Bρεθήκαμε στο Κατράκειο Θέατρο για να παρακολουθήσουμε την παράσταση «Γοργόνες και μάγκες» σε διασκευή-σκηνοθεσία Γιώργου Βάλαρη.
Πέμπτη βράδυ, πάνω στην ώρα που εμφανιζόταν μια λαμπρή πανσέληνος του Ιουλίου, ανέβηκα τον δρόμο που θα με οδηγούσε στο Κατράκειο Θέατρο. Ο έντονος άνεμος και κάποια απειλητικά σύννεφα στον ουρανό, με τρόμαξαν προς στιγμήν για το ενδεχόμενο μιας ακόμα καλοκαιρινής μπόρας, αλλά ο κόσμος που έφτανε με χαρά και προσμονή για να μπει στον χώρο του θεάτρου, με καθησύχασε. Το γεγονός αυτό συν του ότι επρόκειτο να δω ζωντανά, ανανεωμένο, με νέους πρωταγωνιστές, τραγουδιστές και χορευτές το κλασικό έργο με το οποίο μεγάλωσα, έσβησε κάθε φόβο και περίμενα με τη σειρά μου να ζήσω την κάθε στιγμή. Κάθε στιγμή μιας κοντά τρίωρης παράστασης. Μιλάμε για μια δύσκολη, μουσικοχορευτική, θεατρική απόδοση με υψηλές και ιδιαίτερες απαιτήσεις, με ηθοποιούς, τραγουδιστές και χορευτές που πρέπει να επιδείξουν ένα ξεχωριστό ταλέντο προκειμένου να «κρατήσουν» ζωντανό το ενδιαφέρον του θεατή και να τον κάνουν να αγαπήσει όλα τα τεκταινόμενα επί σκηνής.
Το Κατράκειο Θέατρο, μορφολογικά σχεδιασμένο σύμφωνα με τα αρχαία πρότυπα, δίνει την ευκαιρία στον κάθε θεατή να έχει πλήρη οπτική και ακουστική επαφή με τη σκηνή και το γεγονός ότι είναι υπαίθριο, το καθιστά έναν ιδιαίτερα αξιόλογο θεατρικό χώρο για κάθε είδους παραστάσεις. Στην παράστασή μας βέβαια, δεν υπήρχαν «από μηχανής Θεοί και Θεές», υπήρχαν όμως όμορφες γοργόνες και δυναμικοί μάγκες. Ο αέρας φυσούσε δυνατά, το φεγγάρι φώτιζε τα βράχια πίσω από τις θέσεις, ο καπνός από τη σκηνή ερχόταν καταπάνω μας, υπήρχε μουσική, υπήρχε χορός, χρώματα, διάλογοι, μαγεία και αν και το μόνο που έλειπε από κοντά μας ήταν η θάλασσα, όλοι εμείς ήμασταν ήδη στην Ύδρα… Η παράσταση είχε ξεκινήσει.
Λίγα λόγια για το έργο:
Ο Πέτρος, ένα πλουσιόπαιδο που λατρεύει το ράλι (Θανάσης Ευθυμιάδης) και επαναστατεί ενάντια στον παλιομοδίτη εργολάβο οικοδομών πατέρα του (Τάσος Κωστής), βρίσκεται σε διαμάχη με την όμορφη και δυναμική ιδιοκτήτρια καμπαρέ Φλώρα (Ζέτα Δούκα) στο νησί της Ύδρας, για τα μάτια της επένδυσης σε γη. Ο Πέτρος έχει μάθει εμπιστευτικά ότι πρόκειται να γίνουν στο νησί μεγάλα τουριστικά έργα και αφού τελικά πείσει τον πατέρα του, πάει για να αγοράσει γη, ενώ στο μεταξύ το έχει αποκαλύψει στον αφελή και λίγο τζαναμπέτη φίλο του «Γρίπη» (Γιώργος Γαλίτης), ο οποίος όμως το εκμυστηρεύεται στη Φλώρα. Η Φλώρα σπεύδει πρώτη στο νησί και προσπαθεί με κάθε διαθέσιμο μέσο να αγοράσει πρώτη αυτή γη. Όταν φτάνει και ο Πέτρος, μπερδεύονται τα πράγματα και ανεβαίνουν παραπάνω οι εντάσεις, ειδικά από τη στιγμή που η Μαρίνα (Μαρία Κορινθίου), η κόρη του κυρ Παναγή του ταβερνιάρη (Γιάννης Βογιατζής), ερωτεύεται τον Πέτρο και αδιαφορεί παντελώς για τον Δημητρό (Πέτρος Ξεκούκης) που την αγαπά και ο Νικόλας ο ψαράς (Παναγιώτης Πετράκης) ερωτεύεται τη Φλώρα και απαρνιέται την αθώα και ζηλιάρα μνηστή του Χρύσα (Αγγελική Λάμπρη). Οι δυο αντίπαλοι συγκρούονται και χρησιμοποιούν κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο προκειμένου να πετύχουν τον σκοπό τους, μέχρι που ο έρωτας χτυπά την πόρτα στη Φλώρα όταν συναντά τον αριστοκράτη του νησιού Ιάσονα (Γιώργος Βάλαρης), που είναι γιος της αρχόντισσας της Ύδρας (Όλγα Πολίτου). Υπό το φως των νέων αυτών εξελίξεων, τα πράγματα αλλάζουν και νέες εκπλήξεις περιμένουν όλους τους ήρωές μας.
