Συνέντευξη με τον Μολδαβό σκηνοθέτη Dumitru Grosei
Oι kallitexnes.gr είχαν τη χαρά να συνομιλήσουν με τον Dumitru Grosei, διάσημο Μολδαβό σκηνοθέτη, ο οποίος τίμησε με την παρουσία του τον Δεκέμβριο του προηγούμενου έτους το Studio Art Cinema, με την προβολή της ταινίας του “CĂLĂRAȘI – A land by the gate of heaven”. Ο δημιουργός, μας μίλησε για το συνολικό του έργο, για τα θέματα τα οποία περνά μέσα από τις ταινίες του, για τη στενή του σχέση με τον Θεό και για όλα όσα αποτελούν τη σκέψη και το υλικό ενός καλλιτέχνη ο οποίος δε σταματά ποτέ να σκέφτεται και να φαντάζεται. Ας τον απολαύσουμε!
Kallitexnes.gr had the pleasure of having an interview with the famous film director Dumitru Grosei, who honored Studio Art Cinema in Athens with his appearance there last December, with the screening of his film “CĂLĂRAȘI – A land by the gate of” heaven”. The film director shared with us information about his overall work, the causes he refers to in his films, his close relationship with God, and everything else that preoccupies the thought and consists the inspirational material of an artist who never stops thinking and imagining. Let him hear what he has to say!
Οι kallitexnes.gr καλωσορίζουν τον γνωστό Μολδαβό σκηνοθέτη Dumitru Grosei. Aν και σας γνωρίσαμε μέσα από την προβολή της ταινίας-ντοκιμαντέρ, “CĂLĂRAȘI – A land by the gate of heaven”, στο Studio Art Cinema, η σχέση σας με την Ελλάδα ήδη μετράει χρόνια. Έπειτα από τη βράβευσή σας από το Amorgos Tourism Festival και από το Big Bang International Short Film Festival, πώς βιώνετε όλη αυτή την εμπειρία και την επαφή με το κοινό της Ελλάδας;
Kallitexnes.gr welcomes the well-known Moldovan film director, Dumitru Grosei. Although we met you through the screening of the documentary film “CĂLĂRAȘI – A Land by the Gate of Heaven” at Studio Art Cinema, your relationship with Greece has been around for years. After your awards from the Amorgos Tourism Festival and the Big Bang International Short Film Festival, how do you feel about all this experience and contact with the Greek public?
D.G: Γεια σας Angelica και kallitexnes.gr και σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας για το πρόσωπο μου. Είμαι πολύ χαρούμενος που οι ταινίες μου εκτιμήθηκαν στην Ελλάδα. Αλλά εδώ θέλω να σας αποκαλύψω ένα γεγονός που δεν γνωρίζατε. Για πρώτη φορά είχα επιλεγεί σε ένα φεστιβάλ στην Ελλάδα το 2015 με μια άλλη ταινία, το “Echoes”, η οποία επελέγη στο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους στη Δράμα, ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ μικρού μήκους στην Ευρώπη. Ο κ. Αντώνης Παπαδόπουλος – Καλλιτεχνικός Διευθυντής αυτού του φεστιβάλ, ήταν πολύ ευχαριστημένος με την ταινία μου και όταν έφτασα στη Δράμα ήρθε και μου συνεχάρη προσωπικά για την ταινία και με διαβεβαίωσε ότι ήθελε ειλικρινά να επιλέξει την ταινία. Μαζί με άλλους συναδέλφους αγωνίστηκε για την ταινία μου ώστε να είναι μέρος της επίσημης επιλογής του φεστιβάλ … Φυσικά ήμουν ευχάριστα εντυπωσιασμένος, ειδικά όταν μια τόσο περιβόητη προσωπικότητα όπως ο κ. Αντώνης Παπαδόπουλος κάνει τέτοιες δηλώσεις. Ακολούθησαν έπειτα τα βραβεία, αρχικά με την ταινία “ CĂLĂRAŞI – a land by the gate of Heaven” στο Festival Αμοργού και έπειτα με το “Τhe gift” στην Αθήνα. Μπορώ να πω ότι μου άρεσε πραγματικά η επαφή με το ελληνικό κοινό και γενικά, αγαπώ αυτή τη χώρα. Ειδικά δεδομένου ότι στην οικογενειακή γραμμή της μητέρας μου, μερικοί απομακρυσμένοι συγγενείς προέρχονται από τη