Η σκηνοθεσία της παράστασης από τον Πέτρο Ζούλια είναι λιτή, όπως επέβαλαν φυσικά και οι πηγές από τα κείμενα του Παπαδιαμάντη. Εκεί έγκειται και η διαφορά ενός καλού σκηνοθέτη από έναν όχι τόσο καλό- όταν δημιουργεί λιτά ο ταλαντούχος, δεν φαίνεται μισό και ανεπαρκές το αποτέλεσμα. Ο κ. Ζούλιας επίσης, έπλεκε όμορφα τις ιστορίες των ηρωίδων του.
Ο σκηνοθέτης μας Γιάννης Κακλέας, χώρεσε σε μια θεατρική σκηνή ολόκληρη την ιστορία της Αγγλίας στα χρόνια του Σαίξπηρ και παντρεύοντας το χιούμορ με τον δραματικό ρομαντισμό, μπόρεσε με ιδιαίτερη πρωτοτυπία και επιτυχία να οργανώσει και να συνδυάσει επί σκηνής 24 άτομα με τρόπο κάτι παραπάνω από αρμονικό.
Οι «Φυλές» μας κάνουν να αντιληφθούμε κάθε είδους διαφορετικότητα που φαίνεται ή και κρύβεται σε μια κοινωνία. Αν οι κωφοί αποτελούν μια ξεχωριστή φυλή, αν δεν υπάρχει σύμπνοια και ενσυναίσθηση τα μέλη μιας οικογένειας αποτελούν εντελώς ξεχωριστές μονάδες, όντας το κάθε μέλος από μόνο του μια φυλή. Το παρήγορο βέβαια σε όλο αυτό, είναι ότι αν υπάρχει ο βαθύς και άρρηκτος συνδετικός κρίκος που ονομάζεται «αγάπη», τότε βρίσκεται και η χρυσή τομή. Μια μορφή λύσης.
Αξιομνημόνευτη είναι η σκηνοθεσία του Ισίδωρου Σιδέρη, ο οποίος μπόρεσε να δώσει ζωή σε μια τεράστια καλλιτεχνική έμπνευση και να τη μεταφέρει ως οπτικοακουστικό στολίδι στα μάτια των θεατών. Με καινοτόμες ιδέες οι οποίες ταίριαξαν απόλυτα με το ελληνικό ταμπεραμέντο, σφυρηλάτησε μέσω των πρωταγωνιστών του τόσο τον σύγχρονο, όσο και τον αρχαίο ελληνικό χαρακτήρα, φέρνοντας το τελικό αποτέλεσμα πολύ κοντά στο επίπεδο μιας αρχαίας κωμωδίας.
Εξαιρετικό το καστ, αλλά και απόδειξη πως η πορεία των έμπειρων ηθοποιών δεν είναι μόνο η κούραση και η παρακμή, αλλά η συσσώρευση αυτής της γνώσης και της καλής χρήσης των μέσων τους, όπως επίσης το να κάνουν τη δουλειά τους να φαίνεται τόσο εύκολη και φυσική, ώστε να νιώθεις ότι βλέπεις τελικά την ουσία του θεάτρου.
Η παράσταση αυτή και όλη της η φιλοσοφία, μοιάζει να στροβιλίζεται γύρω από ένα τρίγωνο: Πίστη-έρωτας-θάνατος. Κάθε θρησκεία και άνθρωπος, κάθε φιλοσοφία και θεωρία, υπόκεινται σε αυτόν τον κύκλο. Η αρχέγονη ροπή του ανθρώπου να στρέφεται προς κάτι ανώτερο από εκείνον, άσχετα με τις ονομασίες που του δίνει ανά χρονικές στιγμές (ξεκινώντας από την προϊστορική Μητέρα-Φύση και φτάνοντας στα μέτρα και τα σταθμά των σύγχρονων θρησκειών), τον έχει κατά καιρούς οδηγήσει τόσο σε απάτες, όσο και σε αυταπάτες.
Η Βασιλική Σαραντοπούλου, μια πανέμορφη, ευθυτενής, αυστηρή μορφή με μαύρα ρούχα, μια έντονη παρουσία με χαρακτηριστική φωνή, μας ταξίδεψε στο παρελθόν και μας έφερε σε επαφή με όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα που ελλοχεύουν στις κρυφές γωνιές του ψυχισμού μας και περιμένουν να φανερωθούν τις ώρες της μοναξιάς.
Η σκηνοθεσία του Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη προσφέρει τα πάντα στο σωστό μέτρο: γέλιο, εντυπωσιασμό, σκέψη, προβληματισμό, παραλληλισμό, μνήμες και τελικά ένα όραμα. Ανοιχτή σε κάθε είδους ερμηνεία, ελεύθερη και δυναμική ως ουσία, δεν κουράζει, δεν μπερδεύει, δεν στέκεται υπερβολικά σε κανένα πρόσωπο και σημείο. Σοφά μελετημένη, προσφέρει και προτρέπει. Δεν επιβάλλει. Ίσως γι΄αυτό τον λόγο γίνεται ιδιαίτερα αποδεκτή από όλους.
Ο «Χαρτοπόλεμος» αντανακλά τη σκορπισμένη γενιά των σημερινών νέων δίχως όνειρα, δίχως ελπίδες, δίχως ταυτότητα, δίχως προορισμό. Κείμενο καταπέλτης, σκηνοθεσία καταιγιστική, ερμηνείες εκρηκτικές… πνίγεσαι από τα τοσοδούλικα, πολύχρωμα, διασκεδαστικά χαρτάκια που μετατρέπονται από αθώο παιδικό παιχνίδι σε εφιάλτη.
Το έργο «ΣΟΚ» ταράζει. Σοκάρει, γιατί λέει μια αλήθεια που θα θέλαμε να μην είναι αλήθεια. Είναι όμως. Ένα εξαιρετικά δύσκολο έργο, που δεν χαϊδεύει αυτιά και ειλικρινά πονάει. Το θεατρικό αυτό, σημαίνει πάνω απ’ όλα δράση. Όλα ξεκινούν πάντα από το πρώτο βήμα, που μόνο ο άνθρωπος μπορεί να το καταφέρει, γιατί έχει ψυχή.