Το εντυπωσιακό φινάλε κρατά την απάντηση και σας περιμένει να το δείτε ζωντανά σε κάποιο θέατρο μέσα στο καλοκαίρι!
Το συνολικό αποτέλεσμα ήταν κάτι σχεδόν απερίγραπτο. Οι ηθοποιοί έδωσαν όχι μόνο τον εαυτό τους, αλλά και κάτι παραπάνω από αυτόν. Μίλησαν με τις καρδιές του κοινού, το έκαναν να γελάσει, συνομίλησαν μαζί του, αστειεύτηκαν μαζί του με εντελώς δικές τους ατάκες, αλληλεπίδρασαν με έναν μαγικό τρόπο με όλους μας.
Η κριτική μας:
«Γοργόνες και μάγκες», 1968. Finos film. Γιάννης Δαλιανίδης, Μίμης Πλέσσας, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Γιάννης Πουλόπουλος, Μαρινέλλα. Από τα μεγαλύτερα και πιο επιτυχημένα μιούζικαλ όλων των εποχών στα ελληνικά δεδομένα.
«Γοργόνες και μάγκες», 2017-2018. Όλοι οι προηγούμενοι, ως μοντέλο όχι μίμησης αλλά επαναδημιουργίας κάτι εντελώς νέου, που έχει ως αφετηρία το παλιό. Δεν το αντιγράφει. Το πηγαίνει ένα βήμα πιο πέρα. Τιμά την αξία του παρελθόντος, φτιάχνοντας κάτι αριστουργηματικό για το παρόν, που μένει όμως ως παράδειγμα για το μέλλον. Έτσι θυμούνται οι παλιοί και μαθαίνουν οι νεότεροι. Με αυτόν τον τρόπο, νέοι ηθοποιοί, τραγουδιστές, μουσικοί και χορευτές διατηρούν την ταυτότητα του παλιού και δημιουργούν ταυτόχρονα μια νέα, δική τους.
Το να πάρει ένας σκηνοθέτης την απόφαση-τόλμημα να στήσει από την αρχή μια τέτοια παράσταση, μπορεί να φαντάζει απλό και εύκολο, αλλά σύμφωνα με τη γνώμη μου, είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα. Υπάρχει η σύγκριση. Μόνο αυτή η λέξη απαιτεί όχι μόνο μια γενναία απόφαση, αλλά εξαιρετικά σκληρή εργασία προκειμένου το αποτέλεσμα να φτάσει ή και να ξεπεράσει το αρχικό πρότυπο.
Πριν προχωρήσω στην κριτική μου, θα αναφέρω ως στοιχεία τα εξής: 10 υποψηφιότητες στα Θεατρικά Κορφιάτικα Βραβεία 2017-2018. Περιοδείες σε Κύπρο, Αττική, Θεσσαλονίκη, Γιάννενα, Αίγιο, Πάτρα, Σαλαμίνα. Ένα κοινό που λάτρεψε από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό την παράσταση. Οι καλύτερες και πιο εγκωμιαστικές κριτικές. Δε θα μπορούσε λοιπόν και η δική μου παρά να είναι εξίσου εγκωμιαστική!
Ο Γιώργος Βάλαρης, όπως έχει ήδη αναφερθεί, διασκεύασε και σκηνοθέτησε τη συγκεκριμένη παράσταση. Διπλή δουλειά, γιατί αφενός ως δημιουργός πρέπει να πατήσει πάνω στο προηγούμενο έργο, αφετέρου πρέπει να δώσει νέα πνοή σε αυτό που δημιουργεί. Το υπάρχον θεατρικό υλικό του παρελθόντος δεν εξασφαλίζει απολύτως τίποτα, μια και ο σκηνοθέτης χτίζει ουσιαστικά το όλο οικοδόμημα από την αρχή. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το προσαρμόζει με τέλειο τρόπο στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα και γίνεται έτσι μοντέρνο, φρέσκο, δροσερό, νέο ξανά.
Με σεβασμό στο αρχικό σενάριο, τη μουσική, τα τραγούδια και την εν γένει παρουσίαση, κατάφερε να συγκεντρώσει την καλύτερη ομάδα. Μια σπουδαία ομάδα 32 καλλιτεχνών, που ο ένας είναι καλύτερος από τον άλλο. Με μια τέτοια σύνθεση λοιπόν, η επιτυχία είναι κάτι παραπάνω από σίγουρη.
