Είναι πολύ μεγάλη η χαρά μου, όταν βλέπω την απήχηση που έχει στα νέα παιδιά, η ιστορία της Άννας Φράνκ. Όταν βλέπω εφήβους να βγαίνουν συγκινημένοι, ξέρω ότι έχω βάλει, με τον δικό μου τρόπο, ένα μικρό λιθαράκι στο να κάνω καλύτερο αυτό τον κόσμο. Δεν πιστεύω ότι ένα παιδί, που έχει δει αυτή την παράσταση, είναι πολύ πιθανό να προκύψει φασίστας.
– Είστε μία ηθοποιός που η επιτυχία ήρθε νωρίς στην καλλιτεχνική σας καριέρα, καθώς έχετε ένα πλούσιο βιογραφικό στο θέατρο, τον κινηματογράφο και συμμετείχατε επίσης σε επιτυχημένες σειρές στην τηλεόραση. Θα ήθελα να μας πείτε, τί είναι αυτό που σας έχει αφήσει η μέχρι τώρα καλλιτεχνική σας πορεία;
Βάσια Παναγοπούλου: Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου στη δραματική σχολή, η διαδρομή ήταν δύσκολη, αλλά και μαγική, γιατί είδα την προσπάθειά μου να ανταμείβεται στην πορεία. Θα έλεγα πως η ενασχόλησή μου με το θέατρο «Χυτήριο» τα τελευταία χρόνια, είναι πραγματικά ό, τι έχω αποκομίσει ως εμπειρία και «σοφία». Ουσιαστικά, προσπάθησα να κάνω πράξη ό, τι γνωρίζω, έχοντας δικό μου δικαίωμα επιλογής και τελικώς όλη αυτή η εμπειρία, πήρε “σάρκα και οστά”.
– Στον κινηματογράφο έχετε συνεργαστεί με τον μεγάλο Θοδωρή Αγγελόπουλο στις ταινίες του «Ο Μελισσοκόμος» και «Το μετέωρο βήμα του πελαργού», αλλά και στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος με τον Ανδρέα Βουτσινά στην παράσταση «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα». Μιλήστε μας για αυτές τις δύο συνεργασίες σας.
Βάσια: Η συνάντηση με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο έγινε τελείως αναπάντεχα, ενώ έπαιζα στα «Λιονταράκια του κυρ Ηλία», μία σειρά του Γιάννη Δαλιανίδη. Μου τηλεφώνησε ο βοηθός του Αγγελόπουλου για μία ταινία που ετοίμαζε και μου φάνηκε τόσο υπέροχο, που νόμιζα ότι κάποιος μου κάνει πλάκα. Πήγα στο γραφείο του και μου είπε ότι με θέλει για το ρόλο της κόρης του Μαρτσέλο Μαστρογιάννι στον «Μελισσοκόμο». Δεν πίστευα στην καλή μου τύχη, που ήμουν η επιλογή του για αυτόν τον ρόλο. Εγώ είχα μία δυσκολία τότε, γιατί έπαιζα στο θέατρο και τα γυρίσματα μου ήταν στη Φλώρινα. Για δέκα μέρες συνεχόμενες, κάθε βράδυ υπήρχε ένα ταξί έξω από το θέατρο, με το οποίο ταξίδευα όλη νύχτα για να είμαι στη Φλώρινα το πρωί για το γύρισμα. Μετά έπαιρνα το αεροπλάνο από Θεσσαλονίκη και επέστρεφα για την παράσταση. Ήταν τόσο σπουδαία η συνάντησή μου με τον Αγγελόπουλο, που δεν ένιωθα καθόλου κούραση. Για αυτή την ταινία γράφτηκε το καταπληκτικό «Βαλς του γάμου» της Ελένης Καραΐνδρου, το οποίο μου δίδαξε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος να το χορεύω και το χόρεψα με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννι. Πήγα μετά από χρόνια στη Φλώρινα και εκεί που ήταν το σπίτι που κάναμε γύρισμα, υπήρχε μία φωτογραφία από τα γυρίσματα με τον Μαρτσέλο κι εμένα. Ήταν πολύ σημαντική εμπειρία για έναν ηθοποιό, ακόμη και για έναν καταξιωμένο ηθοποιό, πόσο μάλλον για εμένα που ξεκινούσα τότε την καριέρα μου. Η συνάντησή μου με τον Μαστρογιάννι, με δίδαξε ότι όταν είσαι σταρ, δεν χρειάζεται να το αποδεικνύεις. Αν δεν ήξερες ότι είναι ο Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, νόμιζες ότι ήταν ένας απλός ηθοποιός. Ήταν υπομονετικός, καλός και δεν είδα ούτε μία στιγμή δείγμα ντιβισμού.
