Το πρώτο πράγμα που αντικρίζει κάποιος όταν εισέρχεται στον χώρο της θεατρικής αυτής παράστασης είναι μια μεγάλη παιδική χαρά. Ένας χώρος παιχνιδιού με παγκάκια, μια καθημερινή γωνιά μιας σύγχρονης πόλης, παραδομένη στους θορύβους, στη ρύπανση, στην αδιαφορία με την οποία ο χρόνος έχει φερθεί στις μεταλλικές κούνιες, την τσουλήθρα και την τραμπάλα.Πέμπτη 23 Ιουλίου, αργά το απόγευμα, κάτω από τη σκιά των βράχων του Ανοιχτού Θεάτρου Βύρωνα (Μελίνα Μερκούρη), παρακολουθήσαμε την πρεμιέρα της παράστασης “Βάκχες” του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Χρήστου Σουγάρη και μετάφραση Θεόδωρου Στεφανόπουλου.
Σε λίγη ώρα εμφανίζεται μια γυναίκα με πλεκτό και ένας άστεγος και πιάνουν τα δύο παγκάκια. Σάστισμα…είναι άραγε τυχαία εκεί, έχοντας αγνοήσει το θεατρικό σκηνικό, ή είναι μέρος αυτού;
Όταν η νύχτα πέσει για τα καλά και τα φώτα της πλατείας ανάψουν, ερωτήματα βρίσκουν απαντήσεις και γεγονότα μετατρέπονται ξανά σε ερωτήματα…
Υπόθεση
Σε μια μοντέρνα πόλη (Θήβα) ο θεός Διόνυσος με ανθρώπινη μορφή, έρχεται για να επιβάλει τη λατρεία του. Γιος του Δία και της κόρης του Κάδμου Σεμέλης, τρελαίνει τις κόρες του Κάδμου όταν αμφισβητήσουν την καταγωγή του και ως μαινάδες πλέον εκείνες πηγαίνουν και τον λατρεύουν στον Κιθαιρώνα. Ο βασιλιάς Πενθέας τον συλλαμβάνει και τον φυλακίζει, όμως ο θεός ελευθερώνεται, τρελαίνει και τον ίδιο και τον στέλνει στον Κιθαιρώνα να βρει τις μαινάδες. Υπό την επήρεια ισχυρής μαγείας οι μαινάδες με πρώτη τη μητέρα του Αγαύη, τον διαμελίζουν.
Όταν η Αγαύη επιστρέψει θριαμβευτικά στην πόλη ο Κάδμος με τρόμο την κάνει να συνειδητοποιήσει τι έπραξε. Ο Διόνυσος εμφανίζεται τελικά ως θεός και ρίχνει όλο το μένος του στην καταραμένη αυτή χώρα.
Κριτική
Στο έργο αυτό του Ευριπίδη συνυπάρχουν πολλά στοιχεία: το τραγικό, το δραματικό και το θεατρικό στοιχείο. Με την επίδραση της σκηνοθεσίας του Χρήστου Σουγάρη το υπάρχον σπουδαίο έργο της αρχαιότητας αποκτά έναν μεταμοντέρνο και ταυτόχρονα κωμικό χαρακτήρα ο οποίος με μαγικό τρόπο αναμειγνύεται με τα λοιπά στοιχεία και δημιουργεί ένα αξέχαστο αποτέλεσμα.
Παντρεύοντας αρχαιότητα και παρόν, συνδυάζοντας κάθε λογής συστατικά, ο σκηνοθέτης μας καταφέρνει να διατηρήσει την ουσία και το αρχικό νόημα του θεατρικού το οποίο είναι ένα παιχνίδι πρωτοτυπίας και μεταμόρφωσης.
Ο ίδιος ο Διόνυσος παίρνει μορφή θνητού, ο Πενθέας γίνεται κι αυτός μαινάδα και σφαγίο, οι γυναίκες και η Αγαύη μετατρέπονται με τη σειρά τους σε ξέφρενες μαινάδες. Τιποτα δεν είναι όπως φαίνεται και τίποτα δε μένει ως είχε, στο τέλος της παράστασης.