Κοντά τρεις ώρες, τις πέρασα μαγεμένη. Παρακολούθησα με ένα μόνιμο χαμόγελο και γέλιο χαραγμένα στο πρόσωπό μου, προσπαθώντας να μη χάσω ούτε ένα δευτερόλεπτο από την παράσταση αυτή. Το συνολικό αποτέλεσμα ήταν κάτι σχεδόν απερίγραπτο. Οι ηθοποιοί έδωσαν όχι μόνο τον εαυτό τους, αλλά και κάτι παραπάνω από αυτόν. Μίλησαν με τις καρδιές του κοινού, το έκαναν να γελάσει, συνομίλησαν μαζί του, αστειεύτηκαν μαζί του με εντελώς δικές τους ατάκες, αλληλεπίδρασαν με έναν μαγικό τρόπο με όλους μας. Υπήρχε μια άμεση επαφή καλλιτεχνών-κοινού, τόσο έντονη που με άφησε άφωνη, μια και δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο και μάλιστα σε τόσο μεγάλο χώρο.
Η σκηνοθεσία τελικά, είναι ακριβώς αυτό. Η σωστή επικοινωνία. Τόσο ανάμεσα στους ίδιους τους ηθοποιούς, όσο και ανάμεσα σε αυτούς και στο απλό κοινό. Το έργο μπήκε στις καρδιές μας και ακόμα παραπάνω οι ηθοποιοί, τραγουδιστές και χορευτές. Αυτό σημαίνει απόλυτη επιτυχία.
Oι δυο βασικές πρωταγωνίστριες, Ζέτα Δούκα και Μαρία Κορινθίου, έδωσαν νέα δυναμική στους συγκεκριμένους ρόλους. Τις αγαπήσαμε από την αρχή, με τις ομοιότητες και τις διαφορές τους σε σχέση με το παλιό έργο και τελικά χαιρετήσαμε και θαυμάσαμε τη νέα δημιουργία. Δυο πανέμορφες, ταλαντούχες παρουσίες που μαγνήτισαν τα βλέμματα όλων των θεατών με τις ατάκες τους, τα τραγούδια και τον χορό τους.
Αυτό σημαίνει επίσης, άριστη σκηνοθεσία και θερμά συγχαρητήρια στον Γιώργο Βάλαρη, που και ως ηθοποιός, απέδειξε για άλλη μια φορά την αξία του, ερμηνεύοντας με άνεση, φαντασία και τρυφερότητα τον Ιάσωνα, τον νεαρό αριστοκράτη του νησιού.
Με βοηθό του την Ελεάνα Πλέσσα, κατόρθωσαν να δημιουργήσουν μαζί το μιούζικαλ της χρονιάς, που καμία κριτική δε μπορεί να αποδώσει την ομορφιά και όλο το μεγάλο καλλιτεχνικό πνεύμα που βγαίνει από αυτό. Ειλικρινά εύχομαι από καρδιάς να κερδίσει όσο το δυνατόν περισσότερα βραβεία, γιατί το αξίζει.
Η Ζέτα Δούκα ως Φλώρα, ήταν σαν να έκανα ένα άλμα στον χρόνο. Πανέμορφη και τόσο ίδια με τη Μαίρη Χρονοπούλου και όμως… το καταλάβαινε κανείς ότι είχε να κάνει με μια άλλη ηθοποιό. Τόσο ίδια και ταυτόχρονα, τόσο διαφορετική. Είναι ιδιαίτερα λεπτή η γραμμή που χωρίζει τη στείρα μίμηση από τη δυναμική δημιουργία και στην περίπτωση της Ζέτας Δούκα, μιλάμε για την απόλυτη επιτυχία στην απόδοση ενός ρόλου. Χωρίς να χαθεί μέσα στο μοντέλο του παρελθόντος, έδωσε τη δική της πνοή και απέδειξε το πόσο σπουδαία ηθοποιός και καλλιτέχνης είναι. Εξίσου εξαιρετική ήταν και στη χορευτική κίνηση και ερμηνεία των τραγουδιών. Δύσκολος ο συνδυασμός τριών ταλέντων μαζί, ο οποίος όμως πέτυχε και με το παραπάνω!
Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τη Μαρία Κορινθίου στο ρόλο της Μαρίνας. Κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή τόσο ως ηθοποιός, όσο και ως ερμηνεύτρια και χορεύτρια. Η ερμηνεία της στο τραγούδι «Ο άντρας που θα παντρευτώ» στην κυριολεξία ξεσήκωσε όλο το θέατρο! Απλά μαγευτική!
