Το “Πρόσωπο με πρόσωπο” είναι ένα επίκαιρο έργο που κάνει λόγο για τους ανταγωνισμούς που αποδυναμώνουν τις σχέσεις, για τα απωθημένα που εξοντώνουν την αγάπη, για τις αδυσώπητες προσδοκίες που οδηγούν σε αδιέξοδα. Με σύγχρονη γλώσσα, διεισδυτική ματιά, με συνεχείς ανατροπές, η καθηλωτική πλοκή καθιστά το έργο αποκαλυπτικό για όλους μας.
Στο Σπίτι της Κύπρου, για την παρουσίαση του δίσκου της Γλυκερίας, “Με αναστεναγμό” ην Τετάρτη 30 Μαρτίου 2022, oι kallitexnes.gr βρέθηκαν στο Σπίτι της Κύπρου …
Το καλογραμμένο, ενδιαφέρον και μεστό κείμενο του Γιάννη Ρωμανού, μπόρεσε με μεγάλη ακρίβεια και σχολαστικότητα, να το οργανώσει σκηνοθετικά η Αλίκη Πήτερσον και να δημιουργήσει μια ιδιαίτερα δυνατή και ενδιαφέρουσα παράσταση.
Τους περισσότερους, λίγο τους νοιάζει η προσωπικότητα…περισσότερο τους νοιάζει η προσωπική ζωή, ενώ κάποιοι προσφύονται απλώς. Εμένα με αφορά η προσωπικότητα του καλλιτέχνη, κι ας μην ανταμώνει η δημιουργία του την κουλτούρα μου.
Ο Νίκος Αμουντζάς, ακολουθώντας με πιστό τρόπο τη διασκευή κειμένου, κατάφερε να μεταφέρει μέσω της γλώσσας του συγγραφέα, όλο το κλίμα μιας πιο παλιάς εποχής και να μας ταξιδέψει σε έναν δίωρο καλλιτεχνικό προορισμό ο οποίος χαρακτηρίζεται από σοβαρότητα, ταλέντο και ευαισθησία.
Μια Astrodot βραδιά στο Capelo Nuovo ην Παρασκευή το βράδυ, 4 Μαρτίου, στο Capelo Nuovo, το απόλυτο στέκι του Κολωνακίου, όλοι όσοι ήδη γνωρίζουμε και …
Με τον Αλέξανδρο Κοέν, το κοινό λαμβάνει ως αποτέλεσμα μια έντονη, δυναμική σκηνοθεσία, η οποία μοιάζει σαν ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Με υποβόσκοντα νοήματα και συναισθήματα, δωρική και ταυτόχρονα δραματική, η δράση επί σκηνής, αιχμαλωτίζει για τα καλά το βλέμμα και τη σκέψη του θεατή και τον εισάγει κατευθείαν στον μικρόκοσμο μιας δυσλειτουργικής, δυστοπικής και ανορθόδοξης οικογένειας.
Η Ανδρονίκη Αβδελιώτη στων “Αγγέλων Βήμα”, υποδέχεται την άνοιξη με μια “Γεύση από μέλι” σο κι αν μοιάζει ειρωνικό, μια από τις πρώτες μου θεατρικές …
Ο Ρένος Χαραλαμπίδης, ως κονφερανσιέ, συγκρίνοντας με συγκίνηση, νοσταλγία και χιούμορ τη ζωή που κύλησε μέσα στην αλλαγή αυτή του αιώνα, γίνεται ο “μαέστρος” επί σκηνής, ο συνδετικός κρίκος των τότε αναμνήσεων και των τώρα εμπειριών μας, η γέφυρα που ενώνει δύο κόσμους και πάνω στην οποία πάντοτε κινείται το λεωφορείο των ονείρων του. Δε νομίζω ότι χωράει κάποια κριτική σε έναν καλλιτέχνη που δεν έχει πλέον να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Ειδικά έπειτα από αυτή την παράσταση. Μία μόνο ευχή: να συνεχίσει να μετράει στιγμές και να τις μοιράζεται πάντα μαζί μας…
Η Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη, δε χαρίζεται σε τίποτα όσον αφορά κάθε της σκηνοθετική απόπειρα. Δεν υπάρχουν κενά και αδυναμίες στο παραμικρό δευτερόλεπτο της κάθε της παράστασης. Καταφέρνει να κρατάει το ενδιαφέρον και την προσοχή του θεατή σταθερά στη δράση επί σκηνής, από το πρώτο λεπτό ως το τελευταίο.