Διατηρώντας την κεντρική υπόθεση του έργου, ο Χρήστος Σουγάρης, με βοηθό του τον Νικόλα Ιωακειμίδη, προσθέτει ένα πολύχρωμο μωσαϊκό από νέα, σύγχρονα στοιχεία: μέσα σε μια παιδική χαρά που κλυδωνίζει και παραπαίει, σε φώτα που τρεμοσβήνουν, μορφές σε έξαλλη κατάσταση πέφτουν, τρέχουν, κόκκινα μπαλόνια ξεφεύγουν στον ουρανό, βρέχει πάνω σε αυτοσχέδιες ομπρέλες, άνθρωποι χρίζονται βασιλείς των κάδων σκουπιδιών και οι θρόνοι μετατρέπονται σε καροτσάκια οικοδομής.
Η άφιξη του θεού, του ρηξικέλευθου, του “νέου”, τους πιάνει όλους απροετοίμαστους και η ύπαρξη του ανθρωποποιημένου θεού, της αμφισβήτησης, του μένους, της άρνησης στο πρόσωπό του, η φυλάκιση, το θαύμα, η ανάσταση-απόδραση, η τιμωρία, τείνει να θυμίζει τον χριστιανικό θεό και κάθε μορφής βασιλεία και το πώς επιβλήθηκε εκείνη πάνω στους ανθρώπους. Μιλάμε για μια νέα δύναμη, μια νέα λατρεία και θρησκεία, μια νέα θεώρηση του κόσμου και της ζωής η οποία χαρακτηρίζεται από εξέλιξη, ρευστότητα και τελική αποδοχή του νέου ενάντια στο πεπαλαιωμένο και σκουριασμένο.
Με μια διάθεση προτροπής και επαναπροσδιορισμού αξιών και ιδεών, πατώντας πάνω στην ψυχολογική συνειδητότητα του ανθρώπου, ο τόσο ταλαντούχος και βήματα μπροστά Χρήστος Σουγάρης, μέσα από το αρχαίο αυτό έργο κάνει ταυτόχρονα λόγο για καίρια κοινωνικά ζητήματα όπως η αποδοχή, ο φόβος της αλλαγής, το άγχος της προόδου, ο τρόμος του αγνώστου και ιδιαίτερα του θανάτου, η αλλοτρίωση και η αποξένωση. Ταυτόχρονα τονίζεται το γεγονός ότι η ιστορία πάντοτε θα προχωράει με ή χωρίς εμάς. Θα ήταν όμως προτιμότερο να είμαστε κι εμείς μέρος αυτής αποδεχόμενοι το γεγονός ότι όλα τα πράγματα και οι καταστάσεις υπόκεινται σε αλλαγές και ότι πάντοτε θα υπάρχουν ή θα έρχονται “θεοί” για να καθοδηγήσουν το ανθρώπινο γένος.
“Ειδικά αυτό το καλοκαίρι, κάθε είδους παράσταση είναι και μια μικρή νίκη, μια μικρή φωνή αντίδρασης στη στασιμότητα και μονοχρωμία κάποιων καταστάσεων. Οι “Βάκχες” του Χρήστου Σουγάρη υπόσχονται ένα ταξίδι στην κίνηση και στα χρώματα, απόλυτα μοντέρνο μα ταυτόχρονα απόλυτα πιστό στους κανόνες του ποιοτικού θεάτρου. Με μια μεγάλη εσάνς αρχαίας πνοής φυσικά”.
Έχοντας παρακολουθήσει και τον “Οιδίποδα” από τον ίδιο σκηνοθέτη, οφείλω να δηλώσω ότι για άλλη μια φορά ο καλλιτέχνης μας τα έβαλε με θεούς, ανθρώπους και δαίμονες και απέδειξε την αξία του ως δημιουργός. Με τη χρήση όλων των μέσων και στοιχείων που αφορούν το νέο και το παλιό, έφτιαξε μια παράσταση που στα σίγουρα προχωράει τον ορισμό του νέου θεάτρου πολλά βήματα παραπέρα.
