Είδαμε την παράσταση Αισχύλου "Ικέτιδες" στο θέατρο "Αγγέλων Βήμα"

Ένα έργο, ύμνος στην ελευθερία επιλογής του ανθρώπου, ως αναπόσπαστο δικαίωμα του. Ένα έργο με βαθιές πολιτικές προεκτάσεις και την έννοια του ασύλου στην αρχαιότητα. Ένα έργο για την θέση της γυναίκας μέσα στην κοινωνία και την αντιμετώπιση του διαφορετικού ως ξένο. Ένα έργο για την ελπίδα και το όνειρο ξεριζωμένων ανθρώπων, που προσπαθούν να βρουν και να αγγίξουν την νέα αρχή σε μία σκηνοθεσία πραγματικά καθηλωτική και συνάμα απλή.

Γράφει ο Λεωνίδας Ζέης

Ένα έργο, ύμνος στην ελευθερία επιλογής του ανθρώπου, ως αναπόσπαστο δικαίωμα του. Ένα έργο με βαθιές πολιτικές προεκτάσεις και την έννοια του ασύλου στην αρχαιότητα. Ένα έργο για την θέση της γυναίκας μέσα στην κοινωνία και την αντιμετώπιση του διαφορετικού ως ξένο. Ένα έργο για την ελπίδα και το όνειρο ξεριζωμένων ανθρώπων, που προσπαθούν να βρουν και να αγγίξουν την νέα αρχή σε μία σκηνοθεσία πραγματικά καθηλωτική και συνάμα απλή.

Η παράσταση ξεκίνησε με μία αφήγηση, η οποία μύησε τους θεατές στον μύθο της δύστυχης “Ιούς“, απ΄ όπου πηγάζει και το θέμα του έργου. Ο εξαμελής θίασος, μπήκε στην σκηνή αθόρυβα, εκφράζοντας βουβά τον πόνο και τον σπαραγμό του ξεριζωμού μέσα από την εκφραστική του προσώπου και της κίνησης.

Άλλωστε καθ΄όλη την διάρκεια της παράστασης η φωνή και το σώμα παίζουν κεντρικό ρόλο, αφού το πρώιμο αυτό δράμα αποτελεί στην ουσία ένα μεγάλο χορικό, όπως έχει δηλώσει και ο σκηνοθέτης Λάμπρος Γιώτης.

Η σκηνοθεσία χαρακτηριζόταν από μία απλότητα γνήσια και εμβάθυνε με χειρουργική ακρίβεια στην ψυχοσύνθεση και την προσωπικότητα κάθε ηθοποιού, βγάζοντας από τον καθένα ο,τι καλύτερο είχε. Ο θίασος ήταν δεμένος και συντονισμένος, ώστε κατάφερε να αποτελέσει έναν χορό, ο οποίος με λεπτότεχνη μελωδία τραγουδούσε το τραγούδι του, συνοδεύοντας τους στίχους με χορευτικές κινήσεις “σφιχτοπλεγμένες”.

Σε αυτό βοήθησε άλλωστε, αρκετά και η μουσική της Σαβίνας Γιαννάτου, η οποία μας ταξίδεψε πίσω στον χρόνο και μας θύμισε σίγουρα μια άλλη Ελλάδα. Αυτό το υπέροχο αποτέλεσμα ενίσχυσαν σημαντικά οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα, που έκαναν την ατμόσφαιρα άλλοτε εφιαλτική και άλλοτε ελπιδοφόρα για τις “Ικέτιδες“.

Ιδιαίτερη μνεία. πρέπει να γίνει για την κινησιολογία των έξι ηθοποιών που επιμελήθηκε με απλό τρόπο η Στέλλα Κρούσκα. Συγκεκριμένα οι τρεις κοπέλες του θιάσου έχουν ανάμεσα στα διαλογικά μέρη, χορευτικά κομμάτια που θα μπορούσε κανείς να πει, ότι αντικαθιστούν με ισάξιο τρόπο μέρη των χορικών. Αποκορύφωμα των σωματικών μερών της παράστασης, είναι το σόλο της Ελπίδας Νικολάου στο τέλος του έργου.

Ιδιαίτερη αίσθηση προκαλούν με την φωνή τους ο Γιώργος Τσαγκαράκης με την Κωνσταντίνα Νταντάμη στα solo τραγούδια τους, όπου αναβλύζει από μέσα τους ένας χείμαρρος συναισθημάτων.