Θεσσαλονίκη. Παρεμπιπτόντως, για τη Θεσσαλονίκη, πρέπει να πω ότι η πρώτη μου επαφή με το ελληνικό κοινό ήταν στην πραγματικότητα τον Οκτώβριο του 2014, όταν κατά τις ημέρες του ρουμανικού πολιτισμού παρουσίασα στο Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ένα πρόγραμμα με ρουμάνικες ταινίες μικρού μήκους, τα Romanian Short Waves, τα οποία συμμετείχαν και στις Κάννες εκείνο το έτος. Νομίζω όμως ότι μία από τις πρώτες μου μεγάλου μήκους ταινίες ντοκιμαντέρ επιλέχθηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης το 2001 ή το 2002. Υπάρχει λοιπόν μυστική σύνδεση μεταξύ μου και της Ελλάδας και ειδικότερα της πόλης της Θεσσαλονίκης.
D.G: Hello Angelica, Thank you for your interest in my modest person. I am very glad that my films were appreciated in Greece. But here I want to reveal to you a fact that you do not know. I was first selected at a festival in Greece in 2015 with another film “Echoes” , which was selected at the International Short Film Festival in Drama, which is one of the largest short film festivals in Europe. Mr. Antonis Papadopoulos – Artistic Director of this festival, was very pleased with my film and when I arrived at the Drama, he came and congratulated me personally on the film and assured me that he insisted that the film be selected and that he fought with the other colleagues for my film to be part of the official selection of the festival… Of course I was pleasantly impressed, especially when such a notorious personality as Mr. Antonis Papadopoulos makes such statements to you. And then followed the awards with CĂLĂRAŞI – a land by the gate of Heaven in Amorgos and then “Τhe gift” in Athens. I can say that I really liked the contact with the Greek public and in general, I really love this country. Especially since on my mother’s line, some distant relatives come from Thessaloniki. By the way, about Thessaloniki, I have to say that my first contact with the Greek public was actually in October 2014, when during the days of Romanian culture in the Aegean Sea I presented at the Thessaloniki Cinema Museum & Cinematheque a program of Romanian short films, Romanian Short Waves – which they participated in Cannes that year, where I also had a movie. But it seems to me that one of my first feature-length documentary films was selected at the Thessaloniki International Documentary Film Festival in 2001 or 2002. So there is a secret connection between me and Greece and in particular with the city of Thessaloniki.
Έχετε βραβευτεί πάρα πολλές φορές για τα έργα τα οποία έχετε σκηνοθετήσει. Τι συμβολίζουν για εσάς όλα αυτά τα βραβεία και ποια η συναισθηματική τους αξία;
You have been awarded many times for the projects you have directed. What do all these awards symbolize for you and what is their emotional value?
D.G: Είναι αλήθεια ότι συμμετέχω σε πολλά φεστιβάλ κινηματογράφου (ξεκινώντας από το 1997) και ότι έχω βραβευτεί πολλές φορές. Νομίζω ότι μέχρι τώρα είχα επιλεγεί με την πάροδο του χρόνου σε περισσότερα από 200 διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου: μεγαλύτερα ή μικρότερα. Και η επιλογή των ταινιών μου και τα βραβεία ήταν για εμένα όχι μόνο μια μεγάλη ικανοποίηση, αλλά και ένα ερέθισμα. Μια ευκαιρία να δω τον κόσμο, να ταξιδέψω και να συναντήσω νέους χώρους και υπέροχους ανθρώπους. Για παράδειγμα, λόγω του ότι η δουλειά μου έχει επιλεγεί σε φεστιβάλ ταινιών, ταξίδεψα σε πολλές χώρες της Ευρώπης, της Ασίας, της Αφρικής, της Αμερικής κλπ.
