Το θέατρο «Αλκμήνη», ένα πολιτισμικό σημείο με τρεις θεατρικές αίθουσες, φιλοξενεί κάθε φορά μια σειρά από ενδιαφέρουσες παραστάσεις. Την περίοδο αυτή, στον ζεστό και όμορφο αυτό χώρο μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει τις εξής παραγωγές: «Η πόλη», «Ο θάνατος του Ιβάν Ίλιτς», «Γκυγιώμ, γλυκιά μου», «Ανατόλ, η μάχη των φύλων», «Ο Δεξιός και ο Αριστερός», «Ο ανδρειωμένος», «Γαία», «Η παράσταση των ηλιθίων», «Κακά τα ψέμματα», «12 ένορκοι», «Επανάσταση σε αναμονή», «Το τρύπιο βαρέλι», «Έφη. Από το Ευτυχία», «Μάνα Εκάβη», «Μαύρη Σαμπούκα», «DreamStory», «Ο ιατροδικαστής», «Η σημασία του να είναι κανείς ειλικρινής», «Η δημιουργία του υπο-κόσμου», «Ο ένοικος», «Νούρα, ένα πένθιμο μπλουζ», «Αυτοκράτωρ Αδριανός».
Πολλές οι επιλογές, άριστοι σκηνοθέτες και ηθοποιοί για να επιλέξει κανείς σε ποιο έργο θα παρευρεθεί, όμως αργά το Σάββατο το kallitexnes.gr ήρθε να παρακολουθήσει μια εντελώς διαφορετική, έξω από τα συνηθισμένα παράσταση. Ανεβήκαμε σε μια χρονομηχανή, που μας πήγε ταξίδι πίσω στη δεκαετία του ‘90. Στη γένεση του κακού…
Λίγα λόγια για το έργο:
Παρακολουθούμε τη ζωή και τα «κατορθώματα» του Μενέλαου Αναστασίου, πλούσιου κυνηγού κεφαλών με καταγωγή από την Αφρική και της οικογένειάς του, που θυμίζει την οικογένεια του Κόμη Δράκουλα (ο Κόμης δεν είχε οικογένεια, αλλά αν είχε έτσι ακριβώς τη φαντάζομαι). Βιώνουμε τον τρόπο που τα ανθρωπόμορφα θηρία καταβροχθίζουν και πίνουν το αίμα του μουγκού υπηρέτη τους Λόις. Μέχρι που στη διάρκεια των γενεθλίων του μεγάλου κυνηγού στη θαλαμηγό του, ο κακοποιημένος υπηρέτης θα πάρει την εκδίκησή του και το έργο αυτό θα βαφτεί με τα χρώματα του πάθους και της εκδίκησης: μαύρο και κόκκινο. Μετά χορού και μουσικής φυσικά…
Η κριτική μας:
Η κριτική μου ας ξεκινήσει με την τελευταία φράση του έργου. «Πώς φτάσαμε ως εδώ;». Τί μεσολάβησε, τί προετοίμασε το έδαφος και φτάσαμε ως άνθρωποι, εδώ που είμαστε τώρα; Ο ξαφνικός πλουτισμός έχει κάτι από τη φύση του κατά συρροήν δολοφόνου. Ο πρώτος φόνος είναι τυχαίος… διερευνητικός. Έπειτα όμως, αφού κάποιος γευτεί τη γλύκα του αίματος, το άρωμα του χρήματος αντίστοιχα, θέλει όλο και παραπάνω.