Η Μαρία Κορινθίου, όπως και η Ζέτα Δούκα πιο πριν, είναι η γνωστή Μαρίνα, μα ταυτόχρονα μια άλλη Μαρίνα. Μια ακόμα πιο αστεία προσωπικότητα, με περισσότερο μπρίο και νάζι, η οποία απογείωσε το έργο και μας χάρισε πολλές στιγμές γέλιου. Η αλήθεια είναι ότι αρχικά δυσκολεύτηκα να συνδυάσω την εικόνα της ηθοποιού όπως την ξέρω, με αυτή που έβλεπα ως ρόλο του έργου και τελικά αυτή είναι και η μεγάλη επιτυχία: Το ανοιχτό μου στόμα όταν κατάλαβα μετά το αρχικό σοκ, ότι η Μαρίνα είναι όντως η Μαρία Κορινθίου. Υπάρχει άραγε μεγαλύτερη απόδειξη για το τεράστιο ταλέντο της;
Oι δυο βασικές πρωταγωνίστριες έδωσαν νέα δυναμική στους συγκεκριμένους ρόλους. Τις αγαπήσαμε από την αρχή, με τις ομοιότητες και τις διαφορές τους σε σχέση με το παλιό έργο και τελικά χαιρετήσαμε και θαυμάσαμε τη νέα δημιουργία. Δυο πανέμορφες, ταλαντούχες παρουσίες που μαγνήτισαν τα βλέμματα όλων των θεατών με τις ατάκες τους, τα τραγούδια και τον χορό τους. Υπερβολικά καλές για να είναι αληθινές και όμως ήταν… από την αρχή ως το τέλος του ρόλου τους. Υποψήφιες καλύτερης ερμηνείας στα Κορφιάτικα βραβεία, τους εύχομαι καλή επιτυχία μαζί με τα πιο θερμά μου συγχαρητήρια για τους δύο τόσο ξεχωριστούς αυτούς ρόλους.
Μαζί όμως με την τρομερή παρουσία της Μαρίνας, έρχεται να προστεθεί και εκείνη του Δημητρού, του άντρα ψαρά που την αγαπά. Ο Πέτρος Ξεκούκης γίνεται λοιπόν ο αστείος, ωραίος-άσχημος Δημητρός που μένει σταθερός στην αγάπη του για τη Μαρίνα από την αρχή ως το τέλος. Ξεχωρίζει μέσα στο έργο για την κωμική του παρουσία και αστείες ατάκες και γίνεται με αυτόν τον τρόπο, ένα αναπόσπαστο κομμάτι της παράστασης.
Ο Θανάσης Ευθυμιάδης στον ρόλο του Πέτρου, δημιουργεί έναν εντελώς νέο χαρακτήρα. Η σκηνική παρουσία και το έντονο εκτόπισμα του συγκεκριμένου ηθοποιού, μιλούν από μόνα τους και τελικά είναι ο καλλιτέχνης που ντύνει τον ρόλο και όχι ο ρόλος τον καλλιτέχνη. Αυθεντικός, ταλαντούχος, ιδιαίτερα συμπαθής και ενεργητικός στη σκηνή, εντυπωσίασε το κοινό και χειροκροτήθηκε θερμά από όλους μας. Την υψηλή αξία του ως ηθοποιός την έχει ήδη αποδείξει, οπότε με μεγάλη μου χαρά περιμένω να τον δω σε επόμενα βήματα.
Ο βασικός όμως πρωταγωνιστής συνοδεύεται και από δύο εξίσου φοβερούς συμπρωταγωνιστές. Ο Γιώργος Γαλίτης ως ο αδέξιος, κουτοπόνηρος «Γρίπης» κάνει τη διαφορά. Με το που μπήκε στη σκηνή, το κοινό ξέσπασε σε γέλια και χειροκρoτήματα. Υπάρχει άραγε καλύτερη επιβράβευση; Σε όλη τη διάρκεια του έργου, κατόρθωσε να διατηρήσει τον κωμικό του χαρακτήρα και την νευρική κίνηση εντελώς ανέπαφα, μια και δεν υπήρχε στιγμή που να μην ήταν απολαυστικά αστείος. Του αξίζουν οι καλύτερες ευχές για περισσότερες τέτοιες παραστάσεις, όπου θα έχει τη δυνατότητα να ξεδιπλώσει για άλλη μια φορά το ταλέντο του.
Ο Τάσος Κωστής ως πατέρας του Πέτρου, στα σίγουρα δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Ένας ηθοποιός μεγάλου βεληνεκούς, που μας έχει συντροφέψει όλους τόσο μέσω θεατρικών παραστάσεων, όσο και μέσω της τηλεόρασης και της μεταγλώττισης σε ταινίες κινουμένων σχεδίων. Κάθε του εμφάνιση και μια επιτυχία, οπότε δε θα μπορούσε παρά να λατρευτεί από όλους μας για ακόμα μια φορά στη συγκεκριμένη παράσταση. Του εύχομαι μόνο τα καλύτερα και εύχομαι να συνεχίσουμε όλοι να έχουμε τη χαρά να τον βλέπουμε ενεργό για πολλά ακόμα χρόνια.
