Συνέντευξη με τον  σκηνοθέτη της παράστασης “Πλάϊ στον Νιαγάρα”, Σταύρο Κανελλίδη

Γράφει η Μπάτσου Αγγελική

Λίγες μέρες πριν την τελευταία παράσταση του θεατρικού έργου “Πλάϊ στον Νιαγάρα”, το Σάββατο 11/1, ο σκηνοθέτης και ερμηνευτής αυτού, Σταύρος Κανελλίδης, μίλησε στους kallitexnes.gr για όλα όσα αφορούν τη συγκεκριμένη παράσταση και για τον άνθρωπο-καλλιτέχνη που κρύβεται πίσω από αυτή. Με ειλικρίνεια και με εξομολογητική διάθεση μοιράστηκε μαζί μας κάποιες από τις σκέψεις και τα όνειρα του και μας απέδειξε μέσα από τα λόγια του, το απόλυτο δόσιμο του και αγάπη για το θέατρο και την τέχνη γενικά. Αξίζει να τον ακολουθήσουμε μέσα από τα λόγια του…  

Σταύρο, για δεύτερη σεζόν, παρουσιάζεις αυτή τη φορά στο θέατρο ALTERA PARS, σε κείμενο και σκηνοθεσία δική σου, το έργο “Πλάϊ στον Νιαγάρα”. Ποιο ήταν το έναυσμα ώστε να γράψεις αυτό το κείμενο και με ποιο σκεπτικό θέλησες να το φέρεις στη σκηνή του θεάτρου;

Σ.Κ. Πάντα μου άρεσαν τα film noir και ειδικά οι ταινίες του Χίτσκοκ. Ήθελα να κάνω μια παράσταση όπου ο θεατής θα μπορεί να μεταφερθεί σε εκείνη την εποχή. Αυτό είναι κάτι που ξεκινάει με τη μουσική επιμέλεια πριν τη παράσταση στο bar του θεάτρου και συνεχίζεται με την έναρξη του έργου. Με γοητεύει να κάνω πράγματα που ο θεατής δεν έχει την ευκαιρία να δει συχνά στο θέατρο.

Το θεατρικό σου, με έντονα στοιχεία κινηματογράφου, μοιάζει να είναι βγαλμένο από ταινίες φιλμ νουάρ. Με ποιον τρόπο “πέρασες” το πνεύμα του σινεμά σε μια θεατρική παράσταση και κυρίως, για ποιο λόγο πιστεύεις ότι αγαπήθηκε τόσο από το κοινό της;

Σ.Κ. Το σινεμά μ’αρέσει πολύ, κι έτσι αποφάσισα όλη η απεικόνιση της παράστασης να είναι κινηματογραφική. Η μουσική και ο φωτισμός παίζουν μεγάλο ρόλο σε αυτό. Επίσης κάποια σημεία στο έργο που γίνεται χρήση playback σε συνδυασμό με πολύ έντονους χρωματικά φωτισμούς που δίνουν την αίσθηση του απόκοσμου, και η mise en place των ηθοποιών, είναι κάποια από τα πολλά στοιχεία που χρησιμοποίησα ώστε η σκηνοθεσία να έχει ένα άρωμα από τα film noir εκείνης της εποχής. Οι θεατές της παράστασης δεν είναι θεατές που έρχονται τυχαία. Προφανώς τους αρέσει η ιδέα της παράστασης και το είδος αυτής. Επειδή το έργο έχει πολλές ανατροπές, τους κρατάει σε εγρήγορση, και μια και αυτό το Σάββατο, 11/01 τελειώνουν οι παραστάσεις μας, μπορώ να πω πως χαίρομαι ιδιαίτερα για τις θερμές κριτικές που έχει αποσπάσει από το κοινό.

Αν θες, ανάλυσε μου τους χαρακτήρες της παράστασης και τον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρούν αναμεταξύ τους.

Σ.Κ. Πρόκειται για τρεις εκ διαμέτρου αντίθετους χαρακτήρες. Ο Lee ο ρόλος που ερμηνεύω, είναι ένας μακιαβελικός ήρωας, σχεδόν γυάλινος, κρύβοντας τα συναισθήματα του και το πάθος του για τη γυναίκα του κάτω από μία σκληρή και αλαζονική συμπεριφορά. Η  Destiny είναι μια μυστηριώδης γυναίκα που την κυβερνά το συναίσθημά της. Θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω ως μια τραυματισμένη τίγρη, πληγωμένη από τα ίδια της τα νύχια. Ο Adam είναι ο παράξενος ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου όπου διαμένουν, ένας άντρας έμπειρος και αριβίστας που όμως δε μπορεί να χαλιναγωγήσει τα πάθη του. Οι ήρωες από την αρχή του έργου βρίσκονται σε μια εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ τους, αλλά και με τον ίδιο τους τον εαυτό. 