Μια διαφορετική ματιά, μια ματιά που ίσως με μια πρώτη εκτίμηση φαντάζει ότι αλλοιώνει το οπτικό πεδίο, σε κάθε περίπτωση όμως, με άκρως ευρηματικό τρόπο και σκηνοθετική σαφήνεια και συμβολισμό, εισάγει το κοινό σε μια νέα πραγματικότητα που συναρπάζει. Πολλά μπράβο στον Χρήστο Σουγάρη για όλα όσα μας πρόσφερε στη μεγαλόπρεπη αυτή πρεμιέρα. Ευχόμαστε ολόψυχα καλή συνέχεια στο τόσο ενδιαφέρον έργο του!
Η καθημερινή, σύγχρονη εικόνα της Ρούλας Πατεράκη η οποία πλέκει σε ένα παγκάκι της παιδικής χαράς και έπειτα ξεσπά σε έναν ξεκαρδιστικό μονόλογο και του Κώστα Λάσκου σε ένα άλλο παγκάκι, και η είσοδος του τυμπανιστή Άρη Καλλέργη, σηματοδοτούν την εισαγωγή στην τραγωδία του Ευριπίδη, η οποία διανθισμένη με κωμικά στοιχεία και εξίσου κωμικούς ή τραγικωμικούς μονολόγους, μας συστήνει σε μια άλλη πραγματικότητα.
Ο μέγας όμως πρωταγωνιστής δεν είναι άλλος από τον θεό, ημίθεο και ανθρωπόμορφο Διόνυσο, ή αλλιώς τον Γιώργο Κοψιδά. Ο τέλειος σόουμαν, ο οποίος δε διστάζει να εμφανιστεί ως νεογέννητος θνητός, φοράει έπειτα μανδύα, κατόπιν παντελόνι και ντύνεται στο τέλος ο βασιλιάς-κονφερανσιέ που τραγουδάει στους υπηκόους του. Βιώνοντας απίστευτες μεταμορφώσεις επί σκηνής, ο πολυδιάστατος, πολυταλαντούχος αυτός καλλιτέχνης, κατορθώνει για άλλη μια φορά να κλέψει την παράσταση με τη δυναμική παρουσία του και το απίστευτο εκτόπισμα που έχει. Σε συνδυασμό με το ξεχωριστό μέταλλο της φωνής του και το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του, ο Γιώργος Κοψιδάς αποδεικνύει ότι είναι γεννημένος για μεγάλους ρόλους. Η ως τώρα καλλιτεχνική του πορεία εντός κι εκτός Ελλάδας, θεωρούμε ότι το φανερώνει περίτρανα. Σίγουροι ότι το άστρο του είναι προορισμένο να λάμψει σε μεγάλες διαστάσεις, του ευχόμαστε πάντα αντίστοιχες ποιοτικές δουλειές και πάντοτε μεγάλες επιτυχίες γιατί τις αξίζει! Πολλά μπράβο και συγχαρητήρια!
Στο αντίπαλο δέος της θεότητας, στέκεται με όλο το μένος και το σθένος της η ανθρώπινη φωνή της λογικής και έπειτα του παραλόγου, ο Πενθέας, ή αλλιώς ο Στάθης Κόικας. Μια άλλη περίπτωση απίστευτης μεταμόρφωσης, μια αεικίνητη, γεμάτη ενέργεια και ευλυγισία παρουσία, ένας εξαιρετικά ταλαντούχος και δοτικός στον ρόλο του ηθοποιός, ο οποίος μας άφησε με τις καλύτερες των εντυπώσεων.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την απίστευτη παρουσία κι ερμηνεία της Νίκης Σερέτη, η οποία είχε ντυθεί τον ρόλο της Αγαύης, της τραγικής μητέρας του Πενθέα.