D.G: It is true that I participate in many film festivals (starting in 1997) and I have been awarded many times. I think so far I have been selected over time at over 200 international film festivals: bigger or smaller. And the selections and prizes were a satisfaction, but also a stimulus. But also an opportunity to see the world, to travel and to meet new places and wonderful people. For example, due to selections at film festivals I have traveled to several countries in Europe, Asia, Africa, America, etc.
Πείτε μας λίγα λόγια για τις ταινίες που έχετε σκηνοθετήσει ως τώρα. Ποιες θεωρείτε τις πιο αντιπροσωπευτικές σας; Ποια είναι τα βασικά θέματα που θίγετε σε κάθε σας ταινία;
Tell us a few words about the films you’ve directed so far. Which do you consider to be your most representative? What are the key issues you address in each of your films?
D.G: Μία από τις βασικές ιδέες που προσεγγίζω σχεδόν σε όλες τις ταινίες μου είναι η ιδέα του θανάτου, του ανθρώπου μπροστά στον επικείμενο θάνατο. Θέλω να αναφέρω κάποιες από τις ταινίες μου όπου κυριαρχεί αυτή η ιδέα: “Chronicle of an announced death” (1994), “Colonisation” (1996), “Eine kleine Nachtgeschichte” (1997), “The mask of Kansas city” (1998), “Voila” (1999), “Apartment 99” (2001), “Old believers” (2002), “The gift” (2015), “Today artist, tonight taxist” (2018), “Dante Cafe” (2018) και άλλες 2 ταινίες στις οποίες εργάζομαι αυτήν την περίοδο, το “The forest lake” και το “Meta hypnotic killer”. Όσον αφορά την πτυχή της αντιπροσωπευτικότητας, μπορώ να πω ότι όλες οι ταινίες μου είναι διαφορετικές ως προσέγγιση, αλλά έχουν κοινό την ιδέα του ανθρώπου απέναντι στον θάνατο. Μου αρέσει να πειραματίζομαι και γι ‘αυτό το λόγο οι ταινίες μου δεν μοιάζουν μεταξύ τους. Μπορώ να πω ότι όλες οι ταινίες μου με αντιπροσωπεύουν, γιατί ποτέ δεν έκανα μια ταινία από υποχρέωση ή για χρήματα. Όλες οι ταινίες μου είναι αποτέλεσμα της έντονης εμπειρίας και βιώματος της στιγμής.
D.G: One of the basic ideas that I approach in almost all my films is the idea of death, of man in the face of imminent death. I want to mention here some of my films where this idea predominates: “Chronicle of an announced death” (1994), “Colonisation” (1996), “Eine kleine Nachtgeschichte” (1997), “The mask of Kansas city” (1998), “Voila” (1999), “Apartment 99” (2001), “Old believers” (2002), “The gift” (2015), “Today artist, tonight taxist” (2018), “Dante Cafe” and in 2 other films I’m currently working on “The forest lake” and “Meta hypnotic killer”. Regarding the aspect of representativeness, I can say that all my films are different as an approach, but they have in common the idea of man in the face of death. I like to experiment and that’s why my films don’t look like each other. For this reason, I can say that all my films represent me, because I have never made a movie out of obligation or for money. All my films are the result of intense experiences at that moment of the subject matter.