Θεωρώ τον Ανδρέα Βουτσινά δεύτερο πατέρα μου, γιατί έχασα τον πατέρα μου όταν ήμουν δέκα χρονών και το πρότυπο ενός σοφού άνδρα στη ζωή μου, ήταν πολύ σημαντικό. Δεν ήταν μόνο σκηνοθέτης, αλλά δάσκαλος με την έννοια που είχαν παλιότερα οι δάσκαλοι στους ηθοποιούς. Ο Ανδρέας ήταν δύσκολος και πολύ απαιτητικός άνθρωπος, αλλά ήταν φωτεινός οδηγός ζωής και βρήκα στο πρόσωπό του, αυτό που μετά από 20 χρόνια ηθοποιός, μου έδωσε ξανά το έναυσμα να νιώθω μαθήτρια. Τον παρακολουθούσα μαγεμένη. Ήταν πάρα πολύ σοφός και σπουδαίος φίλος ζωής.
– Ποιό σημείο στην καριέρα σας, αποτέλεσε σταθμό για τη μετέπειτα πορεία και εξέλιξή σας;
Βάσια: Σίγουρα η πιο σημαντική στιγμή για μένα στο σινεμά, ήταν με τον μεγάλο Θόδωρο Αγγελόπουλο. Ποιός να συγκριθεί, άλλωστε, με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο; Εκτός από τον Ανδρέα Βουτσινά, συνεργάστηκα με τον Μίνωα Βολανάκη και την Ρούλα Πατεράκη. Είναι όλοι τους πολύ σημαντικοί άνθρωποι θεατρικά και πιστεύω ότι αυτό που έχουμε ουσιαστικά ανάγκη στο θέατρο, είναι τόσο φωτισμένους ανθρώπους, όπως αυτοί που προανέφερα. Σίγουρα, η σχέση μου με τον Ανδρέα ήταν πολύ πιο στενή, απ΄ότι με τον Βολανάκη ή την Ρούλα Πατεράκη, γιατί πέρασε τα επαγγελματικά όρια και έγινε πιο προσωπική σχέση.
Η κρίση είναι πάντα μία ευκαιρία, για τους ανθρώπους που πραγματικά έχουν όραμα, να το αποδείξουν. Οι δυσκολίες και οι δοκιμασίες έρχονται για να μας κάνουν καλύτερους και για να ξεκαθαρίσει το τοπίο σχετικά με το ποιός αξίζει και ποιος, όχι. Πιστεύω ότι η σκληρή δουλειά πάντα ανταμείβεται.
– Από το 2012 μέχρι σήμερα, είστε ιδιοκτήτρια και καλλιτεχνική διευθύντρια του Πολυχώρου «Χυτήριο». Θα ήθελα να σας ρωτήσω λοιπόν, πόσο δύσκολο είναι να επιβιώνει ένα θέατρο στην Ελλάδα της κρίσης και ποιές είναι οι προκλήσεις και δυσκολίες που αντιμετωπίζετε ως επιχειρηματίας πλέον;
Βάσια: Η κρίση είναι πάντα μία ευκαιρία για τους ανθρώπους που πραγματικά έχουν όραμα, να το αποδείξουν. Οι δυσκολίες και οι δοκιμασίες έρχονται για να μας κάνουν καλύτερους και για να ξεκαθαρίσει το τοπίο, σχετικά με το ποιός αξίζει και ποιος όχι. Πιστεύω, ότι η σκληρή δουλειά πάντα ανταμείβεται. Ήταν φιλοσοφία για μένα, να κρατήσω χαμηλά τις τιμές των εισιτηρίων και να κάνω εφικτό το να μπορεί να έρχεται εδώ το κοινό. Από την άλλη, θέλω να είναι ένας φιλικός χώρος για τους καλλιτέχνες, με τις καλύτερες συνθήκες που μπορώ να προσφέρω, τόσο από πλευράς υποδομής, όσο και από πλευράς συνεργασίας. Θέλω να φεύγει κάποιος ευχαριστημένος και να λέει ότι βγήκε κερδισμένος οικονομικά από τη συνεργασία. Αυτό που κάνει τη διαφορά, είναι ότι αυτό τον χώρο τον διαχειρίζεται ένας καλλιτέχνης, που δεν έχει τις στενές παρωπίδες ενός στυγνού επιχειρηματία.
