Είδαμε την παράσταση “Πλάϊ στο Νιαγάρα”, σε σκηνοθεσία ΣταύρουΚανελλίδη στο Altera Pars

Γράφει η Μπάτσου Αγγελική
Oι kallitexnes.gr βρέθηκαν στο θέατρο “Altera Pars”, για να παρακολουθήσουν  την παράσταση  “Πλάϊ στο Νιαγάρα”, σε κείμενο και σκηνοθεσία Σταύρου Κανελλίδη. Ένα θεατρικό έργο το οποίο είναι βασισμένο στην ταινία του 1953 “Νιαγάρας” (σε σενάριο Richard L.Breen και Walter Reisch), σε έντονο άρωμα φιλμ noir, που για δεύτερη θεατρική σεζόν, έχει έρθει για να γοητεύσει για άλλη μια φορά το θεατρικό κοινό.

Με την είσοδο στον χώρο της σκηνής, κάποιος έρχεται αντιμέτωπος με το εντυπωσιακό ντεκόρ εποχής, το οποίο έχει στηθεί με αριστοτεχνικό τρόπο στον μεγάλο και λειτουργικό αυτό χώρο και με τη μουσική της δεκαετίας του πενήντα, που παίζοντας με σαγηνευτικό τρόπο, μοιάζει να περιμένει τα πρόσωπα που θα ξετυλίξουν ένα ερωτικό δράμα μυστηρίου σε ένα ταξίδι στον Νιαγάρα….

Όταν τα φώτα κλείσουν, η πλοκή μας παγιδεύει στην ατμόσφαιρα μιας ταινίας που παίζει  για εμάς ζωντανά μπροστά μας… Στη σκηνή του Altera Pars.

Υπόθεση

Τέλη της δεκαετίας του πενήντα. Ο Λη, συγγραφέας και η γυναίκα του, Ντέστινι, ένα ιδιαίτερο, εκρηκτικό  ζευγάρι με αέρα μυστηρίου, παρασέρνει τον ιδιοκτήτη του Τιπ Τοπ Μοτέλ, στους καταρράκτες του Νιαγάρα, Άνταμ, σε ένα παιχνίδι για τρεις. Ένα παιχνίδι-παγίδα χωρίς διέξοδο διαφυγής, που στήνεται από έναν ιδιότυπο συγγραφικό νου και μια γυναίκα-αράχνη. Ένα πέπλο εκδίκησης και υπογείων παθών μοιάζει να παρασέρνει και τους τρεις πρωταγωνιστές σε ένα φινάλε που θα μπορούσε να εκπλήξει ακόμα και τον πιο υποψιασμένο θεατή. Ποιοι είναι οι θύτες και ποια τα θύματα; Η συνέχεια στη σκηνή του Τιπ Τοπ Μοτέλ.

Είναι πραγματικά ενδιαφέρον να βλέπει κάποιος ένα έργο το οποίο ανοίγει πόρτες που κανείς δεν είχε σκεφτεί ότι ανοίγουν και άλλες που αν και είναι ανοιχτές, τελικά δεν οδηγούν πουθενά. Η συγκεκριμένη παράσταση, μεταφέρει τον θεατή σε μιαν άλλη εποχή, χωρίς να χάσει όμως τη σύνδεσή της με το τώρα και το μοντέρνο στοιχείο, πράγμα που την καθιστά ιδιαίτερη και ένα θέαμα το κάποιος αξίζει να πάει να παρακολουθήσει.

Κριτική

Πριν ξεκινήσει η κριτική για το θεατρικό που είδαμε, οφείλουμε να πούμε πρώτιστα ότι η παράσταση αυτή είναι αφιερωμένη στη μνήμη της ηθοποιού Νίκης Λειβαδάρη που έφυγε φέτος τον Φεβρουάριο τόσο αναπάντεχα από τη ζωή,  σαν ένα ελάχιστο “ευχαριστώ” για την πολύτιμη και καθοριστική συμβολή της στο ανέβασμα αυτής.

