Είδαμε  την παράσταση “Αξύριστα πηγούνια”, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη, στο Από Μηχανής Θέατρο

Γράφει η Μπάτσου Αγγελική

ΟΟι kallitexnes.gr βρέθηκαν στο Από Μηχανής Θέατρο για να παρακολουθήσουν την παράσταση  “Αξύριστα πηγούνια”, σε κείμενο Γιάννη Τσίρου και σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη.

Το βραβευμένο αυτό θεατρικό έργο το οποίο τιμήθηκε με το A΄ βραβείο νέου συγγραφέα το 2004, αν και το χωρίζουν από τη συγγραφή του κοντά 20 χρόνια, έρχεται στη σκηνή του Από Μηχανής Θεάτρου πιο επίκαιρο από ποτέ.  Με ρεαλιστικά και κωμικά στοιχεία, ξετυλίγει ένα κοινωνικό δράμα το οποίο αντιπροσωπεύει στον μέγιστο βαθμό τα προβλήματα που δημιουργούν οι σχέσεις κάθε είδους εξουσίας. Κρατικής, κοινωνικής, διαπροσωπικής, οικονομικής. 

Σε μια εποχή η οποία έχει στιγματιστεί από ραγδαίες, αρνητικές κυρίως, εξελίξεις σε κάθε επίπεδο της ζωής του Έλληνα, ο λόγος του Γιάννη Τσίρου έρχεται και γίνεται ένα ρεαλιστικό κατηγορώ στη ψυχική αλλοτρίωση και αδικία που επιφέρουν σύγχρονα φαινόμενα τα οποία πηγαίνουν ουσιαστικά την ιστορία αιώνες πίσω.

Η παράσταση ξεκινάει με τον πιο αισθησιακό και ωραίο χορό. Όταν τα φώτα σβήσουν, αναλαμβάνει η σαγήνη της μουσικής και η εκρηκτική παρουσία της Μαρίας-Νεφέλης Δούκα η οποία μας παρασέρνει σε έναν υπνωτιστικό  ρυθμό με την πλαστικότητα και ρευστότητα της κίνησής της. Ξαφνικά, τα πάντα σβήνουν. Ο χώρος πνίγεται για λίγα λεπτά στο πιο βαθύ σκοτάδι. Μέσα στην απόλυτη σιωπή ανοίγουν ξανά τα φώτα και βρισκόμαστε να κοιτάμε τον ολοφώτιστο από λάμπες φθορισμού χώρο ενός νεκροτομείου. 

Ήταν ο χορός αυτός προάγγελος ενός θανάτου; ΄Ήταν ο ίδιος ο θάνατος κρυμμένος στο κορμί μιας γυναίκας; Ήταν το κύκνειο λίκνισμα πριν τελειώσουν όλα; Ποια η σχέση του χορού ως τελετουργικό σε σχέση με τον θάνατο; Θα μπορούσε άραγε να τον εξορκίσει; Ή όσο πιο προκλητικός είναι τόσο πιο κοντά έρχεται σ’ εκείνον; Οι απαντήσεις, στη συνέχεια του θεατρικού…

Υπόθεση

Θα μπορούσε να ήταν μια ακόμα συνηθισμένη νύχτα ρουτίνας για τους τρεις άντρες υπαλλήλους του νεκροτομείου ενός νοσοκομείου, αν η μεταμεσονύκτια “επισκέπτρια“, δεν ήταν η γυναίκα που ακόμα και με το θάνατό της,  θα μπορούσε να ταράξει τα νερά και να φέρει τα πάνω κάτω. Ποια είναι και γιατί ειδικά αυτή τη νύχτα όλα τα μυστικά και οι αποκαλύψεις θα φέρουν στο φως τον πραγματικό χαρακτήρα μιας ήδη νεκρής πραγματικότητας; Με το φως της ημέρας και των αποκαλύψεων, τίποτα πια δε θα είναι το ίδιο…

