Πρόκειται για την απόδοση ενός μακάβριου γεγονότος, μιας φάρσας στην ουσία, που συνδυάζει το ιδιαίτερο και εύστοχο black χιούμορ που κάποιοι θα εκτιμήσουν, την δημιουργία και την φαντασία ως προς το σενάριο, την σκηνοθεσία, αλλά και την εξαιρετική ερμηνεία των ηθοποιών που απαρτίζουν την παράσταση.
Το σκηνοθετικό αποτέλεσμα ήταν άριστο σε κάθε στιγμή και επίπεδο. Μπόρεσε να κρατήσει το κοινό σε μια ευχάριστη εγρήγορση, γεμάτη κέφι, γέλιο και συγκίνηση. Μας έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση οι διάλογοι, γεμάτοι χιούμορ και πρωτοτυπία, οι εναλλαγές των σκηνών, η παρουσία των ηθοποιών σε όλο τον χώρο του θεάτρου (και εκτός σκηνής!) και κυρίως η ύπαρξη wall screen, η οποία λειτουργούσε είτε σαν τηλεόραση, είτε σαν ταινία.
Η Τσερλίν είναι η υπηρέτρια που έχει πάψει εδώ και καιρό να ενεργεί και να σκέφτεται ως υπηρέτρια. Έχει σηκώσει κεφάλι και το δικό της κεφάλι αποτελεί ένα μέρος από τη μαζική υστερία μιας Λερναίας Ύδρας, που οδήγησε έναν λαό στον πιο άκρατο παραλογισμό. Ζώντας τις ατομικές αναμνήσεις και διηγήσεις της Τσερλίν, λαμβάνουμε την εικόνα της Γερμανίας εκείνη τη χρονική στιγμή. Πριν το ξέσπασμα της «επιδημίας».
Ο «Εθνικός Ελληνορώσων» δεν χαρακτηρίζεται αμιγώς κωμωδία, ούτε δράμα, αλλά ένα ανθρώπινο, αστείο, συναρπαστικό έργο. Πρόκειται για μία αβίαστη και ανεπιτήδευτη βουτιά στον εσωτερικό κόσμο των σύγχρονων ανθρώπων, στον τρόπο σκέψης τους, στις αιτίες των αποφάσεών τους και στη στάση ζωής τους με γνώμονα την ιδιοτέλεια και το ατομικό συμφέρον. Μία ουσιαστική αναμέτρηση με το παρελθόν και την προσωπική ηθική των ηρώων σε ακραίες καταστάσεις, καθώς αναγκάζονται να ωριμάσουν απότομα πάνω στο τερέν της παιδικότητας τους.
Ο σκηνοθέτης μας δείχνει με απλό μεν, αλλά ξεχωριστό τρόπο πέντε αδερφές μιας άλλης εποχής και οι ρόλοι τους ζωντανεύουν, παρουσιάζοντας διαχρονικές σκέψεις, επιθυμίες και συναισθήματα. Μέσα από την αδερφική σχέση των πέντε γυναικών, ο σκηνοθέτης καταφέρνει να αποδώσει σε αρκετά ικανοποιητικό βαθμό το πνεύμα της συγγραφέως και να μας εισχωρήσει στον κόσμο και στην ιδεολογία της εποχής. Πρόκειται για ένα έργο μικρής διάρκειας μεν, αλλά φαίνεται καθαρά προσεγμένο, με εξαιρετική αλληλουχία μεταξύ των ερμηνειών των ηθοποιών.
Ήταν υπέροχοι και οι έντεκα, μια και η παρουσία του καθενός συμπλήρωνε σαν αρμονικό κομμάτι παζλ εκείνη του άλλου. Μια ιδιαίτερα αρμονική ομάδα με ταλαντούχους ηθοποιούς, με όρεξη για δουλειά, που μας έδειξε τι σημαίνει συντονισμός, επαγγελματισμός και μεράκι για το λειτούργημα που ασκούν.
Η Κέλλυ Σταμουλάκη με πλήρη συνείδηση των καιρών και μέσα στο πνεύμα της εποχής, έγραψε ένα μοντέρνο, μέσα στα πράγματα έργο, το οποίο αφορά ανθρώπους κάθε ηλικίας. Η έξυπνη σκηνοθεσία του πατάει πάνω σε κάτι εντελώς οικείο, που είναι η προσωπική της γραφή, γι΄αυτό και το έργο επί σκηνής βγάζει αμεσότητα, ζωντάνια και έντονα χρώματα, που ταξιδεύουν στον χώρο της φαντασίας.
Η εξαιρετική σκηνοθέτις Κίρκη Καραλή, σαν πλανεύτρα της τέχνης της μεγαλουργεί και μαγεύει. Πλάθει μία σύγχρονη, σπονδυλωτή, σφριγηλή παράσταση με έντονα κινησιολογικά στοιχεία, διάχυτη μουσικότητα και ηχητικά περιβάλλοντα, φλογερό πάθος και ευαισθησία, συγκίνηση και χιούμορ, απλότητα, σεβόμενη την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής.
Μία αγωνιώδης παράσταση, που διαδραματίζεται σε έναν κατακερματισμένο από τη σκληρότητα του πολέμου κόσμο. Ποιός άραγε είναι ικανός να αφήσει μία χαραμάδα φωτός μέσα στο σκοτάδι; Κι αν το κάνει, θα δικαιωθεί γι’ αυτό; Οι άνθρωποι έχουν στερηθεί για τόσο καιρό την ομορφιά και την αρετή, που τους είναι σχεδόν αδύνατο πια ακόμη και να την κατανοήσουν.
Ο Δημήτρης Μεσημέρης και ο Ανδρέας Ελεσνίτσαλης, αμφότεροι με καταγωγή από την όμορφη μεγαλόνησο της Κύπρου, απέδειξαν με την παρουσία τους επί σκηνής ότι το έντεχνο και λαϊκό τραγούδι συνδυάζονται ιδανικά με την νέα γενιά όταν προσεγγίζονται με αμεσότητα, συναίσθημα και ταπεινοφροσύνη, βρίσκοντας έτσι άμεση και εξασφαλισμένη αποδοχή και επιτυχία από το φιλοθεάμον κοινό.