Το «κακό» ξεκίνησε χρόνια πριν τη δεκαετία του΄90. Απλά τη συγκεκριμένη δεκαετία, έγινε σχεδόν γενικό φαινόμενο. Σχεδόν όλοι ήμασταν πλούσιοι. Ή έτσι θέλαμε να νομίζουμε…
Θα μιλήσω με βάση τις προσωπικές μου αναμνήσεις. Βρεθήκαμε να κολυμπάμε στις θάλασσες ενός χρήματος, που δεν είχαμε εργαστεί γι΄αυτό και δεν ήταν καν δικό μας, άξαφνα σχεδόν όλοι είχαμε μετοχές στο Χρηματιστήριο, μας έδιναν δάνεια οι τράπεζες σαν μαρουλόφυλλα, οι πιστωτικές κάρτες ήταν για να κάνουμε αέρα και όταν ήρθε το ευρώ, είχαμε την ψευδαίσθηση για κάμποσο καιρό ότι ένα ευρώ ισοδυναμούσε ως αξία με εκατό δραχμές. Το lifestyle ήταν ο κοινωνικός μας κανόνας, πληρώναμε μια περιουσία για να αγοράσουμε φίρμες σκισμένα τζιν παντελόνια (που κόστιζαν πανάκριβα μόνο και μόνο, επειδή ήταν σκισμένα-αντιλαμβάνεστε το μέγεθος του κακού;) και οι αλλοδαποί με τα φτηνά χέρια ήταν για κλωτσιές. Μάθαμε ότι η πολυτέλεια (ή έστω, επίφαση πολυτέλειας ή ψευδαίσθηση αυτής) ισοδυναμεί με ανωτερότητα και ότι ως έχοντες λεφτά, οφείλουμε να συμπεριφερόμαστε σαν σκουπίδια στους κατώτερους. Κανόνας lifestyle!
Εκείνο που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι τη χρονική αυτή στιγμή που ζούμε τώρα, βιώνουμε τους καρπούς όσων σπείραμε την εποχή της ευμάρειας. Τόσο σε οικονομικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο και αν το πρώτο σε κάποια στιγμή ανακάμψει, το δεύτερο είναι πιο δύσκολο και χρονοβόρο, γιατί έγινε πλέον τρόπος ζωής. Αυτό ακριβώς το στοιχείο πραγματεύεται το έργο μας. Συν το γεγονός ότι δεν πρέπει να στεκόμαστε στις αφορμές για ό,τι άσχημο συνέβη, αλλά να προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τις βαθύτερες αιτίες, που ξεκινάνε από εμάς τους ίδιους. Κυρίως… να μην ψάχνουμε να φορτώσουμε ευθύνες σε άλλους παράγοντες. Σε ανθρώπινα προβλήματα, ο άνθρωπος συνήθως είναι εκείνος που ευθύνεται γι΄αυτά.
Ο συγγραφέας μας Στέλιος Τσιλιούκας έγραψε ένα έργο που μιλά για τη δεκαετία του΄90 και όμως, ως περιεχόμενο είναι ό,τι πιο επίκαιρο στην εποχή που διάγουμε. Η μεταφορά του στο θεατρικό σανίδι από τον Θάνο Αγγέλη, θεωρώ ότι μπόρεσε να το φωτίσει ακόμα παραπάνω και να του δώσει πνοή και νέα δύναμη. Τα γεγονότα εκτυλίχθηκαν με εκκωφαντικό, σχεδόν γκροτέσκ τρόπο στον υπερθετικό βαθμό. Ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για μια μαύρη μουσική φαρσοκωμωδία με τραγικές διαστάσεις!
Πατώντας στην υπερβολή και την αλληγορία, ο σκηνοθέτης μας και η βοηθός του Έλενα Αγγελοπούλου πλάθουν αυτοκαταστρεφόμενους χαρακτήρες, που πριν αναλωθούν ολοκληρωτικά από την εκδίκηση του αδικημένου έχουν ήδη αναλωθεί από τα ίδια τους τα πάθη. Η κωμικότητα στη σκηνή διαδέχεται τη λύπη και την αγανάκτηση μπροστά στα ηθικά και σωματικά βασανιστήρια του υπηρέτη Λόις, που μοιάζει σαν φυλακισμένη γαζέλα, περιτριγυρισμένη από άγρια θηρία και όπως κάθε υπάκουος αλλοδαπός υπηρέτης, δε μιλάει. Μέχρι και στην τελευταία σκηνή παραμένει βουβός.