(c)patroklos_skafidas-0378

Κριτική

Μέσα από το ρεαλιστικό αυτό θεατρικό, ο συγγραφέας θίγει διαχρονικά θέματα τα οποία ειδικά τα τελευταία χρόνια ενόψει μιας μεγάλης κρίσης σε κάθε επίπεδο ζωής του Νεοέλληνα, τείνουν να έχουν γίνει αναπόσπαστο πλέον στοιχείο της καθημερινότητάς μας. Η οικονομική κατάρρευση έχει οδηγήσει σε μια άμβλυνση άνισων συμπεριφορών από άνθρωπο σε άνθρωπο, σε σημείο να μιλάμε καθαρά για κοινωνική ανισότητα και εκμετάλλευση.  Το μεταναστευτικό πρόβλημα και ειδικά η θέση της γυναίκας ως μετανάστρια, δείχνει να διογκώνει σεξιστικές συμπεριφορές και αδικίες οι οποίες θίγουν τόσο τη γυναικεία όσο και την ανθρώπινη υπόσταση εν γένει. Όλα τα παραπάνω σε ένα καθεστώς σιωπηλής ανοχής και κοινωνικού καθωσπρεπισμού και υποκρισίας φυσικά. Η επιφάνεια πρέπει να παραμένει πάντα αδιατάρακτη και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να ταρακουνήσει τα βαλτώδη ύδατα.

Κανείς όντως;  Πάντοτε, σε κάθε ιστορική στιγμή και περίσταση θα υπάρχει αυτός ο ένας που θα κάνει το πρώτο βήμα για την παύση και άρση μιας αρρωστημένης και άδικης κατάστασης. Εκεί ακριβώς, πατά και το θεατρικό έργο που παρακολουθήσαμε.

Με ευθύτητα, απλότητα, τόλμη, χιούμορ και ταυτόχρονα με μια νότα ευαισθησίας, ο Γιώργος Παλούμπης, με τη βοήθεια του  Βαγγέλη Πρασσά και της  Έλλης Τάφ, έχει σκηνοθετήσει μια παράσταση που δρα ως ηλεκτροσόκ. Το κοινό έρχεται αντιμέτωπο με το “μετά” της ζωής. Σε πραγματικό τόπο και χρόνο όμως. Ένα νεκροτομείο είναι ένας χώρος όπου ζωή και θάνατος πάνε παρέα και ταυτόχρονα συγκρούονται. Εκεί, κάτω από τα σκληρά φώτα της οροφής, ο θάνατος απογυμνώνεται και φανερώνει το πιο σκληρό του πρόσωπο. Το ίδιο συμβαίνει όμως και  με τη ζωή. Στιγμές- στιγμές μοιάζει κι εκείνη να συρρικνώνεται και θα θυμίζει έναν μικρό θάνατο. Τα ανθρώπινα αισθήματα μπαίνουν στο μικροσκόπιο και ταυτόχρονα σε μεγεθυντικό φακό και δημιουργούν οριακές εξάρσεις και απότομες πτώσεις. Μέσα από το άνισο αυτό στροβίλισμα, προβάλλει στο τέλος και η κατάφωρη αλήθεια. Έρχεται η θεία Δίκη. Νικά ο πόνος σε όλο του το μεγαλείο και κερδίζει η κάθαρση. Το ιδανικό φινάλε.

Παρακολουθήσαμε ένα θεατρικό που μας κράτησε με κομμένη την ανάσα από την πρώτη στιγμή ως την τελευταία. Δεμένη πλοκή, ένταση, κινηματογραφικοί ρυθμοί, μιάμιση ώρα θέασης σε ρόλο δικαστή και κατηγορούμενου ταυτόχρονα. Από τις πιο δυνατές παραστάσεις που είχαμε την τύχη να δούμε. Εξαιρετικό αποτέλεσμα, άριστη σκηνοθετική οπτική και ερμηνεία. Πολλά μπράβο και συγχαρητήρια στη σκηνοθετική ομάδα και ιδιαίτερα στον Γιώργο Παλούμπη!

