“Τα Καλύτερα έ(ρ)πονται” Ο Μάριος κλείνει τα 40 χρόνια του και βρίσκεται σε κρίση μέσης ηλικίας. Του φταίνε όλα: η γιορτή που διοργάνωσε η ξαδέρφη του, η έξοδο για διασκέδαση, η πείνα του, ο εαυτός του ο ίδιος.
Ο Μανώλης Ιωνάς και η Ειρήνη Παπαδημάτου, δημιουργοί και ιδιοκτήτες του θεάτρου, ήταν εκεί, και υποδέχτηκαν όλους τους φίλους και τις φίλες, υποσχόμενοι ένα βράδυ αλλιώτικο από τα άλλα!
Τόσο στους χώρους του θεάτρου, όσο και έξω στον δρόμο, είχε στηθεί μια μεγάλη γιορτή, γεμάτη γέλιο, κέφι, μουσική και υπέροχα τραγούδια, από τον dj (ειδικά για εκείνη τη βραδιά) Θεοδόση Φράγκο.
Τόσο η μετάφραση και η σκηνοθεσία της Κερασίας Σαμαρά, όσο και η συμβολή της εκπληκτικής δραματουργικής επεξεργασίας του Ανδρέα Στάϊκου, κατόρθωσαν να μας περάσουν με μεγάλη επιτυχία όλο αυτό το κλίμα που περιέγραψα λίγο πιο πριν. Το κείμενό του θεατρικού παραπέμπει εντελώς στο αμερικάνικο στυλ γραφής εκείνης της εποχής, διατηρώντας όμως ταυτόχρονα και ελληνικά στοιχεία λόγου τα οποία το οικειοποιούν πιο άμεσα στο θεατρικό κοινό.
Η άλλη μεγάλη κυρία του θεατρικού είναι αναμφίβολα η Βέρα Κρούσκα. Δύο λέξεις μόνο μπορούν να χαρακτηρίσουν την ερμηνεύτρια αυτή: μάθημα υποκριτικής. Λουκρητία Κόλλινς, κυρία Ποτσιότι, Κορνήλια Σκοτ, Λαίδη Φθειροζόλ, 4 χαρακτήρες, μία ηθοποιός, σε μια παράσταση που μένει αξέχαστη!
Η Πολύνα Γκιωνάκη είναι μια όμορφη, λαμπερή παρουσία, που αφήνει την πόρτα της ψυχής της ανοιχτή και μπορεί κάποιος να δει το πρόσωπο και όχι το προσωπείο. Μέσα από έναν μονόλογο, αποδεικνύει το μεγάλο της ταλέντο και κρατάει συγκεντρωμένο και ιδιαίτερα συγκινημένο το κοινό της.
Το έργο εστιάζει στον οικειοθελή εγκλωβισμό του ανθρώπινου γίγνεσθαι σε συνθήκες φόβου, δισταγμού και άγνοιας, τονίζοντας τη συνειδητοποιημένη μετάβαση προς την ελευθερία ως απόρροια εκούσιας ανάληψης ευθύνης, μέσω επαναστατικών αλλαγών. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, που μόνο με καθαρό νου και ανοιχτή καρδιά μπορεί κανείς να βουτήξει στις θάλασσές της και να αποκτήσει τη ζωή που ονειρεύεται.
Ο συγγραφέας μας Στέλιος Τσιλιούκας έγραψε ένα έργο που μιλά για τη δεκαετία του΄90 και όμως, ως περιεχόμενο είναι ό,τι πιο επίκαιρο στην εποχή που διάγουμε. Η μεταφορά του στο θεατρικό σανίδι από τον Θάνο Αγγέλη, θεωρώ ότι μπόρεσε να το φωτίσει ακόμα παραπάνω και να του δώσει πνοή και νέα δύναμη. Τα γεγονότα εκτυλίχθηκαν με εκκωφαντικό, σχεδόν γκροτέσκ τρόπο στον υπερθετικό βαθμό. Ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για μια μαύρη μουσική φαρσοκωμωδία με τραγικές διαστάσεις!
Οι δυο μας αδερφές είναι ουσιαστικά ο καθρέφτης η μία της άλλης. Κατασπαράζουν και κατασπαράσσονται, αγαπούν και αγαπιούνται, σαρκάζουν και αυτοσαρκάζονται μέσα σε έναν άρρηκτο δεσμό, που δημιουργεί το κοινό αίμα. Όλο το παραπάνω διανθισμένο με άφθονο χιούμορ και γέλιο κάποιες στιγμές, τρυφερότητα και αδελφική αγάπη. Η αγάπη πάντα συγχωρεί, πάντα προχωρά μπροστά ακόμα κι αν την κυνηγά το παρελθόν.
Και το πέμπτο στοιχείο; Μόνο ερωτήματα παραμένουν. Παραμένουν όμως και υποθέσεις. Να είναι άραγε η ίδια η μουσική και το τραγούδι; Η Τέχνη; Η αγάπη για την ομορφιά σε κάθε της στιγμή; Η αιωνιότητα της ομορφιάς και της δημιουργίας; Θα μπορούσε το Πέμπτο στοιχείο να είναι το Άπειρο της Τέχνης που στεγάζει τα υπόλοιπα τέσσερα;
Το συναρπαστικό ψυχολογικό θρίλερ «Το Δηλητήριο» του Καταλανού συγγραφέα Ροντόλφ Σιρέρα, μετα από 4 χρόνια επιτυχίας, επιστρέφει στο θέατρο «Αλκμήνη» για λίγες παραστασεις από τις 18 Φεβρουαρίου, κάθε Κυριακή στις 19.00.
Μια σατυρική κωμωδία που συνδυάζει τον μύθο και την αλήθεια, για να μπορεί να αγγίζει την πραγματικότητα πιο αιρετικά, αλλά και πιο δυναμικά.