Ο Παναγιώτης Πετράκης που υποδύεται τον Νικόλα τον ψαρά, κλέβει την παράσταση με την ερμηνεία του ως ερωτευμένος, που προδίδει την αγαπημένη του και η όλη παρουσία του μαγνητίζει τόσο πολύ, ώστε αυτόματα βαφτίζεται ως ένας εξίσου βασικός πρωταγωνιστής. Όλες οι σκηνές του τραβούν την προσοχή, μαγνητίζουν το βλέμμα και ηλεκτρίζουν με τη δυναμικότητα και το πάθος που βάζει στον ρόλο του. Κάτι παραπάνω από εξαιρετικός.
Με τη συνεργασία της Αγγελικής Λάμπρη, που υποδύεται τη Χρύσα και του Αιμίλιου Ράφτη, που υποδύεται τον αδερφό της τον Γαβρίλο, χτίζουν μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ομάδα. Τρεις ξεχωριστές ερμηνείες, που συγκινούν με το χιούμορ μα ταυτόχρονα με τον λυρισμό τους. Η Αγγελική Λάμπρη δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας τη στιγμή που τη χωρίζει ο αγαπημένος της και ο Αιμίλιος Ράφτης ως Γαβρίλος, ξεχωρίζει με το χιούμορ και την ζωντανή παρουσία του. Άριστη δουλειά και από τους τρεις καλλιτέχνες, τους αξίζουν συγχαρητήρια και ευχές για μεγάλες επιτυχίες.
Στην παράσταση αυτή, μαζί με την εξαιρετική παρουσία του Τάσου Κωστή, είχαμε ως κοινό τη σπάνια και τόσο πολύτιμη ευκαιρία να δούμε επί σκηνής δύο ιερά τέρατα του καλλιτεχνικού χώρου. Αναφέρομαι στην παρουσία της Όλγας Πολίτου και του Γιάννη Βογιατζή.
Η εμφάνιση της ηθοποιού μας ως μητέρας του Ιάσονα και αρχόντισσας του νησιού, κλέβει την ανάσα και βουβαίνει. Η εμφάνισή της και μόνο στη σκηνή, τραβά τα βλέμματα σα μαγνήτης και η αξέχαστη χροιά της φωνής της, όπως και η εμφάνισή της, έχει παραμείνει αναλλοίωτη μέσα στην πάροδο του χρόνου. Δε νομίζω ότι όλα όσα έχει δώσει όλα αυτά τα χρόνια θα μπορούσαν να χωρέσουν σε μια απλή κριτική, οπότε ας την ευχαριστήσω που είχα τη χαρά και την τύχη να την δω να δίνει για άλλη μια φορά ρεσιτάλ ερμηνείας στο Κατράκειο Θέατρο.
Αν τα λόγια μου φαίνονται λίγα για να περιγράψω την Όλγα Πολίτου, τί θα έπρεπε να πω για την ερμηνεία και παρουσία του Γιάννη Βογιατζή; Ειλικρινά, κάπου μέσα μου φοβάμαι να γράψω, μια και ό,τι και να πω θα μοιάζει φτωχό και λίγο. Πενήντα χρόνια πιο πριν στον ίδιο ακριβώς ρόλο, έδωσε το στίγμα του στην κινηματογραφική ταινία. Πενήντα χρόνια μετά, ξαναέρχεται ως κυρ Παναγής στο Κατράκειο Θέατρο και μια ολόκληρη λαοθάλασσα τον αποθεώνει. Όχι άδικα. Μπορεί τα χρόνια που περνούν να αλλάζουν πολλά δεδομένα, δεν μπορούν όμως ευτυχώς, να αλλάξουν το ταλέντο κάποιου μεγάλου καλλιτέχνη.
Τα χρόνια που μεσολάβησαν, ως δια μαγείας δεν αφαίρεσαν τίποτα από το τόσο γνώριμο παρουσιαστικό του. Θα έλεγα μάλιστα, ότι προσέδωσαν περισσότερη αξία και σεβασμό στο έργο του και στην αξία του ως καλλιτέχνης. Η ερμηνεία του ηθοποιού μας ήταν η ορατή γέφυρα που ένωσε τόσο πετυχημένα παρελθόν και παρόν, ήταν η ευκαιρία που μας προσέφερε τόσο ο καλλιτέχνης, όσο και ο σκηνοθέτης να έχουμε την τιμή να δούμε ακόμα μια φορά να παίζει μπροστά μας ο κυρ Παναγής της καρδιάς μας.
Παλιάς κοπής ηθοποιός, με συγκίνησε τόσο η παρουσία και η εκπληκτική του ερμηνεία, όσο και η διακριτικότητά του, η οποία τον έκανε να διστάσει να βγει στο τέλος για να εισπράξει το πιο ζεστό χειροκρότημα. Μόνο αυτή του η κίνηση φανερώνει την αγνότητα και την ευγένεια ψυχής και ήθους, που διατήρησε ανέπαφα ο μεγάλος αυτός ηθοποιός. Δε θα τον ξεχάσω ποτέ και τον ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά για όλα όσα έχει προσφέρει στην τέχνη και στο κοινό του όλα αυτά τα χρόνια.