(c)patroklos_skafidas-0347

Η παράσταση αυτή έχει σίγουρα ένα δίκαιο τέλος. Υπάρχει πόνος, υπάρχει τιμωρία, κάθαρση, λύτρωση. Υπάρχει ένα φως που αχνοπαίζει στο βάθος του τούνελ. Ο δρόμος που οδηγεί προς τα εκεί  είναι μεγάλος ακόμα, αλλά όσο υπάρχουν έργα και καλλιτέχνες που αφυπνίζουν συνειδήσεις, υπάρχει και ελπίδα.

Εξίσου δυνατή είναι και η ερμηνευτική ομάδα. Ο Αντώνης Κρόμπας ως υπεύθυνος χώρου, ο ασκών την εξουσία εκεί, παρουσιάζεται αρχικά ως ο σωστός, τυπικός οικογενειάρχης ο οποίος φαίνεται να είναι αδέκαστος και δίκαιος. Είναι όμως; Η ύπαρξη ενός άψυχου σώματος, ξεδιπλώνει πέπλο-πέπλο μια ολόκληρη νοοτροπία ζωής η οποία οριοθετεί κάθε είδους σχέσεις εξουσίας. Σχέση ανώτερου-κατώτερου, άντρα-γυναίκας, Έλληνα άντρα-αλλοδαπής γυναίκας. Κομμάτι-κομμάτι αποκαλύπτεται όσο περνά η ώρα, όλο το σαθρό οικοδόμημα μιας λανθασμένης νοοτροπίας με ολέθρια τελικά αποτελέσματα.

Ο Αντώνης Κρόμπας, φορώντας στην κυριολεξία τον ρόλο στο πετσί του, κατορθώνει με απίστευτο ρεαλισμό να “γίνει” ο χαρακτήρας της πλοκής. Δεν μιλάμε για μια απλή απόδοση ρόλου εδώ. Μιλάμε για την πλήρη αφομοίωση σε αυτόν, σε σημείο όταν τελειώνει η παράσταση, να μην υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην πλοκή και στην πραγματικότητα. Θεωρώ ότι ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης με την τόσο ξεχωριστή λάμψη απέδειξε για άλλη μια φορά το τεράστιο ερμηνευτικό του δυναμικό, αποδίδοντας έναν εξαιρετικά απαιτητικό ρόλο με απόλυτη επιτυχία. Θερμά συγχαρητήρια τόσο για την εν γένει πορεία του στον καλλιτεχνικό χώρο, όσο και για την παράσταση που είδαμε!

Ο Ηλίας Βαλάσης, είναι ο ακραίος, βίαιος, αλκοολικός υπάλληλος του κάτω ορόφου του νοσοκομείου. Είναι αυτό που λέμε αγγλιστί, loser με συμπεριφορά ΄Ελληνα νταή. Σωβινιστής, παραδόπιστος, εκμεταλλευτής, άκαρδος σύντροφος ο οποίος επιβάλλει εκτρώσεις και απαντά στις αντιρρήσεις με σωματική τιμωρία, κοντολογίς, ένα βαθιά δυστυχισμένο άτομο χωρίς κανέναν προορισμό. Το νεκρό σώμα όμως της βραδινής βάρδιας, θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου και το οικοδόμημα θα αρχίσει να διαλύεται σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Η επόμενη μέρα γι αυτόν, είναι σαν μια μέρα που δεν ξημέρωσε ποτέ.