Τέλος, πολύ καλές εντυπώσεις αφήνει η ερμηνεία του Δημήτρη Μοσχονά, ως βασιλιά του Άργους που χαρακτηρίζεται από μία δύναμη, αλλά και μία ευαισθησία για τις δύσμοιρες “Ικέτιδες“. Αρκετά ενδιαφέρουσα και η εμφάνιση του Μενέλαου Ζαφειρόπουλου, ως Κήρυκα.

Υπόθεση του έργου

Στο έργο του Αισχύλου, οι Δαναΐδες “Ικέτιδες“, κυνηγημένες από τους Αιγύπτιους εξαδέλφους τους που απαιτούν να τις παντρευτούν με τη βία, έρχονται μαζί με τον πατέρα τους Δαναό από την Αφρική, για να ζητήσουν Άσυλο από τον Βασιλιά του Άργους, απ΄ όπου κατάγεται η πρόγονός τους Ιώ. Στο έργο περιλαμβάνεται ένας διάλογος, που θυμίζει ένα σύγχρονο πολιτικό “debate” για το Διεθνές Δίκαιο, ανάμεσα στους πρόσφυγες και τον Βασιλιά του Άργους, που θέλει να κρατήσει τις καλές διπλωματικές σχέσεις του με τους Αιγύπτιους και αναθέτει στην Εκκλησία του Δήμου να αποφασίσει. Ο λαός, μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες παραχωρεί Άσυλο στις “Ικέτιδες”, οι οποίες τελικά βρίσκονται προστατευμένες όταν ο αιγυπτιακός στόλος έρχεται να τις πάρει πίσω με τη βία.

Το έργο αυτό αποτελεί, μαζί με τους “Πέρσες”, την αρχή της τραγωδίας, όπως διασώθηκε στις μέρες μας, και βρίσκεται δραματουργικά πολύ κοντά στον αρχαίο διθύραμβο, πρόκειται δηλαδή για ένα μεγάλο χορικό, από το οποίο αναδύονται τα διαλογικά μέρη.

Παίζουν οι ηθοποιοί

Λυσάνδρα Αναστασοπούλου, Μενέλαος Ζαφειρόπουλος, Δημήτρης
Μοσχονάς, Ελπίδα Νικολάου, Κωνσταντίνα Νταντάμη, Γιώργος Τσαγκαράκης

Συντελεστές

Μετάφραση: Κ.Χ.Μύρης
Σκηνοθεσία: Λάμπρος Γιώτης
Φωνητική έκφραση και μουσική: Σαβίνα Γιαννάτου
Χορογραφία: Στέλα Κρούσκα
Σκηνικά – κοστούμια: Θάλεια Ιστικοπούλου
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Ήχος και φως: Νίκος Θεοχαρόπουλος
Trailer παράστασης: Χρήστος Θεοχαρόπουλος
Βοηθοί Παραγωγής: Αλεξία Πολυμενοπούλου, Χρήστος Θεοχαρόπουλος
Παραγωγή: «Παλμός» – Εταιρεία Δραματικής Έκφρασης και Θεραπείας

Trailer της Παράστασης

About
Latest Posts

Λεωνίδας Ζέης

Ονομάζομαι Λεωνίδας Ζέης, είμαι απόφοιτος της δραματικής σχολής 'ΒΕΑΚΗ', καθώς και του τμήματος Δημόσιας Υγιεινής του Τεχνολογικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος της Αθήνας. Συχνά παρακολουθώ σεμινάρια που αφορούν το θέατρο και τον κινηματογράφο. Έχω κάνει μαθήματα σύγχρονου χορού, τραγουδιού καθώς και σωματικού θεάτρου. Αγαπώ πολύ το ραδιόφωνο και παλιότερα έκανα τις δικές μου εκπομπές σε έναν ιντερνετικό σταθμό. Στον ελεύθερο χρόνο μου διαβάζω, πηγαίνω βόλτες στο κέντρο της πόλης και παίζω ερασιτεχνικά μπουζούκι. Μέσα από το θέατρο νιώθω ότι μπορώ να εκφράζομαι και να ονειρεύομαι , καθώς και να απαντώ σε πολλά ερωτήματα που αφορούν εμένα.