Η υπέροχη όμως αυτή παράσταση, είχε να κάνει και με τραγούδι και μάλιστα όχι με απλά τραγούδια και μουσική. Μιλάμε για μουσικά έργα του Μίμη Πλέσσα με τη φωνή της Μαρινέλλας και του Γιάννη Πουλόπουλου. «Θα πιω απόψε το φεγγάρι»,«Άνοιξε πέτρα»,«Καμαρούλα μια σταλιά»,«Ο άντρας που θα παντρευτώ»,«Σε βλέπω στο ποτήρι μου»,«Έχω στενάχωρη καρδιά» είναι λίγα από αυτά.
Διαβάζοντας τα ονόματα αυτά, ο καθένας μας έχει κρατήσει στο μυαλό του τις φωνές των πιο παλιών καλλιτεχνών. Μέχρι τη στιγμή που βλέπει την παράσταση στο Κατράκειο Θέατρο…
Όταν εμφανίζεται στη σκηνή η Άρτεμις Ματαφιά και τραγουδά το «Άνοιξε πέτρα», τα πάντα σιγούν και μένουν ακίνητα. Παρουσία και ερμηνεία, κάτι παραπάνω από υπέροχες. Το τραγούδι δεν το ερμηνεύει απλά καλά. Το απογειώνει. Του προσδίδει άλλη αίσθηση και πνοή, εντελώς δική της και αυτό ακριβώς το στοιχείο είναι που κάνει την παράσταση αυτή τόσο επιτυχημένη. Η παρουσία νέων καλλιτεχνών, εξίσου ταλαντούχων και γεμάτων με όραμα και όρεξη για δημιουργία.
Θερμά συγχαρητήρια για την παρουσία και την ερμηνεία της στη συγκεκριμένη παράσταση και της εύχομαι τα καλύτερα για το μέλλον, γιατί τα αξίζει.
Η παρουσία όμως που λατρέψαμε εξίσου και μας ταξίδεψε στ’ αστέρια, ήταν η φωνή και ερμηνεία του τραγουδιστή Γιάννη Πλούταρχου. Απλός, φιλικός και χαμογελαστός, άμεσος και ζεστός, με μια φωνή που μαγεύει, δε νομίζω ότι θα μπορούσε άλλος Έλληνας καλλιτέχνης να ερμηνεύσει καλύτερα τα συγκεκριμένα κομμάτια του μιούζικαλ. Κατεξοχήν λαϊκός τραγουδιστής με απεριόριστες όμως δυνατότητες ρεπερτορίου, που λίαν επιτυχώς ο σκηνοθέτης της παράστασης μπόρεσε να διακρίνει. Έξοχη η ιδέα του να δώσει αυτή την ευκαιρία στον σπουδαίο ερμηνευτή!
Ένα μεγάλο μπράβο για την παρουσία του, για όλα όσα έχει προσφέρει στον καλλιτεχνικό χώρο εν γένει και του εύχομαι να έχει περαιτέρω εξέλιξη στην ήδη μεγάλη πορεία του στον χώρο της μουσικής.
Στο σημείο αυτό, αξίζει να γίνει ειδική μνεία στην εξαιρετικής ποιότητας επταμελή ορχήστρα του Αντώνη Γούναρη, η οποία έχοντας συγκεντρώσει άριστους μουσικούς, έδωσε το καλύτερο ακουστικό αποτέλεσμα, αναδεικνύοντας τα τραγούδια και τις ερμηνείες. Η συνολική ενορχήστρωση και μουσική διεύθυνση μόνο με τις καλύτερες των εντυπώσεων μας άφησε όλους και αξίζει συγχαρητήρια το έργο του Αντώνη Γούναρη και της ομάδας του.
Στο συνολικό αριστουργηματικό αποτέλεσμα σπουδαίο ρόλο έπαιξε και η οκταμελής χορευτική ομάδα, που υπό την καθοδήγηση του Μάρκου Γιακουμόγλου δημιούργησε τα καλύτερα ίσως χορευτικά που έχω δει ως τώρα. Κάτι παραπάνω από άριστος επαγγελματισμός. Τελειότητα κίνησης και αρμονίας και όλη η ψυχή του κάθε χορευτή και χορεύτριας, απόλυτα δοσμένη στην πλοκή του έργου. Χορευτικά που μιλούσαν τη δική τους γλώσσα και ξεδίπλωσαν τον δικό τους χαρακτήρα πάνω στη σκηνή και γι΄αυτό το λόγο ξεχώρισαν και εντυπωσίασαν και με το παραπάνω. Θερμά συγχαρητήρια στον χορογράφο μας για την υπέροχη ομάδα του!
