Η Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη, δε χαρίζεται σε τίποτα όσον αφορά κάθε της σκηνοθετική απόπειρα. Δεν υπάρχουν κενά και αδυναμίες στο παραμικρό δευτερόλεπτο της κάθε της παράστασης. Καταφέρνει να κρατάει το ενδιαφέρον και την προσοχή του θεατή σταθερά στη δράση επί σκηνής, από το πρώτο λεπτό ως το τελευταίο.
Η συγκινησιακή φόρτιση, μέσα από τις φρικτές περιγραφές των γεγονότων, η συντριβή, ο θρήνος και ο εφιάλτης, κατάφεραν να εμφυσήσουν στο κοινό, μέσα από την ιδιαίτερα εύστοχη καθοδήγηση της μουσικής – με μοιρολόγια και με επαναστατικά άσματα της εποχής .
Βάζοντας πέρα από την καλλιτεχνική πινελιά και την προσωπική του νότα, ο Μενέλαος Τζαβέλλας, δημιούργησε μια παράσταση η οποία κατήργησε το φράγμα της αίσθησης του χρόνου και μας συνεπήρε για τα καλά.
Ο Κωνσταντίνος Κυριακού, σεβόμενος το πνεύμα του πρωτότυπου έργου, μπόρεσε με ιδιαίτερη επιτυχία να προσαρμόσει το θεατρικό αυτό σε μοντέρνα, ελληνικά δεδομένα. Μέσα από διαλόγους μεταφρασμένους σε ελληνικό στυλ, με έναν μαγικό τρόπο, όλη η ευαισθησία και η εσωτερικότητα των αρχικών χαρακτήρων, ήταν μαζί μας από την αρχή ως το τέλος του θεατρικού έργου.
O Χάρης Ρώμας αποδεικνύει για άλλη μια φορά, εκείνο που όλοι μας ήδη γνωρίζουμε: ότι τα μισά από τα εξήντα αυτά χρόνια ελληνικής κωμωδίας, ανήκουν στον ίδιο και τη συνεχή εργασία του στον χώρο της τέχνης και της ψυχαγωγίας. Θεωρώ ότι το ίδιο του το τηλεοπτικό και θεατρικό έργο είναι η καλύτερη “καλλιτεχνική ταυτότητα”.
Αναρίθμητες οι ευεργετικές ιδιότητες της θεατρικής τέχνης, αναρίθμητα και τα επιδραστικά συναισθήματα που απορρέουν και ευωδιάζουν μέσω αυτής. Μια από αυτές τις ιδιότητες έγκειται στην διαχρονικότητα που παρουσιάζουν πρόσωπα και καταστάσεις, διαχρονικότητα που στοχεύει στο να καταδείξει τόσο τα δυνατά σημεία της ανθρώπινης φύσης, όσο και τις αδυναμίες της που μπορούν να ξεπεραστούν με επιμονή και στοχευμένη δράση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα διαχρονικότητας και γέφυρας που στοχεύει να ενώσει το «χθες» με το «σήμερα» σε μια ιστορία με βαθύτερες κοινωνικές διακλαδώσεις αποτελεί η παράσταση «Ναπολεοντία».
Φίλες και φίλοι του «Από Μηχανής» Θεάτρου, Μια νέα θεατρική περίοδος ξεκινά για την οποία ουδείς μπορεί να προβλέψει την εξέλιξή της. Ο Πολιτισμός μετρά …
Η σκηνοθετική γραμμή της παράστασης ανήκει στον Γιώργο Κιμούλη, ο οποίος κατέχοντας μια πολύχρονη θεατρική οξυδέρκεια, επέλεξε να φωτίσει με τις σκηνοθετικές του υποδείξεις την απαράμιλλη υποκριτική δεξιοτεχνία των ηθοποιών. Το αποτέλεσμα αδιαμφισβήτητα τον δικαίωσε, αφού πέτυχε έτσι να αναδείξει τόσο το κείμενο που παρέλαβε, όσο και να χρωματίσει με τις πιο ειλικρινείς αποχρώσεις τους ήρωές του.
“Με μια διάθεση προτροπής και επαναπροσδιορισμού αξιών και ιδεών, πατώντας πάνω στην ψυχολογική συνειδητότητα του ανθρώπου, ο τόσο ταλαντούχος και βήματα μπροστά Χρήστος Σουγάρης, μέσα από το αρχαίο αυτό έργο κάνει ταυτόχρονα λόγο για καίρια κοινωνικά ζητήματα όπως η αποδοχή, ο φόβος της αλλαγής, το άγχος της προόδου, ο τρόμος του αγνώστου και ιδιαίτερα του θανάτου, η αλλοτρίωση και η αποξένωση”.
“Μέσα στις δύσκολες υπάρχουσες καταστάσεις, υπάρχουν ευτυχώς φωνές λογικής, φωνές που στέκονται στα σωστά κριτήρια και σε συνδυασμό με έναν εκπληκτικό χαρακτήρα και μεγάλο ταλέντο, κάνουν τη διαφορά. Μια τέτοια φωνή, ανήκει αναντίρρητα στον Γιώργο Καλογερόπουλο”.
