Από το πρώτο λεπτό μέχρι και το τελευταίο η πλοκή και οι δυναμικές παρουσίες των πρωταγωνιστών μας βάζουν όλους για τα καλά στο κλίμα του θεατρικού. Μιας ξεκαρδιστικής, μα ταυτόχρονα γλυκόπικρης κωμωδίας, με αφροδισιακό ντρέσινγκ, η οποία θίγει και θέτει επί τάπητος τις μακροχρόνιες σχέσεις των ζευγαριών και δη των παντρεμένων και μέσα από σπαρταριστές καταστάσεις, δίνει και λύσεις στο “πρόβλημα”. Στο κέντρο όλων φυσικά το ζήτημα του σεξ και της χρήσης ή μη αυτού!

Η επικοινωνία πάντα στις ανθρώπινες σχέσεις θα μας γλιτώνει από απιστίες και προδοσίες. Σε τέτοιες συζητήσεις πάντα θυμάμαι μια ατάκα που νομίζω τα λέει όλα… “Ο άνθρωπος, δεν ικανοποιείται από το καλό και ψάχνει το καλύτερο. Έτσι βρίσκει το κακό και το κρατάει από φόβο μην πέσει στο χειρότερο.”.

Η μουσική, όπως και κάθε άλλος εργασιακός τομέας, επιστήμη κ.λ.π, δεν σε κάνει απαραίτητα καλύτερο άνθρωπο…όσο πιο πολύ εξελίσσεις το «αντικείμενο» σου, βγάζεις προς τα έξω αυτό που κρύβεις μέσα σου, είσαι «καλός», γίνεσαι καλύτερος, είσαι «κακός», γίνεσαι χειρότερος.

Μέσα από ένα πανέξυπνο, άρτια φτιαγμένο, ανθρώπινο και ευαίσθητο κείμενο, ο Βασίλης Θεοδώρου, αυτοσκηνοθετείται και ταυτόχρονα σκηνοθετεί έναν έναν άλλο καλλιτέχνη. Το αποτέλεσμα που δημιουργείται είναι ένα παιχνίδι που γέρνει κάπου ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα, με μπόλικη δόση ταλέντου και φιλοσοφικής διάθεσης που είναι διανθισμένη με το απαραίτητο χιούμορ του.

Το Σάββατο 16 Απριλίου, στο Studio New Art Cinema, Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Αθηνών «Τέχνη και Πολιτισμός», με την υποστήριξη του συνεργάτη κ.Βελισσάριου Κοσσυβάκη, διευθυντή του …

Πραγματικός πολιτισμός σημαίνει να γίνεσαι ο άλλος, να νιώθεις τον άλλον σαν να είσαι εσύ. Αυτό προσπαθεί να κάνει ο καλλιτέχνης. Να ενώσει τους ανθρώπους. Όχι να τους χωρίσει σε καλούς και κακούς, πλούσιους και φτωχούς, όμορφους και άσχημους, έξυπνους και βλάκες, αναλώσιμους και μη…

Η έμπνευση που μπορεί ένας δημιουργός να αντλήσει είτε στιχουργικά είτε μουσικά, γιατί είναι δύο τελείως διαφορετικά κομμάτια στο παζλ ενός τραγουδιού, μπορεί να είναι μέσα στην καθημερινότητά του, μια στιγμή, ένα τυχαίο γεγονός.

Ο σκηνοθέτης Θανάσης Θεολόγης, έχει στήσει ένα χαρούμενο γαϊτανάκι σε κάθε διαθέσιμο μέρος της σκηνής του θεάτρου, δημιουργώντας ένα ιδιαίτερα δυναμικό, δεμένο και γεμάτο ένταση και ενδιαφέρον αποτέλεσμα.

Από άποψη σκηνοθεσίας, ο Γιώργος Λιβανός, δεν είναι ότι απλά απογειώνει ένα έργο. Το πηγαίνει σε άλλες διαστάσεις. Στη συγκεκριμένη παράσταση, μέσω των ήδη Φελινικών του όψεων και σκηνοθετικών απόψεων, ο Ντόριαν του Όζμπορν, παίρνει κάτι από τον εξευγενισμένο τόνο του Όσκαρ Ουάϊλντ και δημιουργεί ένα άγριο μα ταυτόχρονα λυρικό, μαύρο ρομαντισμό επί σκηνής.

Προσωπικά όταν παίζω νιώθω πως απευθύνομαι σε ολόκληρο τον κόσμο και όχι μόνο στο κοινό που με παρακολουθεί. Πασχίζω να μεταφέρω όλη τη θετική μου ενέργεια στο κοινό. Εξάλλου δεν παίζουμε για εμάς από αλαζονεία αλλά παίζουμε σε συνεργασία με τον κάθε συνάδελφο που τυχαίνει να έχουμε κάποια σκηνή μαζί. Γι΄αυτό και το θέατρο είναι ομαδικό επίτευγμα.