Οι «Φυλές» μας κάνουν να αντιληφθούμε κάθε είδους διαφορετικότητα που φαίνεται ή και κρύβεται σε μια κοινωνία. Αν οι κωφοί αποτελούν μια ξεχωριστή φυλή, αν δεν υπάρχει σύμπνοια και ενσυναίσθηση τα μέλη μιας οικογένειας αποτελούν εντελώς ξεχωριστές μονάδες, όντας το κάθε μέλος από μόνο του μια φυλή. Το παρήγορο βέβαια σε όλο αυτό, είναι ότι αν υπάρχει ο βαθύς και άρρηκτος συνδετικός κρίκος που ονομάζεται «αγάπη», τότε βρίσκεται και η χρυσή τομή. Μια μορφή λύσης.

Μακροπρόθεσμος στόχος μου είναι να μπορώ να προτείνω κάποιες ιδέες σε ακόμα μεγαλύτερα κανάλια, οι οποίες να προσφέρουν κάτι νέο. Να δοθεί η σκυτάλη στην ανάπτυξη και προώθηση νέων ιδεών, τις οποίες δεν έχουμε δει ως τώρα.

Αξιομνημόνευτη είναι η σκηνοθεσία του Ισίδωρου Σιδέρη, ο οποίος μπόρεσε να δώσει ζωή σε μια τεράστια καλλιτεχνική έμπνευση και να τη μεταφέρει ως οπτικοακουστικό στολίδι στα μάτια των θεατών. Με καινοτόμες ιδέες οι οποίες ταίριαξαν απόλυτα με το ελληνικό ταμπεραμέντο, σφυρηλάτησε μέσω των πρωταγωνιστών του τόσο τον σύγχρονο, όσο και τον αρχαίο ελληνικό χαρακτήρα, φέρνοντας το τελικό αποτέλεσμα πολύ κοντά στο επίπεδο μιας αρχαίας κωμωδίας.

Πέρα από τέχνη και έκφραση, η μουσική είναι ανάγκη, συνομιλία με το σύμπαν, φάρμακο, ψυχοθεραπεία, χαρά. Με την ειδικότερη έννοια, το τραγούδι είναι η ποιητική περίληψη μιας ιστορίας ντυμένη με μουσική. Μαλακώνει τις προσωπικές άμυνες, τις αιχμές και τις γωνίες του καθενός, διεισδύοντας στο κέντρο του. Ξυπνάει όλες τις αισθήσεις, ενεργοποιεί το μυαλό με έναν αυτόματο υποσυνείδητο τρόπο.

Η παράσταση αυτή και όλη της η φιλοσοφία, μοιάζει να στροβιλίζεται γύρω από ένα τρίγωνο: Πίστη-έρωτας-θάνατος. Κάθε θρησκεία και άνθρωπος, κάθε φιλοσοφία και θεωρία, υπόκεινται σε αυτόν τον κύκλο. Η αρχέγονη ροπή του ανθρώπου να στρέφεται προς κάτι ανώτερο από εκείνον, άσχετα με τις ονομασίες που του δίνει ανά χρονικές στιγμές (ξεκινώντας από την προϊστορική Μητέρα-Φύση και φτάνοντας στα μέτρα και τα σταθμά των σύγχρονων θρησκειών), τον έχει κατά καιρούς οδηγήσει τόσο σε απάτες, όσο και σε αυταπάτες.

Αυτό που έχω καταλάβει, είναι ότι το ταλέντο είναι μισό και ανεκπλήρωτο χωρίς σκληρή δουλειά και τους αντίστοιχους συνεργάτες. Μπορεί να μην ανθίσει ποτέ ολοκληρωτικά, αν δεν συνοδεύεται από θυσίες και πολλή δουλειά.

Είμαστε ανόμοιοι και αυτή ακριβώς είναι η ομορφιά, γιατί μέσα από την ανομοιότητα μπορούμε να ανταλλάσσουμε τις ικανότητες και τις αρετές μας και να δημιουργήσουμε μια πολύ ωραία κοινωνία. Αν μπορεί ο άνθρωπος να είναι θεραπευτής σε όλα τα επίπεδα, όχι μόνο στο σωματικό, μα και στο ψυχικό και το πνευματικό, μπορεί να αλλάξει τον άξονα της αντίληψης του άλλου.

Μέσα από μια μοντέρνα και ρεαλιστική σκηνοθεσία, η οποία όμως έχει ψήγματα ρομαντισμού και διανθίζεται με μέρη όπου ο χορός και η μουσική παίρνουν τον λόγο, ο Θοδωρής Κατσαρός στήνει ένα έργο που συγκινεί βαθιά, που φέρνει τον θεατή σε επαφή με την ψυχή του και όλα όσα κρύβει αυτή και κυρίως, του παρουσιάζει μια μεγάλη αλήθεια: όλοι μας είμαστε τόσο ως άτομα, όσο και ως συνυπάρξεις άδειες παρενθέσεις.

Η Βασιλική Σαραντοπούλου, μια πανέμορφη, ευθυτενής, αυστηρή μορφή με μαύρα ρούχα, μια έντονη παρουσία με χαρακτηριστική φωνή, μας ταξίδεψε στο παρελθόν και μας έφερε σε επαφή με όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα που ελλοχεύουν στις κρυφές γωνιές του ψυχισμού μας και περιμένουν να φανερωθούν τις ώρες της μοναξιάς.

Η σκηνοθεσία του Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη προσφέρει τα πάντα στο σωστό μέτρο: γέλιο, εντυπωσιασμό, σκέψη, προβληματισμό, παραλληλισμό, μνήμες και τελικά ένα όραμα. Ανοιχτή σε κάθε είδους ερμηνεία, ελεύθερη και δυναμική ως ουσία, δεν κουράζει, δεν μπερδεύει, δεν στέκεται υπερβολικά σε κανένα πρόσωπο και σημείο. Σοφά μελετημένη, προσφέρει και προτρέπει. Δεν επιβάλλει. Ίσως γι΄αυτό τον λόγο γίνεται ιδιαίτερα αποδεκτή από όλους.