Μέσα από την ταινία “CĂLĂRAȘI – A land by the gate of heaven”, ποια πιστεύετε ότι είναι τα μηνύματα που λαμβάνει το κοινό; Γιατί επιλέξατε να παρουσιάσετε τον συγκεκριμένο τόπο;
Through the movie “CĂLĂRAȘI – A Land by the Gate of Heaven”, what do you think are the messages the audience receives? Why did you choose to present this place
D.G: Επέλεξα για την ταινία μου “CĂLĂRAŞI – A land by the gate of heaven” την επαρχία Călăraşi επειδή οι χιλιετείς παραδόσεις της αγροτικής ρουμανικής κουλτούρας, η οποία έχει τις ρίζες της στον αρχαίο θρακικό πολιτισμό, έχουν διατηρηθεί καλά εκεί. Και όσον αφορά το μήνυμα για το κοινό, θεωρώ ότι τα μηνύματα αποστέλλονται ταχυδρομικώς … Αστειεύομαι…
Σε κάθε περίπτωση, το κοινό μπορεί να συμπεράνει από την ταινία “CĂLĂRAŞI – A land by the gate of heaven” ότι ο υπέροχος ρουμανικός αρχαϊκός πολιτισμός πρόκειται να εξαφανιστεί και αυτό ως γεγονός είναι μια μεγάλη απώλεια και μια ακόμα μεγαλύτερη τραγωδία. Για τους Ρουμάνους πρώτα και κύρια, και έπειτα για όλη την ανθρωπότητα.
D.G: I chose for my film “CĂLĂRAŞI – A land by the gate of heaven” the county of Călărași because the millennial traditions of the rural Romanian culture, which has its roots in the ancient Thracian culture, have been well preserved. And regarding the message for the public, I consider that the messages are sent by post… I am joking..
But in any case, the public can deduce from this film that this wonderful Romanian archaic culture is about to disappear and this is a great loss and even a tragedy. For Romanians first and foremost for the whole of humanity.
Πείτε μας, πώς έγινε η αρχή της ενασχόλησής σας με το σκηνοθετικό έργο. Τι σας ώθησε ν’ ασχοληθείτε με τον τομέα αυτό; Ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίσατε και τι λάβατε ως ανταμοιβή από όλο αυτό;
Tell us, how did you get started with filmmaking? What prompted you to take up this field? What are the difficulties you faced and what did you receive as a reward from all this?
D.G: Ως παιδί, μου άρεσε πραγματικά να παρακολουθώ ταινίες. Δεν είχαμε τηλεόραση στην παιδική μου ηλικία στο σπίτι, γιατί η μητέρα μου ήταν πολύ πιστή και δεν μας επέτρεψε να έχουμε τηλεόραση. Μας επέτρεπε μόνο ένα ραδιόφωνο με pickup και κασετόφωνο. Γι ‘αυτό πήγαινα στους γείτονες και παρακολουθούσα ταινίες. Αυτό ήταν μεταξύ 1975-1985, όταν η Μολδαβία ήταν μέρος της ΕΣΣΔ. Εκτός από τις ταινίες, μου άρεσε να διαβάζω πολλά: διάβασα πολλά βιβλία, τα οποία ανέπτυξαν τη φαντασία μου. Το 1991 πήγα στο Ιάσιο στη Ρουμανία, όπου φοίτησα στο πανεπιστήμιο, στη Νομική σχολή. Παράλληλα, μελετούσα το θέατρο και τη σκηνοθεσία. Το 1993 ίδρυσα ένα θέατρο στο Ιάσιο, όπου σκηνοθέτησα το έργο του Eugen Ionescu, “Η φαλακρή τραγουδίστρια”. Στη συνέχεια, μέσα σε ένα χρόνο, εγκατέλειψα τη Νομική σχολή και συμμετείχα στην Ακαδημία Κινηματογράφου στο Βουκουρέστι. Μπορώ να πω με σιγουριά ότι οδηγήθηκα στις ταινίες για την αγάπη μου για τον κινηματογράφο. Και ακόμα και σήμερα βλέπω πολλές ταινίες, με την ίδια οπτική και αγάπη που είχα όταν ήμουν μόνο απλός θεατής. Όσον αφορά τις δυσκολίες, είναι πάντα παρούσες επειδή η ταινία ως αντικείμενο είναι ένα πολύ δύσκολο αντικείμενο. Αλλά το τελικό αποτέλεσμα, ανταμείβει για όλες τις δύσκολες στιγμές που περνάμε κατά την παραγωγή ενός κινηματογραφικού έργου. Φυσικά, με τη λογική ότι η ταινία που φτιάχνεις έχει μια ιδέα για την οποία αξίζει να σηκώσεις όλα τα βάρη του κόσμου.