NIK01828_σκ

Τα όνειρα είναι πολλά και μεγάλα και σίγουρα δεν πραγματοποιούνται σε μια μόνο ζωή και αυτή είναι τελικά η μαγεία της τέχνης και της ζωής. Το τι θα προλάβεις να πραγματοποιήσεις.

Τόσο ως ηθοποιός-ερμηνευτής, όσο και ως σκηνοθέτης, τι επιθυμείς να περάσεις ως μήνυμα στο κοινό σου;

Σ.Κ. Το μήνυμα είναι ότι κανείς δεν είναι πια αθώος. Ότι το μυαλό είναι η μεγαλύτερη περιουσία του ανθρώπου και πως στις ανθρώπινες σχέσεις, οι οπτικές του τι είναι ηθικό ή όχι, είναι συσχετισμοί πολλών πραγμάτων. Δηλαδή στο φινάλε του έργου τι είναι πιο σωστό;  Ένα κακό τέλος για όλους η ένα ανήθικο happy end; 

Ως άτομο το οποίο έχει ασχοληθεί ενεργά  τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο, ποια κοινά στοιχεία πιστεύεις ότι μοιράζονται αυτά τα δύο και τι τα διαφοροποιεί; Ως ποιότητα, ποιο θεωρείς το πιο επικρατέστερο; (αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο)

Σ.Κ. Η ποιότητα υπάρχει παντού, την καθορίζουμε οι ίδιοι. Είναι διαφορετικά πράγματα, εξίσου δύσκολα και γοητευτικά και τα δύο.

Κάνε ένα μικρό ταξίδι στο παρελθόν και θυμήσου την πρώτη σου επαφή με τον χώρο του θεάτρου. Τι ήταν αυτό που σου προξένησε την μεγαλύτερη εντύπωση;

Σ.Κ. Δεν έχει τόση σημασία η παράσταση, γιατί ήδη πριν πάω ήξερα ότι αυτό θα κάνω στη ζωή μου, από ηλικία 4 χρονών. Σημασία έχει ότι ένιωσα μπαίνοντας στο χώρο του θεάτρου την ασφάλεια που νιώθει κάποιος που γυρίζει μετά από ένα μεγάλο ταξίδι σπίτι του.

Ως σπουδαστής υποκριτικής στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης «Ίασμος – Βασίλης Διαμαντόπουλος» , τι έχεις κρατήσει ως μάθημα ζωής από αυτή; 

Σ.Κ. Έχω κρατήσει πολύ ωραίες αναμνήσεις και συμβουλές από σπουδαίους δασκάλους που είχα. Το σημαντικότερο είναι ότι εμείς οι ίδιοι διαμορφώνουμε τη θεατρική μας προσωπικότητα  από την εμπειρία μας, τις προσπάθειες, τις νίκες και τις ήττες μας στο χώρο του θεάτρου.

Ποιο άτομο ή γεγονός δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσεις στην πορεία σου ως ηθοποιός και σκηνοθέτης; Πώς σε επηρέασε όλο αυτό στη μετέπειτα πορεία σου ως καλλιτέχνη;

Σ.Κ. Δε μπορώ να ξεχωρίσω κάτι, δεν κάνω απολογισμούς σαν άνθρωπος, τουλάχιστον είμαι πολύ νέος για κάτι τέτοιο.

Ποιος ήταν ο πρώτος σου θεατρικός και κινηματογραφικός ρόλος και τι θυμάσαι από αυτή τη πρώτη εμπειρία;

Σ.Κ. Θεατρικός ήταν ο Μάριος στους Άθλιους του Β.Ουγκώ. Αυτό που θυμάμαι ήταν ότι έκανα αντικατάσταση και έπρεπε σε 3 μέρες να παίξω το ρόλο που ήταν και πολύ μεγάλος σε έκταση. Θυμάμαι ότι  δεν κοιμήθηκα 3 μέρες άλλα και ότι ήμουν σίγουρος πως θα τα καταφέρω γιατί είχα όλη αυτή τη φόρα που έχει κάποιος με το που βγαίνει από τη σχολή. Στον κινηματογράφο ήταν ένας ρόλος σε μια ταινία μικρού μήκους δευτεραγωνιστικός, που ήταν και αυτό μια πολύ καλή πρώτη εμπειρία μιας και ήμουν πρωτοετής στη δραματική σχολή.

