Ένας εσωτερικός σκηνοθέτης, θα βουτήξει βαθιά και θα δημιουργήσει ένα εσωτερικό θέατρο. Ένα θέατρο πνεύματος και πνευματικότητας, το οποίο δε θα βασίζεται σε υπερβολές, σκηνικές ακρότητες και εντυπωσιασμούς, θα έχει μια ισορροπία, θα μαγνητίζει, δεν θα ενοχλεί, δε θα σοκάρει αρνητικά. Αυτό το είδος της παράστασης μας πρόσφερε η σκηνοθέτιδα Μαρλένε Καμίνσκι.
O Γιάννης Κοζής, ντύνεται Δον Καμίλο, διασκευάζει το ιταλικό έργο και σκηνοθετεί τον εαυτό του και την παράσταση, με εκπληκτικά ομολογουμένως αποτελέσματα, δημιουργώντας ένα ξεκαρδιστικό και απολαυστικό δίωρο το οποίο ενώνει με άμεσο και ζεστό τρόπο κοινό και ηθοποιούς.
Από το πρώτο λεπτό μέχρι και το τελευταίο η πλοκή και οι δυναμικές παρουσίες των πρωταγωνιστών μας βάζουν όλους για τα καλά στο κλίμα του θεατρικού. Μιας ξεκαρδιστικής, μα ταυτόχρονα γλυκόπικρης κωμωδίας, με αφροδισιακό ντρέσινγκ, η οποία θίγει και θέτει επί τάπητος τις μακροχρόνιες σχέσεις των ζευγαριών και δη των παντρεμένων και μέσα από σπαρταριστές καταστάσεις, δίνει και λύσεις στο “πρόβλημα”. Στο κέντρο όλων φυσικά το ζήτημα του σεξ και της χρήσης ή μη αυτού!
Μέσα από ένα πανέξυπνο, άρτια φτιαγμένο, ανθρώπινο και ευαίσθητο κείμενο, ο Βασίλης Θεοδώρου, αυτοσκηνοθετείται και ταυτόχρονα σκηνοθετεί έναν έναν άλλο καλλιτέχνη. Το αποτέλεσμα που δημιουργείται είναι ένα παιχνίδι που γέρνει κάπου ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα, με μπόλικη δόση ταλέντου και φιλοσοφικής διάθεσης που είναι διανθισμένη με το απαραίτητο χιούμορ του.
Ο σκηνοθέτης Θανάσης Θεολόγης, έχει στήσει ένα χαρούμενο γαϊτανάκι σε κάθε διαθέσιμο μέρος της σκηνής του θεάτρου, δημιουργώντας ένα ιδιαίτερα δυναμικό, δεμένο και γεμάτο ένταση και ενδιαφέρον αποτέλεσμα.
Από άποψη σκηνοθεσίας, ο Γιώργος Λιβανός, δεν είναι ότι απλά απογειώνει ένα έργο. Το πηγαίνει σε άλλες διαστάσεις. Στη συγκεκριμένη παράσταση, μέσω των ήδη Φελινικών του όψεων και σκηνοθετικών απόψεων, ο Ντόριαν του Όζμπορν, παίρνει κάτι από τον εξευγενισμένο τόνο του Όσκαρ Ουάϊλντ και δημιουργεί ένα άγριο μα ταυτόχρονα λυρικό, μαύρο ρομαντισμό επί σκηνής.
Το καλογραμμένο, ενδιαφέρον και μεστό κείμενο του Γιάννη Ρωμανού, μπόρεσε με μεγάλη ακρίβεια και σχολαστικότητα, να το οργανώσει σκηνοθετικά η Αλίκη Πήτερσον και να δημιουργήσει μια ιδιαίτερα δυνατή και ενδιαφέρουσα παράσταση.
Ο Νίκος Αμουντζάς, ακολουθώντας με πιστό τρόπο τη διασκευή κειμένου, κατάφερε να μεταφέρει μέσω της γλώσσας του συγγραφέα, όλο το κλίμα μιας πιο παλιάς εποχής και να μας ταξιδέψει σε έναν δίωρο καλλιτεχνικό προορισμό ο οποίος χαρακτηρίζεται από σοβαρότητα, ταλέντο και ευαισθησία.
Με τον Αλέξανδρο Κοέν, το κοινό λαμβάνει ως αποτέλεσμα μια έντονη, δυναμική σκηνοθεσία, η οποία μοιάζει σαν ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Με υποβόσκοντα νοήματα και συναισθήματα, δωρική και ταυτόχρονα δραματική, η δράση επί σκηνής, αιχμαλωτίζει για τα καλά το βλέμμα και τη σκέψη του θεατή και τον εισάγει κατευθείαν στον μικρόκοσμο μιας δυσλειτουργικής, δυστοπικής και ανορθόδοξης οικογένειας.
Ο Ρένος Χαραλαμπίδης, ως κονφερανσιέ, συγκρίνοντας με συγκίνηση, νοσταλγία και χιούμορ τη ζωή που κύλησε μέσα στην αλλαγή αυτή του αιώνα, γίνεται ο “μαέστρος” επί σκηνής, ο συνδετικός κρίκος των τότε αναμνήσεων και των τώρα εμπειριών μας, η γέφυρα που ενώνει δύο κόσμους και πάνω στην οποία πάντοτε κινείται το λεωφορείο των ονείρων του. Δε νομίζω ότι χωράει κάποια κριτική σε έναν καλλιτέχνη που δεν έχει πλέον να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Ειδικά έπειτα από αυτή την παράσταση. Μία μόνο ευχή: να συνεχίσει να μετράει στιγμές και να τις μοιράζεται πάντα μαζί μας…