Η συγκεκριμένη σκηνοθεσία μπόρεσε να συνδυάσει με έναν παράταιρα ταιριαστό τρόπο το δράμα με την κωμωδία, την πιο ακραία σκληρότητα και splatter στιγμές με τον πιο ρομαντικό χορό επί σκηνής, την πιο ευγενική τέχνη (μουσική και χορό) με τον θάνατο και την τιμωρία. Δίδαξε τις χορτοφάγους τίγρεις του να τραγουδούν πανέμορφα, καθώς κατασπαράσσουν την λεία τους και μας απέδειξε ότι η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που δεν έχει σημασία πώς τρώγεται, αλλά πώς σερβίρεται στους εκάστοτε ενόχους. Το σίγουρο είναι ότι η όλη σκηνοθεσία δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο. Μας ξάφνιασε, μας σοκάρισε, μας προβλημάτισε, μας άρεσε όμως. Μας άρεσε πολύ. Φύγαμε εντυπωσιασμένοι και ικανοποιημένοι από το γεγονός ότι υπάρχει ένας νέος καλλιτέχνης που θίγει με αυτόν τον τρόπο τα κακώς κείμενα. Η μοναδικότητα της σκηνοθεσίας του, τον κατατάσσει σε μια εντελώς ξεχωριστή κατηγορία και του αξίζουν συγχαρητήρια για αυτό. Είμαι βέβαιη ότι η ξεχωριστή του αντίληψη περί των πραγμάτων, θα τον οδηγήσει σε ανάλογα εξαιρετικά ενδιαφέροντα μονοπάτια στο μέλλον. Τον ευχαριστούμε πολύ για την παράσταση αυτή!
Ο Μανώλης Ιωνάς, σαν κομψός gentleman και τζόκερ μαζί, μας εισάγει στην υπόθεση με τρομερά εντυπωσιακή είσοδο και με τον ίδιο εντυπωσιακό τρόπο μας αποχαιρετά, όταν όλα έχουν τελειώσει… Καινοτόμα και μοντέρνα ως ιδέα η χρήση του παρουσιαστή, με το σωστό εντυπωσιακό ντύσιμο και μακιγιάζ, απέδειξε τις υποκριτικές και ερμηνευτικές στο τραγούδι ικανότητες του πρωταγωνιστή και μας έβαλε για τα καλά στο κλίμα της υπόθεσης. Ξεχωριστή παρουσία και ερμηνεία, η οποία άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων. Μπράβο του!
Ο Κωνσταντίνος Τσάχρας ερμηνεύει τον κυνηγό κεφαλών (ζώων και ανθρώπων), Μενέλαο Αναστασίου. Με το που εμφανίζεται ως επίδοξος γαμπρός, με το δαχτυλίδι του γάμου τοποθετημένο στο πιο θρίλερ σημείο που θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί (δεν σας λέω πού!), αντιλαμβάνεται κανείς το ποιόν αυτού του πλάσματος που μας κάνει να αναρωτιόμαστε πώς είναι δυνατόν ένα ον, όπως αυτός, να ονομάζεται «άνθρωπος». Κάπως έτσι αρχίζουμε λοιπόν και κατανοούμε τον ορισμό του «τίγρη».
Εξαιρετικός ως αδίστακτος, ανάλγητος, ισοπεδωτικός, ανήθικος πλούσιος που σπέρνει παιδιά σαν να είναι κουκιά, καταλαμβάνει τη σκηνή και μας παραλύει με τον τρόπο που αντιμετωπίζει τη ζωή και τους ανθρώπους. Είναι ο αρχηγός της αγέλης και η επάξια σύζυγός του είναι η εκθαμβωτική Φανή Γέμτου. Μια παρουσία, η οποία θαμπώνει με το εκτόπισμα, την ενεργητικότητα, τη δυναμικότητα και το μπρίο της επί σκηνής. Αν όλα αυτά συνδυαστούν με μια εκπληκτική φωνή και ταλέντο στο τραγούδι, έχουμε να κάνουμε με μια πρώτης τάξεως ηθοποιό. Οι σκηνές που τραγουδά και ειδικά οι σκηνές της με τον αναξιοπαθούντα Λόις, είναι κάτι το εξαιρετικό. Αεικίνητη, σκληρή και ταυτόχρονα απελπισμένη και αποπροσανατολισμένη, αποδεικνύει πόσο βαθιά δυστυχισμένη είναι μέσα στα πλούτη από τον τρόπο που χειρίζεται τους ανθρώπους… από τον πρώτο ως τον τελευταίο. Το τέλος φαντάζει σχεδόν λυτρωτικό γι΄αυτόν τον γυναικείο χαρακτήρα, που καίει όλα του τα χαρτιά πάνω στη σκηνή. Καθηλωτική ερμηνεία, σε απόλυτη αρμονία με τον χαρακτήρα που υποδύεται ο Κωνσταντίνος Τσάχρας. Πολλά μπράβο και στους δύο για τις υπέροχες ερμηνείες τους που ξεχώρισαν και εντυπωσίασαν στον μέγιστο βαθμό!