Ως καλλιτέχνης, τι άλλο είδους τέχνης θα μπορούσες να πεις ότι σε συγκινεί και για ποιο λόγο;

Σ.Κ. Κάτι που με συγκινεί πολύ είναι οι ακροβάτες και οι κλόουν. Θυμάμαι ένα ακροβατικό νούμερο που είχα δει από το Τσίρκο του ήλιου, το οποίο διαρκούσε 8 λεπτά από τα οποία και τα 8 έκλαιγα από συγκίνηση στη κερκίδα. Ίσως  με συγκινεί τόσο ότι αψηφά το νόμο της βαρύτητας προκειμένου να ενωθεί με κάτι θεϊκό.

Stavros.kanellidis1.synentefksi

Ποιος είναι ο σκοπός του θεάτρου και σε ποιο βαθμό πιστεύεις ότι το θέατρο ως έχει στη σημερινή εποχή, μπορεί και καλλιεργεί τα ήθη;

Σ.Κ. Ο σκοπός του θεάτρου είναι να θέτει ερωτήματα μέσα από τα έργα και τις παραστάσεις. Δε προσφέρει λύσεις, γι αυτό και οι θεατές που αγαπούν το θέατρο και το στηρίζουν, είναι άνθρωποι που θέλουν να απαντούν οι ίδιοι στα ερωτήματα, που ψάχνουν μέσα τους για απαντήσεις.

Ποια είναι τα μεγαλύτερα όνειρα που έχεις τόσο ως καλλιτέχνης όσο και ως άνθρωπος;

Σ.Κ. Τα όνειρα είναι πολλά και μεγάλα και σίγουρα δεν πραγματοποιούνται σε μια μόνο ζωή και αυτή είναι τελικά η μαγεία της τέχνης και της ζωής. Το τι θα προλάβεις να πραγματοποιήσεις.

Είσαι άνθρωπος που οργανώνεις το μέλλον βασισμένος στα βιώματα του παρελθόντος ή μια νέα μέρα είναι μια εντελώς λευκή σελίδα για εσένα;

Σ.Κ. Δεν αδιαφορώ για το παρελθόν, αυτό θα ήταν τρέλα για μένα. Το χρησιμοποιώ όμως για να μπορώ να γράφω κάθε μέρα σε μια λευκή σελίδα κάνοντας όσο το δυνατόν λιγότερα λάθη. 

Τέλος, θα θέλαμε, αν επιθυμείς, να μοιραστείς μια ρήση που αγαπάς, έναν στίχο και μια ευχή που σε αντιπροσωπεύει.

Σ.Κ. Η ρήση είναι του Α. Μαλρώ: “Ο άνθρωπος γεννήθηκε όταν για πρώτη φορά, μπροστά σε ένα πτώμα, αναρωτήθηκε: «γιατί;». O στίχος που με αντιπροσωπεύει είναι του Λειβαδίτη:“Κύριε, αμάρτησα ενώπιόν σου, ονειρεύτηκα πολύ…μια μικρή ανεμώνη. Έτσι ξέχασα να ζήσω.” Την ευχή, μου την είχαν δώσει κάποτε και την επειδή με αντιπροσωπεύει, την έβαλα και μέσα στο έργο : ”Να είναι η ζωή σου ένα μακρύ καλοκαίρι”.

Αγγελική Μπάτσου

Αγγελική Μπάτσου

Γεννήθηκα πριν αρκετά καλοκαίρια (κι άλλους τόσους χειμώνες)στην Αθήνα. Είχα την τιμή να μεγαλώσω στους Αγ.Αναργύρους,όπου έζησα τα ομορφότερα παιδικάχρόνια σε μια τεράστια αυλή,παρέα με τα γατιά μου και δυο ζευγάρια παππούδες και γιαγιάδες που πάντα θα υπεραγαπώ.Έπειτα ήρθε η Γαλλική Φιλολογία,επιπλέον σπουδές σε γλώσσα και μετάφραση και η οικογένεια. Δεν σταμάτησα όμως ποτέ να είμαι παιδί της ποίησης,της λογοτεχνίας,της ζωγραφικής και της μουσικής και το όνειρό μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου,ήταν να ταξιδέψω σ’όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στο Θιβέτ!
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Αγγελική Μπάτσου

Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)