– Βλέπουμε αρκετούς νέους ανθρώπους τα τελευταία χρόνια, να ασχολούνται επιχειρηματικά με το χώρο του θεάτρου, είτε ως παραγωγοί και θιασάρχες, είτε ως θεατράρχες. Είναι μία επικερδής διαδικασία το θέατρο ή οι περισσότερες προσπάθειες γίνονται για την καλλιτεχνική υπόσταση; Τί θα συμβουλεύατε κάποιον νέο, ο οποίος ασχολείται ή θέλει να ασχοληθεί με την θεατρική παραγωγή;
Βάσια: Αν πάρουμε ως παράδειγμα την ιστορία και την προϊστορία, ουδείς επιχειρηματίας θεάτρου πέθανε πλούσιος. Όταν ένας καλλιτέχνης αποφασίζει να ασχοληθεί επιχειρηματικά με το θέατρο, ουσιαστικά ψάχνει να βρει έναν τρόπο έκφρασης. Δεν συμφωνώ όμως, με όλες τις εκδοχές επιχειρηματικής δραστηριότητας που μπορεί να έχουν οι καλλιτέχνες. Υπάρχουν χώροι διεξαγωγής παραστάσεων, οι οποίοι δεν πληρούν τις προδιαγραφές ασφαλείας για το κοινό και ουσιαστικά ανταγωνίζονται τα νόμιμα θέατρα. Οι νόμιμοι χώροι έχουν ένα τεράστιο εξοδολόγιο και είναι αθέμιτο όταν σε άλλους χώρους, δεν τηρούνται οι κανόνες και οι νόμοι που υπάρχουν για την ασφάλεια του κοινού. Δεν θεωρώ ότι οτιδήποτε μπορεί να γίνει σε οποιοδήποτε μέρος, φτάνει να μην είναι συμβατικό θέατρο.
– Ειδικότερα μέσα στην περίοδο της κρίσης, έχουν δημιουργηθεί πάνω από 300 νέοι χώροι, πολυχώροι, τεχνοχώροι και θέατρα στην Αθήνα, όπου ανεβαίνουν πάνω από οκτακόσιες παραστάσεις ανά καλλιτεχνική σεζόν. Υπάρχει δηλαδή, μία έκρηξη δημιουργικότητας. Εσείς όμως, πώς το αξιολογείτε αυτό ως επιχειρηματίας, αλλά και ως ηθοποιός;
Βάσια: Καταρχήν, μου αρέσει που το κοινό έχει πολλές επιλογές. Επίσης, είναι πολύ παρήγορο και όμορφο, μέσα στη γενική κατάθλιψη που υπάρχει, ότι οι δημιουργικοί άνθρωποι ψάχνουν να βρουν δρόμους έκφρασης. Μόνο ως καλό μπορώ να το κρίνω, αλλά σίγουρα ισχύουν όλες οι επιφυλάξεις που έχω, όσον αφορά τις προδιαγραφές των χώρων, που έχουν να κάνουν με την ασφάλεια του κοινού.
Πιστεύω, πως δεν μπορούμε να πάμε μπροστά, αν δεν γνωρίζουμε την ιστορία μας, ειδικά τα τελευταία χρόνια που υπάρχει έξαρση οποιουδήποτε φασιστικού φαινομένου. Δεν μπορώ να βλέπω ανθρώπους να αντιμετωπίζουν σύμβολα, όπως είναι η σβάστικα, χωρίς να έχουν συναίσθηση του τι αντιπροσωπεύει. Το θέατρο έχει υποχρέωση, από την πλευρά του πολιτισμού, να επισημάνει μέσα από την θεατρική πράξη, αυτό το κομμάτι της ιστορίας.