Σε ένα ιδιαίτερα μεστό και δεμένο κείμενο, στηρίζεται η εξίσου δυναμική και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία. Δημιουργήματα και τα δύο του Σταύρου Κανελλίδη, δημιουργούν το απαραίτητο σασπένς και στοιχείο έκπληξης και αγωνίας το οποίο συναντά κανείς στα φιλμ νουάρ. Χαρακτήρες σμιλεμένοι με χειρουργική λεπίδα, οι οποίοι μοιάζουν να κινούνται σε δικούς τους νόμους και κανόνες, μέσα σε ένα περιβάλλον που στροβιλίζεται σαν ταινία.

Ο ρυθμός, γρήγορος και καταιγιστικός, κόβει την ανάσα, ξαφνιάζει και γεμίζει με ένταση και ερωτηματικά τον κάθε θεατή. Οι εκπλήξεις και οι ανατροπές, δεν εφησυχάζουν δευτερόλεπτο το μυαλό και το βλέμμα, και το τελικό αποτέλεσμα σίγουρα δεν είναι εκείνο που φαντάζεται κανείς. Το κάθε μέλος του κοινού νιώθει σαν να βρίσκεται εκεί, προκειμένου να εξιχνιάσει ένα θολό μυστήριο, κι αυτός ακριβώς ο ρόλος, κάνει και το θεατρικό αυτό τόσο ενδιαφέρον.

Πρόκειται για μια παράσταση χωρίς κενά και τυχόν ελλείμματα στη διαχείριση του χρόνου και στην πλοκή, που κρατάει το ενδιαφέρον σταθερά επικεντρωμένο στην υπόθεση και στους πρωταγωνιστές από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό.  Το στοιχείο της έκπληξης και του νοητικού παιχνιδιού, μαζί με τις σχεδόν ανάγλυφες ερμηνείες των πρωταγωνιστών, την καθιστούν ένα θέαμα το οποίο συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Τόσο για την ποιότητα του κειμένου όσο και για εκείνη της παράστασης, οφείλω να δώσω συγχαρητήρια στον Σταύρο Κανελλίδη, για το γεγονός ότι δημιούργησε πατώντας σε κάτι κλασικό, κάτι εντελώς νέο και ξεχωριστό που έχει όμως τη δυνατότητα να εισέλθει και αυτό στη σφαίρα του διαχρονικού ως θεατρική ποιότητα. Λεπτομερής, άρτια μελετημένη σκηνοθεσία, σημασία στη λεπτομέρεια, ένα θεατρικό το οποίο με  τις νέες σκηνοθετικές και σκηνικές προσθήκες του, είναι φτιαγμένο για να κερδίσει την αγάπη και την αποδοχή. Εξαιρετική εργασία και έμπνευση! Μαζί με τα συγχαρητήριά μας, του ευχόμαστε ολόψυχα να έχει μια καλή συνέχεια τόσο με το συγκεκριμένο θεατρικό, όσο και με οτιδήποτε νέο ετοιμάσει!

O ίδιος ως ερμηνευτής στον ρόλο του Λη, ενός ηθικά ανάλγητου, αριβίστα συγγραφέα που κινείται και κινεί με μακιαβελικό τρόπο ανθρώπους, γεγονότα και συγκυρίες, εντυπωσιάζει με την πιστότητα και τον δυναμισμό με τον οποίο υποδύεται τον τόσο σύνθετο και σκοτεινό αυτό χαρακτήρα. Γοητευτικά αινιγματικός, αποτελεί από την αρχή ως το τέλος του θεατρικού, ένα ερωτηματικό για τον καθένα από εμάς, και γι αυτόν ακριβώς το λόγο, είναι ένας χαρακτήρας που επιβάλλει και επιβάλλεται. Αν ο κόσμος είναι γι αυτόν μια θεατρική σκηνή, τότε εκείνος είναι σίγουρα ο μεγάλος πρωταγωνιστής και η συμπρωταγωνίστριά του δεν είναι άλλη από την Ντέστινι, την οποία υποδύεται η υπέροχη Άννα Ίρις.