D.G: As a kid, I really enjoyed watching movies. We didn’t have a TV in my childhood at home, because my mother was very faithful and did not allow us to have a TV in the house. She only allowed us a radio with pickup and tape recorder. For this reason I was going to the neighbors and watching movies. This was between 1975-1985, when Moldova was part of the USSR. Besides the films I liked to read a lot: I read a lot of books, which developed my imagination. In 1991 I went to Iasi in Romania where I went to university, to law faculty. But in parallel, I was studying theater and film. In 1993 I set up a theater in Iasi where I set up Eugen Ionescu’s play “La Cantatrice chauve”. Then, over a year, I quit law faculty and joined the Film Academy in Bucharest. I can say with certainty that I went to the movies for a love of cinema. And now I see many movies, with the same attitude and love that I had when I was just a mere spectator. Regarding difficulties, they always appear because film is a very difficult area. But the end result, it rewards you for all the difficult times you go through when making a film project. Of course, with the mention that the movie you are making has an idea for which it is worth overcoming all the weights in the world.
Τι αποτελεί για εσάς πηγή έμπνευσης προκειμένου να αρχίσετε να χτίζετε ένα έργο;
What is the inspiration for you to start building a project?
D.G: Δεν μπορώ να πω πως οτιδήποτε αποτελεί για εμένα έμπνευση για ένα κινηματογραφικό έργο. Κάθε έργο βέβαια είναι διαφορετικό. Για παράδειγμα, η ταινία “Today artist, tonight taxist” δημιουργήθηκε μετά από ατύχημα στο αυτοκίνητο. Κατά τη διάρκεια της μαγνητοσκόπησης μιας άλλης ταινίας, ο ηθοποιός που οδηγούσε ένα ταξί, μας είπε ότι ήξερε πώς να οδηγήσει το αυτοκίνητο, μόνο και μόνο για να πάρει αυτόν τον ρόλο, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήξερε. Προκάλεσε έτσι ένα ατύχημα στο οποίο κόντεψε να σκοτωθεί όλη η ομάδα. Ήμουν κι εγώ σε αυτό το αυτοκίνητο. Και τα παραδείγματα μπορούν να συνεχιστούν… Αλλά σε πολλές περιπτώσεις η έμπνευση δεν υλοποιείται σε μια ταινία, και συχνά παραμένει μόνο σε επίπεδο ιδέας ή γραπτού έργου, το οποίο περιμένει τη χρηματοδότησή του.
D.G: I can’t say that anything just inspires me for a movie project. Every project is different. For example, the movie “Today artist, tonight taxist” was released following a car accident. During the filming of another film, the actor driving a taxi in the movie lied that he knew how to drive the car, only to get this role, but in reality he did not know and made an accident in which he was about to kill the whole team. that I was in that car. And the examples can continue. But not always the inspiration is materialized in a film, often it remains only at the level of idea or written project, which awaits its financing. For example, I have a script I wrote in 2000 and since then I have no hope that one day I will turn it into a movie…
Ποιες ιδιότητες/ικανότητες πιστεύετε ότι πρέπει να έχει ένας σκηνοθέτης προκειμένου να δημιουργήσει ένα μεστό αποτέλεσμα;
What qualities / abilities do you think a film director needs to have in order to create a good result?