– Βλέπουμε ότι ανεβαίνουν πάρα πολλές παραστάσεις ανά σεζόν και οι περισσότερες είναι από νέες θεατρικές ομάδες, με νέους ηθοποιούς και σκηνοθέτες, που και εσείς έχετε φιλοξενήσει στο «Χυτήριο». Θα ήθελα να σας ρωτήσω, μέσα από την εμπειρία, την κρίση και το ένστικτό σας, έχετε διακρίνει σε κάποια από αυτά τα παιδιά να έχουν “καλλιτεχνικό άστρο” και ποιά είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά, που πιστεύετε πως θα πρέπει να έχει ένας καλλιτέχνης, έτσι ώστε να ξεχωρίσει και να πετύχει καλλιτεχνικά;
Βάσια: Καταρχήν, είναι πολύ σημαντικό ένας άνθρωπος που θέλει να ασχοληθεί με το θέατρο, να πηγαίνει σε δραματική σχολή. Έχω περάσει κι εγώ από τη διαδικασία του μαθητή και θεωρώ ότι, η μαθητεία στο θέατρο δεν πρέπει να τελειώνει ποτέ. Σίγουρα, υπάρχουν αξιόλογα παιδιά με ταλέντο και αυτό το είδα, τόσο μέσα από τις φιλοξενούμενες παραστάσεις που έχουμε, όσο και μέσα από την ακρόαση που κάναμε για την «Άννα Φρανκ», όπου παίζουν παιδιά που βρήκαμε μέσα από την ακρόαση. Ένιωσα πραγματικά πολύ τυχερή, που η ακρόαση είχε τόσο υψηλό επίπεδο. Το ταλέντο είναι το χάρισμα που μπορεί να έχεις, αλλά χρειάζεται να παρακολουθείς μαθήματα, να συναντάς και να διδάσκεσαι από ανθρώπους που γνωρίζουν περισσότερα από σένα, να καλλιεργείς τον εαυτό σου με διάβασμα και εσωτερική αναζήτηση και να μην επαναπαύεσαι μόνο στο χάρισμα που μπορεί να σου έχει δώσει ο καλός Θεός.
Όσο αναφορά τώρα τη διάρκεια και την επιτυχία είναι και θέμα τύχης, να σου τύχουν δηλαδή στο δρόμο σου ευκαιρίες, που να ξέρεις πως να τις αξιοποιήσεις. Θεωρώ όμως, ότι ζούμε σε μία εποχή που είναι ανοιχτή, υπάρχουν η τηλεόραση, ο κινηματογράφος, το θέατρο, οπότε αν πραγματικά αξίζεις, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα βρεις τον δρόμο σου. Ο Γιώργος Θεοδοσιάδης, του οποίου τη σχολή τελείωσα, είχε πει ότι αν δεν τα καταφέρνετε, μην καταλήξετε να είστε περιθωριακοί ή γραφικοί τύποι, που απλά περιφέρονται, ψάχνοντας να βρουν τί τους φταίει.
– Μετά από πολλά χρόνια που απέχετε από το χώρο της υποκριτικής, ακούστηκε ότι θα συμμετείχατε σε μία Χολιγουντιανή ταινία με τίτλο «Οι πύλες του Άδη», ένα ψυχολογικό θρίλερ που θα γυριζόταν κατά κύριο λόγο στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία Φραντσέσκο Βιτάλι, όπου θα πρωταγωνιστούσε και ο Μάνος Γαβράς. Μιλήστε μας για αυτό.
Βάσια: Αυτή η ταινία έχει πάρει αναβολή, αλλά αν γυριζόταν τότε, θα το είχα κάνει. Αν γίνει στο μέλλον, δεν ξέρω αν θα μπορώ να συμμετάσχω, αφού αυτή τη στιγμή είμαι πολύ απασχολημένη με όσα έχω προγραμματίσει για το «Χυτήριο». Επίσης, μου λείπει η συμμετοχή μου πάνω στο σανίδι, την οποία σκέφτομαι να πραγματοποιήσω κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον. Βέβαια, πρέπει να πω ότι η σκηνοθεσία που έκανα στο «Ημερολόγιο» με γέμισε με χαρά. Ήταν μία πολύ δημιουργική διεργασία και ας με πήγε λίγο πίσω, στην απόφασή μου να επιστρέψω στο θέατρο.
