Το ταξίδι κάθε χορευτικής ιστορίας μεταφέρεται και σε διαφορετικό χώρο της Αμαξοστοιχίας και βρίσκεται κανείς, χωρίς καν να το καταλάβει, από τον έξω χώρο των βαγονιών, μέσα στις θέσεις, στο θεατρικό βαγόνι, στο εστιατόριο του Τρένου, στην υπαίθρια σκηνή, ένα ταξίδι δηλαδή μέσα στο ταξίδι.

Κάθε προσπάθεια ανάδειξης της τοπικής ομορφιάς και πολιτισμού μιας περιοχής χρήζει της ανάλογης προσοχής και σημασίας, ιδιαίτερα την περίοδο αυτή που είναι τόσο δύσκολη για τη χώρα μας. Αρμοδιότητες και κάθε είδους προσπάθεια εξωραϊσμού με σκοπούς καθαρά κοινωνικούς, όπως του Πολιτιστικού Ορειβατικού Συλλόγου Φενεού, πρέπει να χαιρετίζονται με αίσθηση χαράς, αποδοχής και αισιοδοξίας για το μέλλον.

Η όλη πρωτοβουλία ήταν ό,τι καλύτερο ως ιδέα και αποτελεί πραγματικά σημείο αναφοράς το γεγονός ότι η Λαίδη μας, επέλεξε με αυτόν τον τρόπο να γιορτάσει τα 40 χρόνια επιτυχημένης πορείας της στο ελληνικό τραγούδι: με μια πράξη ουσίας και περιεχομένου, ηχηρή και δυναμική, ειλικρινής και δοτική, όπως ακριβώς και η ίδια μας η καλλιτέχνης.

Ο Βασίλης Θωμόπουλος, με όλο το ταλέντο και την οξύνοια που τον διακρίνει, έχει κατορθώσει όλα αυτά τα χρόνια να εισχωρήσει στη νοοτροπία και στην εν γένει ψυχολογία του Έλληνα. Γνωρίζει πολύ καλά τι αρέσει, τι προβληματίζει και τι συγκινεί το ελληνικό κοινό και αυτό ακριβώς προσφέρει, με γνώμονα πάντα την ποιότητα σε κάθε κομμάτι του έργου που παρουσιάζει (σενάριο, σκηνοθεσία, ηθοποιοί) τόσο στην τηλεόραση, όσο και στο θέατρο. Το θεατρικό μας, χωρίς καμία απολύτως σκηνοθετική αδυναμία, κράτησε τον πήχη της ποιότητας και κυρίως το ενδιαφέρον, στο ανώτατο δυνατό σημείο.

Το βράδυ εκείνο του Αυγούστου, κάτω από το φως της σελήνης με σκηνή τον φωταγωγημένο ναό, σε μιαν άλλη σκηνή η φλογερή σαν αίμα Ηλέκτρα μας ανέβασε στη γέφυρα που χωρίζει το παρελθόν από το παρόν, μας θύμισε τι είναι αρχαία τραγωδία, μας δίδαξε ότι σε κάθε δράμα της ζωής επέρχεται η κάθαρση και μας έκανε να νιώσουμε περήφανοι για την ιστορία μας.

Ο Σπύρος Πούλης είναι από τους καλύτερους κωμικούς της νεότερης γενιάς, κι έχει πάρει μέρος σε πολλές αξιόλογες θεατρικές παραστάσεις και τηλεοπτικές σειρές. Το φετινό καλοκαίρι του 2018, είναι ο πρωταγωνιστής του γνωστού έργου του Αλέκου Σακελλάριου “Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης”, σε σκηνοθεσία Βασίλη Θωμόπουλου, στο θέατρο Αθηνά.

Με τραγούδια όπως το “Smoke gets in your eyes” από το μιούζικαλ “Roberta”, με τον Φρεντ Αστέρ και τη Τζίντζερ Ρότζερς, όπου βρεθήκαμε νοερά στα πανέμορφα μιούζικαλ της δεκαετίας του τριάντα, μεταφερθήκαμε έπειτα στα ανατολίτικα στενά της Σαϊγκόν, με το “ I still believe” του “Miss Saigon”. Αγγίξαμε τις αμερικάνικες ιστορίες με το “West side story” και το “Class” από το μιούζικαλ “Chicago”.

Ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης και η Μπέσυ Μάλφα θεωρούνται και είναι πλέον κλασικοί στο είδος τους. Αυτό σημαίνει ότι ως ηθοποιοί, έχουν αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια την αξία τους και με το παραπάνω. Οποιαδήποτε εξτρά θετική κριτική δε θα μπορούσε να τους πάει πιο ψηλά, γιατί ήδη είναι στην κορυφή και οποιαδήποτε αρνητική απλά δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Η τελική ετυμηγορία είναι ούτως ή άλλως η αγάπη του κοινού και το μόνο σίγουρο είναι ότι την έχουν και θα την έχουν για πάντα.

Δεν ήταν μόνο τα τραγούδια που ήταν ωραία. Ήταν και η εκπληκτική φωνή και ερμηνεία του Γρηγόρη Πετράκου. Με την κιθάρα στο χέρι, βιρτουόζος ΚΑΙ εκεί, μια και μας εντυπωσίασε όλους με τις συγχορδίες του, χωρίς κανένα διάλειμμα πήρε κάθε ένα κομμάτι ξεχωριστά και το έστειλε στον ουρανό. Μεγάλη φωνή, μεγάλος καλλιτέχνης, μεγάλη καρδιά και ψυχή, η οποία ήταν απόλυτα δοσμένη στη μουσική και στο κοινό.

Ο καλλιτέχνης μας, ενώ διατηρεί τους πιο πολλούς κανόνες του stand up, προς μεγάλη τέρψη του καθενός μικρού θεατή ξεχωριστά, αναιρεί έναν βασικό: ο Γιώργος Χατζηπαύλου δίνει την ευκαιρία σε όλα τα παιδιά να συνομιλήσουν μαζί του! Κάνει ερωτήσεις και δεκάδες μικρά χεράκια σηκώνονται και περιμένουν με αγωνία να απαντήσουν. Υπάρχει άραγε κάτι πιο όμορφο από αυτό;