Η Φαίη Βέβη, σαν μια όμορφη ψυχοπαθής κούκλα με κόκκινα μαλλιά, συμπληρώνει το τσίρκο με τις τίγρεις (ή φρικιά) και αναλώνεται κι εκείνη στο φαύλο κύκλο του αποπροσανατολισμένου κόσμου του πλούτου, χωρίς κανένα πλάνο και ιδανικό. Αποτελεί για τη θεία και τον θείο ένα μπαγκάζι, που με ευκολία ξεφορτώνονται για να το φορτωθεί ο πρόσφατα χήρος Άρης Προσπαθόπουλος, που υποδύεται τον εφοπλιστή, μελλοντικό συνεργάτη και συγγενή του Μενελάου, ο οποίος προσβλέπει σε έναν γάμο με την ανιψιά του, ξεχνώντας λίαν συντόμως ότι έχει χάσει τη σύζυγό του.
Η διαστροφή και ο σαδισμός της ανιψιάς, δείχνουν να ταιριάζουν απόλυτα με τον ψυχρό και υπολογιστικό, επιφανειακό και ανάλγητο κόσμο του εφοπλιστή, πλάθοντας ταυτόχρονα δύο ανθρώπινες καρικατούρες, οι οποίες όμως αναδεικνύουν το υποκριτικό ταλέντο και των δύο ηθοποιών. Δυο εξίσου σημαντικές ερμηνείες που προκάλεσαν μεγάλη εντύπωση στους θεατές, δεν έχουμε παρά να τους ευχαριστήσουμε για την τόσο όμορφη παράσταση που έδωσαν!
Η συγκεκριμένη σκηνοθεσία μπόρεσε να συνδυάσει με έναν παράταιρα ταιριαστό τρόπο το δράμα με την κωμωδία, την πιο ακραία σκληρότητα και splatter στιγμές με τον πιο ρομαντικό χορό επί σκηνής, την πιο ευγενική τέχνη (μουσική και χορό) με τον θάνατο και την τιμωρία.
Το ίδιο ισχύει και για τον Γιάννη Μανιατόπουλο που ενσαρκώνει τον γιο της οικογένειας, ο οποίος ακολουθεί τα χνάρια του πατέρα του. Μπλεγμένος στον δαίδαλο των δικών του ερωτικών διαφορετικών παθών, επιδίδεται κι αυτός στο κυνήγι του πλούτου και της σπατάλης. Τόσο των χρημάτων, όσο και της ζωής του. Γνωρίζει καλά τους κανόνες του παιχνιδιού και όπως τον έχει διδάξει ο πατέρας του, το χρήμα αγοράζει τα πάντα. Από υλικά πράγματα μέχρι γνώμες, κοσμοθεωρίες και συνειδήσεις.
Κλασικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση του πιανίστα του έργου, Γιάννη Πλιάκη, ο οποίος από διαμαρτυρόμενος υπάλληλος που δείχνει έτοιμος να παλέψει για τα δικαιώματα όλων των αδύναμων αυτής της γης, γίνεται πειθήνιο όργανο του Μενελάου με την υπόσχεση του αρώματος του χρήματος. Έτσι ξεπουλά αξίες και ιδανικά, υποσχέσεις και κυρίως σχέσεις. Σχέσεις εμπιστοσύνης που είχε χτίσει με τον πιο φαινομενικά αδύναμο κρίκο… τον υπηρέτη. Εντυπωσιακός, τόσο ως ηθοποιός, όσο και ως πιανίστας, ο καλλιτέχνης αυτός μας πρόσφερε έστω και για λίγο την ψευδαίσθηση ότι ο κόσμος αυτός μπορεί να διατηρεί και κάποια ιδανικά ακέραια, όπως η ισότητα, η αλληλεγγύη και η πίστη στα ίσα δικαιώματα. Το τέλος δυστυχώς δεν δικαίωσε την πλούσια θεωρία του και την κενή του πράξη, μας σύστησε όμως έναν καλλιτέχνη που τον θαυμάσαμε όλοι πολύ. Συγχαρητήρια για το ταλέντο του και για τον τόσο ωραίο αυτό ρόλο που ανέλαβε!