Πανέμορφη, μια πραγματική βακχική μαινάδα σε οίστρο, κυριολεκτικά έκοβε την ανάσα με το πάθος των συναισθημάτων της. Η τελική δε τραγική στιγμή της αποκάλυψης, έβγαλε στην επιφάνεια όλη την υποκριτική ενέργεια της ηθοποιού, καθιερώνοντάς την ως κορυφαία στον συγκεκριμένο ρόλο.
Τόσο στον Στάθη Κόικα όσο και στην Νίκη Σερέτη αξίζουν πολλά μπράβο για δύο ρόλους οι οποίοι αγαπήθηκαν και θαυμάστηκαν ιδιαίτερα από το θεατρικό κοινό. Τους ευχόμαστε μόνο τα καλύτερα και καλή συνέχεια στην τόσο αξιόλογη καλλιτεχνική τους πορεία!
Ο Δημήτρης Ήμελλος ως Κάδμος και ο Νίκος Καρδώνης ως Τειρεσίας, ένα εκρηκτικό ντουέτο επί σκηνής, απέδειξαν με όπλο την μεγάλη εμπειρία και το μεστό ταλέντο τους ότι μπορούν να προσφέρουν ένα θέαμα το οποίο αξίζει και με το παραπάνω να παρακολουθήσει το κοινό. Ο Κρις Ραντάνοφ ως θεράπων, σαν τραγικός γελωτοποιός και ο Χριστόδουλος Στυλιανού ως Α’ Άγγελος, έδωσαν μια αφαιρετική, σχεδόν σουρεαλιστική οπτική στην παράσταση κι εντυπωσίασαν ιδιαίτερα τους θεατές.
Ο Μανώλης Μαυροματάκης ως Β΄ Άγγελος, μαζί με τα κόκκινα μπαλόνια, μας πρόσφερε έναν από τους πιο όμορφα δοσμένους μονολόγους. Γεμάτος εκφραστικότητα, συναίσθημα και γλαφυρότητα, ο καλλιτέχνης αυτός μας θύμισε για άλλη μια φορά γιατί είναι τόσο ξεχωριστός και αυθεντικός. Πολλά μπράβο και συγχαρητήρια στους πέντε αυτούς καλλιτέχνες!
Οι Βάκχες, με την φωνή και παρουσία της Μυρτώς Αλικάκη, Μαρίζας Τσάρη, Γωγώς Καρτσάνα, Ηλέκτρας Σαρρή, Ξένιας Ντάνια, Δέσποινας Μαρίας Μαρτσέκη, σε λευκό και κόκκινο στυλ, συνδύασαν αρμονικά παρελθόν και παρόν και δημιούργησαν μια διαφορετική πρόταση θεατρικού Χορού. Εξαιρετικές τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό δυναμικό, τους αξίζουν πολλά μπράβο για την εντυπωσιακή, τέλεια συγχρονισμένη παρουσία τους στο θεατρικό!
Η λιτή, υποβλητική μουσική του Στέφανου Κορκολή, συνεργάστηκε αρμονικά με την κίνηση της Στέφανι Τσάκωνα και μαζί με όλη την ομάδα ερμηνευτών δημιούργησε μια ολοκληρωμένη, τέλεια παράσταση. Τα σκηνικά και τα κοστούμια του Αριστοτέλη Καρανάνου και της Αλεξάνδρας Σιάφκου, γεμάτα πρωτοτυπία και μοντέρνες πινελιές, οριοθέτησαν τέλεια την πλοκή και έδωσαν πνοή σε όλους τους χαρακτήρες του θεατρικού. Οι φωτισμοί του Γιάννη Δρακουλαράκου συνετέλεσαν στο να δοθεί η σωστή μαγική παράμετρος μια και η χρήση των λαμπών και των προβολέων εκτόξευσε τον θαυμασμό στα ύψη στο θεατρικό αυτό δημιούργημα. Μπράβο και συγχαρητήρια σε όλους αυτούς τους δημιουργούς για το ταλέντο και την ξεχωριστή τους έμπνευση και φαντασία!