– Με τη συγκεκριμένη παράσταση, έχετε κάνει και το ντεμπούτο σας ως σκηνοθέτης. Μιλήστε μας για αυτή τη νέα σας εμπειρία.
Βάσια: Η ιστορία και η ψυχή αυτού του κοριτσιού με συγκινούν. Είναι ένα δύσκολο, αλλά αληθινό παιδί με τις καλές και τις κακές της στιγμές, όπως όλα τα παιδιά. Το «Ημερολόγιο της Άννας Φράνκ» με άγγιξε πολύ βαθιά. Πιστεύω, πως δεν μπορούμε να πάμε μπροστά, αν δεν γνωρίζουμε την ιστορία μας, ειδικά τα τελευταία χρόνια που υπάρχει έξαρση οποιουδήποτε φασιστικού φαινομένου. Δεν μπορώ να βλέπω ανθρώπους να αντιμετωπίζουν σύμβολα, όπως είναι η σβάστικα, χωρίς να έχουν συναίσθηση του τι αντιπροσωπεύει. Το θέατρο έχει υποχρέωση, από την πλευρά του πολιτισμού, να επισημάνει μέσα από την θεατρική πράξη, αυτό το κομμάτι της ιστορίας. Είναι πολύ μεγάλη η χαρά μου, όταν βλέπω την απήχηση που έχει στα νέα παιδιά η ιστορία αυτή. Όταν βλέπω εφήβους να βγαίνουν συγκινημένοι, ξέρω ότι έχω βάλει, με τον δικό μου τρόπο, ένα μικρό λιθαράκι στο να κάνω καλύτερο αυτό τον κόσμο. Δεν πιστεύω ότι ένα παιδί, που έχει δει αυτή την παράσταση, είναι πολύ πιθανό να προκύψει φασίστας.
Δουλεύοντας το κείμενο, απέκτησα πολύ βαθιά επαφή με αυτή την ιστορία. Θέλω να αναφέρω ότι είχα μία πολύτιμη βοηθό και συνοδοιπόρο στο όλο εγχείρημα, την Χαρά Τσιώλη, η οποία στάθηκε πολύ σημαντική, τόσο στην οργάνωση της ακρόασης, όσο και στο πώς δουλέψαμε για αυτή την παράσταση. Όταν είδα την παράσταση να παίρνει σάρκα και οστά, ένιωσα μια βαθιά ικανοποίηση.
Η συνάντησή μου με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, με δίδαξε ότι όταν είσαι σταρ, δεν χρειάζεται να το αποδεικνύεις. Ο Ανδρέας Βουτσινάς ήταν φωτεινός οδηγός ζωής και βρήκα στο πρόσωπό του, αυτό που μετά από 20 χρόνια ηθοποιός, μου έδωσε ξανά το έναυσμα να νιώθω μαθήτρια.
– Κατά τη δική σας μάτια, ποιά είναι τα μηνύματα που περνάει αυτό το έργο στην Ελλάδα του σήμερα;
Βάσια: Δυστυχώς, η κοινωνική και πολιτική συγκυρία καθιστούν αυτό το έργο επίκαιρο. Είναι πάρα πολύ σημαντικό για μένα, να γνωρίζουμε τί έχει προηγηθεί, για να μπορούμε να κάνουμε βήματα μπροστά και να ελπίζουμε σε έναν καλύτερο κόσμο. Το μέλλον φτιάχνεται από τα νέα παιδιά και θεωρώ ότι είναι υποχρέωσή μας, να τους δώσουμε να καταλάβουν ποιά είναι η ιστορία μας. Η Άννα Φρανκ είναι το δεύτερο πιο πολυδιαβασμένο βιβλίο στον κόσμο μετά τη Βίβλο, οι ουρές για να επισκεφτείς τη σοφίτα που κρύφτηκε η Άννα Φρανκ στο Άμστερνταμ, είναι τεράστιες και το καθιστούν το νούμερο ένα αξιοθέατο. Είμαι λάτρης των βιβλίων και προσπαθώ να το μεταδώσω και στα παιδιά μου, αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω ποιά είναι η πραγματικότητα και το ότι τα παιδιά δεν διαβάζουν πλέον βιβλία. Είναι πιο εύκολο να πάρουν μία ιδέα του τί συνέβη τότε, μέσα από μία παράσταση που διαρκεί 2 ώρες κι αν κάποιος έχει όρεξη να ασχοληθεί περαιτέρω, μπορείς να του δώσεις και το έναυσμα να διαβάσει.