Μια καταιγιστική ερμηνεία η οποία στάθηκε στα άκρα και ανέδειξε έναν απόλυτα ρεαλιστικό χαρακτήρα με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο. Απόλυτα δοσμένος στον ρόλο του, παθιασμένος, έντονος, ο Ηλίας Βαλάσης στέκεται αντιμέτωπος με τους συμπρωταγωνιστές του και με τον κόσμο γενικά, και εντυπωσιάζει. Απέριττη και ουσιαστική ερμηνεία, έντονο εκτόπισμα και ταλέντο, ένας εξίσου δυνατός ρόλος σε ένα ιδιαίτερα ερμηνευτικά απαιτητικό θεατρικό. Εξαιρετική απόδοση ρόλου η οποία ταίριαξε απόλυτα με το δυναμικό των λοιπών πρωταγωνιστών. Μπράβο του για το γεγονός ότι μπόρεσε να εντυπωσιάσει βαθιά το κοινό του! Του ευχόμαστε μόνο τα καλύτερα!

Ο Στέλιος Δημόπουλος, είναι ο ρόλος-καταλύτης της παράστασης. Αρχικά αμφιλεγόμενος και αινιγματικός, δημιουργεί αμφιβολίες και ερωτήματα, όμως καθώς προχωρά η πλοκή της ιστορίας, ο ρόλος του ξεκαθαρίζει και τελικά τον δικαιώνει ως ρυθμιστή των καταστάσεων. Είναι ο πιο νέος από τους υπαλλήλους, ο πιο ιδεαλιστής και ταυτόχρονα ιδεολόγος, ο άνθρωπος που θα κάνει τη διαφορά και την αλλαγή. Το πώς ακριβώς, θα σας αφήσουμε να το ανακαλύψετε στην παράσταση. 

Ένας ακόμα εξαιρετικά ενδιαφέρον χαρακτήρας ο οποίος αν και στέκεται στον αντίποδα των άλλων δύο, με κάποιο μαγικό τρόπο, συνδυάζεται ως δυναμικό, θαυμάσια μαζί τους. Μια πανέμορφη ερμηνεία, η οποία έκλεψε τις εντυπώσεις του κοινού και ολοκλήρωσε με τον πιο τέλειο τρόπο το ανδρικό τρίγωνο σχέσεων του θεατρικού. Μπράβο του, του ευχόμαστε καλή συνέχεια γεμάτη επιτυχίες στην καλλιτεχνική του πορεία!

Η Μαρία Νεφέλη Δούκα σε βουβό ρόλο, πότε με τον τρομερό χορό strip tease, πότε απλά με την παρουσία της προς το τέλος της παράστασης, αποτελεί το κλειδί αυτής. Μια πανέμορφη καλλιτέχνιδα, η οποία ακόμα και μέσα από έναν τόσο παράδοξο ρόλο, κατορθώνει να ποτίσει με την παρουσία της όλο το θεατρικό σε έναν ρόλο-κλειδί. Απαραίτητο στοιχείο ως δυναμικό, εντυπωσίασε και με το παραπάνω το κοινό. Της ευχόμαστε μόνο τα καλύτερα γιατί τα αξίζει και πάντα να μας προσφέρει την ομορφιά και το ταλέντο της!

Tα σκηνικά και τα κοστούμια της  Νατάσας Παπαστεργίου, ήταν μια τεράστια έκπληξη για εμάς. Είδαμε άξαφνα μπροστά μας μια αίθουσα νοσοκομείου, οργανωμένη και σχεδιασμένη με την παραμικρή λεπτομέρεια. Τα χρηστικά αντικείμενα, οι ήχοι από τις σαλούν πόρτες, τα φορεία, τα μεταλλικά συρτάρια, οι έντονοι, φωτεινά απόμακροι φωτισμοί του Βασίλη Κλωτσοτήρα, η πιστότητα στις ιατρικές ενδυμασίες, πρόσθεσαν οπτική αληθοφάνεια και πιστότητα στο σενάριο του θεατρικού. Το πάντρεμα φωτισμού-ντεκόρ, είναι ομολογουμένως από τις πιο  ενδιαφέρουσες -οπτικά και καλλιτεχνικά- προτάσεις που είχαμε την τύχη να δούμε ως τώρα. Πολλά μπράβο στους δύο δημιουργούς για το υπέροχο αποτέλεσμα που έστησαν στη σκηνή του Από Μηχανής Θεάτρου!