D.G: Πρώτον, ο σκηνοθέτης πρέπει να έχει τεχνικές γνώσεις, και έπειτα, πρέπει να είναι καλός διαχειριστής. Πρέπει επίσης να διαθέτει μια τεράστια γενική κουλτούρα και ειδικότερα μια πλαστική και κινηματογραφική κουλτούρα. Και τέλος, πρέπει να έχει αυτό το δώρο από τον Θεό, που ονομάζεται ιδιοφυΐα ή ταλέντο. Και φυσικά μια καυτή επιθυμία να χτίσει μια ταινία.
D.G: First, the director must have technical knowledge, then he must be a good manager. After that he must possess a vast general culture and in particular a plastic and cinematic culture. And last but not least, they must have that gift from God, which is also called genius or talent. And of course a burning desire to make a movie.
Η σχέση μεταξύ μιας αγνής παιδικής ψυχής και του Θεού είναι άμεση. Εδώ πρέπει να θυμηθούμε τι είπε ο Χριστός στα Ευαγγέλια στους Αποστόλους: έως ότου έχετε την καρδιά σας καθαρή όπως αυτό το παιδί, δεν θα δείτε τη βασιλεία των ουρανών.
The relationship between a pure child soul and God is a direct one. Here we must remember what Christ said in the gospels to the apostles: until you have your heart as clean as this child, you will not see the kingdom of heaven.
Ποιοι άλλοι καλλιτέχνες αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για εσάς;
Which artists have inspired you most?
D.G: Μπορώ να πω ότι με επηρέασαν δεοντολογικά και αισθητικά, πρώτα απ ‘όλα η χριστιανική εκπαίδευση, που έλαβα από το σπίτι, από τη μητέρα μου. Έπειτα, οι αμέτρητες αναγνώσεις βιβλίων και μια τεράστια ποσότητα ταινιών που παρακολούθησα. Και φυσικά, μπορώ να θυμηθώ εδώ μερικά από τα ονόματα που μπορώ να πω ότι με έχουν στιγματίσει με ιδιαίτερο τρόπο: Ion Creangă, Leonard Tuchilatu, Albert Camus, Vasiliy Shukshin, Cinghiz Aitmatov, Fyodor Dostoevsky, Eugèn Ionescu, Robert Bresson, Pier Paolo Pasolini, Abel Ferrara, John Cassavetes και άλλοι.
D.G: I can say that they influenced me ethically and aesthetically, first of all the Christian education, received at home from my mother. After that, my countless readings and a huge amount of movies watched. And of course, I can recall some of the names that I can say have marked me in a special way: Ion Creangă, Leonard Tuchilatu, Albert Camus, Vasiliy Shukshin, Cinghiz Aitmatov, Fyodor Dostoevski, Eugèn Ionescu, Robert Bresson, Pier Paolo Pasolini, Abel Ferrara, John Cassavetes and others.
Τι γνώμη έχετε για τον σύγχρονο κινηματογράφο σε σχέση με τον παλιό; Ποιες οι διαφορές και οι ομοιότητες; Ποιος σας εκφράζει πιο πολύ;
How do you feel about modern cinema compared to old cinema? Which you think, are their differences and similarities? Which one among them expresses you the most?
D.G: Μου αρέσει πολύ ο κινηματογράφος του 20ου αιώνα, ιδιαίτερα οι απαρχές του κινηματογράφου και αναφέρομαι εδώ στη γαλλική πρωτοπορία (avant-garde) πρώτα απ ‘όλα, στη συνέχεια, στον γερμανικό εξπρεσιονισμό και στον ιταλικό και σοβιετικό φουτουρισμό. Στη συνέχεια, ο ιταλικός νεορεαλισμός και η δεκαετία του ’60 με το νέο γαλλικό, γερμανικό ή αγγλικό κινηματογράφο και φυσικά η αμερικανική ανεξάρτητη ταινία. Μου αρέσει η σύγχρονη ταινία, αλλά, σε σύγκριση με την παλιά ταινία , έχει λιγότερο περιεχόμενο και φρεσκάδα και λιγότερους πειραματισμούς, με την επιστημονική έννοια της λέξης.
