. Συνέντευξη στην Αγγελική Μπάτσου και το kallitexnes.gr

Μέσα από έντονους διαλόγους των δύο αδερφών, ξετυλίγεται λίγο-λίγο η προηγούμενη ζωή τους, καταστρέφονται παγιωμένες εντυπώσεις και λάθος εκτιμήσεις, ψεύτικα όνειρα, ξεγυμνώνεται ο ψυχισμός και των δύο, αποκαλύπτεται πόσο αγαπούν να μισεί η μία την άλλη και πόσο πολύ ταυτόχρονα μισούν την αδερφική αυτή αγάπη που τις δένει. Πού θα καταλήξει τελικά το τελευταίο τρένο; Κανείς δε μας λέει, και ποτέ δε θα μάθουμε, γιατί πάντοτε εμείς θα γράφουμε το τελευταίο κεφάλαιο της ζωής μας, της κάθε μας μέρας.

Tι να γράψει κανείς, όταν το μόνο που απομένει είναι αυτή η μαρτυρία από ένα αθώο θύμα πολέμου, που θυσιάστηκε στο βωμό του πιο τυφλού παραλογισμού που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα; Ένας κόσμος μιας εφηβικής ψυχής, ενός κοριτσιού που μεγαλώνει και ανθίζει μέσα σε μια σοφίτα, μέσα σ΄ έναν κόσμο που δε λογαριάζει ανθρώπινες ψυχές.

Tο έργο όλο-μια τραγική ειρωνεία-η Άννα, ένα μικρό λουλούδι της άνοιξης, πώς θα μπορούσε να ζήσει μέσα στον πιο παγωμένο χειμώνα; Με όση καρτερικότητα και θάρρος κι αν κοιτά κανείς ένα μέλλον χωρίς μέλλον, στο τέλος έρχεται η πραγματικότητα και τα σκορπίζει όλα, σα φύλλα στον αγέρα.

Μέσα από τους στίχους του Διονύσιου Σολωμού, που παντρεύονται με εκείνους του Μπάϊρον, μαζί με τη δύναμη της μουσικής, γίνεται η έξοδος της ελληνικής ψυχής στο πάνθεον της ελευθερίας, η αναγέννηση, η επαναδημιουργία, το ξεκίνημα μιας νέας εποχής.

Σ΄ έναν ενιαίο σκηνικό χώρο, χωρίς εναλλαγές στο στήσιμο της σκηνής, εκτυλίσσεται ένα δράμα με νατουραλιστικές τάσεις, αλλά με χαρακτήρες που αγγίζουν τη μεταφυσική τραγικότητα ενός αρχαίου δράματος που λαμβάνει χώρα στη σύγχρονη σχετικά εποχή.

Σ΄αυτή τη μάχη των δύο φύλων και των δυο τάξεων, νικητής είναι ο θάνατος. Η Τζούλια γίνεται αυτόχειρας και ο Ζαν συνεχίζει να αργοπεθαίνει κι αυτός, συμβιβασμένος στην παλιά γνωστή, τυφλή και υπάκουη ζωή του, με μόνη συντροφιά την ήττα του ως άνθρωπος. Πόσο ευτυχισμένος θα μπορούσε να είναι ένας ηθικός δολοφόνος;

Μια παράσταση που έχει επιμεληθεί η Κάρμεν Ρουγγέρη ,αποτελεί από μόνη της ένα σημείο αναφοράς, τόσο σε πρωτοτυπία όσο και σε ποιότητα. Η εμπειρία και το ταλέντο της στον τομέα αυτόν, την κατατάσσουν σύμφωνα με τη γνώμη μου ,ανάμεσα στους καλύτερους εκπροσώπους της νέας παιδικής σκηνής. Η γέννηση του κόσμου λοιπόν και οι ιστορίες των Θεών, ζωντανεύουν για όλους εμάς στο Ίδρυμα Κακογιάννη και μας θυμίζουν το σωστό ρόλο του θεάτρου: Να μπαίνεις μέσα με μια χαρούμενη προσδοκία, και να βγαίνεις πλήρης και ευτυχισμένος.

Κι όμως… μέσα σε μια μαύρη αίθουσα, με μινιμαλιστικό στυλ, χωρίς την ευκολία χρήσης βίντεο, σ’ ένα ρεαλιστικό περιβάλλον, οι δυο ηθοποιοί μας , ο Βαγγέλης Παπαδάκης και η Χριστίνα Δενδρινού μας δίνουν μια, στην κυριολεξία, κινηματογραφική ερμηνεία.

Εφτά χρόνια και 2000 παραστάσεις στο πρώτο του ανέβασμα και ρεκόρ στο βιβλίο Γκίνες ,ως το πιο πολυπαιγμένο γαλλικό έργο διεθνώς,
τρίτη σαιζόν στο υπέροχο θέατρο “ΧΥΤΗΡΙΟ”, τρίτος χρόνος απόλυτης επιτυχίας και άφθονων στιγμών γέλιου!