Πάμε τώρα σε δύο ρόλους, που μοιάζουν να ανήκουν σε άλλο κόσμο… Η Κατερίνα Αθανασιάδη ενσαρκώνει στην κυριολεξία ένα ασημένιο άγαλμα, που έχει όμως πνοή και αισθήματα. Αντιδρά σε κάθε τι που βλέπει, πότε με θλίψη, πότε με γέλιο, θυμό ή αγανάκτηση και αποκτά ουσία και πραγματική αξία μόνο από έναν άνθρωπο. Που είναι βουβός όπως εκείνη… Συγκινητική και όμορφη ως παρουσία, με υπέροχη κίνηση, η καλλιτέχνης μας έδεσε αρμονικά με τον ιδανικό παρτενέρ και μπαλαντέρ του έργου. Τον μουγκό υπηρέτη Λόις ή αλλιώς, τον Χρήστο Σάντα Μαρία.
Ομολογουμένως, η παρουσία του συγκεκριμένου καλλιτέχνη ήταν η πιο μεγάλη και πιο ωραία έκπληξη της βραδιάς. Ποτέ πριν ένας ερμηνευτής που παρέμεινε βουβός σε όλη τη διάρκεια του έργου, δεν μπόρεσε να εκφραστεί τόσο έντεχνα και γλαφυρά. Δεν ήταν μόνο οι εκφράσεις του προσώπου… ήταν η κίνηση του σώματος και κυρίως ο χορός. Το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του συγκεκριμένου δημιουργού ήταν κάτι παραπάνω από εμφανές, καθώς μαγνήτισε στην κυριολεξία το κοινό του. Ο χορός του με το άγαλμα και ειδικά το χορευτικό τραγικό φινάλε, είναι κάτι που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ μου.
Μια συγκλονιστική ερμηνεία από ένα τόσο νεαρό άτομο, που απέδειξε πόσο σπουδαίος χορευτής και ερμηνευτής είναι και στην κυριολεξία τα έδωσε όλα πάνω στην σκηνή. Έχει τα πιο θερμά μου συγχαρητήρια και μπράβο και του εύχομαι ολόψυχα το μέλλον να του προσφέρει μόνο επιτυχίες και ανάλογες ευκαιρίες!
Οι εξαίσιες χορογραφίες ανήκουν στην Άννα Μάγκου. Θεωρώντας ότι το χορευτικό κομμάτι της συγκεκριμένης παράστασης είναι από τα ομορφότερα που έχω δει ως τώρα, της δίνω τα ειλικρινή μου συγχαρητήρια για αυτή τη δουλειά της! Εύχομαι να συνεχίσει να μας προσφέρει πάντα τέτοια θεάματα!
Η μουσική σύνθεση ανήκει στον Δημήτρη Κάσση (κιθάρα, ευφώνιο), Δημήτρη Χαρλαύτη (πιάνο, τρομπέτα) και Κώστα Γιαννίρη (μπάσο, τρομπέτα). Άριστη εργασία και αψεγάδιαστο αποτέλεσμα. Μια ομάδα μουσικών στο δεξί μέρος της σκηνής, έδωσαν πνοή στο έργο και γέμισαν τον χώρο με νότες και μελωδίες που μας συνεπήραν. Οι μουσικοί που ανέφερα, με τη σύμπραξη του Τάσου Μπακούρη (κόρνο) και της Σεμέλης Κωστούρου (τσέλο), δημιούργησαν ένα πανέμορφο μουσικό σύνολο. Υπέροχοι όλοι και ο καθένας ξεχωριστά, από το πρώτο λεπτό ως το τελευταίο!
Τα εντυπωσιακά σκηνικά του Μανώλη Οικονόμου και του Γιώργου Φιλίδη, ταίριαξαν απόλυτα με τα πανέμορφα κοστούμια του Θάνου Αγγέλη (άλλο ένα ταλέντο του, που μας εξέπληξε!) και τους εκρηκτικούς φωτισμούς του Μανώλη Μπράτση. Τα τρία αυτά στοιχεία ολοκλήρωσαν από κάθε άποψη μια κατά τα άλλα επιτυχημένη, προσεγμένη και καλοδουλεμένη παράσταση. Συγχαρητήρια λοιπόν και σε αυτή την τόσο πετυχημένη ομάδα καλλιτεχνών!
