Το θέατρο «Βαφείο-Λάκης Καραλής» υποδέχεται την παράσταση «Ύποπτη για τον φόνο μου» του πολυσχιδούς Βαλεντίνου Τσίλογλου και μετατρέπεται σε σκοτεινό film-noir theater. Πρόκειται για ένα υπέροχο, ατμοσφαιρικό, αστυνομικό θρίλερ με συνεχή ροή, ένταση, απρόσμενη εξέλιξη, ανατροπές, αγωνία και αμείωτο ενδιαφέρον από το πρώτο λεπτό μέχρι το τελευταίο.
Θεωρώ ότι η εμπειρία του Γιάννη Μόρτζου ως καλλιτέχνης, φάνηκε για άλλη μια φορά σε αυτή την παράσταση. Μέσα σε μια μικρή σκηνή, κατόρθωσε να χωρέσει τη ζωή τεσσάρων πρωταγωνιστών και την ιστορία μιας χώρας. Ένωσε τη ζωή με τον θάνατο και μας απέδειξε ότι η επίτευξη των ιδανικών, ακόμα και όταν υφίσταται τιμωρία ή αυτοτιμωρία, επιφέρει την κάθαρση. Τη λύτρωση από τους βρόγχους, που κλείνουν τη φωνή και την ανάσα.
Ένα χιουμοριστικό, αληθινό κείμενο, που η σκηνοθέτης μας Σοφία Σπύρου μεταφέρει στη θεατρική σκηνή με όλη τη φρεσκάδα, τη ζωντάνια και την ορμή των νεανικών χρόνων. Βάζει τους πρωταγωνιστές της να αλληλεπιδρούν με έξυπνους διαλόγους και ακόμα πιο εμπνευσμένους μονολόγους, μας προσφέρει μια σύγχρονη, μοντέρνα άποψη της ζωής και του έρωτα, διανθισμένη φυσικά με την απαραίτητη δόση τρέλας και ονείρου!
Η Έντα είναι ένας «υπερήρωας». Όπου «υπέρ», σημαίνει «πέρα από» και όχι τόσο «πάνω από». Πέρα από τις συμβάσεις και τις κοινωνικές νόρμες εκείνων των καιρών, πέρα από τον μέσο νοητικό όρο, πέρα από την πεζή πραγματικότητα, πέρα από τα δεσμά κάθε είδους με μεγαλύτερο εκείνο της ίδιας της ζωής. Τόσο των άλλων, όσο τελικά και της δικής της.
Στην συγκεκριμένη παράσταση, θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί πόσο ταλέντο μπορεί να χωρέσει μέσα σε ένα θέατρο, σε μια παράσταση, όσον αφορά τη μουσική, τα κείμενα και τους στίχους. Κυρίως… πόσο θάρρος και αυταπάρνηση, ώστε να εκθέσει κάποιος τα προσωπικά του βιώματα, να τα κάνει μουσική και τραγούδι και να τα παρουσιάσει μπροστά στα μάτια όλων αυτών των θεατών που κοιτούν με δέος;
Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Μητρόπουλου, αξιόλογα δεμένη και ιδιαίτερα εφευρετική, ζωντάνεψε ιδανικά το έξυπνο θεατρικό κείμενο, καταφέρνοντας να περάσει στο κοινό όλα τα μηνύματα της παράστασης. Ο έμπειρος σκηνοθέτης με την ιδιοφυή του προσέγγιση, κατάφερε επίσης να αποσπάσει υπέροχες ερμηνείες από τους ηθοποιούς του.
«Ο Καλός άνθρωπος του Σετσουάν» φαντάζει σαν μία μαγική ιστορία σε χρόνια σκοτεινά, σαν ένα απελπισμένο τραγούδι γεμάτο πονηριά και χιούμορ για τον «κακό» άνθρωπο, τον αναγκασμένο από την φτώχεια και την άγνοια και για τον «καλό» άνθρωπο, που φορώντας μια μάσκα κακού μπορεί να επιζήσει σε τούτο τον άθλιο και διεφθαρμένο κόσμο.
Η σκηνοθεσία του θεατρικού αυτού βασίζεται στη δύναμη των αποφάσεων. Κατά πόσο μια απόφαση μπορεί να αλλάξει ή και να καταστρέψει τη ζωή κάποιου. Κατά πόσο επιτρέπουν οι υπόλοιπες αδερφές να άγονται από τις αποφάσεις κάποιου άλλου. Πόσο αξία έχει τελικά αυτό που θέλουμε όταν έρχεται σε αντιδιαστολή με αυτό που «πρέπει». Κυρίως… όταν γνωρίζουμε ότι είμαστε μέσα στη δυστυχία, έχουμε τη δύναμη κάποια στιγμή να βγούμε έξω από τη σκοτεινή της δίνη; Ή αυτοκαταστρεφόμαστε κι εμείς, παραδομένοι;
Άδολη ερωτική αγάπη που υπερνικάει τα εμπόδια, αγάπη σε όλες της τις μορφές και ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο, βαμμένο με ιδεαλιστικές αποχρώσεις. Αυτά είναι τα μηνύματα που μεταλαμπαδεύονται φέτος μέσω της παράστασης «Φορτουνάτος», ένα όνομα που σημαίνει «τύχη» στα λατινικά και αποτελεί πραγματικό ευτύχημα για όποιον παρακολουθήσει την συγκεκριμένη ποιοτική παράσταση.
Ο χαρισματικός σκηνοθέτης Δημήτρης Καρατζιάς, πάντα ξεχωρίζει με τις καλλιτεχνικές του επιλογές και την διαφορετική οπτική του ματιά. Με ένστικτο και διορατικό βλέμμα, καταφέρνει να βρίσκεται ένα βήμα παραπέρα όταν όλοι οι άλλοι επαναλαμβάνονται. Για μένα είναι ο γητευτής των ανθρώπινων ψυχών και ο Μίδας, που ό,τι πιάνει γίνεται χρυσός. Στα χέρια του τα πιο απλοϊκά λόγια, αποκτούν ουσία και οντότητα.