Αντιφατική, ξελογιαστικά αινιγματική, μοιάζει να κρύβει αλήθειες και να φανερώνει ψέματα, χειριστική, είναι το δεύτερο σκέλος σε μια έντονη, σχεδόν αυτοκαταστροφική, αιμοδιψή σχέση. Ένας γυναικείος ρόλος, που δημιουργεί πολλά ερωτήματα μια και ως ψυχισμός, η Ντέστινι προβάλλει πολλά αντιφατικά ψυχικά χαρίσματα. Αν και μοιάζει εύθραυστη, παίζει κι εκείνη με αμοραλισμό το παιχνίδι του Λη, ψάχνοντας σαν μάγισσα της σαγήνης, να παγιδέψει υποψήφια θύματα. Ποια άραγε είναι η πραγματική Ντέστινι; Το ιδανικό ταίρι, η ιδανική partner in crime, για τα σχέδια του Λη που μοιάζουν σύνθετα και μπερδεμένα σαν ιστοί και μπερδεύουν τελικά το θύτη με το θύμα. Όχι ότι στο τέλος έχει τελικά και μεγάλη διαφορά ποιος είναι ποιος…

Τόσο η ερμηνεύτριά μας όσο και το αθώο θύμα της πλοκής, ο ξενοδόχος Άνταμ, τον οποίο υποδύεται ο Σάββας Πογιατζής, εντυπωσιάζουν με την παρουσία τους. Αν η  Ντέστινι είναι πολύπλοκη και ψυχολογικά αδιαπέραστη (από τη στιγμή που δε γνωρίζουμε πότε και αν είναι σε κάποια στιγμή ειλικρινής), άλλο τόσο ο Άνταμ είναι ένα απλό θύμα των περιστάσεων το οποίο σπρωγμένο από τη λαγνεία για τη γυναίκα ενός άλλου άντρα, παγιδεύεται σαν έντομο στην παγίδα της σαγήνης. Θα μπορέσει άραγε να  ξεφύγει από εκεί; Με απόλυτη άγνοια κινδύνου, με παρορμητικότητα και πάθος, ο Άνταμ, ρίχνεται σαν τυφλό πιόνι σε ένα παιχνίδι με άγνωστο τέλος. Με τη μόνη διαφορά όμως, ότι τελικά ο μεγάλος χαμένος είναι εκείνος…

Και οι δύο πρωταγωνιστές μας, ερμήνευσαν εξαιρετικά δύο ρόλους που έδεσαν με τέλειο τρόπο με τη συνθετότητα της πλοκής και εντυπωσίασαν με τον καλύτερο τρόπο το κοινό. Πολύ καλή σκηνική παρουσία και ερμηνείες βάθους οι οποίες κέρδισαν την αποδοχή και το θαυμασμό όλων μας. Πολλά μπράβο και στους δύο και τους ευχόμαστε ολόψυχα τα καλύτερα για το θεατρικό τους μέλλον το οποίο σίγουρα διαγράφεται λαμπρό!

Δυο άλλα στοιχεία που τραβάνε την προσοχή κι εντυπωσιάζουν με την υψηλή τους ποιότητα είναι τα σκηνικά και τα κοστούμια εποχής του θεατρικού. Έργο και τα δύο της Μάρας Βαλφοπούλου, πιστή απεικόνιση της εποχής του πενήντα, μας μεταφέρουν νοερώς σε μια άλλη χρονική στιγμή η οποία προσδιορίζεται ακόμα πιο πολύ με τα όμορφα κοστούμια της. Ο μεγάλος χώρος της σκηνής του θεάτρου, προσφέρει τη δυνατότητα στη δημιουργό, να στήσει ένα υπέροχο σκηνικό, με όροφο και μπαλκόνι, το οποίο κόβει την ανάσα. Τα κοστούμια, καλοσχεδιασμένα, κομψά και στο πνεύμα της εποχής,  οπτικοποιούν με άριστο τρόπο τη σκηνοθετική ματιά και το κλίμα της γραφής του έργου. Πολλά μπράβο στη δημιουργό, της ευχόμαστε καλή συνέχεια στην τόσο πετυχημένη πορεία της!