D.G: I really like the cinema of the 20th century, especially the beginnings of the cinema and I refer here to the French avant-garde, first of all, then German expressionism or Italian and Soviet futurism. Then Italian Neorealism and the 60-70s with the new French, German or English cinema and of course the American independent film. I like modern film to, but still, compared to the film from the beginning, it has less content and freshness and less experimentation, in the scientific sense of the word.
Ποια είναι τα βασικά θέματα που θίγετε σε κάθε σας ταινία; Από πού πηγάζουν; Ποιος είναι ο στόχος σας ως καλλιτέχνης;
What are the key issues you refer to in each of your films? Where do they come from? What is your goal as an artist?
D.G: Ανέφερα νωρίτερα, ότι ένα από τα αγαπημένα μου θέματα είναι η στάση του ανθρώπου στο θάνατο. Και η ρίζα αυτού του ενδιαφέροντος είναι ένα από τα κύρια ενδιαφέροντά μου. Και θα πρέπει να ομολογήσω εδώ ότι από το 2002 έως το 2013 δεν κινηματογραφήσα τίποτα. Είχα άλλες εμπειρίες ζωής, συμπεριλαμβανομένων περίπου 8 χρόνων χριστιανικού ασκητισμού. Είχα θυμάμαι, μια πολύ επίμονη σκέψη στο να αγκαλιάσω τη μοναστική ζωή, αλλά μετά από περίπου 10 χρόνια πειραμάτων σε αυτό το θέμα, ανέβαλα την ιδέα.
D.G: I mentioned earlier that one of my favorite themes is the attitude of man to death. And the origin of this interest is in my main concerns. And I would have to confess here that from 2002 until 2013 I did not film anything. I have had other life experiences, including some 8 years of Christian asceticism. I had a very insistent thought of embracing the monastic life, but after about 10 years of experiments in this regard, I postponed the idea.
Ποια η σημασία του Θεού και της παιδικής ηλικίας στις ταινίες σας και στη ζωή σας; Τι κοινό πιστεύετε ότι έχει η πίστη στον Θεό με την αθώα παιδική ψυχή;
What is the significance of God and childhood in your films and in your life? What common do you believe has faith in God with the innocent childlike soul?
D.G: Είχα πάντα μια πολύ στενή και κοντινή σχέση με τον Θεό. Ίσως λόγω της εκπαίδευσης που μου έδωσε η μητέρα μου. Αλλά όχι μόνο αυτό…είχα και εξακολουθώ να έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τον Θεό και με απασχολεί η παρουσία του στις ζωές των ανθρώπων. Και γι ‘αυτό, σε πολλές από τις ταινίες μου, αυτό το θέμα εμφανίζεται ξανά και ξανά. Η σχέση μεταξύ μιας αγνής παιδικής ψυχής και του Θεού είναι άμεση. Εδώ πρέπει να θυμηθούμε τι είπε ο Χριστός στα Ευαγγέλια στους Αποστόλους: έως ότου έχετε την καρδιά σας καθαρή όπως αυτό το παιδί, δεν θα δείτε τη βασιλεία των ουρανών.
D.G: I have always had a very intimate and close relationship with God. Maybe because of the education my mother gave me. But not only, I had and still have a special relationship with God and I am concerned about his presence in people’s lives. And, for this reason, in many of my films this theme transpires. The relationship between a pure child soul and God is a direct one. Here we must remember what Christ said in the gospels to the apostles: until you have your heart as clean as this child, you will not see the kingdom of heaven.
