Είδαμε την παράσταση “Ερωτόκριτος” σε σκηνοθεσία του Μενέλαου Τζαβέλλα στο θέατρο “Χυτήριο”

Θέλει θάρρος για να τολμήσει κανείς να αγγίξει αυτό το λογοτεχνικό αριστούργημα και να του δώσει μορφή. Όταν έχεις να κάνεις με κάτι τόσο γνωστό και τεράστιο το σίγουρο είναι πως θα είναι δύσκολο εγχείρημα.  Γνωρίζοντας λοιπόν το ρίσκο του, ο σκηνοθέτης της παράστασης “Ερωτόκριτος“, Μενέλαος Τζαβέλλας,  κάνει την διαφορά, στήνοντας μια άκρως απαιτητική παράσταση με σεβασμό στο έργο και κυρίως στον ίδιο τον Βιτσέντζο Κορνάρο. Από τους άνω των  10.000 ομοιοκατάληκτων στίχων ιαμβικού δεκαπεντασύλλαβου, επιλέχθηκαν οι πιο ενδεικτικοί της αγάπης και της φιλίας, χωρίς όμως το έργο να παρουσιάσει κενά στην υπόθεση.

Η ιστορία  διαδραματίζεται στην αρχαία Αθήνα, ο κόσμος όμως που αναπαριστάται είναι ένα σύνθετο δημιούργημα που δεν αντικατοπτρίζει κάποια συγκεκριμένη ιστορική χρονική στιγμή, καθώς οι αναχρονισμοί είναι κάτι εμφανές. Όσο αφορά την υπόθεση του έργου, πρόκειται για μια ρομαντική ιστορία μεταξύ δυο νέων από άλλους κόσμους. Η πριγκίπισσα Αρετούσα και ο φτωχός Ερωτόκριτος ερωτεύονται παράφορα σε σημείο να υπόσχονται αιώνια πίστη, όταν όλα πάνε στραβά.

Το εκπληκτικό καστ των ηθοποιών, εντός του οποίου θα βρει κάνεις το όνομα της μοναδικής Νέλλης Γκίνη, κάνει την παράσταση τέλεια.  Οι ερμηνείες είναι συγκλονιστικές. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον τρόπο με τον οποίο η νεαρή Αρετούσα (Χριστίνα Γκιντώνη), τρέμει συντετριμμένη, καθώς μαθαίνει πως ο Ερωτόκριτος (Στάθης Γκάτσης) είναι νεκρός ή ακόμα και πιο νωρίς, μου είναι αδύνατο να βγάλω από το μυαλό μου τη σκηνή, που ο Ερωτόκριτος  (Στάθης Γκάτσης) συναντά για τελευταία, θεωρητικά, φορά την αγαπημένη του και της τραγουδά κλαίγοντας, τους πλέον συγκλονιστικούς και γνωστούς στίχους του έργου: “Ήκουσες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα, π’ ο κύρης σου μ’ εξόρισε σ’ τση ξενιτιάς τη στράτα;”

Το μαγικό με αυτήν τη παράσταση είναι πως κανείς ξεχνά τον πραγματικό χώρο και  χρόνο. Είναι  ένα ταξίδι στην ελληνική παράδοση μέσα από τα μάτια ενός σκηνοθέτη αρκετά ικανού, ώστε να οραματιστεί την εικόνα που είχε στο μυαλό του ένας ποιητής του 17ου αιώνα. Αν και το έργο όπως είπαμε αφορά μια Ελλάδα αιώνες παλαιότερη, θεωρώ βέβαιο πως ο Βιτσέντζος Κορνάρος είχε στο μυαλό του την σύγχρονη Κρήτη του. Έτσι λοιπόν, ο Μενέλαος Τζαβέλλας μας μεταφέρει στο φαντασιακό, ενός από τους μεγαλύτερους λογοτέχνες. Το μέσο μεταφοράς είναι η αμφίεση και σαφέστατα η βαριά κρητική διάλεκτος.