Το φετινό καλοκαίρι και κάθε καλοκαίρι, εξορμά με θεματολογία αρχαίου θεάτρου και αποκτά όλο και περισσότερο κοινό. Ειδικά όμως αυτό το καλοκαίρι, κάθε είδους παράσταση είναι και μια μικρή νίκη, μια μικρή φωνή αντίδρασης στη στασιμότητα και μονοχρωμία κάποιων καταστάσεων. Οι “Βάκχες” του Χρήστου Σουγάρη υπόσχονται ένα ταξίδι στην κίνηση και στα χρώματα, απόλυτα μοντέρνο μα ταυτόχρονα απόλυτα πιστό στους κανόνες του ποιοτικού θεάτρου. Με μια μεγάλη εσάνς αρχαίας πνοής φυσικά. Δώστε στον εαυτό σας τη χαρά να πάτε να δείτε αυτή την παράσταση!
Συντελεστές παράστασης
Μετάφραση: Θεόδωρος Στεφανόπουλος
Σκηνοθεσία: Χρήστος Σουγάρης
Μουσική: Στέφανος Κορκολής
Σκηνικά – Κοστούμια: Αριστοτέλης Καρανάνος – Αλεξάνδρα Σιάφκου
Κίνηση: Στέφανι Τσάκωνα
Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Νικόλας Ιωακειμίδης
Διανομή
Διόνυσος: Γιώργος Κοψιδάς
Τειρεσίας: Νίκος Καρδώνης
Κάδμος: Δημήτρης Ήμελλος
Πενθέας: Στάθης Κόικας
Θεράπων: Κρις Ραντάνοφ
Α΄ Άγγελος: Χριστόδουλος Στυλιανού
Β΄ Άγγελος: Μανώλης Μαυροματάκης
Αγαύη: Νίκη Σερέτη
Βάκχες: Μυρτώ Αλικάκη, Μαρίζα Τσάρη, Γωγώ Καρτσάνα, Ηλέκτρα Σαρρή, Ξένια Ντάνια, Δέσποινα Μαρία Μαρτσέκη
Γυναίκα: Ρούλα Πατεράκη
Άνδρας: Κώστας Λάσκος
Τυμπανιστής: Άρης Καλλέργης
INFO
18/8 Αρχ. Ολυμπία
12/9 Βέακειο
Προπώληση : viva.gr
Τιμές εισιτηρίων :
15€ Γενική Είσοδος
12€ Μειωμένο (Φοιτητικό, ΑμεΑ, Ανέργων, Άνω των 65)
Συμπαραγωγή: PEOPLE ENTERTAINMENT GROUP – PURE ART – ΔΗΠΕΘΕ ΚΟΖΑΝΗΣ
Η παράσταση θα περιοδεύσει σε Αρχαία Ολυμπία, Θεσσαλονίκη, Κοζάνη, Χαλκίδα, Αθήνα και Πειραιά.
Θα σας ενημερώσουμε τις επόμενες ημέρες για τις ημερομηνίες και τους χώρους των παραστάσεων.
Επικοινωνία – Δημόσιες Σχέσεις: Pure Public Relations
Άννα Γιώτη | 6946959419 | annagioti@purepublicrelations.gr
Αγγέλα Παπαθανασίου | 6942990280 | angelapap@purepublicrelations.gr
PG 18+. Η παράσταση είναι ακατάλληλη για ανηλίκους
Ο διοργανωτής αυτής της εκδήλωσης είναι η εταιρεία: PURE A
Φωτογραφίες άρθρου: Ρίτα Τσέλα
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- Συνέντευξη στη θεατρική ομάδα της παράστασης “Το αίμα νερό γίνεται” - 9 Μαΐου 2023
- «Δε μείναν λόγια», το νέο τραγούδι, της ερμηνεύτριας Ζωή Λιαντράκη - 28 Απριλίου 2023
- Συζητώντας με την τραγουδοποιό κι ερμηνεύτρια,Κατερίνα Ντίνου - 22 Απριλίου 2023
Καμία κριτική