– Τί είναι αυτό που έχει κρατήσει την Βάσια Παναγοπούλου μακριά από αυτό που αγαπάει πολύ, δηλαδή να υποδύεται ρόλους στο θέατρο ή την τηλεόραση και τον κινηματογράφο; Ποιά είναι τα κριτήρια εκείνα για να πείτε το «ναι» σε μία πρόταση;
Βάσια: Η ενασχόλησή μου με το «Χυτήριο» είναι αυτή που με κράτησε πίσω. Από την άλλη, θέλω να είναι ουσιαστικό αυτό που κάνω. Το ότι επέλεξα να πάρω έναν χώρο, μεσούσης της οικονομικής κρίσης, με έκανε να καταλάβω ότι πρέπει να σταθώ ψυχή τε και σώματι σε αυτόν, κάνοντας πάρα πολλές δουλειές. Δεν υπάρχει πρωινή παράσταση, στην οποία να έχει έρθει σχολείο και να μην είμαι παρούσα, γιατί θεωρώ ότι είμαστε χίλιες φορές πιο υπεύθυνοι απέναντι στα παιδιά. Επίσης, δεν σταμάτησα ποτέ να διαβάζω και να σχεδιάζω ήδη πράγματα που αφορούν την καλοκαιρινή μας δραστηριότητα. Όλα αυτά μου παίρνουν πολλή ενέργεια και είμαι και μητέρα δύο έφηβων αγοριών, που με χρειάζονται και αυτά δίπλα τους.
– Τί σας γοητεύει στο θέατρο ως θεατή και τί ως ηθοποιό;
Βάσια: Ως θεατής, έχω την επαγγελματική “διαστροφή” να παρακολουθώ μια παράσταση και να την αναλύω ταυτόχρονα. Οπότε, αν παρακολουθήσω μία παράσταση που να με παρασύρει μαζί της και με κάνει να ξεχαστώ, την βρίσκω γοητευτική. Ως ηθοποιός, υπάρχουν ρόλοι, οι οποίοι είναι σύμφωνοι με την θεατρική και πραγματική μου ηλικία, που θα ήθελα να παίξω και που δεν μπορείς να παίξεις, αν δεν έχεις την εμπειρία και ωριμότητα ζωής. Επίσης θεωρώ, ότι είμαι από τους ανθρώπους στους οποίους δεν ήρθαν από μόνα τους τα πράγματα, αλλά τα έκανα να συμβούν κι αυτό μου δίνει διπλή ικανοποίηση.
– Έχετε τρία παιδιά και η κόρη σας σπουδάζει σκηνοθεσία. Ποιά συμβουλή της έχετε δώσει;
Βάσια: Είτε είναι κάποιος παιδί μου ή φίλος μου, είτε απλός γνωστός μου και ζητήσει τη γνώμη μου, θα του πω να ακολουθήσει το όνειρό του. Είναι πολύ σημαντικό να ακολουθούμε το όνειρό μας, για να μην έχουμε απωθημένα. Πρέπει να δώσεις στον εαυτό σου την ευκαιρία να πραγματοποιήσει το όνειρό σου, είτε πετύχεις, είτε όχι.
Ο πολιτισμός μας είναι ένα πολύ σημαντικό εξαγώγιμο πιθανά προϊόν, το οποίο όμως δεν τυγχάνει της αντιμετώπισης και της πολιτικής βούλησης που πρέπει. θεωρώ ότι θα μπορούσαμε να τα έχουμε καταφέρει εξαιρετικά, φτάνει να μην αναλωνόμαστε στη πρόσκαιρη αντιμετώπιση των διαφόρων συγκυριών. Θα έλεγα επίσης, πως ο πολιτισμός είναι ένα τεράστιο όπλο και για το υπουργείο Εξωτερικών, γιατί μπορείς να διεισδύσεις μέσω του πολιτισμού. Αναρωτιέμαι λοιπόν, γιατί το θέατρο δεν μπορεί να είναι εξαγώγιμο προϊόν.