Πρόκειται για μία παράσταση με συγκλονιστικές ερμηνείες! Ίσως είναι η πρώτη παράσταση που παρακολούθησα και με συγκίνησε τόσο βαθιά και παρατεταμένα. Οι κινήσεις των ηθοποιών, ο τόνος της φωνής και το απίστευτο χρώμα στην προφορά είναι που έκανε όλες τις σκηνές σημαντικές και τις κορυφαίες, μοναδικές! Η παράσταση είναι ένας κλασικός ύμνος στον έρωτα γραμμένος σε μια εποχή που τίποτα δεν ήταν εύκολο, όπως σήμερα. Το δραματικό στοιχείο έγκειται σε αυτό ακριβώς το γεγονός, πως ένας απαγορευμένος έρωτας χρειάζεται προσπάθεια και αφοσίωση για να αντέξει και να νικήσει. Αξίες όπως η αγάπη και η αφοσίωση, που σήμερα εκλείπουν, είναι αυτές που δίνουν πνοή στους πρωταγωνιστές και τους χαρακτηρίζουν.

Ο Κωνσταντίνος Τσιομίδης στον ρόλο του Βιτσέντζου Κορνάρου, πολύ παραστατικά μας αφηγείται την ιστορία των δύο νέων και βοηθάει στο να προχωρήσει ομαλά η εξέλιξη του έργου.

Ο Ηλίας Νομικός στον ρόλο του Πολύδωρου μας επισημαίνει και μας καταδεικνύει το πόσο σημαντική είναι η φιλία μέσα από τον ρόλο του.

Ο γνωστός τενόρος Κωνσταντίνος Τζέμος στο ρόλο του Βασιλιά και πατέρα της Αρετούσας μας αφοπλίζει με την εκφραστικότητα και δραματικότητά του.

Τέλος, θα ήθελα να αναφερθώ λίγο στο πόσο έξυπνα είχε δομηθεί ο χώρος και ο χρόνος των ηθοποιών πάνω στη σκηνή. Είναι βασικό σε μια παράσταση τέτοιου βεληνεκούς να μην αισθάνεται κανείς “αδικημένος”. Όλοι οι χαρακτήρες, σε ένα τέτοιο έργο είναι σημαντικοί για την ροή και την κατανόηση της ίδιας της ιστορίας. Με ενθουσίασε λοιπόν το γεγονός, πως σε αυτή τη παράσταση όλοι είχαν τη στιγμή τους. Από τον εξαιρετικό Λαουτάρη Γιάννη Παναγακόπουλο που “ντύνει” μουσικά την παράσταση, μέχρι τους κύριους πρωταγωνιστές Στάθη Γκάτση και Χριστίνα Γκιντώνη, όλοι είχαν μια σκηνή crescentο, ολοκληρωτικά δική τους, στην οποία κυρίως τραγουδούσαν, αλλά παραλλήλως έπαιζαν.

Κλείνοντας θα ήθελα να δώσω τα έμμεσα συγχαρητήρια μου, και να παροτρύνω τον κόσμο να δει την παράσταση αυτή, διότι είναι σπάνιο μια τέτοια απόπειρα να έχει τέτοιο εξαιρετικό αποτέλεσμα. Πρόκειται για μία θεατρική προσέγγιση, η οποία ξεφεύγει από την απαγγελία και γίνεται βίωμα, πρώτα για τον ηθοποιό και έπειτα για το κοινό.

Συντελεστές της παράστασης

Σκηνοθεσία: Μενέλαος Τζαβέλλας, Προσαρμογή κειμένου από το πρωτότυπο κείμενο του Β.Κορνάρου:Έφη Τζαβέλλα-Μενέλαος Τζαβέλλας, Βοηθός σκηνοθέτη: Όλγα Μουργελά, Σκηνικά: Νεοκλής Αράπογλου,Κοστούμια: Μάκης Καρράς, Βοηθοί Παραγωγής: Ιουλία Μπαστάκη – Ευαγγελία Φιλιπποπούλου

Παίζουν

ΝΕΛΛΗ ΓΚΙΝΗ: – Παραμάνα {ΝΕΝΑ}
ΣΤΑΘΗΣ ΓΚΑΤΣΗΣ: – ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΚΙΝΤΩΝΗ: – ΑΡΕΤΟΥΣΑ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΖΕΜΟΣ: – Βασιλιάς {ΠΑΤΕΡΑΣ ΑΡΕΤΟΥΣΑΣ }
ΗΛΙΑΣ ΝΟΜΙΚΟΣ: ΠΟΛΥΔΩΡΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΙΟΜΙΔΗΣ: – Ποιητής {ΚΟΡΝΑΡΟΣ}

ΚΡΗΤΙΚΟ ΛΑΟΥΤΟ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Φωτογραφίες: Σοφία Θρουβάλα