Το έργο που θα δείτε, θυμίζει ένα αλληγορικό και συμβολικό τσίρκο φρικιών. Όμως είναι η μεγεθυμένη αντανάκλαση μιας δεκαετίας που λίγο ή πολύ τη ζήσαμε όλοι ως όνειρο, το οποίο βιώνουμε τώρα ως εφιάλτη. Είναι παρόλα αυτά η ζωή μας. Είναι πράγματα και γεγονότα που συμβαίνουν όχι μόνο σ’εμάς, αλλά σε όλους τους ανθρώπους αυτού του κόσμου. Η ανθρώπινη ιστορία είναι ακριβώς όπως το θέατρο: έχει γέλιο, έχει δάκρυ, θλίψη, συγκίνηση, οργή και κυρίως, έρχεται πάντοτε ο καιρός του απολογισμού και της δίκαιης τιμωρίας.
Πείτε το κάθαρση ή δικαιοσύνη, ποιητική άδεια ή και ουτοπισμό, το θέμα είναι ότι όποιος δει τη συγκεκριμένη παράσταση φεύγει ο ίδιος, μα ταυτόχρονα ένας άλλος άνθρωπος. Γιατί αντιλαμβάνεται ότι ένας τίγρης δεν μπορεί ποτέ να γίνει ή να είναι χορτοφάγος…
Ταυτότητα παράστασης:
Κείμενο: Στέλιος Τσιλιούκας
Σκηνοθεσία: Θάνος Αγγέλης
Συνεργάτης σκηνοθέτη: Έλενα Αγγελοπούλου
Μουσική σύνθεση: Δημήτρης Κάσσης, Δημήτρης Χαρλαύτης, Κώστας Γιαννίρης
Χορογραφίες: Άννα Μάγκου
Σκηνικά: Μανώλης Οικονόμου, Γιώργος Φιλίδης
Κοστούμια: Θάνος Αγγελής
Φωτισμοί: Μανώλης Μπράτσης
Φωτογραφίες: Pantelis Konsolakis–Pikon Photography
Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού (A–Priori)
Πρωταγωνιστούν (κατά σειρά εμφάνισης):
Μανώλης Ιωνάς, Φανή Γέμτου, Φαίη Βέβη, Κωνσταντίνος Τσάχρας, Γιάννης Πλιάκης, Χρήστος Σάντα Μαρία, Γιάννης Μανιατόπουλος, Άρης Προσπαθόπουλος, Κατερίνα Αθανασιάδη.
Μουσικοί επί σκηνής:
Δημήτρης Κάσσης (κιθάρα, ευφώνιο), Δημήτρης Χαρλαύτης (πιάνο, τρομπέτα), Κώστας Γιαννίρης (μπάσο, τρομπέτα), Τάσος Μπακούρης (κόρνο), Σεμέλη Κωστούρου (τσέλο).
Πρεμιέρα: Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2018.
Ημέρα & ώρα: Κάθε Σάββατο-23:30
Διάρκεια: 105’ χωρίς διάλειμμα
Είδος: Μουσική μαύρη κωμωδία.
Εισιτήριο: 15€ με ένα ποτήρι κρασί.
Το έργο περιλαμβάνει ζωντανή μουσική.
Θέατρο «Αλκμήνη»
Αλκμήνης 8, Γκάζι.
2103428650
www.theatro.gr
Πατώντας στην υπερβολή και την αλληγορία, ο σκηνοθέτης μας πλάθει αυτοκαταστρεφόμενους χαρακτήρες, που πριν αναλωθούν ολοκληρωτικά από την εκδίκηση του αδικημένου έχουν ήδη αναλωθεί από τα ίδια τους τα πάθη.
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- Συνέντευξη στη θεατρική ομάδα της παράστασης “Το αίμα νερό γίνεται” - 9 Μαΐου 2023
- «Δε μείναν λόγια», το νέο τραγούδι, της ερμηνεύτριας Ζωή Λιαντράκη - 28 Απριλίου 2023
- Συζητώντας με την τραγουδοποιό κι ερμηνεύτρια,Κατερίνα Ντίνου - 22 Απριλίου 2023
Καμία κριτική