– Αν είχατε μία θέση στο υπουργείο Πολιτισμού, τί θα θέλατε να αλλάξετε; Ποιό θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα κάνατε;
Βάσια: Ο πολιτισμός μας είναι ένα πολύ σημαντικό εξαγώγιμο πιθανά προϊόν, το οποίο όμως δεν τυγχάνει της αντιμετώπισης και της πολιτικής βούλησης που πρέπει. θεωρώ ότι θα μπορούσαμε να τα έχουμε καταφέρει εξαιρετικά, φτάνει να μην αναλωνόμαστε στη πρόσκαιρη αντιμετώπιση των διαφόρων συγκυριών. Θα έλεγα επίσης, πως ο πολιτισμός είναι ένα τεράστιο όπλο και για το υπουργείο Εξωτερικών, γιατί μπορείς να διεισδύσεις μέσω του πολιτισμού. Αναρωτιέμαι λοιπόν, γιατί το θέατρο δεν μπορεί να είναι εξαγώγιμο προϊόν.
– Η Βάσια Παναγοπούλου, εκτός από τις υποχρεώσεις στο θέατρο, πώς περνάει τον ελεύθερό της χρόνο; Τί είναι αυτό που την χαλαρώνει;
Βάσια: Διαβάζω πολλά βιβλία και μεταφράζω, πράγμα που με ξεκουράζει πολύ. Επίσης, παρακολουθώ ποιες παραστάσεις ανεβαίνουν διεθνώς και μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια. Προσπαθώ να αφιερώνω, όσο περισσότερο χρόνο μπορώ στα δύο αγόρια μου και φυσικά το «Χυτήριο», που έχει γίνει το δεύτερο σπίτι μου.
– Τί ρόλο παίζει ο έρωτας στη ζωή σας.
Βάσια: Θα έλεγα πως έχω ερωτική σχέση με ό, τι έχω καταπιαστεί και με αφορούσε. Αν έρωτας είναι το να ξυπνάς το πρωί και να σκέφτεσαι το αντικείμενο του πόθου σου, έχω ερωτευτεί πολύ τη δουλειά μου και μου το ανταπέδωσε. Επίσης, αγαπάω με πάθος κάποιους ανθρώπους, που αν και είναι πολύ λίγοι, είναι σχέσεις ζωής. Στα αμιγώς ερωτικά μου, θα έλεγα πως δεν είμαι και ο πιο πετυχημένος άνθρωπος, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι νιώθω χαρά από ένα σωρό πράγματα. Αισθάνομαι γεμάτη με τα παιδιά μου, στα οποία έχω αφιερώσει τη ζωή μου και θα ήθελα να είμαι, όχι απλά το πρόσωπο που θυμούνται αφηρημένα ως μαμά τους, αλλά ως ένας άνθρωπος που στάθηκε δυνατά στα πόδια του και έδωσε μάχη για αυτά που πίστευε και αγαπούσε. Αυτή είναι και όλη η φιλοσοφία μου.
– Μία ευχή που θα θέλατε να κάνετε;
Βάσια: Να δίνουμε ευκαιρίες στους ανθρώπους να πραγματοποιούν τις επιθυμίες τους. Είναι ωραίο να έχουμε γύρω μας ανθρώπους, οι οποίοι δεν είναι μίζεροι και ελλιπείς. Στην αγάπη, τα χειρότερα «τέρατα» που συνάντησα, ήταν άνθρωποι που δεν γεύτηκαν την αγάπη. Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν, να μην είμαστε τσιγκούνηδες, αλλά γενναιόδωροι.
Στην αγάπη, τα χειρότερα «τέρατα» που συνάντησα, ήταν άνθρωποι που δεν γεύτηκαν την αγάπη. Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν, να μην είμαστε τσιγκούνηδες, αλλά γενναιόδωροι.
Συνέντευξη: Νίκος Γινάργυρος
Απομαγνητοφώνηση: Νίκος Γινάργυρος
Επιμέλεια: Μαρία Αγγέλου
Καμία κριτική