Σε μια παράσταση η δραματολογία, τα κοστούμια, τα σκηνικά και οι φωτισμοί παίζουν έναν εξίσου σημαντικό ρόλο. Η δραματολόγος Μαριλένα Παναγιωτοπούλου έδεσε το έργο του χθες με το έργο του σήμερα και σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη, μπόρεσαν και οι δύο με σεβασμό προς το παλιό, να δημιουργήσουν ένα εντελώς νέο και επιτυχημένο αποτέλεσμα.
Τα κοστούμια της Έλενας Παπανικολάου ήταν ένα ποίημα ομορφιάς και καλαισθησίας. Παρέπεμπαν εντελώς στο κλίμα της παλιάς δεκαετίας και με έντονα χρώματα και κομψές λεπτομέρειες, έδεναν τέλεια με το θεατρικό κλίμα και το περιβάλλον της θάλασσας και του καλοκαιριού. Εξαιρετική δουλειά, άριστο αποτέλεσμα, ομορφιά και αρμονία σε κάθε ρούχο της παράστασης. Αμέτρητα συγχαρητήρια.
Τα σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη θύμιζαν σε πολλά σημεία την ατμόσφαιρα του νησιού και αποτέλεσαν ένα απαραίτητο συμπλήρωμα, ώστε η παράσταση αυτή να είναι το μιούζικαλ της χρονιάς. Οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου μας μετέφεραν μαζί με τον καπνό σε μια άλλη πραγματικότητα και έδωσαν αυτό το κάτι στο έργο, μετατρέποντάς το σε κάτι παραμυθένιο. Εξαιρετική δουλειά και από τους δύο δημιουργούς!
Το μακιγιάζ του Κυριάκου Κωνσταντινίδη και το hair styling του Τρύφωνα Σαμαρά ήταν οι τέλειες πινελιές, ώστε να είναι η παράσταση αυτή άριστη σε κάθε επίπεδο και λεπτομέρεια. Ακριβέστατη, λίαν επαγγελματική δουλειά και από τους δύο. Για άλλη μια φορά, μας εντυπωσίασαν με το ταλέντο και τη δημιουργικότητά τους!
Σε ένα κατάμεστο θέατρο, συγκεντρώθηκαν μέσα σε μια βραδιά πενήντα χρόνια. Μνήμες από τις ατάκες του Γιάννη Δαλιανίδη, μουσικά ψήγματα του Μίμη Πλέσσα, αέρινες φωνές του Γιάννη Πουλόπουλου και της Μαρινέλλας με γέφυρα τον Γιώργο Βάλαρη, τη Μαριλένα Παναγιωτοπούλου και τον εξαίρετο Γιάννη Βογιατζή, που μας μετέφεραν την αλλοτινή μαγεία και όλοι μαζί, δημιουργήσαμε τη μαγεία του σήμερα μέσα σε μια νύχτα. Ήταν μια παράσταση, με την οποία κατανοήσαμε την έννοια του διαχρονικού, μια και ό,τι αξίζει πάντα μένει και γίνεται ακόμα καλύτερο με την πάροδο του χρόνου. Ιδιαίτερα αν το συστήνει ξανά από την αρχή ένας σκηνοθέτης, όπως ο Γιώργος Βάλαρης.
Στην ζωή μου έχω ζήσει λίγες στιγμές, που έχω πει μέσα μου ότι όντως άξιζε να ζήσω για να τις βιώσω. Μια από αυτές τις στιγμές ήταν και η παράσταση αυτή. Νιώθω τυχερή που είχα την τύχη να είμαι μέρος αυτής της μαγείας και νιώθω επίσης, την ανάγκη να ευχαριστήσω προσωπικά τον καθέναν και όλους μαζί τους συντελεστές του μιούζικαλ για το γεγονός ότι με έπεισαν ότι υπάρχει ένας μικρός παράδεισος για όλους μας. Έστω κι αν κράτησε για τρεις περίπου ώρες, θα μένει στην καρδιά και στον νου όλων για πάντα. Ιδού το θαύμα του θεάτρου!
Το συγκεκριμένο έργο, υποψήφιο για δέκα Κορφιάτικα βραβεία, θεωρείται το μιούζικαλ της χρονιάς. Η γνώμη μου, αφού πήγα και το είδα, είναι ότι όντως είναι το μιούζικαλ της χρονιάς. Εύχομαι την καλύτερη τύχη στα Βραβεία, αν και ως έργο έχει ήδη πάρει την πιο υψηλή θέση στις καρδιές του κοινού. Αυτό είναι και το πιο «μεγάλο» τελικά βραβείο.
