Ο χορός του θανάτου είναι μια σατανική κωμωδία με παράφορο μίσος, άπλετο πόνο, διάχυτη δυστυχία, ατελείωτες στιγμές σαρκασμού και γκροτέσκας έκστασης. Στον φρενήρη θανατερό χορό, που φαντάζει σαν οδυνηρό επικείμενο τέλος, υποτάσσονται ρυθμικά ο Άκις Βλουτής, η Δήμητρα Χατούπη και ο Βασίλης Ευταξόπουλος σαν ακροβάτες ενός σκοτεινού και υποταγμένου υποσυνείδητου. Η αξία της ζωής είναι να διαγράφουμε λάθη του παρελθόντος… δεν είμαστε καταραμένοι, είμαστε μόνοι και χαμένοι…

Ο ταλαντούχος Θεόδωρος Οικονομίδης πατάει ευλαβικά και με απόλυτο σεβασμό στο πρωτότυπο κείμενο του ποιητή, κάνοντας μια προσεχτική συρραφή στο μέγεθος, ώστε να είναι λειτουργικό και εύχρηστο. Αφήνει τον ποιητικό λόγο αυτούσιο και αναλλοίωτο να διανθιστεί με ζωντανή, πρωτότυπη μουσική από κρουστά και έγχορδα όργανα σαν οπερετικό λιμπρέτο. Όλη η αίθουσα γεμίζει από εξαίσιες μελωδίες της ορχήστρας, που ντύνουν μουσικά και ηχητικά τις εκάστοτε δράσεις.

To «The Clown Project» φωτίζει σκοτεινές καθημερινές ιστορίες και υπογραμμίζει τα κακώς κείμενα της σύγχρονης κοινωνίας με ζωντανό, ωμό, ευθύβολο, παραστατικό και μεστό λόγο. Ο ανθρώπινος πόνος καμουφλαρισμένος πάντα με την μάσκα του παλιάτσου, η ανθρώπινη εξουσία καμουφλαρισμένη πάντα με την ίδια ιλουστρασιόν πρόσοψη και η ψυχή να σαπίζει ολοένα και περισσότερο.

Το έργο εστιάζει στον άνθρωπο και σ΄όλα τα κακώς κείμενα που τον ταλανίζουν. Ξύνει επιδερμικά την επιφάνεια για να φανεί η γιγαντιαία, χαώδης τρύπα στο φως. Εμμονές, αδιέξοδα, αγωνία, υπεκφυγές. Η σύγχρονη πραγματικότητα φαντάζει πιο άγρια από ποτέ και η ανθρώπινη ζωή χάνει την αξία της. Ο εκφοβισμός (bullying), η μοναξιά, η κοινωνική-οικογενειακή αποξένωση, η έλλειψη αγάπης και επικοινωνίας, το συνεχές κυνήγι του άπιαστου, η καθημερινή επιβίωση αποτελούν εύστοχες υπογραμμίσεις του συγγραφέα. Φαινόμενα τόσο πραγματικά και τόσο συνήθη πλέον! Σύμπαν και μικρόκοσμος πλέκονται αριστοτεχνικά σ΄ένα μοιραίο παιχνίδι καθοριστικής αλληλεπίδρασης.

Ο πολυσχιδής σκηνοθέτης Κώστας Φιλίππογλου αναλαμβάνει επιτυχώς το δύσκολο ρόλο του καπετάνιου, έχοντας στην φαρέτρα του τέσσερις ακάματους εργάτες του ελληνικού θεάτρου που υπηρετούν πιστά την κωμωδία και έναν έξοχο χορό που μοιάζει σαν πλαστελίνη στα χέρια του. Προτείνει μία καλόγουστη, φρέσκια, ευφρόσυνη, λεκτική παράσταση με υπέροχο ποιητικό λόγο και έμμετρους διαξιφισμούς σ΄ένα ξεχωριστό παιχνίδι ευφυΐας. Η ιδιαίτερη αισθητικά και καλλιτεχνικά προσέγγισή του, πατάει γερά στην εξέχουσα μετάφραση του ποιητή Γιώργου Μπλάνα, ο οποίος δίνει πνοή και νόημα στις λέξεις, δίχως αθυροστομίες και εύκολες λύσεις.