Μέσα από όλα αυτά τα ταξίδια που έχετε πραγματοποιήσει ως σκηνοθέτης, τι σας έχει μείνει ως αξία; Τι πιστεύετε ότι προσφέρει στην ψυχή ένα ταξίδι;
Through all these journeys you’ve made as a filmmaker, what’s left within as value? What do you think a journey can offer to one’s soul?
D.G: Νομίζω ότι υπάρχουν ακόμα πολλά που πρέπει να ειπωθούν όσον αφορά την ικανότητά μου ως σκηνοθέτης. Και αν ο καλός Θεός με βοηθήσει, θα κάνω κάτι ενδιαφέρον. Και όσον αφορά τη διαφορά ανάμεσα στο φυσικό ταξίδι σε αυτή τη ζωή και στο ταξίδι μέσα στην ψυχή, λέω μόνο αυτό: το ταξίδι που πρέπει να κάνουμε σε αυτή τη φυσική ζωή είναι προσωρινό, ενώ το πνευματικό ταξίδι είναι άπειρο.
D.G: I think there is still much to be said in my capacity as a director. And if the good God will help me, I will do something interesting. And as for the difference between the physical journey in this life and the journey within the soul, I can only say so: the journey we have to make in this physical life is temporary, and the spiritual journey is infinite.
Ποια είναι τα όνειρά σας τόσο ως άνθρωπος όσο και ως καλλιτέχνης; Ποια τα πλάνα σας για το μέλλον από σκηνοθετικής άποψης;
What are your dreams as a person and as an artist? What are your plans for the future from a filmmaking perspective?
D.G: Λυπάμαι να θα το πω, αλλά δεν έχω όνειρα, ως καλλιτέχνης. Απλώς θέλω να υλοποιήσω κάποιες ιδέες που πιστεύω ότι είναι σημαντικές και νομίζω ότι αξίζουν να φτάσουν στο ευρύ κοινό. Αυτή τη στιγμή εργάζομαι σε τέσσερα έργα: δύο ταινίες ντοκιμαντέρ και δύο ταινίες μυθοπλασίας, τις οποίες ελπίζω ότι θα εμφανιστούν μεταξύ του 2021-2022.
D.G: I’m sorry to say, but I had no dreams, as an artist. I just want to materialize some ideas that I think are important and I think they deserve to reach the general public. I am currently working on four projects: two documentary films and two fiction films, which I hope will appear between 2021-2022.
Και για το τέλος, ας κλείσουμε με μια ευχή, έναν στίχο και ένα γνωμικό που σας εκφράζει πιο πολύ.
And finally, let’s finish with a wish, a verse and a motto that expresses you the most.
D.G: α) Η μεγαλύτερη μου επιθυμία είναι να καταλαβαίνω κάθε μέρα: τι θέλει ο Θεός από μένα; β) «Τρία πράγματα θα διαρκέσουν για πάντα – πίστη, ελπίδα και αγάπη – και το μεγαλύτερο από αυτά είναι η αγάπη» (Επιστολή προς Κορινθίους Α’13, από τον Παύλο τον Απόστολο). γ) Ένα γνωμικό που με χαρακτηρίζει περισσότερο: “Όταν θέλουμε μπορούμε.”
D.G: a) My greatest desire is to understand every day: what God wants from me? b) ”Three things will last forever – faith, hope, and love – and the greatest of these is love.” (1 Corinthians 13, by Paul the Apostle); c) A proverb that characterizes me more: ”When we want we can.”
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- Συνέντευξη στη θεατρική ομάδα της παράστασης “Το αίμα νερό γίνεται” - 9 Μαΐου 2023
- «Δε μείναν λόγια», το νέο τραγούδι, της ερμηνεύτριας Ζωή Λιαντράκη - 28 Απριλίου 2023
- Συζητώντας με την τραγουδοποιό κι ερμηνεύτρια,Κατερίνα Ντίνου - 22 Απριλίου 2023
Καμία κριτική