Μην το χάσετε για κανέναν λόγο…
Σε ένα κατάμεστο θέατρο, συγκεντρώθηκαν μέσα σε μια βραδιά πενήντα χρόνια. Μνήμες από τις ατάκες του Γιάννη Δαλιανίδη, μουσικά ψήγματα του Μίμη Πλέσσα, αέρινες φωνές του Γιάννη Πουλόπουλου και της Μαρινέλλας με γέφυρα τον Γιώργο Βάλαρη, τη Μαριλένα Παναγιωτοπούλου και τον εξαίρετο Γιάννη Βογιατζή, που μας μετέφεραν την αλλοτινή μαγεία και όλοι μαζί, δημιουργήσαμε τη μαγεία του σήμερα μέσα σε μια νύχτα.
Ταυτότητα παράστασης:
Πρωταγωνιστούν:
Ζέτα Δούκα, Θανάσης Ευθυμιάδης, Μαρία Κορινθίου, Παναγιώτης Πετράκης, Γιώργος Γαλίτης, Αγγελική Λάμπρη, Γιώργος Βάλαρης, Πέτρος Ξεκούκης, Αιμίλιος Ράφτης.
Τραγούδι: Άρτεμις Ματαφιά και στην Θεσσαλονίκη Εύη Σιαμαντά.
Ο Τάσος Κωστής και στον ρόλο της αρχόντισσας η Όλγα Πολίτου.
Στον ρόλο του Παναγή, μετά απο 50 χρόνια, σε μία εμφάνιση σταθμό ο Γιάννης Βογιατζής.
Τα τραγούδια της παράστασης ερμηνεύει ζωντανά στην σκηνή ο Γιάννης Πλούταρχος.
Συμμετέχει 7μελής ζωντανή ορχήστρα υπό τη μουσική διεύθυνση του Αντώνη Γούναρη.
Χορευτές (με αλφαβητική σειρά):
Μάρκος Γιακουμόγλου, Ρομίνα Κοστέα, Έμιλυ Λούμπα, Κλέλια Μενελάου, Δαμιανός Μέτσο, Αθανάσιος Πισανίδης, Μαριφίλια Σκλαβούνου, Κωνσταντίνος Φρίγγας.
Συντελεστές:
Κείμενο: Γιάννης Δαλιανίδης
Διασκευή-σκηνοθεσία: Γιώργος Βάλαρης
Μουσική: Μίμης Πλέσσας
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης
Ενορχήστρωση-μουσική διεύθυνση: Αντώνης Γούναρης
Χορογραφίες: Μάρκος Γιακουμόγλου
Κοστούμια: Έλενα Παπανικολάου
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Δραματολόγος: Μαριλένα Παναγιωτοπούλου
Ειδικός συνεργάτης: Κων/νος Λέλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Δάφνη Ζαχαριάδου
Β΄βοηθός σκηνοθέτη: Ελεάνα Πλέσσα
Hair stylist: Τρύφωνας Σαμαράς
Μακιγιάζ: Κυριάκος Κωνσταντινίδης για την Golden Rose– Londessa S.A.
Video trailer: RGB Studios
Τα κοστούμια της κ. Ζέτας Δούκα υπογράφει ο Γιάννης Τόγκος για την Kathy Heyndels.
Tα κοστούμια του κ. Γιώργου Βάλαρη υπογράφει ο Νίκος Αποστολόπουλος.
Κοσμήματα: Σοφία Δριστέλα
Υποδήματα: Spiero
Διάρκεια: 2:50′ ώρες με διάλειμμα
Εισιτήρια:
Γενική είσοδος: 23 €
ΑΜΕΑ, φοιτητές και άνεργοι: 17 €
Ειδική τιμή για παιδιά ηλικίας κάτω των 12 ετών: 12 €
Ειδική προσφορά στα τελευταία εισιτήρια των παραστάσεων σε Πάτρα, Νίκαια, Παπάγου, Βριλήσσια, Σαλαμίνα!
15€–εισιτήρια γενικής εισόδου
12€–παιδικό, φοιτητικό, αμέα, ανέργων
Προπώληση:
ticketservices.gr, τηλ. 2107234567, Αθήνα-Πανεπιστημίου 39, στα καταστήματα Public και στο tickets.public.gr και σε επιλεγμένα σημεία σε όλες τις πόλεις και περιοχές που θα ανακοινωθούν σύντομα!
Για την Αθήνα, επικοινωνία/προβολή παράστασης: Αλίκη Δανάλη
Παραγωγή:
BroadwayShow Productions: Γιώργος Λυκιαρδόπουλος– Γιώργος Βάλαρης
Βουλής 38- Αθήνα 10557
τηλ: +30 210- 3314088/9
www.lykofos.org
Φωτογραφίες: Ιωάννης Πεφάνης.
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- Συνέντευξη στη θεατρική ομάδα της παράστασης “Το αίμα νερό γίνεται” - 9 Μαΐου 2023
- «Δε μείναν λόγια», το νέο τραγούδι, της ερμηνεύτριας Ζωή Λιαντράκη - 28 Απριλίου 2023
- Συζητώντας με την τραγουδοποιό κι ερμηνεύτρια,Κατερίνα Ντίνου - 22 Απριλίου 2023
Καμία κριτική