Με το χέρι στην καρδιά, ομολογώ πως ο «Δράκουλας» δια χειρός Φρόσως Λύτρα είναι ό,τι ωραιότερο έχω δει τα τελευταία χρόνια στο θέατρο. Είναι μαγικός, μυσταγωγικός, ατμοσφαιρικός, σαγηνευτικός, ποιητικός, απλά ονειρεμένος! Αποτελεί ύψιστο εικαστικό-θεατρικό κομψοτέχνημα βγαλμένο από άλλη εποχή, ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων και αισθήσεων αριστοτεχνικά σμιλευμένο με λόγο και χορό! Αληθινή τελετή θεάματος που τηρεί μία μεγαλοπρεπή θεατρικότητα, έναν μπαρόκ αισθησιασμό κι ένα παραμυθένιο στυλιζάρισμα σύμφωνα με τον ακαταμάχητο βαμπιρικό μύθο. Η πληθωρική, πυκνή και άρτια συγκροτημένη αφήγηση του Δράκουλα, γίνεται το όχημα με το οποίο ο θεατής μεταφέρεται από την σκοτεινή Τρανσυλβανία στο ανήσυχο Λονδίνο και από τις δοξασίες του χθες στους μεταφυσικούς φόβους του σήμερα.

«H Δίκη του Σωκράτη» μέσα από τα μάτια δύο φοιτητών είναι μια έντονη, δημιουργική, διδακτική συζήτηση πάνω στον διαχρονικό, κοφτερό, ευθύβολο λόγο του Σωκράτη, ο οποίος παραμένει επίκαιρος σε όλες τις εποχές, καθώς τα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα κάθε κοινωνίας εξακολουθούν να μένουν ίδια. Παντού η ίδια μασκαρεμένη δημοκρατία με τον ίδιο επουσιώδη πολιτισμό.

Το «Χειμωνιάτικο Παραμύθι» αποτελεί το προτελευταίο κύκνειο άσμα του σπουδαίου William Shakespeare, γραμμένο με ωριμότητα και μοναδική μαεστρία, που συνδυάζει εύστοχα το τραγικό και το κωμικό στοιχείο με έντονη εσωτερικότητα, ιλιγγιώδη ρυθμό συναισθημάτων και πυκνά νοήματα. Είναι ο καθρέφτης, στον οποίο αντανακλάται η βία που γεννιέται από το άσβεστο μίσος, την παράφορη ερωτική ζήλια, την τυφλή εκδίκηση και συνάμα η ελεγεία, που εκθειάζει τον άδολο έρωτα, την υπέρμετρη αγάπη, την αθωότητα, τη συγχώρεση, τη λύτρωση, την αναγέννηση και την ελπίδα.

Aντικειμενικά, το ελληνικό «Cats» είναι ένα χορταστικό, φαντασμαγορικό, πολύχρωμο, πλούσιο, απολαυστικό υπερθέαμα, που ξεχειλίζει από διάχυτη ομορφιά, δύναμη, πάθος, ευφορία και προσηλώνει οπτικοακουστικά, παρασύροντας την ψυχή και το μυαλό των θεατών σε χαρούμενες, συγκινητικές και ενθουσιώδεις σκέψεις. Η επιτυχία οφείλεται σε όλους τους συντελεστές που δίνουν ψυχή τε και σώματι εντός και εκτός της σκηνής. Τα εντυπωσιακά και απρόβλεπτα αιλουροειδή, διεκδικούν την αναγέννησή τους σ΄αυτήν την ξεχωριστή νύχτα, σκορπίζοντας λάμψη, λύτρωση και σωτηρία σ΄ένα μαγικό παραμύθι συγχώρεσης, αλληλεγγύης και διαφορετικότητας.

Χαροκαμένες μνήμες, ποδοπατημένα όνειρα, φρούδες ελπίδες, ανείπωτα λόγια στοιβάζονται στον φτωχικό οντά της Ευθαλίας του Γαλατά στον τούρκικο φτωχομαχαλά, καθρεφτίζοντας την πολυτάραχη ζωή της. Φτερό στον άνεμο η ίδια και μια διαδρομή σμιλευμένη από ζωή και θάνατο, χαραγμένη από μικρούς Επιτάφιους και μικρές Αναστάσεις.