(c)patroklos_skafidas-0321

Τα «Αξύριστα Πηγούνια» όπως καταδεικνύει και ο τίτλος, συμβολίζουν όλο το άξεστο, ωμό ένστικτο και πάθος ανδρών οι οποίοι έχοντας ξεκινήσει λάθος από την αρχή, γίνονται στην πορεία θύτες και θύματα και μέσω αυτού του πάθους, μετατρέπονται στη συνέχεια  σε ανθρωπόμορφα τέρατα τα οποία καθοδηγούνται μόνο από ζωώδη ένστικτα. Ο θάνατος γίνεται η ζωή τους (το περιβάλλον εργασίας ευνοεί κάτι τέτοιο) και η ζωή τους οδηγεί σε έναν ηθικό και πνευματικό θάνατο. 

Η παράσταση αυτή έχει σίγουρα ένα δίκαιο τέλος. Υπάρχει πόνος, υπάρχει τιμωρία, κάθαρση, λύτρωση. Υπάρχει ένα φως που αχνοπαίζει στο βάθος του τούνελ. Ο δρόμος που οδηγεί προς τα εκεί  είναι μεγάλος ακόμα, αλλά όσο υπάρχουν έργα και καλλιτέχνες που αφυπνίζουν συνειδήσεις, υπάρχει και ελπίδα. Το μόνο που απομένει είναι να μπει κάποιος στη διαδικασία να δει τη συγκεκριμένη παράσταση. Όλα όσα έχει να πει, θα σας πείσουν και με το παραπάνω γι αυτό. Αρκεί να είστε έτοιμοι φυσικά να αντιμετωπίσετε τόσο τον εαυτό σας όσο και την αλήθεια…

Συντελεστές παράστασης

Σκηνοθεσία : Γιώργος Παλούμπης

Βοηθοί Σκηνοθέτη: Βαγγέλης Πρασσάς και  Έλλη Τάφ 

Σκηνικά/Κοστούμια: Νατάσα Παπαστεργίου

Σχεδιασμός Φωτισμών: Βασίλης Κλωτσοτήρας

Σχεδιασμός Ήχου: Ανδρέας Μιχόπουλος

Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας

Σχεδιασμός Γραφιστικών: Θωμάς Παπάζογλου 

ΠΑΙΖΟΥΝ:

Αντώνης Κρόμπας

Ηλίας Βαλάσης

Στέλιος Δημόπουλος

Μαρία Νεφέλη Δούκα

INFO:

Μια παραγωγή του Από Μηχανής Θεάτρου

ΚΑΤΩ ΣΚΗΝΗ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: 2/11/2019

Τετάρτη  και Κυριακή στις 21:30

Πέμπτη στις 21:00

Σάββατο στις 18:00

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: 

Kανονικό: 15 €

Μειωμένο (Φοιτητικό/Ανέργων/ΑμεΑ/ Άνω των 65) : 12 €

Ατέλεια (Πέμπτη): 5 €

Διάρκεια: 90΄

Αγγελική Μπάτσου

Αγγελική Μπάτσου

Γεννήθηκα πριν αρκετά καλοκαίρια (κι άλλους τόσους χειμώνες)στην Αθήνα. Είχα την τιμή να μεγαλώσω στους Αγ.Αναργύρους,όπου έζησα τα ομορφότερα παιδικάχρόνια σε μια τεράστια αυλή,παρέα με τα γατιά μου και δυο ζευγάρια παππούδες και γιαγιάδες που πάντα θα υπεραγαπώ.Έπειτα ήρθε η Γαλλική Φιλολογία,επιπλέον σπουδές σε γλώσσα και μετάφραση και η οικογένεια. Δεν σταμάτησα όμως ποτέ να είμαι παιδί της ποίησης,της λογοτεχνίας,της ζωγραφικής και της μουσικής και το όνειρό μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου,ήταν να ταξιδέψω σ’όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στο Θιβέτ!
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Αγγελική Μπάτσου

Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)