Αν κάποιος επιθυμεί να χαθεί στους δαιδαλώδεις ψυχολογικούς δρόμους ενός φιλμ νουάρ, τότε η επιλογή του συγκεκριμένου θεατρικού είναι η καλύτερη. Bασισμένο στην ομώνυμη κινηματογραφική ταινία, αποτελεί ως ξεχωριστή θεατρική γραφή κάτι εντελώς νέο και διαφορετικό για τα ελληνικά δεδομένα. Είναι πραγματικά ενδιαφέρον να βλέπει κάποιος ένα έργο το οποίο ανοίγει πόρτες που κανείς δεν είχε σκεφτεί ότι ανοίγουν και άλλες που αν και είναι ανοιχτές, τελικά δεν οδηγούν πουθενά. Η συγκεκριμένη παράσταση, μεταφέρει τον θεατή σε μιαν άλλη εποχή, χωρίς να χάσει όμως τη σύνδεσή της με το τώρα και το μοντέρνο στοιχείο, πράγμα που την καθιστά ιδιαίτερη και ένα θέαμα το κάποιος αξίζει να πάει να παρακολουθήσει. Σε κάθε περίπτωση, μην τη χάσετε!

 Ταυτότητα παράστασης

Παραστάσεις : Από 18/10/2019

Κάθε Παρασκευή 21:30 και Σάββατο στις 18:15 .

Ακατάλληλο κάτω των 15 ετών.

Πληροφορίες: 6971580805

Τιμές εισιτηρίων :

14,00€ (κανονικό)

12,00€ (απογευματινή Σαββάτου)

10,00€ (άνω των 65-συνταξιούχων)

8,00€ (φοιτητικό – νεανικό μέχρι 25)

7,00€ ανέργων

5,00€ (ατέλειες)

Α.Μ.Ε.Α. δωρεάν κατόπιν κράτησης

Διάρκεια παράστασης : 80 λεπτά χωρίς διάλειμμα

Κείμενο-σκηνοθεσία: Σταύρος Κανελλίδης

Βοηθός σκηνοθέτη: Ειρήνη ΑγγέλκουΝίκη Λειβαδάρη *

Σκηνικά -κοστούμια: Μάρα Βαλφοπούλου

Βοηθός παραγωγής: Πέρσα Κατσανούλη

Παραγωγή: Αίθουσα Καλλιτέχνη

Πρωταγωνιστούν: Σταύρος Κανελλίδης , Άννα Ίρις , Σάββας Πογιατζής

Θέατρο ALTERA PARS

Μεγ. Αλεξάνδρου 123, Κεραμεικός, Αθήνα.

Αγγελική Μπάτσου

Αγγελική Μπάτσου

Γεννήθηκα πριν αρκετά καλοκαίρια (κι άλλους τόσους χειμώνες)στην Αθήνα. Είχα την τιμή να μεγαλώσω στους Αγ.Αναργύρους,όπου έζησα τα ομορφότερα παιδικάχρόνια σε μια τεράστια αυλή,παρέα με τα γατιά μου και δυο ζευγάρια παππούδες και γιαγιάδες που πάντα θα υπεραγαπώ.Έπειτα ήρθε η Γαλλική Φιλολογία,επιπλέον σπουδές σε γλώσσα και μετάφραση και η οικογένεια. Δεν σταμάτησα όμως ποτέ να είμαι παιδί της ποίησης,της λογοτεχνίας,της ζωγραφικής και της μουσικής και το όνειρό μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου,ήταν να ταξιδέψω σ’όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στο Θιβέτ!
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Αγγελική Μπάτσου